Vreemde voorliefde

• Nora vraagt zelf regelmatig naar “iejoopje” om te drinken en drinkt het heel gewillig en zelfs graag op, zelfs de niet zo lekker smakende siroopjes
• Ze vraagt zelf een “pil voo poep” en soms geven we haar dan maar een eucalyptussuppo om haar tevreden te stellen (en om een driftbui te vermijden) als ze eigenlijk geen koorts heeft
• Ze neemt zelf het verzorgingskussen en gaat gedwee op haar zij liggen als we zeggen dat we haar temperatuur nog eens gaan meten met de thermometer (in haar poep) en ze laat dit ook zonder protest doen.
• Naar de dokter gaan, vindt ze een feest. Ze popelt om haar schoentjes en jasje aan te doen.
• Als ze in de wachtzaal eventjes moet wachten omdat het onze beurt nog niet is om bij de kinderarts te gaan, is het groot protest. Ze loopt dan voortdurend naar de deur van de dokter om ze zelf open te doen.
• Ze doet gedwee haar kleertjes uit bij de dokter en laat zich zo mak als een lammetje onderzoeken. Voorbeeldig diep in- en uitademen tijdens de longauscultatie, muisstil zijn tijdens de hartauscultatie, flink gaan liggen om op haar buik te laten duwen, zonder enige vorm van tegenstrubbeling in haar oortjes laten kijken. Alleen het kijken in haar keel gaat gepaard met één enkele gefronste wenkbrauw en een heel zacht klein verschrikt kreetje. Op commando eventjes hoesten deed ze ook… maar wel met 2 minuten vertraging.
• Haar kleertjes terug aandoen was ook geen probleem.
• Maar het dokterskabinet verlaten om terug naar huis te gaan, dàt was wel een probleem. Groot protest! “Ik wil nog na kokter!”

Vreemd, heel vreemd :)

Het sterke geslacht

Sinds gisteren zijn ons monsterkes zo goed als genezen. Perfecte timing dus om ons weekend virusvrij te starten!
En wie van ons vier is er niet ziek geweest? Behalve wat keel- en oorpijn en behalve gedurende 2 uur een koortsig gevoel, daarna niets meer? Wie o wie? Juist ja, ondergetekende, ik, mezelf, mama! Vrouwen het zwakker geslacht? Moeha!

Nora is er helemaal bovenop, Marie heeft sinds donderdagavond geen koorts meer en is sinds vrijdag terug wat actiever en speels. Ze is wel nog snel moe en ze zit nog aan de antibiotica, maar niets ergs dus. En Jurgen was dinsdag al heel wat beter zodat hij dinsdag en woensdag voor de kindjes kon zorgen waardoor hij zich tegen ’s avonds opnieuw zieker voelde en vooral moe. Begrijpelijk, in je eentje voor ons twee kadeekes zorgen als ze gezond zijn, is al vermoeiend, laat staan als ze ziek zijn. Maar hij heeft dat uitstekend gedaan! Het viel dan ook op dat tegen woensdagavond de meisjes heel erg aan hun papa hingen…

Wat ook opviel was dat Nora superdesuperlief was voor haar zieke(re) zusje, echt hartverwarmend.

Ziek

Een bende virussen is ons huis en onze lichamen binnengedrongen. Voorlopig ben ik nog de enige ‘gezonde’, hoewel dit met een korrel zout te nemen is want soms voel ik de koorts ook opkomen en voel ik me behoorlijk ellendig. Maar bon, voorlopig nog niet echt ziek, laten we hopen dat dit zo blijft.

Maar Nora is dus wel ziekjes. Ze had vrijdag koorts, nu bijna niet meer (hoewel deze avond plots wel weer koorts) maar ze heeft wel waterige oogjes, een vies hoestje en is met momenten extreem hangerig en seuterig. Marie heeft al sinds donderdagnacht vrij hoge koorts (tussen de 39°C en 40°C), heel vies hoestje, erg waterige oogjes en heel lusteloos. Echt een zielig hoopje hangerig mens. En zelfs Jurgen – die voor hij papa was echt zelden tot nooit ziek was – is geveld.

