Omdat het handig is om bvb. een boodschappenlijst op te noteren,
Omdat bijna alle kindjes het leuk vinden om op een krijtbord te schrijven en tekenen,
Omdat er ruimte was op een stukje muur tussen het keukenraam en de keukenkasten,
… heb ik met krijtbordverf een krijtmuur gemaakt. Hoog genoeg voor de grote mensen om iets te schrijven en laag genoeg voor de kleinere menskes om hun ding te doen.
Nora en Marie vinden het alleszins gewéldig.
Voor & Na: wegens gesukkel met foto’s (ik vind WordPress fantastisch behalve als je foto’s wilt plaatsen, ik snap er geen bal van) is het enkel gelukt om via fotogalerij de drie foto’s na elkaar te tonen. De eerste twee foto’s zijn NA, de eerste VOOR. ’t Moet niet altijd logisch zijn…
Eigenlijk geen echte voor-foto wegens reeds geschilderde muren,maar de echte voor-foto is dus hetzelfde maar met witte muren…
(Klikken voor grote foto’s!)
Tussenin:
– Hoofdgebreek over hoe we het samenstelbaar tafelblad van Galant en de noodzakelijke opberkasten en klasseerkasten gingen opstellen.
– Op één avond (en een deel van de daaropvolgende nacht) de bureau geverfd (3 lagen!). We zijn ondertussen al een beetje volleerde schilders aan het worden… Des te beter want gans ‘den boven’ moet nog geschilderd worden. Ooit.
– 6 uur Ikea! Waarvan 1 uur eetpauze. Dat was zelfs voor mij – een verstokte Ikea-liefhebber – een beetje teveel van het goede. Marie hebben we (achteraf gezien een geluk) naar de crèche gedaan, Nora was wel mee. En was vooral súperflink. Uiteraard werd ze het af en toe wel eens beu, zaagde ze eens en wou ze rondstappen op momenten dat het echt niet ging. Maar we konden haar nog vrij makkelijk afleiden met vanalles en nog wat, maar vooral met een klein zakje berensnoepjes waar ze mocht van eten als ze flink luisterde. En een flesje fruitsap. Ongelofelijk hoe goed die omkoperij werkte, pure magie.
Maar toch dikke chapeau voor ons oudste patat! Ik stond er zelf heel erg versteld van hoe geduldig en braaf ze bleef. Achteraf zei ze zelfs dat ze het leuk vond in de “gjoooooote winke”. Het feit dat ze alleen mee mocht en kon genieten van een portie exclusieve aandacht, zal ook wel meegeholpen hebben. Maar toch, maar toch!
In het restaurant zijn we trouwens Ivan tegen het lijf gelopen met zijn vrouw en heel schattige dochters. Heel grappig om mensen die je ‘kent’ van foto in het ‘echt’ tegen te komen. En ondertussen weten we ook wat hun Ikea-doel was :)
– Een hoe-zet-ik-de-kast-in-elkaar-boekskes-overdosis.
– Eindelijk verlost van die grote, lompe verzorgingskast midden in de living (ze staat nu in Nora’s kamer aangezien het eigenlijk een meubel is uit haar slaapkamerassortiment): de verschoningshoek hebben we kunnen verplaatsen naar de bureau. Het is nog steeds niet ideaal: neemt ruimte in en is een beetje esthetisch onverantwoord, maar bon, ’t is tijdelijk.
Nu nog alleen maar de living, de eetruimte, de badkamer en àlle slaapkamers nog (her)inrichten. En dan heb ik het nog niet over de tuin, het terras, de voortuin, afsluitingen,… We zijn nog wel even bezig.
Nora fietst – eindelijk? – helemaal alleen op haar driewieler! En trots dat ze is. En trots dat wij zijn!
(klik voor groter)
Een chance, want alle buurkindjes (behalve ééntje van 18 maanden…) fietsen en dat stak soms een klein beetje haar ogen uit.
Aan alle mooie liedjes komt een eind. Zo ook aan manlief zijn verlof. We zijn het groot verlof samen gestart, maar na 3 weken moet manlief terug gaan werken. Jammer, maar helaas. En den duts ziet het ab-so-luut niet zitten, ocharme. En ook ik heb een beetje de blues op onze laatste samen-verlof-avond. Want samen dingen doen, samen genieten van ons gezinnetje, samen uitstapjes doen is toch vele vele plezanter en – ook belangrijjk – vaak ook ontspannender en makkelijker.
