“Gjoot bed”

De overgang van spijlenbedje naar groot bed is heel goed verlopen eigenlijk. De eerste nacht is ze wel uit haar bed gevallen. Op de kussens gelukkig: ze heeft enkel wat gejammerd en gezucht. Manlief heeft haar zonder problemen terug in bed gelegd en ze sliep meteen voort. In begin had ze ook de neiging om dwars te gaan liggen in haar bed, ’t is 90 cm breed, dus dat lukt nog net.
Elke keer ze gaat slapen, is ze apetrots op haar “gjoot bed“, maar elke avond zegt ze ook één keer, totaal niet overtuigend: “ik wil niet in gjoot bed slapeuh” terwijl ze haar toch knus neervlijt in haar bedstede.

Het enige waar ze een beetje mee worstelt, is dat (te) groot kussen. Ze is sowieso geen kussen gewend en het ligt overduidelijk in haar weg: als we, voor we gaan slapen, nog eens gaan kijken, heeft ze zichzelf zo in bochten gewrongen om toch maar niet op dat enorm kussen te moeten liggen. Begrijpelijk, het lijkt me ook niet zo makkelijk, een kussen dat, op 30 cm na, even groot is als zijzelf. We zouden het kussen wel willen weglaten, maar ze is er blijkbaar al aan gehecht want elke keer vraagt ze ernaar om het in de loop van de nacht toch nog op de grond te keilen.
Zelf uit haar bedje stappen doet ze (nog) niet. Ze wacht heel voorbeeldig tot de ogen van het aapje open zijn, dan roept ze ons en pas dan springt ze uit haar bed. Hopelijk blijft dit zo nog even.

Ahja, dat maan-lachtlampje naast haar bed, daar komt ze eigenlijk niet aan, neen. Voorlopig toch niet.

En oh ja, gisterenavond was er nog iets. Een week of zo geleden zei ik eens langs mijn neus weg tegen Nora dat grote mensen en (hele) grote kindjes zonder tutjes slapen. Dus dat zij, als ze nog wat groter is, ook zonder tutjes mag slapen. Verder niets meer over gezegd tot ze gisterenavond zelf totaal uit het niets zei: “mama, ik ben al gjoot eh, ik geen tutjes meej ebbe en geen kjuffels”  – Huh!? –  “Ah, ehm, ok, Nora en wat moet ik doen met jouw tutjes? Zal ik ze op de kast leggen?” “Ja, ok, op de kast is goed, en de kjuffels ook eh mama“. “Maar met je knuffels mag je wel nog slapen hoor, zoeteke, ook als je heel groot bent. Sommige grote mensen slapen ook nog met een knuffel”. Maar bon, de knuffels moesten ook op de kast. Uiteindelijk is ze niet in slaap gevallen zonder tut, want toen papa nog eens bij Nora langsging, wou ze toch nog één tutje terughebben… :)
Misschien is dit wel een aanleiding om op haar tempo het tutjesgedoe af te bouwen?

Nog enkele nachtelijke kiekjes:

Van bakkertje spelen

Gisterenvoormiddag heb ik meer dan 100 van deze koekjes gebakken. Oefening baart kunst. Niet dat mijn koekjes kunst zijn, maar ze werden wel steeds lekkerder en lekkerder.

Ik heb vier keer deeg gemaakt (ik dufde de hoeveelheden niet gewoon x 4 doen en heb dus elke keer een nieuwe klomp deeg gemaakt…). De eerste deeg was niet goed: te plakkerig, niet echt vast. Waarschijnlijk omdat de boter wat te warm was? De andere 3 ‘degen’ waren wel ok. Van elke klomp deeg kon ik een 35 tal bolletjes rollen, denk ik. En er konden maximum 25 koekjes per keer in de oven. De oven heeft nogal toeren gedraaid!

Enkele dingen die ik al doende geleerd heb of – àla “SOS Piet” – : “wat hebben we vandaag heleerd?”:

1. De boter mag niet te koud (lastig om te mengen!) en niet te warm (slap deeg en slappe koekjes!) zijn

2. Als de deeg in balletjes gerold is en ze kunnen niet meteen in de oven: even in de koelkast zetten. Anders worden ze weer te slap. Enfin, dat was mijn ervaring althans.