Het verdict bij de kinderarts:

Nora heeft een bovenste luchtweginfectie met opgezette halsklieren, veel snot en een verstopte neus. Enkel wat hoestsiroop en neusje spoelen zouden moeten volstaan. Valt nog mee dus.

Marie zit echter wel aan de antibiotica. Ze heeft een bronchitis met geelgroen dik en veel slijm, hoge koorts dus en vooral, ze ziet er echt ziek en zielig uit. Naast de antibiotica (die ze overigens niét lust), is het ook 3 keer per dag een gevecht om neusdruppels en oogdruppels in respectievelijk haar neusje en oogjes te mikken.

En Jurgen heeft ook een virale luchtweginfectie met wat koorts. En daar wordt hij zo moe van…

Krop

En plots zit je met een krop in de keel die maar niet weggaat, heb je tranen in de ogen en zou je je kind(eren) willen vastnemen om nooit meer los te laten.

Onvoorstelbaar. Onbegrijpelijk. Ondraaglijk.

Elaba!

Als we iets verkeerd doen of als we iets niet volgens hààr manier doen of als er haar iets niet aanstaat …
Als ze iemand wil begroeten …
Als we haar plagen, kietelen of foppen …

… heel vaak horen we hier het woordje “Elaba!”

Soms op een boze en strenge toon met overdreven gefronste wenkbrauwen en haar handjes in haar zij, soms op een vrolijk toontje, soms deugnieterig, soms wat verdrietig.
Ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat ze het van geen vreemden heeft en dat manlief en ik dat woordje (onbewust) ook heel vaak gebruiken.
Best wel grappig hoe kinderen het taalgebruik van hun ouders kopiëren en hoe je als ouder plots jezelf bezig hoort als je je kind hoort praten.

En dat is nog een stuk duidelijker als ze bezig is tegen Marie: met een hoog, fijn stemmetje, commanderend, streng, vermanend vingertje, onze woorden imiterend. Zij de grote alwetende zus die haar klein zusje eens zal uitleggen hoe het allemaal moet:

“Nee Majie, ni in mondje èh, ma niet èh”

“Nee Majie, ablijve! Nie Majie, wel Owa (= Nora) èh”

“Majie nie ocho (= choco) èh, Majie te kein èh”

“Kijk èh Majie, Oja puzze make èh, ablijve èh, puzze Owa”

Ik heb zo de indruk dat wij zo heel af en toe wel eens het stopwoordje “èh” durven gebruiken, heeeeel soms maar èh…

“Bezigheidstherapie”

Gisteren de eerste PhotoShop les gehad en ik kijk al uit naar de volgende les.

Zenuwachtig, maar ook verwachtingsvol ging ik de school binnen. Eerst op zoek naar het secretariaat waar ik nog moest inschrijven en betalen (ik dacht dat dat wel meteen zou aangeduid staan, maar niet dus), dan op zoek naar het lokaal. Met een groepje van 12 ongeduldige cursisten waren we aan het wachten op de lesgeefster die op haar beurt op ons aan het wachten was… in een ander lokaal.

De groep cursisten is heel gevarieerd wat het extra boeiend maakt. Ik ben alleszins de jongste. Verder zijn er vooral veertigers en vijftigers. Meest opvallende zijn de redelijk rumoerige die-hards: een groepje van 5 die al aan hun 10de module zitten qua avondcursus. Uiteraard niet allemaal over PhotoShop. Bij de kennismakingsronde mochten we ook vertellen waarom we deze cursus gekozen hebben en ik hoorde bij dat groepje opvallend vaak “om eens van thuis weg te zijn”, “bezigheidstherapie” en  “om eens op mijn gemak te zitten”. Grappig en eerlijk, dat wel. Ik was eventjes bang dat ze tijdens de les ook zo rumoerig en lacherig zouden blijven, maar dat was gelukkig niet het geval.

