Rollebollen

Zot zijn ze van elkaar, onze twee meiden. Vooral Marie is dolenthousiast als ze ’s avonds na een schooldag van Nora of ’s morgens na een nachtje slapen Nora terugziet. Luidop lachen, kirren en stampen met de armen en benen. En naar Nora toe lopen en haar knuffelen, lees: haar hoofdje tegen Nora haar buik of arm vlijen. En ook Nora is content als ze Marie terugziet. Om op te vreten zijn ze dan.

En liefde uit je blijkbaar niet alleen door te knuffelen of lief te zijn, maar ook door te rollebollen. Zeker in hun speelhuisje. Elkaar tegen de grond duwen (niet altijd even zacht), op elkaar gaan liggen (vooral Nora op Marie, voorlopig), op elkaar zitten, elkaar kriebelen. Het gaat er soms echt nogal wild aan toe. Heel wild. “Ik hou mijn hart vast”-wild. Constant ben ik bang dat Nora Marie’s arm eens breekt of dat Marie niet meer kan ademen omdat haar gezichtje ergens onder Nora’s buik ligt of dat ze elkaars ogen uitkrabben. Op een liefdevolle manier weliswaar.
Vroeger grepen we in door constant te zeggen dat ze rustig moeten spelen, niet mogen duwen, niet op elkaar mogen liggen enz. Meestal tegen Nora, maar de laatste tijd doet Marie even gretig mee.
Maar nu laten we hen zoveel mogelijk doen.
Want zelf vinden ze het ge-wel-dig. Zelfs Marie, die soms in heel erg benarde en volgens mij niet onpijnlijke posities ligt/zit/hangt. Ze heeft constant de slappe lach. En hoe meer Nora lacht, hoe harder Marie lacht. En hoe pijnlijker het eruitziet, hoe leuker Marie het lijkt te vinden.
Meestal eindigt de rollebolsessie als er traantjes vloeien. Verbazend genoeg niet bij Marie, wel bij Nora, namelijk wanneer Marie voor de 17de keer uit volle macht en met beide vuistjes tegelijk aan enkele krullen van Nora trekt.

Speelhuisjes

Een speelhuisje voor binnen:
Ideale lokatie voor onze dametjes om een boekje te lezen of om samen te knuffelen.

Een speelhuisje voor buiten (lees: springkasteeltje huisje):
Niet in onze tuin weliswaar (ons gras is nog volop aan het groeien), maar wel in de grote tuin van meter/moeke. En leuk dat ze het vinden! Zalig om ze samen te zien springen en vallen en gibberen. Hoe zouden we zelf zijn? Jammer dat er een limiet van 45 kg is of ik zou me ook lam springen.

Spelen bij de buren

In onze straat zijn we een tweetal jaar geleden met 4 koppels tegelijk beginnen bouwen. 2 keer 2 halfopen bebouwingen. Het koppel ‘aangebouwden’ naast ons heeft (nog) geen kindjes. De beide koppels ‘niet aangebouwden’ (maar wel aan elkaar aangebouwd, snap je?) hebben elk twee kindjes. Het koppel het dichtst bij ons heeft een zoon (3j) en een dochter (5j) en in blijde verwachting van een derde kindje in augustus en het andere koppel twee dochters (3,5j en bijna 16 maanden). Ze verschillen dus allemaal niet veel van leeftijd én de schoolgaande kindjes gaan allemaal naar hetzelfde schooltje op 500 meter van onze huizen.
En ze kennen elkaar al vrij goed; Nora speelt op school blijkbaar vooral (alleen?) met de twee oudere meisjes en soms met de jongen die trouwens in haar klasje zit en als het mooi weer is, spelen ze ook thuis met elkaar. Buiten, op ons terras of op het terras van de buren. Meestal speelt Nora op verplaatsing eigenlijk, omdat ons terras nog niet aangelegd is en waarschijnlijk ook omdat we het ‘verste’ wonen en de andere twee gezinnen hun terras aan elkaar grenzen. Maar soms komt de ganse bende ook wel eens in onze grote zandbak spelen.

