Perte totale

Ik loop al een tijdje moe. Niet omdat Nora en/of Marie slecht slapen, wel integendeel. Tussen 22u en 23u gaat Marie als laatste patat in haar bedje en om 7u is Nora als eerste wakker.

Ik zou dus perfect elke nacht minstens 8 uur kunnen slapen…

…op voorwaarde dat ik zelf niet te laat in bed kruip. En daar wringt het schoentje. De laatste weken lukt me dat niét. Hoewel het echt een must is, want ik heb minstens 8 uur slaap echt wel nodig. Ik neem me telkens voor om na Marie’s voeding in bed te kruipen, maar dat lukt zelden tot nooit. Ofwel ben ik iets aan het volgen op tv (wat nadien bijna altijd pure tijdverspilling blijkt te zijn), ofwel geraak ik niet vanachter de laptop. ’s Avonds voel ik mij namelijk plots veel minder moe dan overdag, maak ik mezelf wijs dat die vermoeidheid best wel meevalt en dat ik overdag wel een beetje zal bijslapen indien nodig (right!) waardoor het toch weer veel te laat wordt (lees: 24u of later).Met als resultaat dat ik ’s morgens nauwelijks uit mijn bed geraak en overdag doodmoe loop. En ik mezelf nogmaals echtig-de-echtig beloof om vroeg in bed te kruipen. Totdat het weer avond is…

Een vicieuze cirkel zowaar!

En zo kabbelt die vermoeidheid wat voort tot er een druppel is die de emmer doet overlopen. Het voorbije weekend was namelijk heel vermoeiend. Vrijdagavond etentje met de collega’s (heel gezellig, maar laat thuis), zaterdag een drukke dag en toch weer laat gaan slapen, zaterdagnacht een paar keer uit bed gemoeten voor Marie (een primeur!): ze maakte koorts (koorts heeft 24u geduurd en is nu dus gedaan, geen idee wat de oorzaak was), was overstuur, kon niet slapen, Perdolan suppo gegeven, uurtje geslapen, dan weer wakker, haar laten drinken en dan wel rustig geslapen tot ’s ochtends. Zondag alweer een erg drukke dag, gaan lopen, bij vrienden geweest en pas rond 23u thuis… en weer veel te laat gaan slapen, ondanks de vorige gebroken nacht.

Vandaag ben ik moe, kapot, slechtgezind, op, futloos, lastig, …
Heb nog niets constructiefs gedaan, behalve wat rondhangen en bloggen (3 postjes op een dag!). Heb voor niets energie en alles is mij teveel. En ook Marie is blijkbaar moe: vanmorgen gedronken om 7u (ietsje vroeger dan anders), direct weer in slaap gevallen tot 11u30, opnieuw gedronken, om 12u45 weer moe en nu, om 15u30, nog steeds aan het slapen. Ze slaapt wel erg veel vandaag…

Vanavond ga ik dus ECHTIG DE ECHTIG ten laatste om 23u mijn bed in. Beloofd. Erewoord. Echt waar.

-10: week 5

Resultaat na 5 weken dieet: – 3kg

Een “bwa” resultaat, vind ik zelf: niet heel slecht, maar ook niet fantastisch.
Ondanks de borstvoeding waarvan gezegd wordt dat het een kilovreter is (moeha), ondanks het Start 2 Run-nen wat ik nog steeds volhou, 3 keer in de week en ondanks de (bijna) dagelijkse buik- en beenspieroefeningen.

Ik moet er wel bij vertellen dat het de voorbije week en vooral het voorbije weekend moeilijk was om me altijd aan mijn puntenaantal te houden. Deze week wel weer met volle moed begonnen om niet teveel puntjes te verorberen!

Aanvankelijk hoopte ik op -1kg/week maar dat is blijkbaar moeilijker dan ik dacht. Zou het dan toch waar zijn dat naarmate je ouder wordt de kilo’s moeilijker kwijt te geraken zijn?