3. Altijd het recept dubbel checken en er niet vanuitgaan dat het 10 minuten bakken is terwijl ze eigenlijk een kwartier in de oven moeten staan.

Aanleiding van mijn 2 uur (!) gezwoeg en gebak in de keuken: vandaag is het mijn laatste werkdag. ’t Is te zeggen: de laatste dag in één van de twee vestigingen waar ik werk. En ik wou mijn dierbare collegaatjes trakteren op self-made-chocolate-cookies.
En ik zou ik niet zijn als ik vorige zondag al geen proefbaksessie zou gehouden hebben vooraleer aan het echte werk te beginnen. Zeker na de eerste keer.

Maar dankzij de emailsgewijze tips van Sara is het deze keer wel (beter) gelukt! Waarvoor bij deze nog eens nen welgemeende merci!
Zeker de koekjes van laatste 3 degen zijn best wel lekker. En gelukkig hebben mijn proefkonijnen, lees collega’s, dit ondertussen ook al beaamd.
Nora en Marie (vooral Nora eigenlijk) vinden ze ook lekker. Mijn belangrijkste jury, want die liegen (nog) niet om bestwil ;)

En hoewel het resultaat wel leuk en lekker is en hoewel ik best wel trots ben, toch denk ik dat dat bakgedoe niet echt iets voor mij is. Of toch niet op heel regelmatige basis. Stress dat ik altijd heb, maar stress! Constant schrik dat het gaat mislukken, constant met mijn neus tegen de oven en panikeren omdat de koekjes te laat opstijven, of te vochtig blijven of aanbakken, constant met een vork in de koekjes prikken om te zien of ze wat hard worden, verschillende keren proeven of ze écht wel gelukt zijn, iedereen in mijn buurt afblaffen, op mijn tanden bijten omdat Nora wil (en mag) helpen maar ik strontnerveus loop omdat ze soms een heel klein beetje in de weg loopt (en alle chocoladestukjes al op voorhand wil opeten),…

En toch, toch zal ik binnenkort weer van bakkertje mogen/moeten spelen want het is binnenkort Nora’s verjaardag en dan wil ik haar klasje wel trakteren met een eigen – hopelijk lekker – baksel.
Een appelcake. Of een appeltaart. Of nog eens iets met chocolade. Of koekjes in een vormpje, ook wel leuk. Of…

Eenvoudige (een-vou-di-ge) , lékkere receptjes zijn altijd welkom!

90 x 200

Zoek Nora:

Vannacht slaapt ze voor het eerst in een groot GROOT bed, begot. ’t Kind is bijna 3 jaar, ’t mocht wel eens. De laatste tijd begon ze er zelf naar te vragen en elke keer we zeiden dat we heel binnenkort een groot bed zouden maken, was ze extreem euforisch.

Het omvormen van spijlenbed naar een éénpersoonsbed (90 x 200 cm is immens!) ging wat moeizamer dan verwacht: vijzen die niet ‘pakken’ zijn een pest. In begin keek Nora nog aandachtig mee naar het gezwoeg van de papa (we wouden haar zoveel mogelijk betrekken bij het ganse gebeuren), maar toen haar aandacht wat teveel verzwakte, ben ik met haar al naar de Hema getrokken om samen nieuwe lakentjes te kiezen. Waarbij gelukkig vooral de mama nog mocht kiezen, Nora gaf wel haar enthousiaste toestemming.

Extatisch van enthousiasme en contentement was ze toen ze eindelijk haar opgemaakt groot bed zag. Ze klom er meteen in en glunderde.

Direct nadien leek haar frank euro te vallen dat het voor echt was en ze er effectief moest in slapen en begon ze wat te twijfelen. Ze sprong opnieuw uit het bed en wou beneden nog wat spelen. Dat terwijl ze in de auto op weg naar huis in een diepe slaap gevallen was en ze eigenlijk meteen wou gaan slapen.

Na het maken van haar Nijntjespuzzel, na een half uurtje Nijntje op dvd en na tandjes poetsen, mocht ze opnieuw haar groot bed gaan bewonderen, verhaaltje lezen met mama, deze keer IN het bed in plaats van op de mat, nog een laatste keer water drinken, nog een dikke kus en knuffel van papa en mama, nog een laatste keer “ik sie je gjaag” en dan licht uit en slapen. Of toch niet. “Ik wil niet sjapeuh in gjoot bed“. Haar wat gerustgesteld en gesust, spookjeslampje aangedaan zodat ze haar aapje* kon zien, knuffel Bumba in haar handen geduwd en nog een laatste kusje en wreefke door haar haar.
Result! Ze is vlotjes in slaap gevallen.