Ik vind dat echt zo geweldig voor Nora. Zeker naar de toekomst toe. Speelkameraadjes hebben die (heel) vlakbij wonen en ook nog naar dezelfde school gaan, lijkt me toch wel heel gezellig, makkelijk en plezant. Of als we eens een snelle, onverwachte babysit nodig hebben overdag of omgekeerd uiteraard. Zo heb ik Nora al eens bij de buren laten spelen terwijl ik Marie ging halen in de crèche: ze was zich volop aan het amuseren en aan het dansen dat ik het niet over mijn hart kreeg om haar mee te nemen.
Tot nu toe zijn ze met vijf meisjes (en één jongen, ocharme) en ik fantaseer dan soms hoe het zal zijn als ze beginnende tieners zijn en met elkaar wel of niet optrekken, ruzie maken, konkelfoezen, geheimen delen enz. Of hoe ze bijna altijd met een kleine bende zullen kunnen spelen en ravotten in plaats van enkel met hun tweetjes.  Een heel goeie leerschool ook, denk ik zo.
Nora is de jongste van de bende meisjes en ze wordt nogal bemoederd en vertroeteld. Maar tegelijkertijd staat ze ook goed haar mannetje want ze wil ook niet teveel gepakt en bepoteld worden. Leuk om ze samen bezig te zien.

Zo hadden we vandaag een ganse namiddag slechts één dochter in plaats van twee: Nora was bij de buren (2 huizen verder) gaan spelen, in een mini-zwembadje dan nog wel. Marie is voorlopig nog iéts te klein om te gaan spelen (ook al had zij het zelf wel anders gewild), maar dat zal ook wel niet te lang meer duren. Marie scheelt maar twee maanden met de jongste van twee huizen verder trouwens.

Oh, en wat was het een za-lig weertje! We hebben genoten met grote G. En geprobeerd om niet teveel te denken aan morgen, het einde van een lang, heerlijk weekend: ge-communiefeest, gaan spelen bij vrienden, gaan fietsen en een lekkere zalige rustige zondag.

Lopen

Ik schrok er zelf van dat het al bijna twee weken geleden was, maar ik ben vandaag nog eens gaan lopen. Mijn voornemen van liefst 2, maar zeker 1 keer per week te gaan lopen is blijkbaar nogal lastig vol te houden. Het mij niet goed voelen in mijn vel van vorige week en de extreme vermoeidheid zullen wel de grootste boosdoeners zijn.

Maar het schuldgevoel primeerde vandaag en ook al ben ik niet gewoon van in de voormiddag te gaan lopen en ook al was ik nog behoorlijk moe, toch heb ik mij in mijn sporttenue’tje gehesen terwijl de meisjes met de papa aan het badderen waren.

En – hou u vast! – ik heb niet 4 km, maar wel 6 km gelopen! Zes! 3 toertjes in plaats van 2 toertjes. Zo ben ik dan wel, àls ik dan ga lopen, ben ik niet snel content en wil ik steeds mijn eigen grenzen verleggen. Toen ik begon was 4 km wel ok, maar het lopen ging verrassend goed en toen wou ik minstens nog een half derde toertje lopen maar eens het zover was, heb ik maar gewoon een volledige derde toer gedaan.
Maar amai! ’t Was behoorlijk lastig. Vooral omdat het redelijk bergop gaat op het einde van de route. Ik was stikkapot toen ik terug binnen kwam gestrompeld. Naar adem happen, hoesten, puffen zweten, de hele reutemeteut.

Een sprintje op het einde kon er deze keer niet meer aan af :)

“Spaghetti!”