Ook eerlijk, maar misschien ietsje minder grappig waren de twee mannen op de allerlaatste rij die als motivatie “de extra kredieturen” opgaven. Tja. Een van de twee kerels had zelfs al avondcursus PhotoShop deel 3 doorlopen en ging nu eens herbeginnen aan deel 1. Nuja, zolang ze niet storen tijdens de les en dat doen ze niet. Alhoewel ik (en samen met mij ook de lesgeefster) de indruk heb dat ze niet geheel toevallig achteraan zitten waar niemand kan zien wat ze eigenlijk precies aan het doen zijn op hun pc. Vaak hoorde ik wel heel erg vaak muis-geklik terwijl er op dat moment niet zo bijster veel moest geklikt worden. Niet erg natuurlijk, live and let live.
Ik heb al met een paar mensen wat “gechitchat” dus het eerste ijs is wel al gebroken.

De lesgeefster valt ook goed mee. Ze is fotografe, komt uit Gent, geeft fotografieles en geeft nu voor de derde keer ook de avondcursus PhotoShop. Ze kan het heel goed en duidelijk uitleggen. Ervaring zal ze ook wel hebben. En vooral, ze staat haar mannetje! En zeker met onze groep is dat wel nodig, denk ik. Ze zullen niet met haar voeten (gehuld in witte f* me-botjes, trouwens) moeten rammelen, ze zal zeggen waar het op staat en ze is niet verlegen om (al dan niet subtiele) steekjes onder water te geven om duidelijk te maken dat iets haar niet aanstaat. Ik merk wel dat ze haar wat bewust terughoudend opstelt tijdens de koetjes-en-kalfjes-gesprekjes tijdens de pauze of na de les. Logisch en begrijpelijk misschien, het was nog maar de eerste les en nieuwe cursisten dus het is voor haar ook nog wat aftasten.

Kort samengevat: ik heb er zó’n zin in!

Nogal plots

Gisteren speelde ik nog vaag met het idee om ooit wel eens een PhotoShop cursus te volgen, via avondschool ofzo. Nog niets concreets, verre van.

Vandaag vermeldde ik dit langs mijn neus weg op het werk en een collega vroeg waarom ik nu niet zou starten, aangezien er net een module begonnen is en het anders weer wachten is tot september.

En ja, waarom niet eigenlijk?

Eerst even overlegd met manlief die nog van niets wist en die elke dinsdagavond de kindjes moet kunnen afhalen in de créche: OK
Dan  gebeld naar het secretariaat van het Centrum voor Volwassenenonderwijs en ja hoor, er is nog plaats!

Elke dinsdagavond (morgen dus al!) van 18u25 tot 21u23 (staat zo vermeld op de website…) ga ik me onderdompelen in de wondere wereld van Adobe PhotoShop CS2.

Spannend! Heel spannend.
En ook een beetje eng. Want ik ben eerlijk gezegd geen held  in het gedropt worden in een grote groep vreemde mensen, zo helemaal alleen. Maar dat loopt ook wel weer los.

– 10 (bis)

Ongeveer een half jaar geleden had ik een voornemen, twee eigenlijk: vermageren en sporten. Het “-10kg project” en het “S2R-project”. Het ene project was iets succesvoller dan het andere. Ik heb de volledige lessenreeks van S2R uitgelopen, maar momenteel loop ik niet meer. Misschien als het lente begint te worden…
Het zwemmen is ook weer een tijdje geleden maar ik heb me voorgenomen om volgende week opnieuw baantjes te trekken. Dat sporten is dus eigenlijk ook geen groot succes geworden, ma bon.