Op restaurant

Samen met mijn moeder (en later op de dag kregen we ook even gezelschap van nichtjes Lieselot en Annabel) zijn we zaterdagnamiddag naar de braderie in Ninove geweest. Mooi weer, Marie in de draagdoek (eerst heel geïnteresseerd rondkijkend, nadien vlotjes in slaap gevallen), Nora in de buggy, gewandeld, gekuierd, terrasje gedaan.

Nora heeft ons echter ook getrakteerd op twee ferme, alles erop en eraan driftbuien.

Nummer 1: Er stond een demonstratietent voor de Wiii-Fit waar je op een podium verschillende Wiii-spelletjes kon uittesten. Dat interesseerde Nora niet zozeer. Maar er waren ook trapjes om op dat podium te geraken. Aha! En dat vond Nora wel leuk. Eropklimmen en eraf. En erop en eraf. En erop. En eraf. Enz. Enz.
Zij zou wel uren willen doorgaan zijn, maar wij – ehm – niet. Dus na 5 minuutjes klimplezier en na gezegd te hebben dat ze nog 1 keer mocht klimmen, nam papa haar weg van de trapjes. Gekrijs. Gestamp. Krokodillentranen. Gehuil. Nog meer gekrijs.

Nummer 2: Ze verhuurden ook go-carts en dergelijke en Nora mocht in een lieveheersbeestje-duw-wagentje zitten. De eerste drie minuten vond ze het geweldig, nadien was ze het beu (hoewel we dat ding aan 3€ gehuurd hadden voor een half uur…). Ze had namelijk iets anders gezien: een go-cart in de vorm van een paard, voor (veel) grotere kindjes. Maak het haar maar eens wijs dat ze daar nog te klein voor is. Dat gaat dus niet. Wat resulteerde in opnieuw een megadriftbui om u tegen te zeggen.

Geen enkele poging tot afleiding had succes. Uiteindelijk haar ‘gewoon’ twee keer genegeerd tot ze uitgeraasd was. We hadden alleszins veel bekijks! Sommigen keken geërgerd, anderen verontwaardigd en geshockeerd alsof we onze dochter aan het mishandelen waren en er nog plezier in hadden ook, nog anderen lachten minzaam en begrijpend en hadden een zweem van compassie in hun ogen.

Maar tussen de driftbuien door is ze ook wel heel flink geweest. Ze heeft gestapt, gedanst, gelachen naar andere kindjes, een konijntjes-ballon gekregen, zelf in een grote-mensen-stoel op het terras gezeten en voor de eerste keer in een springkasteel! Niet tussen de grote, springende kindjes maar een stukje speciaal voor kleine kindjes met een ballenbad. Leuk!

Het werd avond en we kregen honger. En omdat ik het al een tijdje eens wou uitproberen, omdat het me nu wel een goed moment leek te zijn én omdat ik geen zin had om thuis nog iets te koken, stelde ik voor om ergens iets te gaan eten. Voor de eerste keer op restaurant met ons viertjes.
Bovendien hadden we hulp en assistentie van mijn moeder en Luc, ook altijd handig. (Merci eh!)
We belandden in eetkafee “Buscemi”, op het buitenterras was er geen plaats meer maar binnen gelukkig wel nog net.

Ik was behoorlijk nerveus en was bang dat het ging tegenvallen, dat we het restaurant op stelten gingen zetten met twee krijsende, lastige dochters, dat we ons eten zouden binnenschrokken om zo snel mogelijk terug naar huis te kunnen en dat we gingen zeggen: “Nooit meer!”. Maar niets van dit alles, het viel allemaal héél goed mee en zowel Marie als Nora waren heel, heel flink:

• Nora zat opnieuw fier als een gieter op een grote-mensen-stoel (met stoelverkleiner)

• Ze kreeg van de vriendelijke serveuse kleurpotloden en een kleurprent om het wachten minder lang te maken (het restaurant kreeg over het algemeen trouwens goeie punten wat kindvriendelijkheid betreft). Ze heeft zich hiermee toch wel de volle 5 minuten beziggehouden. Dan wou ze van tafel. Begrijpelijk natuurlijk. Papa is er dan mee gaan wandelen op het buitenterras tot ons eten arriveerde.