Ik heb nog verlof tot 20 augustus. Een 5-tal weken mag ik onze patatjes entertainen en ondertussen huisvrouwtje spelen. Wel leuk, heel leuk die quality time met mijn meisjes. Maar tegelijkertijd hou ik mijn hart een beetje vast. Want de twee samen hebben is echt niet altijd evident. Marie wil constant, maar echt con-stant exact hetzelfde doen wat Nora doet. En jammer genoeg gaat dat vaak gewoonweg nog niet. Ofwel omdat ze het nog niet kan (puzzelen, knutselen, verven,…) ofwel omdat ze het fantasiespel van Nora – ongewild – verstoort en dwarsboomt. Als Nora wil puzzelen, wil Marie ook puzzelen. Maar wel enkel en alleen met exact dezelfde puzzel, haar afleiden met een andere puzzel lukt niet of zelden. Haar afleiden met ander speelgoed zeker niet. Dus wordt Marie boos. En als Marie boos wordt, slaan trommelvliezen (en zenuwen) tilt en kan er helemaal niet meer gepuzzeld worden, door niemand. Bovendien zijn er 101 dingen die ik zou willen doen met Nora (knutselen met haar Dopido-boekje, verven, koken, …) én met Marie (spelen, lezen,…) maar ongewild dwarsboomt ‘de ene’ het spel van ‘de andere’ en krijg ik het niet of heel moeilijk gedaan. Ook Nora kan het vaak niet verdragen dat ik eventjes alleen met Marie bezig ben (ook al leg ik het op voorhand uit en spreek ik af dat ik nadien iets met haar zal doen) en raakt geregeld jaloers…
Tot voor kort sliep Marie in de voormiddag 1 a 2 uurtjes en konden we met Nora iets doen wat we anders niet kunnen doen, maar sinds vorige week slaapt Marie – net zoals Nora trouwens, meestal, niet altijd – nog enkel in de namiddag.
Er zijn gelukkig ook wel momenten dat Marie wel flink alleen kan spelen terwijl Nora iets anders doet (en omgekeerd) of dat ze zelfs mooi samen spelen. Al duurt dat laatste echt niet lang. Dat echt samen spelen nog niet lukt, is normaal, gezien hun leeftijd. Maar dat ze ook moeilijk elke apart alleen kunnen spelen zonder dat de ene de andere ‘ambeteert’ of zonder dat ze hun spel na 30 seconden beu worden, dat is wel jammer. Maar waarschijnlijk ook wel normaal, gezien hun leeftijd…
En dan heb ik het nog niet over ’s middags iets te kunnen koken zonder dat Marie 23890 keer de keuken in komt , vaak zeurend, huilend, in het slechtste geval krijsend omdat ze wil gepakt worden en niet alleen kan of wil spelen.
Heel typisch en opvallend is wel dat als ze alleen zijn, bvb. als Nora gaan spelen is bij de buren of als Marie toch nog eens in de voormiddag slaapt, ze wel voorbeeldig en lang kunnen spelen, minder tegendraads zijn, minder zeuren en klagen. Vooral Marie is dan veel makkelijker en zelfstandiger. Dan kan ze zich met gemak een uur bezighouden met haar speelgoed, ze is rustiger, minder snel afgeleid, verveeld of gefrustreerd. Echt een hemelsbreed verschil.
Bijna 3 en bijna 1,5 jaar: niet altijd makkelijk!
Tips over hoe ik mijn twee trezekes nog een kleine maand kan entertainen zonder met zo weinig mogelijk kleerscheuren, huilbuien van hun en “gescheidsrechter” van mijnentwege zijn uiteraard meer dan welkom! :)
’t Is uiteraard niet allemaal kommer en kwel. Ze zien elkaar echt supergraag, knuffelen elkaar heel vaak en Nora is heel bezorgd over haar zussemie, doet haar best om boze, krijsende Marie te troosten (hoewel ze het vaak evengoed straal negeert, waarschijnlijk omdat ze het al zo gewoon is…) en is bijna altijd bereid om een snoepje of koekje te delen met haar kleine zus. Of een wortel.
De buren hebben een (grote) trampoline gekocht. Met veiligheidsnet, gelukkig. En gewéldig dat Nora dat vindt. Ze staat op en gaat slapen met de vraag: “Siejun (Siegrun) thuis, mama? Ik mag spjingeuh, mama?”. Ah ja, want uiteraard mag Nora enkel op de trampoline als de buurkindjes thuis zijn. Het buurmeisje van twee huizen verder vindt het ook geweldig. En wij ook! Het plezier en gemak van een trampoline zonder de financiële aderlating ;) En het is goed voor Nora’s motoriek, want toeval of niet, sinds die trampoline kan ze nog beter met twee voeten samen springen en springt ze constant, ook binnen, zonder trampoline. En ze is er zo trots op, ons springkonijn. Wat ze misschien nog geweldiger vindt dan gewoon springen is haar laten vallen op de trampoline of op buik (of rug) gaan liggen terwijl de andere kindjes rond haar springen: pret verzekerd!