“Allez Nora, lach ne keer mooi” is een zinsnede die we hier al lang niet meer gebruiken. Want ze lacht niet mooi dan. Ik denk trouwens dat de meeste kindjes allesbehalve mooi lachen als het hun gevraagd wordt. Ofwel kijkt ze boos, ofwel kijkt en loopt ze weg, ofwel wil ze meteen zélf een foto nemen en enkel als ze goedgezind is, doet ze wat moeite en ziet haar lach er zo uit:

En dat zijn dan nog de mooiste voorbeeldjes. Vaak knijpt ze haar ogen halfdicht en lijkt haar lach eerder op een heel erg pijnlijke grimas. Ik heb gezocht naar een typisch voorbeeld maar heb er geen gevonden, waarschijnlijk omdat ik de foto’s meteen wis wegens – ehm – toch niet zo flatterend, zullen we maar zeggen. En dat durf ik zeggen van mijn eigen vlees en bloed, tsssss! :)

Nu proberen we zoveel mogelijk spontane foto’s te trekken waarbij we heel snel moeten zijn: eens ze in de mot heeft dat er een fototoestel in de buurt is, is het gedaan met mooie kiekjes proberen te nemen. Het heeft eventjes gewerkt om haar “spaghetti” te laten zeggen, dat vond ze best wel grappig waardoor ze spontaan moest lachen. Maar dat werkt nu ook niet meer.

Maar misschien zijn er toch uitzonderingen. De aanleiding van deze post zijn eigenlijk fotootjes van een koddig Klein Konijn: Renee haar lach hier lijkt een “allez, lach ne keer mooi”-lachje te zijn, maar een geforceerd lachje dat wél supermooi en spontaan overkomt.

Nuja, dat niet willen en kunnen poseren zal Nora ongetwijfeld wel van de mama hebben.

Een rietje voor Marie’tje

En trots dat ze is als ze, zoals haar grote zus, met een rietje mag drinken.

That look u give that guy

Dit is momenteel mijn kippenvel-liedje. Niet alleen omdat de stem van E. zo ongelofelijk mooi is en de tekst aangrijpend is, maar ook omdat Eels bij mij puur jeugdsentiment is. Ik heb u-ren, da-gen geluisterd naar Eels, de teksten geanalyseerd, ondergedompeld in zelfmedelijden want het leven als late tiener en prille twintiger kan soms toch o zo dramatisch zijn :)

En ik ben zeker niet de enige Eels-fan!

Papa?

Marie heeft een lichte identiteitscrisis. Als we haar vragen waar papa is,  priemt ze met haar beide wijsvingertjes in haar eigen buik en roept ze “papa, papa!“.

Er is gelukkig een logische verklaring voor. Om zijn jongste dochter duidelijk te maken dat hij wel degelijk haar papa is, priemt manlief namelijk ook met beide wijsvingers in zijn buik en zegt dan “ik ben papa“. Maar blijkbaar begrijpt Marie het concept van ‘wijzen’ nog niet zo goed en ziet ze het gewijs als een extra kunstje zoals “handjes klappen” of “kusje geven” en denkt ze dat als ze “papa” hoort, ze het kunstje van papa moet nadoen, namelijk met beide wijsvingertjes in haar eigen buik duwen …

Een nogal hardnekkige, moeilijk af te leren gewoonte, maar grappig is het wel! :)

Ietske minder blah!

Awel, ‘k moet zeggen, het deed ferm deugd om al die lieve, opbeurende, steunende reacties (én mailtjes!) te lezen. Tenkjoe evrieboddie :)
En ik moet ook zeggen: gisteren was echt wel een serieus OFF-dagje. Gelukkig is het niet elke dag zo erg, maar het gebeurt toch vaker dan me lief is dat ik me zo voel. Het heeft me wel deugd gedaan om mijn gevoelens hier te kunnen ventileren, ook al heb ik lang getwijfeld of ik het berichtje wel zou posten.

Vandaag gaat het alleszins al beter met me. Ik ben gisteren om 22u30 gaan slapen. ’t Is te zeggen: ik heb nog drie kwartier of zo wakker gelegen. Een mens gaat dan eens vroeg slapen…
Ik voel me nog steeds doodmoe (om die vermoeidheid weg te werken zullen wel meer lange nachtjes nodig zijn) en vaak futloos maar die erg negatieve gedachten zijn wel al voor een stuk verdrongen. Nog niet helemaal weg, maar wel al wat minder overheersend dan gisteren en de dagen ervoor.
Het zal – zoals reeds gezegd in de reacties – zeker iets zijn dat met ups en downs gaat waarbij gisteren een serieuze down was. De boodschap is vooral veel slaap inhalen en eventueel wat extra tijd creëren voor 100% ontspanning zodat ik het constante gepieker en zorgen maken en panikeren even kan vergeten.