Ben benieuwd of wij even vlotjes gaan slapen. Ik zal mij toch afvragen of ze niet uit haar bed zal vallen (we hebben haar mat verschoven en een paar kussen naast haar bed gelegd), of ze niet teveel in paniek wakker zal worden en of ze morgenvroeg niet plots aan ons bed zal staan, roepend dat de “oogjes van aapje open sijn“…

Alweer een mijlpaal achter de rug. De mijlpalen stapelen zich op.

* Ik was al een tijd aan het twijfelen om dat Kid’Sleep wekkertje te kopen, zij zijn alleszins overtuigd! Maar de prijs hield me een beetje tegen, vooral omdat het me wat overbodig leek omdat Nora heel goed doorslaapt en ten vroegste om 7u wakker wordt. Hoewel het altijd wel een beetje later mag, is dat een heel redelijk uur eigenlijk. Maar toen ik een gelijkaardig wekkertje in het Kruidvat zag voor minder dan de helft van de prijs, was ik meteen verkocht. En Nora ook, ze is gek op het aapje Momo. De tijd staat ingesteld op 7u30 en elke morgen worden we wakker gemaakt met de woorden “mamaaa, papaaaaa, oogjes van aapje sijn opeuuuuuh!”. En enkele keren was ze heel waarschijnlijk al wakker voor 7u30 maar bleef ze toch stil tot het aapje wakker werd. Misschien toch eens proberen in te stellen dat onze Momo zijn ogen pas om 9u opendoet… :D

Over streepjes, bolletjes en kopvoeters.

Tegenwoordig is tekenen een van Nora’s lievelingsbezigheden. Naast lijmen, knippen, kleuren en knutselen.
En er zit een heuse evolutie in haar manier van (mannetjes) tekenen op relatief korte tijd.

Een overzichtje:

Juli 09

 

Ergens tussen de kleurige kriebels is er een ‘mannetje’ min of meer te herkennen. Een van haar allereerste ‘kopvoeters’. Nog geen mooie, perfecte kopvoeter, maar de oogjes zijn wel herkenbaar, de mond min of meer en er zijn zelfs rudimentaire beentjes op te zien. Hoewel ze toen nog vaak mannetjes zonder beentjes tekende. Voor de mond tekent ze trouwens altijd 2 horizontele lijntjes, de onder- en bovenlip. Oog voor detail, ahja!

11.08.09

 

Al wat duidelijkere kopvoeters, de ene met al wat meer haar dan de andere… Maar wel duidelijke oogjes, neus en mond.  
De blauwe bolletjes en het streepje die je ziet, is trouwens haar naam. Volgens Nora dan toch (*).

13.08.09

Een portret van mezelf *kuch*:

 

Geen idee eigenlijk wat die paarse lijnen rond mijn hoofd moeten voorstellen. Ben ik vergeten vragen.
Interpretaties zijn altijd welkom natuurlijk :)

Half augustus 09

 

Nog een kopvoeter (en een vlek cocktailsaus…) met véél haar, en nu ook met voetjes aan de beentjes.

23.08.09

– Papa en mama!

 

Als ze haar creatie niet goed genoeg vindt, herbegint ze gewoon. Vandaar het onafgewerkt mannetje in het midden waarvan ze het hoofd te klein vond.
Bij “mama” stond de neus per ongeluk onder de mond. Na een opmerking hierover heeft ze mijn neus alsnog op de juiste plaats getekend. ’t Is niet dat mama een of ander raar ding op haar kin zitten heeft :p

– Een bloem:

 

Ik Wij vinden het alleszins buitengewoon knap dat ze dat allemaal kan, maar wij zijn uiteraard niet objectief. Eigen kind schoon kind! 
Opvallend is wel dat ze héél plots mannetjes is beginnen tekenen. Van de ene op de andere dag tekende ze geen lijntjes en bolletjes meer maar rudimentaire kopvoeters. In begin wel nog enkel ‘koppers’ zonder voeten.
Heel waarschijnlijk zitten de oudere buurmeisjes (5j en bijna 4j) hier wel voor iets tussen. In de grote vakantie hebben de buurkindjes veel samengespeeld waaronder ook vaak samen gekleurd en getekend. En aangezien Nora alles constant imiteert van haar twee heldinnen heeft ze ook heel goed opgelet tijdens het tekenen, denk ik.

