Geschrokken

Marie en ik waren rustig op de terugweg van Kind&Gezin naar huis. Ik was wat aan het meeneuriën met de muziek en aan het bedenken wat ik vandaag nog allemaal zou uitsteken thuis. Marie was aan het brabbelen.

Tot de rust heel plots verstoord werd. Ik weet nog steeds niet wat er precies gebeurde en in welke volgorde. Wat ik me vooral herinner was dat ik opeens een harde klap of slag voelde ter hoogte van mijn borstkas en dat de auto plots stilstond. Gepaard gaande met een geluid: een geklop, een krak. Het allereerste wat door mijn hoofd ging was: oh my god er is iets door mijn ruit gevlogen en tegen mijn borstkas geknald. Ik voelde geen pijn, alleen een klap, maar ik was ervan overtuigd dat de pijn meteen ging volgen, dat er vanalles gebroken was, dat ik niet meer ging kunnen ademen, dat ik ging ineenstorten. Heel erg akelig om overtuigd te zijn van zulke onheilspellende gedachten, ik zeg het u.

Ik ben uitgestapt, trillend, bevend en met knikkende knieën. Vlakbij was een dakwerker (ofzo) bezig en ik weet nog dat ik – achteraf gezien – heel onnozel, heel radeloos en heel wanhopig vroeg: “Kunde mij helpen aub?”. Huh? Helpen met wat?
Ik begon uit te leggen dat ik een klap had gevoeld en dat ik niet wist wat er gebeurd was en terwijl ik aan het praten was drong het tot me door dat wat ik zei helemaal op niets sloeg en dat die arme man absoluut niet wist hoe hij moest reageren. Begrijpelijk natuurlijk. De mens zal niet geweten hebben hoe te reageren op een overdreven flippend madammeke die begint te raaskallen. Toch vind ik wel, achteraf gezien, dat die kerel wel wat meer zijn best kon doen om mij gerust te stellen. Hij stond er bij en keek er een beetje naar. Geen greintje empathie of een simpele “Gaat het, mevrouw? ’t Zal wel niets ergs zijn hoor”. Hij wist me wel te vertellen dat er iets uit mijn auto gevallen was: een verroeste metalen gebogen staaf.
Wat het was, dat wist hij niet. Waarom de auto plots stilstond, wist hij ook niet. Op de vraag of ik het zou durven riskeren om de auto opnieuw op te starten, keek hij me met verbazend lege ogen aan, trok hij zijn schouders eens op en mompelde iets onverstaanbaars. For God’s Sake, you’re a man! Die weten toch alles van auto’s af!? Toch? Nee? In mijn wereld- en mensbeeld alleszins wel. Tsss. Weer een illusie armer.

En wie bel je op zo’n moment dan? Compleet radeloos en geëmotioneerd? Juist ja, la mama. Zij en Luc gingen mij en Marie meteen komen redden, oef! Ondertussen was Marie moe, had ze het warm en had ze vooral honger.

En dus, dus was gisterenavond uiteindelijk niet de laatste keer, maar heeft Marie haar laatste voeding in een bloedhete auto gekregen…
(Mental note voor mezelf: maak dat je binnenkort altijd, al-tijd poedermelk en water bijhebt verdorie!)

Mama en Luc hebben ons thuis afgezet, volgens Luc was het een stuk metaal van de vering rechts vooran dat afbrak, tussen het wiel kwam waardoor alles blokkeerde en de auto nogal heel erg bruusk tot stilstand kwam. De auto is ondertussen al bij de garagist…

Oh, en die klap die ik voelde was dus ‘enkel’ het werk van de gordel. Amai mijn voeten, was het dat maar? *bloos* Ik kon echt gezworen hebben dat er iets tegen mijn borstkas vloog…

Kind en Gezin

Het was nog eens Marie-keuring vandaag!

Gewicht: 6570 gr (P50). Iets meer dan 700 gram bijgekomen in iets meer dan een maand: mooi mooi! Ik ben bij deze helemaal gerustgesteld sinds het laatste Kind en Gezin bezoekje.

Lengte: 63 cm (P25 – P50). 3 cm gegroeid in 1 maand: straf.