En aangezien er nog geen afsluiting is tussen ons en de buren, kunnen we het klein springgeweld een beetje in de gaten houden:
(Zoek Nora)
Eén klein minpuntje: ook al is de neiging soms groot om eens wild te doen en zelf eens te springen als zot, ik durf dat precies toch niet op de trampoline van de buren…
Als Nora een tekening maakt, vraag ik tegenwoordig om haar naam erbij te schrijven. Uiteraard kan ze dit nog niet en zijn het (meestal 4) bolletjes die ze tekent/schrijft. Terwijl ze haar naam schrijft, zegt ze wel luidop “o” en “a”. Grappig wel.
Enkele dagen geleden was ze een tekening aan het maken voor haar buurmeisje en vroeg ik haar opnieuw om haar naam te schrijven. En dit was het resultaat:
Een redelijk duidelijke, correct gepositioneerde N en R (en O) bovenaan de tekening (links van de 3 bolletjes rechtsboven die een beetje op hartjes lijken trouwens). Straf! Ik schrok me een ongeluk.
Puur toeval hoogstwaarschijnlijk. ’t Is niet dat we haar nu al aan het drillen zijn om haar naam perfect te schrijven. Ik heb haar naam zelfs nog maar 1, misschien 2 keer ‘voorgeschreven’. Een opmerkelijk, straf toeval dus. Of zou ze toch al weten (door haar naam in de klas vaak te zien of zo?) welke letters er in haar naam staan? Lijkt me toch heel onwaarschijnlijk, niet?
Toen ik onlangs met de twee meisjes aan het genieten was van het zonnetje bij mijn moeder, had Nora zich plots wat afgezonderd. Ik dacht eerst dat ze op haar gemak (versgeplukte, lekkere!) kersen aan het eten was, om te vermijden dat gulzige Marie haar kersen constant zou afpakken. Omdat ze lang bleef zitten – en vooral heel stil bezig was – , met haar rug naar ons, ging ik toch maar eens gaan kijken.
Wat was ons spook aan het doen? Ze had een kers in haar één hand (tot zover klopte mijn veronderstelling) en in haar andere hand had ze een steentje en dat steentje ‘dopte’ ze in de opengebeten kers om zo rondjes en streepjes en stipjes te tekenen… op haar benen en armen. Ze stond helemaal vólgeschilderd, inclusief een ‘bloederig’ kersenmondje.
’t Is eens wat anders dan dat henna-gedoe natuurlijk :)
Nora was ook apetrots op haar kersenschilderij, zo trots dat het ’s avonds ‘grande drama’ was toen mama haar ‘kessentekening’ wou afwassen…
Haar groei mag dan wel gemiddeld verlopen, het gedrag van Marie was begin vorige week allesbehalve gemiddeld. Lastig dat ze was, maar lastig!
Dat ze kolerieker, ongeduldiger en temperamentvoller is dan haar grote zus, dat wisten we al. En koppiger. En minder makkelijk af te leiden als ze boos of gefrustreerd is. Ze geraakt vaak echt buiten zichzelf waarbij ze begint te slaan en te stampen als we haar op onze arm houden en we haar echt al moeten afzonderen af en toe. Ofwel een time-out in haar park ofwel haar laten uitrazen op de grond. Ze legt zich tegenwoordig ook zelf op de grond als ze colèrig is. Amper 16 maanden is ze.
Maar de voorbije week was ze écht niet te genieten: nooit content, heel veel hysterisch gehuil, heel licht ontvlambaar, niet alleen kunnen spelen (zelfs geen 5 minuutjes), altijd gepakt willen worden en zelfs dan vaak nog wenen en zeuren. Ze zat duidelijk niet goed in haar vel om de een of andere reden. Een geluk dat de papa ook verlof heeft, want ik zou het anders niet goed zien zitten hebben hoe ik de dag moet doorkomen met een extreem slechtgezinde Marie en een Nora die ook haar aandacht verdient en opeist. Gewoonweg eten maken ’s middags zou nogal een uitdaging zijn: ofwel neem ik haar tijdens het koken op de arm wat uiteraard niet verantwoord is (en wat ze ook maar maximum 3 minuten ok zou vinden, want ze heeft het liefst dat we haar pakken én rondlopen), ofwel ban ik ze uit de keuken en zet ik haar in haar park, hysterisch krijsend, en schaf ik oordopjes aan voor Nora en mezelf.
Maar bon, het ergste is gelukkig voorbij. Sinds enkele dagen is ze weer rustiger, kan ze zich al wat meer (alleen) bezighouden (vooral als haar grote zus niét in de buurt is) en is ze niet meer zo hypersnel ontevreden en gefrustreerd.