 

(*) Dit heb ik haar nooit meer zien doen trouwens. Ook niet op nadrukkelijke vraag. Heel bizar! Ik ben 100% zeker dat ze toen haar naam zélf geschreven heeft. Aan de tuintafel van de buren, helemaal alleen. Wat wel kan is dat er toevallig op die tafel een blad lag met haar naam op (van de tekensessie samen met haar buurmeisje even ervoor ofzo) die ze dan nageschreven heeft. Maar het blijft toch mysterieus dat ze maar één keer zo treffend haar naam geschreven heeft.

’t Zeetje, versie ’09

Naar jaarlijkse gewoonte zijn we ook deze zomer een dagje naar zee geweest.

Het was plezant, heel plezant! En warm! Hoewel de hitte heel draaglijk werd eens we op het strand en aan het water waren.

Enkele impressies:

• Volk, veel volk. Het plan was om met de auto naar het station van Gent te rijden en van daar met de trein te gaan. Manlief, de meisjes, nicht(je) Annabel en ik. Mijn mama ging de ganse rit met de auto doen… en de grote buggy en de grote zak strandgerief autogewijs transporteren. Handig!
  De autorit naar Gent die normaalgezien een half uurtje duurt, duurde een uur. Accordeonfile (of harmonicafile?) van Groot-Bijgaarden tot Aalter. En nadien als sardientjes in een blik op de trein. Een trein met airco is wreed plezant en comfortabel… behalve als ge in dat stuk tussen twee wagons zit: daar is er geen airco en is het wel puffen en blazen. En dan nog met Marie in de Beco-draagzak: zweten! Geen idee wie het het hardst gezweet heeft: Marie of ikzelf.
  Maar klagen deden we niet (veel): we moesten geen parking zoeken, we waren erop ingesteld dat het druk ging zijn, Nora en papa zaten vlak naast de deur, konden naar buiten kijken en hadden allebei veel pret en Marie was redelijk rustig in de draagzak. Het laatste kwartier toch.
  Ik was al lang blij dat we niet met de auto helemaal naar Oostende moesten rijden in de warmte en in de file
• De wandeling van 15 minuten van het station naar den dijk was een kwartier te lang voor Nora. Ze verwachtte namelijk van de zee te zien de seconde dat ze uit de trein stapte… “Ma mamaaa, waaj is de see nu?” x 86.
• En als we aan den dijk waren, moest ze nog wachten om op het strand te gaan omdat we eerst nog gauw gingen picknicken op den dijk én het strandgerief uit de auto van meter/moeke moesten halen die op nog eens 15 minuten wandelen (fout :p)geparkeerd stond.
• Nora is ZOT van de zee en het strand (“de gjote sandbak“). Eerst speelde ze samen met Marie op het droog zand en ging ze af en toe water halen. Tot ze het nat-zand-gedeelte vlak voor de zee ontdekt had: zéker meer dan een uur heeft ze zich daar beziggehouden met enkel en alleen haar gietertje. Heel geconcentreerd. De papa stond erbij en keek ernaar: hij wou wel meespelen of helpen, maar hij mocht niet, ocharme. “Nee papaaaa, ik kan da seeeeeee(l)f” en “neeee papa, ni meepeleuuuuh!”.
• Ook de zee en de golven vond Nora geweldig, onze stoere waterrat.  Het enige protest als ze per ongeluk toch eens wat zeewater binnenkreeg: “Beih! Watej is ni jekkej”.
• Marie vond de grote zandbak ook wel interessant, vooral de rondslingerende sigarettenpeuken boeiden haar (en stak ze in haar mond)
• Marie’s echte eerste ontmoeting met de zee viel vrij goed mee, ondanks haar recente lichte watervrees. Ze weende of verkrampte niet, maar was vooral heel gefascineerd en onder de indruk. Na 10 minuutjes had ze het wel gehad, maar dat kan ook aan de vermoeidheid gelegen hebben.
• Marie is vrij vlot (dankzij de zachte hand van mijn mama en Marie’s ‘moeke’) in slaap gevallen in het strandtentje.
• Nora’s favoriet ijsje momenteel is de ‘raket’
• Is het omdat het warm aanvoelde of omdat de textuur haar aanstaat, geen idee, maar het was opvallend dat Nora graag languit in zowel het nat als droog zand ging liggen.
• Manlief en ik zijn erin geslaagd elkaar kwijt te geraken door slecht af te spreken… en bellen naar zijn gsm die in de rugzak zat die ik bij me droeg en niet in zijn broek waar minstens 5 broekzakken in zitten, brengt ook niet veel op.
• Maar eind goed, al goed: na een half uurtje stress werden we herenigd. Om ons dagje aan zee af te sluiten, zijn we nog iets gaan eten in een brasserie’tje. Een perfecte gelegenheid voor Nora om nog eens te laten zien hoe dwijs en koppig ze kan zijn. En hoe ze ons geduld op de proef kan stellen. Waarbij vooral mijn geduld het hard te verduren kreeg, zeker met een Marie die ook plots zin kreeg in een hysterisch intermezzo. Maar ’t was wel een lekker pastaatje, voor de rest.
• De fonteintjes aan het stationspleintje hebben er een fan bij: ’t was lastig om Nora in de trein te krijgen…
• Ik had een licht vermoeden dat Nora tijdens de treinrit  naar huis Gent (Nora ging terug mee met de trein, terwijl -vermoeide –  Marie meemocht met haar moeke waar ze rustig kon slapen in de auto) zo moe ging zijn dat ze wel in slaap zou vallen. Maar mis poes! Moe was ze zeker en vast wel (en nog geen klein beetje), maar dat uitte zich vooral in behoorlijk hyperactief en onrustig gedrag. En dat heeft het koppel achter ons ook geweten. Vriendelijk was ze wel: constant en om ’t er ’t luidst: “ajjooooooo!” roepen naar de twee mensen achter ons. De man vond het (in begin toch) wel grappig, de vrouw kon er net iets minder mee lachen, tssss.
• Tijdens de autorit was Nora’s batterij wel helemaal op… en de onze ook.Enkele collagekes (de nieuwste rage): klikken is de boodschap!