• Marie kreeg honger en liet dit luid en duidelijk blijken. Ondanks de toch wel lichte gène, ondanks de licht aanwezige angst voor negatieve reacties en ondanks de dame rechts van mij die niet één keer, niet drie keer, maar veel meer keer haar hoofd draaide en net niet met open mond aan het staren was, heb ik Marie rustig kunnen voeden. Na het drinken werd ze heel snel weer moe, heb haar terug in de draagdoek gestopt, eventjes buiten gaan wandelen omdat ze overstuur was en – tot mijn grote verbazing – viel ze heel snel in slaap en het ganse restaurantbezoek is ze zalig blijven slapen in de draagdoek. Super.

• Het eten liet eventjes op zich wachten en bovendien moest mijn moeder nog langer wachten wegens een foutje in de bestelling (jammer!).

• Nora kreeg een ‘kinderspaghetti’ die kwa portie toch wel heel hard leek op een grote-mensen-spaghetti. Enerzijds beter teveel dan te weinig, anderzijds wel erg zonde wegens verspilling van eten… (Mental note: in het vervolg haar laten mee-eten van hetgeen we zelf bestellen, hoewel dit ook niet door elke restaurantuitbater geapprecieerd wordt)

• Eens het eten er was, is Nora de ganse tijd heel flink op haar stoel blijven zitten, zonder woedebuien of protest! Spaghetti heeft ze niet veel gegeten, maar we konden haar wel bezighouden door haar frietjes aan te bieden, stukjes stokbrood (eet ze veel liever dan warme maaltijden) en door haar van een flesje water met een rietje te laten drinken (en trots dat ze was!).

• Zelf heb ik ondervonden dat eten met Marie in de draagdoek vrij aardig lukt zolang ik iets bestel dat ik enkel met een lepel kan eten (pasta bvb.). Het gaat natuurlijk wat trager, maar zo geniet ne mens ook meer van zijn eten, niet waar?

• Nora heeft alweer een paar mensen gecharmeerd door haar vrolijke zelve en door haar krullebol ;)

Conclusie: Ik was blij dat we het aangedurfd hebben en superdesupertrots op onze twee meisjes die zo flink waren! Zeker voor herhaling vatbaar, al was het maar dat ze het op die manier wat gewoon worden en de kans krijgen om te leren hoe ze zich het best gedragen op restaurant. Het lijkt me heel leuk om met onze twee patatjes lekker relaxed op restaurant te kunnen blijven gaan. En als ze een beetje op hun ouders lijken, zullen ze het nog graag gaan doen ook!

(foto’s zijn genomen met GSM dus geen denderende kwaliteit)

Smile!

Ik heb een ganse dag (ok, dat is misschien lichtjes overdreven, maar toch!) geprobeerd om een lach-foto te maken van Marie. Haar doen lachen was geen probleem, maar op tijd op dat knopje duwen, dat was geen sinecure.

Manlief kwam thuis, was een half uurtje alleen met Marie en toen ik terug thuis was, heeft hij volgende kiekjes kunnen nemen. Alles om haar papa te charmeren eh, tsss!

Kind en Gezin

Marie werd nog eens gewikt, gewogen én geprikt vandaag. En deze keer heb ik Nora meegenomen. Zo moest Jurgen Nora niet afzetten in de crèche voor hij naar zijn werk vertrok en kon hij wat vroeger beginnen (en stoppen) met werken.

Nora was trouwens ongelofelijk flink. Ze heeft mooi alleen gespeeld in de wachtzaal (we hebben wel niet lang moeten wachten gelukkig) en bij de verpleegster, een van de vrijwilligsters mocht zelfs zonder protest haar schoentjes uitdoen, bij de dokter heeft ze de ganse tijd superflink op de grote stoel naast mij gezeten en heel goed in de gaten gehouden wat die meneer allemaal deed met haar zusje. Elke keer dat Marie huilde (bijna constant) riep ze “zusje tutje” en duwde ze – of Marie dat nu wou of niet – de fopspeen in haar mondje. Gelukkig snapt ze het concept “spuitje krijgen en pijn doen” nog niet: ze bekeek het hele tafereel met grote niet begrijpende oogjes.

