Haar groei mag dan wel gemiddeld verlopen, het gedrag van Marie was begin vorige week allesbehalve gemiddeld. Lastig dat ze was, maar lastig!
Dat ze kolerieker, ongeduldiger en temperamentvoller is dan haar grote zus, dat wisten we al. En koppiger. En minder makkelijk af te leiden als ze boos of gefrustreerd is. Ze geraakt vaak echt buiten zichzelf waarbij ze begint te slaan en te stampen als we haar op onze arm houden en we haar echt al moeten afzonderen af en toe. Ofwel een time-out in haar park ofwel haar laten uitrazen op de grond. Ze legt zich tegenwoordig ook zelf op de grond als ze colèrig is. Amper 16 maanden is ze.
Maar de voorbije week was ze écht niet te genieten: nooit content, heel veel hysterisch gehuil, heel licht ontvlambaar, niet alleen kunnen spelen (zelfs geen 5 minuutjes), altijd gepakt willen worden en zelfs dan vaak nog wenen en zeuren. Ze zat duidelijk niet goed in haar vel om de een of andere reden. Een geluk dat de papa ook verlof heeft, want ik zou het anders niet goed zien zitten hebben hoe ik de dag moet doorkomen met een extreem slechtgezinde Marie en een Nora die ook haar aandacht verdient en opeist. Gewoonweg eten maken ’s middags zou nogal een uitdaging zijn: ofwel neem ik haar tijdens het koken op de arm wat uiteraard niet verantwoord is (en wat ze ook maar maximum 3 minuten ok zou vinden, want ze heeft het liefst dat we haar pakken én rondlopen), ofwel ban ik ze uit de keuken en zet ik haar in haar park, hysterisch krijsend, en schaf ik oordopjes aan voor Nora en mezelf.
Maar bon, het ergste is gelukkig voorbij. Sinds enkele dagen is ze weer rustiger, kan ze zich al wat meer (alleen) bezighouden (vooral als haar grote zus niét in de buurt is) en is ze niet meer zo hypersnel ontevreden en gefrustreerd.
Hoewel ze vanmiddag toch weer een fameuze crisis had. Aanleiding: ze was flink spinazie aan het eten, ’t is te zeggen, een hap of drie tot ze aan de andere kant van de tafel, half verstopt achter een pak natte doekjes, een doosje Jip en Janneke snoepjes zag liggen. Drama! Wijzen, op haar stoel staan, “koek koek!” roepen en niet meer willen eten. Ook niet na herhaaldelijk zeggen: “eerst patatjes, dan snoepjes” wat ze ongetwijfeld wel al begrijpt. Hysterisch werd ze toen ze haar zin niet kreeg. Drie keer hebben we haar op de speelmat gelegd omdat de decibels niet meer houdbaar waren aan tafel. 3 a 4 pogingen gedaan om haar eerst nog wat te laten eten. Uiteindelijk is het Jurgen gelukt om haar drie lepels te laten eten, dan kreeg ze 3 snoepjes en dan… dan at ze nog een volledige portie spinaziestoemp. Op de schoot van de papa en uit zijn bord. Zucht. Wat een koppige trien!
’t Zal een sprongetje zijn zeker? Het valt alleszins wel op dat haar taal er enorm op vooruitgegaan is. Ze begrijpt ongelofelijk veel, meer dan we soms denken en verwachten. En het produceren van woordjes verloopt ook in een stroomversnelling: papen (slapen), koek, oes (poes), schattig knor-geluidje bij het zien van om ’t even welk diertje, oeee (boe, geluid van de koe),dit, mama, papa, dada, kakkeuh (pakken – was trouwens haar eerste woordje), mek (melk), tut, kaake (aaike), auw (als ze zich – lichtjes – pijn doet),…
Tot voor kort zei en knikte ze steevast ‘neen’ op elke vraag, ook al bedoelde ze ‘ja’, maar de laatste dagen begint ze ook al bewust ‘ja’ te zeggen en te knikken. Makkelijker voor ons alleszins. En een stuk minder frustrerend voor haar. En dat merken we ook wel. We weten sneller wat ze bedoelt of wat ze wil waardoor de hysterische buien iets verminderd zijn. Iets.
Onnodig te zeggen dat we evengoed stekezot zijn van ons Marie poppemie, dat we elke keer opnieuw verliefd worden telkens als ze lacht, dat ze ook veel alleen kan spelen, dat het heerlijk is om haar te zien spelen en evolueren, dat het super is om de twee meisjes samen te zien spelen (op de schaarse momenten dat ze niet bekvechten en niet elkaars speelgoed afpakken), dat het ook een Marie knuffelmie is waarbij ze zich letterlijk vastpitst en vastbijt, puur uit affectie, dat we elke keer vertederd raken door haar typische Marie-maniertjes, dat ze heerlijk met haar voeten kan trappelen en met haar armen zwieren als ze enthousiast is bvb. als ze Nora terugziet, als ze ons terugziet of als ze eten ziet.

Gelukkig is het (nog) niet zo erg als de bui(en) van dit Klein Konijn, maar soms hou ik mijn hart vast en zou het me niet verbazen als Marie ook zo een hevig, fel, maar wel steeds superschattig ding wordt ;)
Reacties