  

  

  
  

  

  

  
  

  

  

  
  

Een bang waterkiekje

Nora is een waterkieken. Altijd al geweest. Spetteren, hoofd onder de douche, water in oogjes, hoofdje zelf onder water duwen, in (diep) water springen (met bandjes uiteraard), op haar buik van de mini-waterglijbaan,…  Ze doet het allemaal en met het grootste plezier. Hoe natter, hoe liever.

Marie was ook lang zo. Hoewel ze toch altijd net ietsje meer op haar hoede was dan Nora. De eerste watergewenningslessen(*) waren écht wat wennen voor haar: ze klampte zich letterlijk vast aan ons (en op bloot vel is dat niet altijd pijnloos te noemen) en was niet echt enthousiast te noemen. Maar na enkele lessen verbeterde dat spectaculair en na twee lessenreeksen was ze bijna even wild van water en badderen en spetteren als haar grote zus.

Maar dus: Marie was ook lang zo. Was. Als in: nu (eventjes?) niet meer.
Vermoedelijke aanleiding: Tijdens de voorlaatste zwembaduitstap in augustus wou Marie rondstappen in het ondiepe water. Geen probleem natuurlijk, ware het niet dat ze absoluut geen handje wou geven. Ze werd kwaad, krijste en spande zich helemaal op als ik nog maar aanstalten maakte om haar een handje te geven of om haar lichtjes tegen te houden. Zonder handje dan maar. Met als gevolg dat ze een paar keer viel en daarbij – huppekee – enkele keren kopje onder ging. Voor haar heel plots en onverwacht. De eerste keer deerde haar dat niet, de derde keer begon ze toch wat te jammeren. Maar tijdens die zwembeurt merkte ik verder niets speciaal. Ze wou nog steeds geen handje geven, maar was wel wat voorzichtiger in het rondstappen en amuseerde zich verder goed.