Ik ben daar vandaag trouwens al een beetje aan begonnen door iets te gaan doen wat het ideale, klassieke middel is om iemand – van het vrouwelijk geslacht dan toch – een feel-good-boost te geven. Allez ja, bij de meeste vrouwen, niet bij allemaal. Shoppen dus! En ook al doe ik dat normaalgezien heel graag, toch zag ik er in begin tegenop. Maar het vooruitzicht van mijn garderobe te kunnen uitbreiden won het van de stress van het kiezen, passen en zakken sleuren. Achteraf was ik k.a.p.o.t maar ook wel euforisch: ik heb enkele heeeeeeeeeel leuke zomerspulletjes gevonden.
Tot ik thuiskwam met een stelletje drukke, vermoeide, uithangende meisjes en ik àl die kleren nog in onze kleerkast moest leggen. Aja, want dat moet quasi direct gebeuren natuurlijk.

Maar bon, kindjes liggen in bed, kleertjes in de kast en seffes ga ik vanuit de zetel naar “Mijn Restaurant” kijken en dan rechtstreeks mijn bed in.

En om het even overiets anders te hebben: Marie heeft van haar ‘moeke’ haar eerste echte schoentjes gekregen! Schattige schoentjes. En Nora heeft ook een nieuw paar schoentjes. Haar vierde paar zomerschoentjes nog maar… Hoewel, deze kunnen ook nog dienen voor de herfst. Oef!

Blah

!Waarschuwing! Dit is een op en top klaagpostje waar u niet goedgezind zal van worden. U kan nog altijd beslissen van nù te stoppen met lezen…

Wat er scheelt? Wel, ik voel mij al een tijdje niet goed in mijn vel. Niet alleen fysiek: chronische hoofdpijn, soms een zwaar hoofd, soms een ijl gevoel in mijn hoofd, duizeligheid, pijnlijke keel, heel moe, stramme spieren,… Maar vooral mentaal. Ik voel me vaak  leeg en futloos. Alles, echt alles is me bij momenten teveel. Zelfs leuke dingen. Ik zie tegen alles op en bekijk alles erg negatief (nog negatiever dan anders). Ik loop ook enorm prikkelbaar en ongeduldig. Voor het minste schiet ik uit mijn krammen of begin ik te wenen. Ik heb momenteel ook geen energie om strict te letten op mijn verdomd dieet, integendeel, ik zou een ganse dag door kunnen ‘boefen’ waardoor ik me uiteraard achteraf nog slechter voel. Ik loop ook constant met een figuurlijke krop in de keel, alsof er iets scheelt, maar ik kan onmogelijk zeggen wat. Iets onbestemd. Een constant gevoel van opgejaagdheid en ambetantigheid zonder te weten waarom. Lastig dat dat is! Echt lastig.
En ik word dan nog eens extra ambetant omdat ik me zo voel en niet eens zelf weet waarom. En kwaad op mezelf omdat ik puur rationeel absoluut geen reden heb om me zo ‘depri’ en down te voelen. Ik stel me gewoon heel hard aan, denk ik dan.
Maar het gevoel blijft wel.

Is het de vermoeidheid? Ik geraak al maanden aan slechts 6 a 7 uur slaap en ik merk dat dat echt te weinig is voor mij. Is geheel aan mezelf te wijten; ik moet mezelf maar verplichten om om 22u in mijn bed te kruipen. Punt, andere lijn, basta. Maar ehm, tja, dat lukt dus zelden.
Maar soms denk ik dat het meer is dan ‘enkel’ vermoeidheid. Maar wat dan? Het weer? Hoewel ik altijd dacht dat ik daar ongevoelig voor ben. Ons drukker leventje sinds Nora naar school gaat? Hoewel zij eigenlijk nauwelijks problemen stelt. Een burn-out? Een extreem vroege midlife-crisis? Een nog extreem vroegere menopauze? :)

Geen flauw idee, maar het is niét plezant.