Zot zijn ze van elkaar, onze twee meiden. Vooral Marie is dolenthousiast als ze ’s avonds na een schooldag van Nora of ’s morgens na een nachtje slapen Nora terugziet. Luidop lachen, kirren en stampen met de armen en benen. En naar Nora toe lopen en haar knuffelen, lees: haar hoofdje tegen Nora haar buik of arm vlijen. En ook Nora is content als ze Marie terugziet. Om op te vreten zijn ze dan.
En liefde uit je blijkbaar niet alleen door te knuffelen of lief te zijn, maar ook door te rollebollen. Zeker in hun speelhuisje. Elkaar tegen de grond duwen (niet altijd even zacht), op elkaar gaan liggen (vooral Nora op Marie, voorlopig), op elkaar zitten, elkaar kriebelen. Het gaat er soms echt nogal wild aan toe. Heel wild. “Ik hou mijn hart vast”-wild. Constant ben ik bang dat Nora Marie’s arm eens breekt of dat Marie niet meer kan ademen omdat haar gezichtje ergens onder Nora’s buik ligt of dat ze elkaars ogen uitkrabben. Op een liefdevolle manier weliswaar.
Vroeger grepen we in door constant te zeggen dat ze rustig moeten spelen, niet mogen duwen, niet op elkaar mogen liggen enz. Meestal tegen Nora, maar de laatste tijd doet Marie even gretig mee.
Maar nu laten we hen zoveel mogelijk doen.
Want zelf vinden ze het ge-wel-dig. Zelfs Marie, die soms in heel erg benarde en volgens mij niet onpijnlijke posities ligt/zit/hangt. Ze heeft constant de slappe lach. En hoe meer Nora lacht, hoe harder Marie lacht. En hoe pijnlijker het eruitziet, hoe leuker Marie het lijkt te vinden.
Meestal eindigt de rollebolsessie als er traantjes vloeien. Verbazend genoeg niet bij Marie, wel bij Nora, namelijk wanneer Marie voor de 17de keer uit volle macht en met beide vuistjes tegelijk aan enkele krullen van Nora trekt.
Reacties