Dat ander project, die 10 kg verliezen, dat is echter een ander paar mouwen. Eind mei was ik begonnen, het laatste niet zo positief blogpostje was in augustus. En terwijl geen nieuws meestal goed nieuws is, was dit nu absoluut niet het geval. Het punten tellen via Weight Watchers was om de een of andere reden vanzelf gestopt. Waarschijnlijk gewoon door te weinig karakter en doorzettingsvermogen. Ik probeerde wel nog wat te letten op mijn voeding maar veel bracht dat niet op. Op een bepaald moment was ik tussen eind mei en begin augustus – hoera hoera – 5 kg kwijt, maar al vrij snel kwamen er weer 2kg bij en daar bleef ik op vastzitten. In plaats van -10 was het resultaat dus slechts -3.

Maar een nieuw jaar, een nieuw begin en een nieuwe start voor mijn “-10 project”! En nu voor echt. Eind mei had ik al een kleine klik gemaakt, maar die klik is er nu volledig gekomen: ik wil die extra kilo’s echt weg. Ik wil terug in àl mijn kleren kunnen en me helemaal tevreden voelen met mijn lijf. Dus vanaf 5 januari ben ik opnieuw Weight Watchersgewijs punten aan het tellen. Inclusief boterhammekes wegen, vlees wegen, boodschappenboekje van WW uitpluizen en puntenaantallen van diverse voedingsmiddelen trachten te memoriseren.
En het gaat, redelijk. De moeilijkste momenten zijn’ s avonds in de zetel en na het werk wanneer Nora en Marie een boterhammeke eten en ik moet wachten met eten tot manlief gearriveerd is.

Ben nu twee weken bezig en ben toch al 1,5 kilo kwijt. Ik zit nu trouwens op het gewicht dat ik had voor ik zwanger werd van Marie, maar wel nog een 7-tal kilo’s boven mijn gewicht voor Nora er was.

Mijn doel: zeker – 7 kg (nu dus nog 5,5kg), misschien zelfs wat meer, wie weet?
Termijn: geen idee. We zien wel hoe het vlot. Gemiddeld 500 gr per week, minstens, hoop ik.

En nu ga ik slapen en dromen over chips en chocola à volonté en crémekoeken en frieten en…

Over autostoeltjes en varkentjes

Geen benen vol blauwe plekken meer…
Geen lamme armen meer…
Geen hysterisch gekrijs van Marie meer…
Geen gevloek meer op Marie omdat ze zich zo stijf houdt als een plank en het dan niét evident is om die verdomde riemkes vast te klikken…
Geen gesukkel meer met de autogordel die (veel) te kort is om dat rotding op een makkelijke, vlotte manier vast te zetten in de auto…

…want de maxi-cosi staat weer op zolder en Marie zit in een autostoel! Hoera!

En wat een gemak zeg:
De ochtendrush om de twee meisjes klaar te maken duurt nu toch wel 3 minuten minder lang en dat is véél op een ochtend. Marie protesteert ook niet meer nauwelijks nog als ze vastgeklikt wordt. Ze lijkt het wel plezant te vinden om naar buiten te kijken en de mama in de gaten te houden via de achteruitkijkspiegel.

Nu zouden ze nog gewoon een jas moeten uitvinden die je met behulp van één vingerknip aankrijgt bij een baby. Als ze haar jas nog maar ziét, begint ze te krijsen als een varkentje en eens ik begin met haar armkes erin te murwen klinkt ze als een varkentje dat gekeeld wordt. Dat deed Nora toch niet… of toch niet zo extreem.

Eigenlijk is het een algemene regel dat ons kleinste madam énorm, maar echt en-orm hysterisch en boos wordt, buiten proportie, als er haar iets kleins niet aanstaat. De lepel groentenpap die niet snel genoeg komt: hysterisch huilen. Een speeltje dat 4,5 seconden afgenomen wordt om een giletje heel voorzichtig aan te trekken: krijsen. Haar uit bad halen: brullen. Haar gezichtje wat proper maken met een doekje, ook al zijn we er al gedreven in om dat niet langer dan 1,256 seconden te laten duren: gillen. Bijna lachwekkend soms.
’t Is gewoon een licht ontvlambare kolèrige tik. Geen idee van wie dat ze dat heeft eigenlijk :D

Ik krijg er de kriebels van

Verbijsterd ben ik aan het kijken naar “Baby’s wil is wet”, een Nederlands programma over babyfluisteraar Derek Ogilvie. Het zijn herhalingen, denk ik, maar ik had het nog nooit gezien. Een kerel (ik blijf beleefd) die beweert dat hij de onuitgesproken angsten, gedachten en gevoelens van kinderen met gedragsproblemen kan ontdekken via telepathie. En op basis daarvan oppert hij theorieën en hypotheses over de oorzaak van de (zogenaamde) gedragsproblemen. Bovendien ‘ziet’ hij ook bij de ouders dingen en feiten uit het verleden dat hij blijkbaar onmogelijk kan weten én dat invloed heeft op het gedrag van hun kind(eren).

Ik ben misschien te rationeel, ik geloof sowieso niet echt in het paranormale, maar persoonlijk vind ik dat dit toch wel alles slaat.

Twee frappante voorbeelden:

– Een kleuter die moeilijk slaapt (elke nacht 3 keer wakker worden) én die hysterisch wordt als hij in de buurt komt van water. Oorzaak: hij is in een vorig leven verdronken. Daarom is hij bang van water en is hij bang om te slapen omdat hij denkt dat hij niet meer zal wakker worden. Uhuh.

– Een meisje van 2,5 dat weinig praat, ze zou maar een 6tal woordjes zeggen en die ‘extreme driftbuien’ heeft. Zo een driftbui waarin ze durft krijsen begot, en zich op de grond leggen en stampen met armen en benen, godgeklaagd is het! En als ze zo een driftbui heeft, hebben de ouders er niets aan te zeggen, hebben ze geen contact met hun kind. Goh goh, als dat geen extreem pathologisch verontrustend gedragsprobleem is seg. En zo zeldzaam. Nog nooit gezien of meegemaakt met Nora, ik.
Maar nu komt het, de oorzaak van haar ‘psychotisch’ gedrag ligt in het verleden van de mama. De moeder zou als kind van 12 seksueel misbruikt zijn en haar dochter, die 22 jaar later geboren werd, weet dit, is angstig om dit zelf mee te maken en praat daarom niet. Uhuh.
Er was trouwens ook wel sprake van een trauma ten gevolge van een ziekenhuisopname waar ik wel in kan komen.

Meestal denk ik bij zo’n programma’s: “live and let live” of “baat het niet, dan schaadt het niet”. Maar hier heb ik een heel onaangenaam gevoel bij. Zijn hypotheses zijn vaak nogal vergezocht, hij maakt soms problemen wanneer er (volgens mij) geen zijn, maar vooral, veel van zijn theorieën en hypotheses zijn heel beschuldigend naar de ouders. Aja, want de kinderen vertellen hem waarom ze zich niet goed voelen en wat er, volgens hen, verkeerd gaat thuis. Bvb. een kind voelt aan dat zijn ouder(s) niet helemaal eerlijk is/zijn t.o.v. zijn/haar partner over zijn/haar verleden en functioneer daarom niet goed, of er hangen (te) veel foto’s van het kind aan de muur waardoor het kind te weinig ruimte heeft en gedragsproblemen vertoont enz.  Hij maakt in mijn ogen misbruik van ouders die wanhopig en kwetsbaar zijn omdat ze zich zorgen maken over hun kind.

Nuja, waarschijnlijk heeft hij veel mensen en kinderen geholpen, maar volgens mij heeft hij evenveel ouders opgezadeld met onnodige schuldgevoelens.

Enfin, gelukkig bestaat er zoiets als een ‘kaske’ en kan ik nu zappen naar De Slimste Mens. Byebye, Derek…