Hoewel ze vanmiddag toch weer een fameuze crisis had. Aanleiding: ze was flink spinazie aan het eten, ’t is te zeggen, een hap of drie tot ze aan de andere kant van de tafel, half verstopt achter een pak natte doekjes, een doosje Jip en Janneke snoepjes zag liggen. Drama! Wijzen, op haar stoel staan, “koek koek!” roepen en niet meer willen eten. Ook niet na herhaaldelijk zeggen: “eerst patatjes, dan snoepjes” wat ze ongetwijfeld wel al begrijpt. Hysterisch werd ze toen ze haar zin niet kreeg. Drie keer hebben we haar op de speelmat gelegd omdat de decibels niet meer houdbaar waren aan tafel. 3 a 4 pogingen gedaan om haar eerst nog wat te laten eten. Uiteindelijk is het Jurgen gelukt om haar drie lepels te laten eten, dan kreeg ze 3 snoepjes en dan… dan at ze nog een volledige portie spinaziestoemp. Op de schoot van de papa en uit zijn bord. Zucht. Wat een koppige trien!
’t Zal een sprongetje zijn zeker? Het valt alleszins wel op dat haar taal er enorm op vooruitgegaan is. Ze begrijpt ongelofelijk veel, meer dan we soms denken en verwachten. En het produceren van woordjes verloopt ook in een stroomversnelling: papen (slapen), koek, oes (poes), schattig knor-geluidje bij het zien van om ’t even welk diertje, oeee (boe, geluid van de koe),dit, mama, papa, dada, kakkeuh (pakken – was trouwens haar eerste woordje), mek (melk), tut, kaake (aaike), auw (als ze zich – lichtjes – pijn doet),…
Tot voor kort zei en knikte ze steevast ‘neen’ op elke vraag, ook al bedoelde ze ‘ja’, maar de laatste dagen begint ze ook al bewust ‘ja’ te zeggen en te knikken. Makkelijker voor ons alleszins. En een stuk minder frustrerend voor haar. En dat merken we ook wel. We weten sneller wat ze bedoelt of wat ze wil waardoor de hysterische buien iets verminderd zijn. Iets.
Onnodig te zeggen dat we evengoed stekezot zijn van ons Marie poppemie, dat we elke keer opnieuw verliefd worden telkens als ze lacht, dat ze ook veel alleen kan spelen, dat het heerlijk is om haar te zien spelen en evolueren, dat het super is om de twee meisjes samen te zien spelen (op de schaarse momenten dat ze niet bekvechten en niet elkaars speelgoed afpakken), dat het ook een Marie knuffelmie is waarbij ze zich letterlijk vastpitst en vastbijt, puur uit affectie, dat we elke keer vertederd raken door haar typische Marie-maniertjes, dat ze heerlijk met haar voeten kan trappelen en met haar armen zwieren als ze enthousiast is bvb. als ze Nora terugziet, als ze ons terugziet of als ze eten ziet.
Gelukkig is het (nog) niet zo erg als de bui(en) van dit Klein Konijn, maar soms hou ik mijn hart vast en zou het me niet verbazen als Marie ook zo een hevig, fel, maar wel steeds superschattig ding wordt ;)
Marie werd exact een week geleden nog eens gewikt en gewogen bij Kind en Gezin. En vooral geprikt. Ze wrong tegen, ze krijste, ze werd vuurrood, maar ik had eigenlijk ook niets anders verwacht: deugd doet dat nog altijd niet en ’t is nu eenmaal een koleriek ding. En gelukkig was het leed ook wel snel vergeten en genezen. En ’t waren de laatste prikjes. Voorlopig toch.
De cijfertjes dan: 10 kilo en 740 grammetjes en 78 centimeter. Gewicht zit op de P50 en haar lengte op de P25. Een redelijk gemiddeld meisje dus. Kwa meetgegevens dan toch, voor ons is en blijft ze meer dan gemiddeld!
Deze week kwamen we ’s avonds tot de vaststelling dat we geen brood meer hadden. Dat gebeurt wel eens vaker, vooral in het weekend of als we verlof hebben, raar maar waar.
Jurgen schoot in zijn schoenen om naar de broodautomaat te gaan in de buurt en Nora mocht mee.
“We gaan na de broodtomaat eh papa?”
“Naar de brood-au-to-maat, zoeteke, dat is een machine dat brood geeft als we er centjes insteken. Want de bakker is al gesloten nu.”
“Ah, ok” zei ze terwijl ze wat bedenkelijk keek.
En weg waren ze.
Toen ze terugkwamen, mét brood, bracht manlief een verslagje uit.
Nora was superenthousiast om al het kleingeld van de papa in ’t machine te smijten, ze glunderde toen er wit brood uitkwam, en riep nadien uitgelaten en vol verwachting: “En nu de tomaat eh papa!”
Reacties