De laatste (en het is niet voor nietst de laatste geweest, tot nu toe) zwembeurt daarentegen vond ze het niet meer zo leuk. De héle tijd greep Marie zich echt letterlijk vast aan mijn bikini. Van zodra ik een voet in het ondiepe water zette met haar op mijn arm, verstijfde ze en klampte ze zich vast. Enkel als ik stilstond of -zat, ontspande ze lichtjes maar hield zich nog steeds stevig vast en wou ze niet anders dan op mijn buik liggen. Ze hefte haar hoofdje zelfs nauwelijks op. Bij de minste beweging dat ik maakte, verkrampte ze weer.
Aanvankelijk dacht ik (hoopte ik?) dat ze moe was of misschien wat ziekjes aan het worden was.
Maar toen dit gedrag zich herhaalde bij een bezoekje aan een openluchtzwembad, begon ik de link te leggen met haar valbeurtenvan een week of twee ervoor. Waarschijnlijk heeft ze toen toch een schrik opgedaan van water en vooral van vallen in het water en onverwacht kopje ondergaan. Of misschien is het wel gewoon een  de zoveelste  fase, een plotse angst voor water?

Zonde vond ik het, echt waar. En ambetant was ik op mezelf omdat ik misschien meer had moeten trachten vermijden dat ze in het water viel. Soms liet ik ze dan wel eens een paar metertjes zelf stappen zonder dat ik er vlak naast stond, waardoor ik net te laat was om haar op te vangen vlak voor ze met haar hoofdje het water indook. Allez ja, ’t is niet dat ze 2 minuten in het water lag te spartelen voor ik haar eruit viste he, eerder 2 seconden ofzo.

Het viel ook op dat ze rond diezelfde periode in het bad wel nog wou rondstappen, maar ze hysterisch werd als we probeerden om haar op haar poep te zetten. Haartjes spoelen was dan weer geen probleem.
Gelukkig verbeterde haar ‘badgedrag’ vrij snel en wil ze nu – na een beetje motivatie en afleiding – wel terug op haar poep zitten. Of ze minder bang is in het zwembad, weet ik nog niet.

Maar vanaf 12 september starten de watergewenningslessen terug (enkel voor Marie, omdat de mama zo STOM geweest is om de meisjes te laat in te schrijven en er voor Nora geen plaats meer was tot januari. Ik ben nog steeds kwaad op mezelf hiervoor, maar soit.) en ik hoop uit de grond van mijn hart dat via die lessen haar watertrauma(tje) snel opgelost raakt.

(*) Ik ben een heel grote fan van watergewenningslessen. Nora en Marie zijn gestart toen ze 4 maanden waren. De lessenreeksen vinden het ganse jaar door plaats, met uitzondering van een zomer- en een kleine winterstop en ze kunnen hieraan deelnemen tot ze 4 jaar zijn. Dan kunnen ze, als ze willen, overschakelen naar een gewone zwemclub. Het nut en de kwaliteit van zo’n reeksen zal veel afhangen van de ‘lesgever’, maar van dit team zijn wij alleszins heel erg tevreden! Een aanrader.

Musti is geen poes

Tijdens een van de vele luie zondagochtenden ten huize ‘patatjes’: Nora, Marie en de man des huizes zijn beneden klaarwakker tv aan het kijken, ’t is te zeggen: de meisjes zijn klaarwakker  (reeds om 7u30, soms eens 8u, élke dag), de papa is eerder op ’t gemak wakker aan het worden en de mama ligt nog te soezen in bed (zalig!).

Toen het kinderprogramma Musti begon, reageerde Marie enthousiast met een “psss, pssss!“. Waarmee ze dus “poes” bedoelt.
Waarop de vader van mijn kinderen zegt: “Ja juist, Marie, Musti is een poes.”
Maar dan reageert Nora plots heel verontwaardigd: “Ma nee papaaaa, dat is geen poes, want Moestie staat jecht en kjuipt niet!”
De gevatte reactie van papa luidde: “Aja, das waar...”

Anti-restaurantgedrag, deel 1

Halleluja! Mijn zenuwen hebben nog eens een aanslagje overleefd. Deze keer was Nora de agressor.
Ik ben met ons oudste spook naar de kapper geweest, niet voor haar, maar voor mij. Daar was er er niets aan de hand: eerst wat spelen in de speelhoek, dan met een stripboek van K3 naast mama komen zitten en haar versie van het K3-verhaal voor gans de kapperszaak voorlezen. Ze was heel flink en vooral heel grappig. De complimentjes en vertederde blikken vlogen in het rond. Toen nog wel.