Ik was erg aangenaam verrast en heel trots op mijn groot patatje. En amai, ze wordt echt wel groot, letterlijk en figuurlijk. We merken het elke dag.

Maar bon, Marie-cijfertjes:

Gewicht: 5940 gr (P50 – 5 weken geleden nog P75)
Lengte: 60 cm (P25)
Hoofdomtrek: 42 cm (P90!)

In 5 weken is ze slechts 230 gram bijgekomen. Niet veel, weinig zelfs. Dus weer een curve gezakt. Gestart op P90, nu zit ze op de P50. Toch wel een beetje spectaculair als je de evolutie op de curves ziet.
Maar er is niets aan de hand, het ligt hoogstwaarschijnlijk gewoon aan haar postuur: ’t zal geen dikkerdje worden zoals haar zus :) Ze drinkt goed, ze slaapt goed, ze ontwikkelt goed, ze is heel alert als ze wakker is, ze plast goed. No worries dus.

Maar toch kon ik het niet laten om haar gewicht eens te vergelijken met Nora…

Op exact dezelfde leeftijd (16w 4d) woog Nora… 6960 gr! Een kilo meer! Ik schrok er toch eventjes van dat het verschil zo groot is. Nora was dan ook een beetje extreem in haar gewicht (lees: dik), als baby zat ze op de P90 (nu gelukkig gezakt naar P50). Het verschil zit hem vooral in de buik. Nora had heeft een dikke “pens”. De broekjes die bij Nora indertijd spanden rond haar buik, zijn voor Marie nu nog ietsje te ruim…
Of hoe 2 zusjes zoooo kunnen verschillen, op bijna élk vlak :)

Verder is Marie helemaal goedgekeurd. Ze scoorde heel goed op het Van Wiechenschema. Maar dat wist ik al; ik ken dat ontwikkelingsschema heel goed en (on)bewust check ik regelmatig of Marie voldoende en de juiste vaardigheden heeft overeenkomstig met haar leeftijd. Pure beroepsmisvorming.

De laatste tijd valt het vooral op dat ze nog meer interageert met haar omgeving. Ze is geïntrigeerd door de tv maar ze is vooral gefascineerd door haar grote zus. Nora moet nog maar in de buurt komen of Marie lacht. Nora mag trekken, duwen aan Marie’s handje (Nora’s manier om te dansen met zusje), ze geeft geen kick. Of zingen roepen naast Marie’s oortje, Marie deinst nauwelijks terug en bekijkt haar zus met grote ogen. Tof om te zien! En die interactie zal enkel nog maar leuker en uitgebreider worden. Ik kijk er al naar uit!

Volgende week is ze al 4 maand en mijn god, wat gaat het s-n-e-l.

PS Ik moet dringend eens werk maken van lach-foto’s. Ze kan supermooi lachen, maar ze is er nogal zuinig mee…

PPS Het was de bedoeling dat vandaag ook nog eens het antipatatjesgedrag van Nora besproken werd bij de verpleegster. Maar omdat ik er niet meer aan dacht en omdat we, volgens mij, toch min of meer goed bezig zijn qua aanpak (weliswaar zonder spectaculair resultaat voorlopig) en ze er vooral wat zal moeten uitgroeien, is het niet aan bod gekomen.

Sara

Ik ga lopen in het park van Ninove en normaalgezien zijn er vrij veel mede-lopers, maar vanavond was ik vrijwel alleen! Raar. Vorige zaterdag was ik ook alleen, maar dat kan ik nog begrijpen: de meeste mensen hebben op een zaterdagavond wel wat anders te doen dan een beetje gaan lopen. Maar vandaag, een gewone weekdag, had ik meer volk verwacht.

Mijn hypothese: half Vlaanderen zat gekluisterd voor de tv voor de slotaflevering van Sara…

Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik het ook wel een beetje jammer vond dat ik niet kon kijken. Ik geef het toe, ik ben enkele maanden geleden beginnen kijken, af en toe, niet dagelijks. In begin ergerde ik me dood, maar gaandeweg kreeg de serie me toch te pakken. Ik ben nogal gevoelig voor soaps: ik kijk ook graag naar Home and Away, Buren, All Saints en zelfs Mooi en Meedogenloos (zo slecht en fout dat het aantrekkelijk wordt) *schaam*. Maar enkel als ik eraan denk en tijd heb. Voordeel van die soaps is uiteraard dat je niet elke dag hoeft te kijken om een beetje te kunnen volgen.

Morgenmiddag om 12u15 geven ze een herhaling van Sara, joepie! En om 13u30 is het herhaling van Home and Away. Mooi en Meedogenloos is vanaf deze week ook terug op tv, om 18u, tegelijkertijd met Home and Away, dedju! En Buren is jammer genoeg tijdelijk afgelast wegen sporttoestanden *boring*.

Binnen 2 maanden moet ik terug gaan werken, ik zal moeten afkicken ;)

Parc Paradisio

Het is mooi weer, dus moeten we ervan profiteren, niet waar? Vandaar dat we gisteren nog maar eens op schok geweest zijn.
Vriendin Karen had ons meegevraagd naar Parc Paradisio. Met 4 volwassenen (Karen, mama van Karen, schoonzus van Karen en ikzelf) en 4 kindjes (Wout (3j), Ferre (bijna 1j), Nora en Marie)... en 4 buggy’s: de buggybrigade!

In de voormiddag hadden we eerst bij Karen afgesproken: wat buiten gespeeld (vergeleken met hier thuis een heus speelparadijs: fietsjes, zandbak, glijbanen, gras, veel gras en vooral: 2 speelkameraadjes), de schapen en babydwerggeitjes (su-percute trouwens) eten gegeven: Nora is wat geïntimideerd door de schapen, maar van de dwerggeitjes heeft ze allesbehalve schrik, integendeel, ze loopt er zelfverzekerd op af met het brood in haar handjes.

’s Middags boterhammekes gegeten (’s middags patatjes eten doen we dus niet meer, het is hopeloos. Enkel in de crèche krijgt ze ’s middags patatjes en thuis eet ze ’s avonds met ons mee: geen spectaculair resultaat, ze eet nog altijd weinig, maar wel al ietsje beter dan ervoor) en véél gegeten. En dan kort na de middag in colonne vertrokken naar Brugelette…

In ’t kort:

• Prachtig, ideaal weer: volle zon, niet te warm, verfrissend windje. Ik ben zelfs een beetje verbrand.
• Wel behoorlijk duur: 20€ voor een volwassenen, 15€ voor kinderen vanaf 3j. Jammer genoeg veel te laat gezien dat je ook een abonnement kon kopen voor 40€: vrije toegang gedurende het ganse seizoen plus één gratis toegang in Plopsaland.
• Véél diertjes gezien: geitjes, kippetjes, varkentjes, aapjes, papegaaien, andere grote vogels, giraffen (leuk voor Nora om te weten dat die beesten niet enkel in boekjes bestaan), zeehonden, pinguins, flamingo’s, enz… Ze vond het plezant, heeft haar ogen uitgekeken, maar ik vermoed dat ze er binnen 1 of 2 jaar net wat meer zal aan hebben als ze het allemaal wat meer beseft.
• Parc Paradisio is mooi: uitgestrekte omgeving, veel groen, veel mooie planten, bomen, prachtige gebouwen. Ze zijn ook bezig aan de Indonesische tuin en die ziet er nu al ongelofelijk mooi uit. Het is dus niet wandelen van beestjes naar beestjes maar ook tussendoor genieten van de omgeving.
• Zeker in begin wou Nora absoluut niet in haar buggy zitten, ze wou niet onderdoen voor Wout die constant aan het lopen, stappen, fietsen was. Maar ons madammeke stapt natuurlijk nog niet zo snel, laat zich niet opjagen, doet alles op haar gemakje, af en toe mocht ze ook fietsen wat zo mogelijk nog langzamer ging. Maar bon, we hadden tijd.
• Een heel grote speeltuin. Voor heel jong, jong en oud. Je hebt zeker een uur nodig om alle toestellen eens uit te proberen. Ik denk dat dat voor Nora zowat het leukste van de dag was. En het vermoeiendste.
• Veel volk! Veel schoolkinderen. Logisch: de laatste week van het schooljaar, ideaal voor een schoolreisje naar Parc Paradisio. Eigenlijk niet veel last van gehad behalve bij het 1ste speeltuinbezoek: massa’s kinderen! Als afsluiter zijn we nog eventjes opnieuw naar de speeltuin geweest die er ondertussen, vergeleken met een paar uur voordien, verlaten bij lag: des te meer speelplezier voor onze kindjes natuurlijk.
• Normaalgezien slaapt Nora in de namiddag nog 2 a 3uur. Gisteren heeft ze enkel in de auto op weg naar het park een half uurtje kunnen slapen en op weg naar huis nog 40 minuutjes (beide keren viel ze als een blok in een diepe slaap). That’s it. Ze was moe in de namiddag, heel moe maar zolang ze afleiding heeft, merk je dat nauwelijks aan haar.
• Nora en Wout zijn dikke vriendjes! Zalig om hen samen bezig te zien. Nora wou doen wat Wout deed. Ze hebben elkaar tijdens het wandelen heel vaak een handje gegeven. En als Wout zotjes deed, moest Nora heel luid schaterlachen, keer op keer. Op het einde, op weg naar de auto zaten ze allebei in hun buggy en hadden ze elkaars handje vast: Wout zich helemaal uit de buggy rekkend om aan Nora’s handje te kunnen terwijl Nora zelf geen moeite deed om haar armpje wat uit te strekken. Ze laat zich graag dienen. That’s my girl :D
• Als er een foto wordt getrokken, is Nora er een krak in om vooral niét naar ‘het vogeltje’ te kijken. Dankzij Karen heb ik echter dé truuk gevonden: fototoestel in positie houden, vinger aan de knop en “Nora, koekje!?” roepen. Vliegensvlug draait ze haar hoofd in de goeie richting, soms gepaard met een verwachtingsvolle lach. *klik!* (De foto in de collage waarbij ze op het muurtje zit, is op die manier gemaakt …)
  Ofwel heeft ze het heel rap door en zullen we met iets anders moeten afkomen om haar naar de lens te doen kijken ofwel zal ze in het vervolg een koekje éisen elke keer we een foto van haar maken.
• Soms zouden we bijna vergeten zijn dat Marie er ook bij was: zij heeft voornamelijk zalig liggen slapen in de draagmand. Enkel even haar keel opengezet toen ze honger kreeg en nadien toen ze weer te moe werd. En voor we naar huis vertrokken, liet ze opnieuw van zich horen: ze had weer honger. De buitenlucht zorgt ook bij Marie voor meer eetlust blijkbaar.
• Voor herhaling vatbaar!

Thuisgekomen was Nora natuurlijk uitgeput. Patatjes eten wou ze niet meer (begrijpelijk). Dus gauw het zand afgespoeld, groot flesje gegeven en bed in.

Zelf was ik ook uitgeput. Kilometertjes wandelen, de kindjes constant in de gaten houden en entertainen: behoorlijk vermoeiend! Normaalgezien was het gisterenavond S2R-sessie, maar Evy’tje zal moeten wachten tot vanavond…

PS V*rd*mme!! Ik ontdek nu pas dat ik met mijn lerarenkaart gratis (g r a t i s!) toegang had! Miljaar! *trekt haren uit* In het vervolg mij misschien toch ietsje beter voorbereiden…