Een gemiddelde meid! Behalve voor ons natuurlijk, voor ons is ze speciaal en uniek.

Verder twee venijnige prikjes gekregen. En haar keel opengezet. Gekrijst en gehuild. Luid. Door merg en been. Helemaal terecht natuurlijk.
De vriendelijke vrijwilligster die in begin zei: “’t Is zeker een rustige?” en mijn nuancerend blik negeerde, moest haar mening achteraf herzien.

Afscheid

Ik stop met de borstvoeding. Gisterenavond was de laatste keer dat Marie mamamelk dronk.
Eergisteren beslist, vandaag uitgevoerd. Eens het in mijn koppeke zit, gaat het er niet meer uit of moet het diréct gebeuren.
En ik weet het, ze raden aan om geleidelijk aan af te bouwen en niet plots te stoppen, wegens overmatige pijnlijke stuwing en kei-harde borsten en risico op borstontsteking enz enz. Maar toch stop ik plots. Bij Nora ben ik ook bruusk gestopt, dat was enkele dagen afzien (bij de mama vooral dan) maar af en toe de druk wat aflaten (letterlijk) en dat ongemak verdwijnt ook wel weer.

Maar bon, ik stop dus. Waarom? Goh, verschillende redenen. Allereerst praktische redenen. Ik begin 21 augustus opnieuw voltijds te werken en deze keer ben ik niet van plan om af te kolven en zo blijven borstvoeding te geven. Ook al zou het maar om één voeding gaan overdag in de crèche en zou ze normaalgezien ’s middags groentenpap eten. Ik ontzie het me. Ik heb dit anderhalve maand volgehouden bij Nora en toen werkte ik maar 50%. En het is niet evident. Het kolven zelf viel – in begin- nog mee, ik had er meestal ook wel de tijd en gelegenheid voor op het werk, maar na een dikke maand was het me teveel. Het gesleur met het kolfapparaat, het gedoe met de flesjes moedermelk die koel bewaard en getransporteerd moesten worden en de constante druk: ik moet nog zoveel ml kolven en de gedachte: ik ga niet genoeg melk bijeenkrijgen voor morgen. Onze oudste patat dronk namelijk flesjes van 250ml melk of meer…
Nora was pas 3 maanden toen ik ging gaan werken (Marie zal bijna 6 maanden zijn), dus bij haar vond ik het wel nog belangrijk om nog even moedermelk te kunnen blijven geven.

Er zijn momenteel ook andere praktische redenen om te stoppen. Half augustus gaan we 5 dagen naar Polen (wegens huwelijksviering en -feest van broertjelief) en is het makkelijker als ze dan aan de fles is. Behalve voor de autorit: dan zou borstvoeding nog handig zijn en zorgt flesvoeding wat voor ongemakken maar uiteindelijk niets dat een flessenverwarmer (die in de auto werkt) niet kan oplossen.
Maar in Polen en tijdens de festiviteiten is het wel handig dat ze kunstvoeding drinkt. Stel het u eventjes voor: Jurgen en ik zitten, als getuigen, tijdens de huwelijksviering achter het gelukkige bruidspaar. Marie krijgt honger, begint te krijsen als een varkentje. Ik sta recht en trek plots mijn kleedje helemaal uit (aja, want mijn ideaal kleedje is natuurlijk niet gemaakt om er makkelijk en discreet mee te voeden), ga weer zitten, leg Marie aan de borst en lees intussen nog een voorbede of een bezinningstekstje hardop voor, getuige zijnde. En ook al heb ik dan mijn mooiste lingerie aan, ik denk niét dat de priester, de andere aanwezigen en in het minst het bruidspaar dit heel tof zouden vinden. Dan is het makkelijker als ze gewoon een flesje kan drinken én iemand anders haar kan voeden.

Het altijd paraat moeten zijn om de 4 uur of er constant rekening mee moeten houden dat ze om de 4 uur moet drinken, het niet uit handen kunnen geven: op den duur weegt het wat door.
Begrijp me niet verkeerd. Ik heb heel graag borstvoeding gegeven, en ik heb er heel hard van genoten ook. Het is heel cliché, maar het schept echt wel een intieme band, het is een apart, intens gevoel. Dat valt niet te ontkennen.
En toch ga ik nu, na bijna 5 maanden, ook blij zijn als de papa het laatste flesje kan geven en ik om 21u in mijn bed kan kruipen zonder te moeten opblijven voor de laatste voeding.

Tegen dat we naar Polen gaan, is Marie de flesjes gewoon en na Polen kan ik dan de groentenpap introduceren zodat ze dit ook gewoon is tegen dat ze in september naar de crèche gaat. Teveel verandering op korte tijd is voor zo’n kleine pruts ook niet aan te raden.

Eergisteren beslist, gisteren poedermelk gaan halen bij de apotheker en gisterennamiddag en gisterenavond tweemaal een flesjes kunstvoeding gegeven. Eerste flesje: 60 cc gedronken. Tweede flesje: reeds 130cc. Dan de laatste keer aan de borst en deze morgen heeft ze 180 cc gedronken uit het flesje! Gelukkig past ze zich heel snel aan en is ze het snel gewend. Dit was met Nora wel eventjes helemaal anders…

Allemaal heel tof dus.

Maar toch! Toch had ik het gisterenavond even moeilijk tijdens de laatste borstvoeding. Ik heb de voeding extra lang laten duren, Marie dronk ook heel rustig, genietend en viel heerlijk in slaap aan de borst. Alsof ze wist dat het de laatste keer was. Ik heb er ook van genoten. 100%. Ik heb als het ware afscheid genomen. Tijd voor een nieuw hoofdstukje.

Ons kleinste patatje wordt groot.

Gevonden! : Motivatie

Vanavond ben ik wél gaan lopen, al was het niet met de volle goesting. Me uit de zetel gesleept, mijn bezwete lijf in mijn sportoutfit gestoken, gestrompeld naar de auto en met loodzware benen begonnen aan les 19. Ik was mijn best aan het doen om mezelf op te peppen door al te denken aan de peptalk van Evy Gruyaert en aan de (meestal) leuke muziekdeuntjes… tot ik ontdekte dat de batterij van mijn primitief mp3-spelertje plat was.

De eerste gedachte die door mijn hoofd flitste was: Joepie! Ik heb een excuus om terug naar huis te keren. Maar de gedachte werd al snel verdrongen. Zelfs ik, die nooit om een excuusje verlegen zit, zou dit te zwak gevonden hebben; nu ik toch al in sporttenue in het park stond, kon ik evengoed wat lopen, zelfs zonder de zwoele (ahum) stem van Evy. Gelukkig had ik vorige week maandag les 19 ook al gelopen en wist ik het schema nog van buiten. Nu was het enkel nog een kwestie om de minuten wat juist in te schatten… zonder horloge. Eén toertje rond het park is ongeveer 7 a 8 minuten, dus aan de hand daarvan heb ik de 5, 6, 7 en 8 minuten ingeschat. Maakt niet uit of ik soms een minuutje te weinig (of zelfs teveel) gelopen heb, ruwweg zal het wel kloppen.

En het ging vrij vlot! Bizar eigenlijk hoe je je op het moment van vertrek (en zeker op het moment van uit de zetel hijsen) zo moe, zo futloos, zo slap kan voelen dat je er 296% van overtuigd bent dat je het schemaatje echt niet zal uitlopen of dat je het wel zal uitlopen maar dat je doodop, kapot en acute zuurstofnood zal hebben. Tot je begint te lopen en het vrij goed gaat. En het zelfs een beetje leuk is. En het je zelfs nog energie gééft ook. En achteraf ben je dan blij, trots, opgelucht dat je gaan lopen bent.
Nu is het vooral kwestie om deze gedachte in mijn hoofd te prenten de volgende keer dat ik echt.geen.zin.heb.om.te.lopen.

Want vanavond had ik eigenlijk – alweer – echt geen zin om te gaan lopen. Ik was weliswaar ietsje meer gemotiveerd dan gisteren, maar dat had eerder te maken met een immens schuldgevoel indien ik ook vandaag op mijn ‘lui gat’ zou blijven zitten zijn. Een schuldgevoel niet enkel ten opzichte van mezelf, dames en heren, maar ook ten opzichte van jullie, ha! Sociale druk reikt ver, zelfs tot in blogland…

Gezocht: Motivatie

Vanavond zou ik moeten gaan lopen…
Vorige week ben ik maar één keer gaan lopen,  de allereerste keer in 6 weken dat ik geen drie keer per week gaan lopen ben met Evy’tje Gruyaert. Maar ik had een excuus: ventje had verlof en we hadden het te druk met uitstapjes, zowel met als zonder kindjes. Ik had me voorgenomen om vandaag de les van vorige week (les 19) te herhalen, woensdag les 20 en vrijdag les 21. Les 30 komt aardig dicht in de buurt!

Maar kijk, het is nu maandagavond, 19u30 and guess what? Ik heb totaal, maar dan ook t o t a a l geen zin om te gaan lopen. Van het idee alleen al raak ik slechtgezind.
Waarom niet? Te warm, te moe, te warm, te futloos en – euhm – te warm!
Man, ik zweet me te pletter. Al de ganse dag. Het drupt van mijn schaars geklede lijf, constant. De warmte hangt in huis en enkel ’s avonds koelt het af als we alles openzetten. Een groot hoekraam: schoon zenne, echt sjiek. Maar spijtig van al die extra overbodige warmte dat het binnenbrengt. Moeten we toch eens iets op vinden…

Maar bon. Geen goesting om te gaan lopen dus. Echt niet. Geen zin om nog meer te puffen en te zweten. Mijn zweet is volgens mij sowieso bijna op. Zelfs het vooruitzicht van een frisse lange douche achteraf kan me niet motiveren. Dus ik denk dat ik ga passen vandaag. Morgen! Morgen ga ik lopen. Echt.
En donderdag. En vrijdag of zaterdag.

PS Het is niet dat ik wil klagen over het huidige warme weer, integendeel. Liever dit dan het herfstige regenweer.

Beco

Ik heb er sinds een tweetal weekjes een draagzak bij! De Beco Butterfly Babydrager van Blozekriekske. De inspiratie heb ik gehaald bij Lien.
Deze draagzak is eigenlijk een mooie aanvulling bij de dragers die ik al heb, namelijk een BabyBjörn, een BB Tricot slen draagdoek en een BB Sling.

De BabyBjorn mag ik eigenlijk niet meer meetellen want die gebruik ik niet meer. Ik heb er Nora ook maar 1 of 2 keer in gedragen. De BabyBjörn bezorgde mij namelijk pijnlijke schouders en rug. Nora zelf zat er wel heel graag in. Naar het schijnt zou de vorm ook minder goed zijn voor de heupen en rug van de baby’tjes maar dat laat ik hier nu in het midden. Ik vond hem vooral niet goed omdat ik er zelf teveel last van had. Momenteel ligt hij ergens weggeborgen op zolder. Als iemand (met sterkere schouders en rug) trouwens geïnteresseerd is om de draagzak aan een schappelijk prijsje over te nemen, let me know!

Van de Tricot Slen draagdoek ben ik héél tevreden. Ik heb Nora er heel vaak in gedragen: van ietsiepietsie baby’tje tot ze bijna een peuter was. We woonden nog in het centrum van Gent, namen vaak de tram en dan is een draagdoek zoveel makkelijker dan een buggy. En ik had nauwelijks last van pijn in schouders of rug, ook niet na een lange wandeling; het gewicht wordt perfect verdeeld en uitgespreid over schouders en rug.
In begin is het wat wennen en gewoon worden aan het knopen, maar oefening baart echt kunst. Nora vond het geweldig om meegedragen te worden, zeker als ze met haar gezicht naar buiten kon zitten/hangen en alles van de wereld kon volgen op onze ooghoogte.
Enige nadelen: 1. Ook al raak je gewend aan het knopen, je kan de doek niet vliegensvlug aandoen. Geen probleem voor lange wandelingen, maar niet altijd zo handig als je je kindje even snel wil dragen, bvb. bij boodschappen doen. 2. Je zweet je er kapot in bij warm weer. En je baby ook.
Maar verder echt zijn geld waard. We hebben er Marie ook al heel vaak in gedragen.

En dan heb ik ook nog de Ring Sling waar ik ook heel tevreden van ben. Hij gaat héél snel en makkelijk aan. Ik heb er tot nu toe vooral Nora in gedragen, op de heup. Een minder belastend alternatief voor haar op mijn arm te dragen als ze niet meer wil stappen en ik met Marie op stap ben in de buggy. Minder belastend dan haar te dragen op de arm dus, maar enkel voor korte afstanden (tijdens het winkelen bvb) en niet bedoeld voor lange wandelingen: dan wordt het wel pijnlijk voor de schouders. Marie heb ik er ook al een paar keer in gedragen, maar ook al is de doek geschikt voor haar leeftijd, toch vind ik dat ze er nog niet stevig genoeg kan inzitten. Het zal veel beter lukken als ze nog wat meer hoofd- en rugcontrole heeft.

De Beco Butterfly draagzak is een ideale aanvulling. Heel makkelijk en snel aan te doen, geen (maar echt geen) last van pijnlijke schouders of rug, hij zit heel comfortabel en minder warm dan de Tricot Slen, hoewel ik er me natuurlijk blijf in doodzweten bij erg warm weer. Nora zou er ook in kunnen (op de heup of op de rug), maar ik heb haar nog niet kunnen overtuigen om het eens te proberen…
Oh en bovendien is hij nog mooi ook :)
Enige (voorlopige) nadelen. 1.Als Marie in slaap valt kan ik met de draagzak haar hoofdje moeilijk ondersteunen. Bij de Tricot Slen ging dit wel door de stof omhoog te trekken tot helemaal over haar hoofdje. Ik moet er wel bijzeggen dat er bij de draagzak een ‘hoot’ zit dat bedoeld is om aan de drager te bevestigen indien je kindje in slaap gevallen is. Ik moet dit echter nog eens uittesten dus misschien is dit kleine nadeel snel van de baan. 2. Je kan je kindje enkel op de buik, heup of rug dragen, niet omgekeerd op de buik met het gezichtje van je weg. Een beetje jammer, want Nora vond het geweldig om zo gedragen te worden. Maar geen nood, we kunnen perfect afwisselen met de Tricot Slen waar ze wel omgekeerd op de buik kan zitten.

We hebben lang getwijfeld omdat hij behoorlijk duur is, maar omdat we heel vaak een draagdoek of -zak gebruiken, zeker nu met twee kindjes die niet zoveel verschillen in leeftijd en de draagzak ook lang kan gebruikt worden en omdat hij zo handig leek én omdat hij zo mooi is… hebben we toch de investering gedaan. En ik denk niet dat we er spijt van zullen krijgen.

En ook de papa heeft het ding uitgetest én goedgekeurd!

Verlof maakt moe

Vroeger toen we nog met twee waren, was verlof synoniem voor uitrusten, uitslapen, alles op het gemakje doen, no stress. Waardoor we helemaal uitgerust en met volgeladen batterijtjes terug konden beginnen aan het werkleven.

Nu met onze twee patatjes is dat even anders…

Na een weekje samen verlof zijn manlief en ik meer moe dan ervoor. Een beetje onze eigen fout misschien: ons weekje was een beetje té volgeboekt.
Veel uitstapjes doen overdag (en tweemaal Nora niet laten dutten, dus geen rustmoment overdag) + ’s avonds ook vanalles plannen (tweemaal Gentse Feesten en een bezoekje aan vrienden dat te leuk was om niet te blijven plakken) + dochtertjes die ten laatste om 7u vrolijk aan hun dagje beginnen, vaak ook wat vroeger = slaaptekort *geeuw*

Maar het was het allemaal wél waard: het was een geslaagd weekje verlof! Wij hebben meer dan een beetje genoten van onze twee kabouters, maar ook Nora genoot duidelijk van de uitgebreide aandacht van zowel mama als papa.

Ik ben nog (minder dan een maand!) thuis en zal wel snel kunnen recupereren eens de dagelijkse routine terug is. Manlief daarentegen zal het morgen wel wat lastig hebben om opnieuw te gaan werken, ocharme.

Nuja, nog twee weekjes werken en dan is hij opnieuw 10 dagen thuis en gaan we op reis(je)…

Bij boer Flip

Vandaag trokken we naar kinderboerderij “boer Flip” in Heldergem om ons gezamenlijk verlof af te sluiten (hoewel: in augustus heeft ventje nog eens 10 dagen verlof, jippie).
We waren er nog niet geweest en waren benieuwd. Afgaande van de website hadden we iets vrij groots verwacht… maar dat viel een klein beetje tegen.

Kwa beestjes: we zagen een (heel mooie) ezel, enkele schapen en geiten (die we niet veel zagen omdat ze zich – terecht –  verschuilden in de schaduw), een hond, kippen, cavia’s en konijnen. Voor ons leek het eerder pover kwa diertjes, maar voor kinderen moet het misschien ook niet meer zijn? De konijntjes en cavia’s zaten in een groot hok waar de kindjes ook rustig mochten in rondlopen, dat was dan wel weer plezant. Tussen de geitjes konden we niet lopen, hoewel ik dat ook wel leuk zou gevonden hebben voor Nora.
Kwa spelen: er was een (baby)schommel, een (hete!) glijbaan, een zandbak en traktors waar je kon gaan opzitten. Vooral dat laatste viel bij Nora goed in de smaak.

Nora heeft zich alleszins wel geamuseerd!

Eerst wat diertjes bekijken, eten geven en aaien:

Dan wat spelen. Op het springkasteel lijkt ze, volgens de foto’s, plezier te hebben maar het was van heel korte duur: al dat gewiebel stond haar na een minuutje toch niet zo aan…

Tot slot: een ijsje!

Het wordt een – erg ongezonde – gewoonte: een ijsje eten als we op stap gaan. Omdat ze het zo lekker vindt, omdat het een plezier is om haar te zien genieten, omdat ze het zo schattig kan oppeuzelen en omdat het ongeveer de enige manier is om haar langer dan anderhalve minuut op een stoel te laten zitten…

Het is nog geen 5 minuutjes rijden, het is gratis, Nora heeft zich geamuseerd en wij kunnen er lekker eten en drinken. Kortom: een aanrader en voor herhaling vatbaar!

Kermis

’t Zeetje

Donderdag zijn we naar Oostende geweest. Gepakt en gezakt. Gelukkig hadden we gezelschap en assistentie van mijn mama, nichtjes Lieselot en Annabel en later op de dag ook van Ringo en Aga.

We vertrokken ’s morgens en gingen het van Nora laten afhangen wanneer we zouden terugkeren. Ze slaapt in de namiddag normaalgezien nog 2 à 3 uur, maar haar dutje zou ze dus overslaan en het plan was om naar huis te komen als ze echt té moe en dus té onhandelbaar of lastig werd. Ik dacht dat we ten laatste om 16u al op weg zouden zijn naar huis, maar we zijn uiteindelijk pas om 18u vertrokken vanuit Oostende: Nora doodmoe maar wel nog steeds goed gezind. Dat zegt al genoeg, me dunkt.

Enkele zee-feitjes:

– Hoera voor mijn ventje die voor we een uitstapje doen steeds naar verkeerscentrum.be kijkt om de verkeerssituatie te checken waardoor we wisten dat het in Drongen nogal heel erg vastzat en we omgereden hebben. We hebben er wel bijna dubbel zo lang over gedaan, maar ge-luk-kig zaten we geen uren vast op de autosnelweg zoals vele dagjestoeristen die dag. Ik mag er niet aan denken dat we met onze twee patatjes in de zon en de hitte zo lang zouden vastzitten.

– Nora en Marie waren su-per-flink tijdens de lange autorit. Nora hield zich bezig met naar buiten kijken, boterhammetjes eten, water drinken, met het zonnescherm spelen, zingen, dansen, spelen met haar tut, spelen met poppetje, enz. Marie speelde en sliep vooral. Ik was erg onder de indruk.

– Het was warm!

– Ik was weer een kreeftje. Ik had me nochtans ingesmeerd, maar pas toen we aan het strand zaten en we al een uur of twee aan het rondlopen waren in de vlakke zon…

– Nora vond het super om op haar blote voetjes rond te wandelen op de dijk: ze vond het zo plezant dat ze begon te dansen. Haar gedans, haar krulletjes, haar “dada”-gezwaai naar élk kindje, haar plotse luidop lachen naar sommige mensen (nu is dit schattig, binnen enkele jaren wordt dit waarschijnlijk niet meer zo positief onthaald), … Ze heeft weer behoorlijk wat menskes gecharmeerd.

– Marie heeft de grootste moeite om – al wandelend – in slaap te vallen in de maxicosi. We wouden het tijdens deze uitstap eens uittesten: pas na een kwartier vrij hysterisch huilen, viel ze in slaap om dan na een half uurtje weer wakker te worden. In de draagmand valt ze meteen en goed in slaap, maar die is ze jammer genoeg bijna ontgroeid. In de draagdoek valt ze gelukkig ook goed in slaap. We hadden wel de draagmand mee zodat ze op het strand rustig kon slapen. Marie is verder ook haar flinke zelve geweest. Zo flink en rustig dat we vergeten zijn om ook van haar foto’s te nemen: schandalig.

– De Hema-strandtent is b.r.o.l. Eer we doorhadden dat we de tent binnenstebuiten aan het zetten waren, was ze al 36 keer bijna weggewaaid. En toen we ze eindelijk rechtkregen, vloog ze telkens een halve meter omhoog bij elke windstoot. Heel raar voor een STRANDtent aangezien het aan het STRAND aan de ZEE nogal eens durft te WAAIEN. Ondanks de vele zware tassen en een draagmand met een mensje in van ongeveer 6 kilo, bleef het ding omhoogzwiepen. De bedoeling was om Marie wat te beschutten voor zon, wind en zand maar het onding zorgde voor net het omgekeerde. Uiteindelijk na veel vloeken, zwoegen, zweten, wanhopig rondkijken naar andere strandtentjes die wel bleven staan alsof het niets was, hebben we een windzeil gehuurd en naast de tent gezet om te vermijden dat de tent zou wegvliegen.
Oh en denk je dat er ook maar één iemand die ons zag sukkelen ons raad gaf of ons – godbetert – kwam helpen (en volk was er genoeg, en volk met gelijkaardige strandtenten was er ook genoeg)? Baneen gij. Ons wat aangapen, ofwel uit medelijden ofwel uit leedvermaak, dat wel. En wij waren dan weer te trots om zelf hulp te vragen.

– Nora is een waterkieken, maar dat wisten we al. Welgeteld één seconde heeft ze eens gerild omdat het water wat koud was en welgeteld één keer trok ze een verrast gezicht bij de eerste golf die tegen haar lijfje botste. Nadien heeft ze gelachen, geroepen, gekird, gezongen, gesprongen, gespetterd en zich onnozel geamuseerd. Een uur lang. Op het strand heeft ze zich ook een half uur beziggehouden met kasteeltjes te maken (terwijl mama, papa en meter bezig waren met de vervloekte tent). En op het nat-zand-gedeelte heeft ze ook nog bijna een uur met haar emmertjes gespeeld.

– Een kindje van een jaar of 6 vroeg gemeend en serieus aan mijn moeder (die Nora in de gaten aan het houden was op het nat zand): “Waarom is uw kindje zo dik?” *shock* Wat een lef! Dik!? Tsss. Nora heeft helemààl geen dikke pens, Michelinbeentjes en -armpjes en bolle kaakskes…

– Na het strandplezier is ze er tijdens een wandelingetje van een vol kwartier toch in geslaagd om in slaap te vallen in haar buggy.

– Onze geslaagde zee-dag werd afgesloten met een ijsje op een terrasje. Koud of niet (het ijsje welteverstaan), moe of niet: het ijsje werd supersnel, met smaak, proper (geen verlies!) en enthousiast verorberd.

– Ik was er zeker van dat ze op de terugweg als een blok in slaap zou vallen, maar niets was minder waar: ze was aan het zingen, brabbelen en lachen. Pas de laatste 5 minuten viel ze in slaap. Ze had blijkbaar behoorlijk wat indrukken te verwerken.

Puur genieten was het!