Maar zo flink en voorbeeldig ze was bij de kapper, zo *aaaaaaaargh!* was ze ietsje later aan een tafeltje in een vrij drukke brasserie. Ik had namelijk het geweldige idee om samen met mijn oudste dochter iets te gaan eten. Zo een lekker, gezellig, rustig, tof etentje tussen mama en dochter nummer één. Was I wrong!

Nochtans, ze was eerst heel, maar dan ook heel enthousiast. Ik had in de Hema een kindersurprise-eitje gekocht en ze zag het helemaal zitten om eerst flink patatjes te eten “op restaurant” en dan haar eitje. Ze bestelde kip met appelmoes en puree en ik ging voor het slaatje met geitenkaas. Toen ons eten op tafel kwam, trok ze al een vies gezicht. Er lagen namelijk kruiden op de appelmoes (drama oh drama!) en de kip was deels bedekt met saus (het lef!). Geen probleem: de kruiden werden met chirurgische precisie van de appelmoes verwijderd en gelukkig waren er ook voldoende stukjes kip zonder saus.  Een beetje meegaan met haar kuren mag wel, niet waar?
Resultaat: appelmoes zonder kruiden, puree en kip zonder saus. Iets wat ze thuis regelmatig eet en vooral heel graag eet.
Maar op restaurant dus niet. Heb ik mogen ondervinden.

In begin was het treuzelen, spelen, babbelen, van de stoel klimmen en er weer op, op de stoel rechtstaan, enz. Ik negeerde haar gedrag grotendeels en zei herhaaldelijk wat er van haar verwacht werd en wat de gevolgen waren (geen eitje) als ze niet flink at of als ze veel te lang wachtte met eten. Na 10 minuten had ze nog steeds niets gegeten, nada, noppes, niks. En haar getreuzel en gespeel veranderde in 5689 keer het volgende zinnetje: “ik wil nu mijn eitjeeeuuuh, nuuu nu nu!”.  Steeds luider en luider. Nog eens herhaald wanneer ze haar eitje krijgt en voor de rest haar gedrag genegeerd en zelf voort eten alsof er niets aan de hand is. En ja, mijn slaatje heeft gesmaakt maar ik moet toegeven dat ik toch net ietsje sneller heb gegeten dan anders. Na 15 minuten wist ik al bijna zeker dat ze niets meer ging eten, bovendien was het sowieso te laat om nog een eitje te krijgen en wou ik zo snel mogelijk vertrekken. Haar gehuil werd ondertussen nog luider en hysterischer. En de blikken rondom ons werden ook ietsje minder subtiel en moeilijker te negeren. Maar ik bleef verbazend genoeg (uiterlijk) kalm, stoïcijns kalm. Zowel tegenover Nora als tegenover de starende mensen. Sommige blikken beantwoordde ik zelfs met een glimlach, een vooral groene lach weliswaar. Van de mama’s kreeg ik trouwens eerder begripvolle blikken, van de oudere dames (en het zat er vol mee) vooral (af)keurende blikken.
Toen ik de rekening vroeg en Nora merkte dat het menens werd, wou ze wel eten maar moest ik haar “voederen”, geweetwel: zelf de vork of lepel in haar mond duwen. Maar ik weigerde. En hopla, nog luider gekrijs. Want ook al weet ik dat ze behoorlijk zou eten als ik haar “voeder”, het kan toch de bedoeling niet zijn, toch? Ik denk dat ze oud en groot genoeg is om zelf te kunnen eten. Thuis eet ze ook zelf, slechts in uitzonderlijke gevallen, als er eens iets nieuws op haar bord ligt, wil ze dat we het zelf in haar mondje stoppen en dat doen we dan ook. Maximum twee happen. Maar nu had ze nog niets gegeten, dus weigerde ik. Uiteindelijk prikte ze, na 20 minuten niets gegeten te hebben, een stukje kip op haar vork en at ze dit met nog nooit geziene lange tanden op. Nadien wou ze opnieuw niet meer eten. Mijn geduld, én mijn slaatje, waren op. Ik had haar uitgebreid gewaarschuwd dat we gingen vertrekken als mijn eten op was en ik de rekening gevraagd had. Ik nam rustig ons boeltje samen, nam een hysterische Nora op mijn arm, legde haar kalm en duidelijk uit dat ze nu geen eitje verdiend had, maar dat ik het in de frigo zou leggen en dat ze het de volgende keer misschien wel verdiende. Op de terugweg naar huis, eerst in de buggy, dan in de autostoel klonk het: “ik ga nu weeeel fiiiink eteuuuh, mamaaaaaa!” Zo’n 253 keer, schat ik. Tot ze wenend in slaap viel in de auto. Thuisgekomen was ze zo mak als een lammetje en heb ik haar zonder probleem in haar bedje kunnen steken.

Dat ze moeilijk doet op restaurant, wisten we eigenlijk al. We zijn al verschillende keren in de Lunch Garden gaan eten en daar is haar gedrag gelijkaardig: eerst heel enthousiast doen, ze doet een vreugdedansje als we gaan eten “op jestojant” en ze zit al in de auto te vragen naar “balletjes met saus en fwietjes en appejmoes“. Tot ze aan tafel zit en haar bord (met een verkleinde portie trouwens) voor haar neus staat. Dan is het eerst treuzelen, spelen, wriemelen, babbelen. Alles behalve eten. Als ze merkt dat de tijd begint te dringen, wil ze wel eten maar enkel als wij haar voederen. Daar ben ik enkele keren ingetrapt (gisteren ook nog), maar dat doe ik nu ook niet meer. Het is slechts een van haar aandachtstruken. En ze moet leren dat ze zelf moet eten, toch?
De eerste twee keer in de Lunch Garden ging het trouwens vrij vlot, de derde keer niet en toen kreeg ze dan ook geen ijsje (terwijl Marie wel een ijsje kreeg en dit voor Nora’s ogen oppeuzelde…), de vierde keer ging het alweer vlotter, maar de vijfde keer (gisterenavond) deed ze weer moeilijk. Uiteindelijk heb ik haar op mijn schoot haar eten in haar mond gestopt. Dan eet ze wel zonder protest haar bord leeg. Ik ben dus geplooid gisteren, met dat voederen, maar ik moet er wel bijzeggen dat ze toen wel al een paar hapjes zelfstandig had gegeten. Maar toch, ze zal mij niet meer liggen hebben, ik plooi niet (meer)!

Het is overduidelijk dat het alweer puur een machtsspelletje is. Thuis is haar eetgedrag spectaculair verbeterd, dankzij het niet meer moeten proeven en bord leegeten maar wel beloond worden als haar bord leeg is. Maar op restaurant is een nieuwe situatie en omgeving en daardoor heeft Nora blijkbaar de onweerstaanbare behoefte om ALLES uit de kast te halen om alle denkbare grenzen uit te testen en vooral om elke druppel bloed van onder onze nagels te halen. Maar ’t zal haar toch tegenvallen, want we zullen het (even) hard spelen!

Tips, ervaringen enzomeer zijn uiteraard steeds welkom, want ook al lijk ik uiterlijk heel kalm en probeer ik zo consequent mogelijk te zijn, toch slaat de twijfel weer volop toe en vraag ik me constant af of we goed bezig zijn. En of het ooit leuk gaat worden om samen op restaurant te gaan. Hopelijk wel, want mama en papa doen niet liever…

Speeltuin

We hebben een nieuwe leuke speeltuin ontdekt in de buurt. Kan altijd wel van pas komen om kindjes te entertainen, niet waar?
Een heel mooi, degelijk, gezellig, kleurrijk, gevarieerd, rustig speeltuintje. We keren zeker terug!

Met alle dank aan ‘spruitjes’ voor deze gouden tip!

Artist @ Work

Al een hele week keek Nora uit naar vrijdag, want dan ging Marie naar de crèche en mocht ze “vejveuh“! En leuk dat ze het vond. Hoewel ze het op den duur niet zo tof meer vond dat haar vingers zo vuil waren. Ik heb ondertussen dan ook een collectie penselen aangeschaft. En ook ik vond zo een dagje alleen-met-de-oudste plezant en op ’t gemakje en ontspannen. Volgende week gaat Marie twee dagen naar de crèche voor nog wat extra Nora-quality-time (en ook omdat Marie haar blijkbaar beestig geamuseerd heeft bij haar vriendjes). Maar niet getreurd voor Marie: vanaf september heeft Marie élke week 1,5 dagen de mama voor haar alleen!

Hier zie, een collageke van ons uiterst geconcentreerde patat die niet zo graag gestoord wordt tijdens haar creatieproces: