Award

Ongelofelijk hoe deze award blogland doorkruist. En ik heb de eer om hem ook in ontvangst te nemen, tweemaal! Merci, Karen en Miestaflet!
In ruil mag ik 10 dingen met jullie delen die jullie nog niet weten over mij… Niet makkelijk! Weet ik veel wat ik hier al wel of niet verteld heb. En vooral: er zijn veel dingen die jullie niet weten maar die ik liever ook in het ongewisse laat, ahja.
Maar kijk, het is me toch gelukt om een lijstje te maken:

1. Ik heb platvoeten. Uitgesproken platvoeten. Mijn voetgewelf zakt gewoon ineen als een kaartenhuisje als ik plat op mijn voeten sta. Veel last heb ik er niet van, tenzij ik zwanger ben (en er ‘wat’ meer gewicht op mijn voetgewelven rust) of als ik te lang met schoenen zonder brug stap.
2. Ik heb heel lang getwijfeld wat ik zou doen na het 6de middelbaar. Niet getwijfeld dat ik zou voortstuderen, wel getwijfeld over welke richting. De kanshebbers waren rechten, psychologie of geneeskunde. Het is het laatste geworden. Vooral omdat het me mateloos boeit hoe het menselijk lichaam ineenzit en werkt, niet omdat ik later graag specialist of huisarts wou worden. Integendeel zelfs. Alleen drong de vraag wat ik eigenlijk wou gaan doen met geneeskunde zich pas op na een jaar of vijf studeren wat nog heel wat kopzorgen opgeleverd heeft.
   Ik ben er trouwens zeker van dat ik geen geneeskunde zou gedaan hebben, indien ik een ingangsexamen moest doen. Wij waren het laatste jaar dat dit niet moest doen. Of hoe een toekomst van iets kleins kan afhangen.
3. Ik heb een neuspiercing, maar dat hadden jullie misschien al gezien. Maar ik heb ook een tattoo. Dat wisten jullie nog niet he? :) Op mijn schouderblad. Rechts. Al 10 jaar of zo. Een jeugdzonde. Nuja, ik zie het niet echt als een zonde, misschien eerder een bevlieging. Hoewel ik er toen wel van overtuigd was dat ik er lang en goed over nagedacht had :) Spijt heb ik zeker niet, het is en blijft iets van mezelf en een herinnering aan hoe en wie ik toen was. En nog steeds ben. En? Zijn jullie al een beetje benieuwd naar wat voor tattoo er op mijn schouder staat te blinken? Tja, ik ga hier nu ook niet alles verklappen eh :)
4. Ik heb vroeger 5 jaar tekenacademie gevolgd. Het grappige is dat je dat absoluut niet zou zeggen als je me nu ziet sukkelen als ik iets moet tekenen. Ik was vooral goed in natekenen :) En nog vroegerder heb ik een paar jaar toestelturnen gevolgd.
5. Ik heb tot mijn 6 jaar geduimzuigd. Rond mijn 6 jaar moest ik geopereerd worden aan mijn poliepen, verbleef ik een nachtje in het ziekenhuis met een baxter aan mijn linkerarm. De arm waar mijn duim aan vasthangt waarop ik zoog. En waarop ik toen niet meer kon zuigen. Ik herinner me die nacht nog heel levendig: veel geween en weinig geslaap. Sindsdien ben ik afgekickt. ’t Werd wel zo een beetje tijd natuurlijk.
6. Ik ben een stresskip. In plaats van te genieten van vanalles en nog wat, kan ik enkel denken aan wat er fout kan en zal gaan, wat er nog moet gebeuren, wat er misschien niet in orde is. En ook een beetje paranoïde en behoorlijk onzeker. Constant afvragen wat een ander denkt, vindt, zegt. En mijn gedrag daar voortdurend aan proberen aanpassen. Vermoeiend! Hoewel ik dat eigenlijk absoluut niet wil zijn.
   Maar! Ik merk verbetering op bij mezelf. Onder andere dankzij mijn ventje die mij daarin bewust en onbewust probeert te temperen.
7. Ik telefoneer niet graag. Zoals heel veel mensen heb ik via dit stokje mogen ontdekken :) Het rare is dat ik het niet erg vind om korte zakelijke telefoontjes te doen om iets te regelen, vragen of af te spreken. Maar ik vind het minder leuk om naar vrienden of familie te bellen om te vragen hoe het gaat of om eens af te spreken. Raar he. Niet omdat ik die mensen niet wil horen, integendeel. Ik weet eigenlijk niet waarom niet. Ik denk ergens angst voor stiltes die aan de telefoon veel ambetanter zijn dan in het echt. Als ik echt een concrete vraag heb, dan lukt het namelijk wel. En face-to-face gesprekken gaan gelukkig ook wel vlotjes. Tenzij bij mensen die ik niet goed ken, dan ben ik weer verlegen.
8. Ik kan maar gerust gaan slapen als ik weet wat ik en de meisjes de volgende dag zullen aandoen (en het moet nog klaarliggen ook). En dat is niet enkel om de ochtendrush wat vlotter en makkelijker te doen verlopen. Dat is vooral omdat ik echt niet kan slapen als ik niet weet wat ik ga aandoen. En voor een speciale gelegenheid of feestje of zo weet ik het liefst al een paar dagen op voorhand voor mijn eigen gemoedsrust. En ik hou van plannetjes en lijstjes. Ik ben er zelfs gek op. Als mijn man en ik samen verlof hebben, moét ik een overzichtje maken en de dagen plannen. En dat zijn echt niet enkel onaangename taakjes (vooraleer je massaal manlief gaat beklagen :p), maar ook leuke dingen. Maar een verlof is nu eenmaal een ideale gelegenheid om ons huis en tuin wat verder af te werken en dat moet gepland en genoteerd worden. Dan pas is er rust in mijn hoofd. En soms blijft er al eens een dagje blanco ook: hoe wild is dat!? Ook nu tijdens mijn ouderschapsverlof heb ik een “To Do”-lijstje waarbij ik me telkens oprecht gelukkig en euforisch voel als ik iets kan doorstrepen. Ik word trouwens al een pak rustiger als ik al die dingen die nog moeten gedaan worden en die mij onrustig maken al gewoon overzichtelijk in een lijstje kan zetten. Een controlefreak? Ik? Moh.
9. Exact 6 jaar geleden ben ik in 6 maanden 24 kilo vermagerd. ’t Was nodig ook. Via Weight Watchers. Niet via bijeenkomsten, maar op mijn eentje. Ben ik best wel trots op eigenlijk. Ik kan me nu trouwens nog nauwelijks voorstellen hoe ik dat klaargespeeld heb, want nu lukt het me nog niet om 6 kilo te vermageren in 24 weken…
10. Vandaar: Sinds maandag 26 oktober ga ik er weer (en weer) eens voor om nog wat te vermageren. Ik modder opnieuw een hele tijd maar wat aan met halfslachtige voornemens om nu echt eens op mijn eten te letten maar toch verzin ik telkens wel een excuus om toch dat stuk chocola voor de tv op te eten. Ik probeer opnieuw mijn eten te wegen en punten te tellen. Maar verdorie, dat is echt niet gemakkelijk als je niet enkel voor jezelf kookt.
    Maar ik ga er deze keer echt wel voor. Weg met die spannende broeken!

De award doorgeven ga ik niet doen wegens – ehm – vooral te lui. Maar: als je 10 dingen kwijt wil over jezelf: vangen!

“Fan! Til!”

Thuis slaapt Marie ’s middags gemakkelijk 2uur, soms 2 uur en een half. Ze is effenaf blij als ze mag gaan slapen. En wij ook, want als Marie moe is, wordt iedereen er moe van.
Al van in begin slaapt ze in de crèche veel minder. Teveel kindjes in dezelfde kamer? Teveel achtergrondlawaai? Of misschien is het daar gewoon te leuk, is er teveel speelgoed en zijn er teveel kindjes om mee te spelen. Maar meestal sliep ze wel een uurtje, soms anderhalf uur en heel, heel, héél soms sliep ze eens twee uur waarbij de twee kinderverzorgsters telkens superverbaasd waren.

Vorige week donderdagmiddag had ze niét geslapen. Geen half uur, geen 20 minuten. 0 minuten.
Constant rechtstaan in haar bedje, roepen, babbelen, lachen. Maar vooral: de andere kindjes in de kamer die wel willen slapen storen. Ze ligt sowieso al in de kamer van de kindjes die moeilijk inslapen.  En de kindjes die echt heel moeilijk slapen, worden in de speelruimte gelegd met een van de kinderverzorgsters erbij zodat ’t kind praktisch op de schoot alleen in slaap kan vallen. Die donderdag had Fran het blijkbaar heel moeilijk om te slapen. Leen, de kinderverzorgster, had al een paar keer Fran aangemaand om stil te zijn.
En toen ze nog eens “Fran, stil!” zei, hoorde ze vanuit een van beide slaapkamers ook iemand roepen: “Fan! Til!”. En die iemand was ons Marie-poppemie.

Leen heeft ze dan maar uit bed gehaald. En content dat Marie was: gibberen en giechelen. En spelen.

Ik denk dat ze het er wel plezant vindt, daar in de crèche het speelparadijs.

Persbericht

Ons oudste staat in de krant! Met foto en al. Allez ja, tussen een 50tal andere leerlingen maar soit.

Nieuwsgierig? Klikken! *

Het artikel is uiterst positief over het peter- en meterschap. En wij eigenlijk ook wel. Zoals vermeld in het artikel lijkt het me inderdaad verrijkend zowel voor de kleuter als voor de prille tiener. Alleen Nora is niet zo overtuigd van het hele concept.
Bij de kennismaking, een ruime maand geleden, was ze blijkbaar – volgens de juf, we waren er niet zelf bij – heel erg schuchter, bijna bang. Ze durfde haar peter niet aan te kijken en deed dus ook niet mee met het hele kennismakingsgebeuren. Er waren nog veel kleuters die wat overdonderd reageerden bij de eerste kennismaking. Logisch ook, de introductie gebeurde in een volle turnzaal met alle 5de en 6de leerjaren en alle 1ste kleutertjes tesamen. En dan wordt er een oudere jongen of meisje vrij plots opgedrongen en wordt er van een 3-jarige verwacht dat hij/zij zich meteen op het gemak voelt bij dat groot vreemd kind.
Het concept is fantastisch, maar de aanpak was voor sommige kleuters een beetje te bruusk en niet geleidelijk genoeg.
Maar geen nood, ze proberen nu om de meters en peters langzaam aan vertrouwd te doen geraken met de kleuters. Door ze mee te nemen bij een klein uitstapje waarbij ze hun petekindje dan mogen helpen en entertainen (en een extra gemak voor de kleuterjuf!) en door ze tijdens de speeltijden en het middageten de ‘taak’ te geven om een beetje te waken en te zorgen over en voor hun beschermelingetjes.

Ze heeft nu al een goeie maand haar peter en heeft al een paar mooie kaartjes gekregen, een zelfgemaakte halsketting en een armbandje. Ik vind het alleszins heel aandoenlijk en lief. Grappig ook dat ik die jongen zelf nog niet gezien heb, alleen op de foto van het artikel kan ik vermoeden wie hij is. Nora is blijkbaar nog steeds niet zo enthousiast. Als ik vraag naar haar peter, zegt ze altijd: “Ik doe mijn hoofdje altijd weg als ik M. zie”. Wil ze dus zeggen dat ze haar hoofdje helemaal verbergt en hem niet durft of wil aankijken.

Naar leeftijdgenootjes toe is ze heel open, spontaan en zelden verlegen, maar naar oudere kindjes en volwassenen kan ze zich wel extreem verlegen gedragen. Hopelijk is haar schroom snel voorbij en kunnen ze elkaar echt wat leren kennen.

* De foto is kleiner dan in de ‘echte’ krant maar door het beeld te vergroten kan je haar heel misschien wel herkennen. Tip: ze staat rechtsvooraan de foto in een grijs kleedje.

Buik tegen buik

Het eerste uurtje na school was Nora superflink. Aangezien ik mij nog steeds wat slappekes voelde en ik nog behoorlijke buikpijn had, heeft ze zich voorbeeldig alleen bezig gehouden. Na een uurtje werd het wat moeilijker en huilde ze om niets. Na de zoveelste huilbui nam ik haar op mijn schoot, ze legde zich op haar buik op mijn buik en binnen de 3 minuten lag ze diep in slaap.

45 minuten heeft ze vast geslapen op mijn schoot. En ik heb drie kwartier genoten van dat groot klein mensje dat zo vredig lag te slapen op mijn buik. Net zoals ze een kleine 3 jaar geleden ook al zo graag deed:

Ik kon daar toen ook al zo intens van genieten. Hoe ze zich compleet overlevert en volledig tot rust komt door de warmte van mijn lichaam en het ritme van mijn hartslag. Hetzelfde geldt voor Marie trouwens. En toeval of niet, het zijn allebei buikslapers, net als ik.

Ook al worden ze groter, toch hoop ik dat ze altijd zullen blijven passen op mijn buik. :)

De complete rust werd nadien wel dubbel en dik gecompenseerd door een Nora die nogal plots wakker werd, gedesoriënteerd, half slaperig en vooral hysterisch. Net toen papalief arriveerde met Marie en ik naar de Photoshop-les kon ‘vluchten’ ;)

Graalek goe.

Dankzij het gratis filmticket in Humo en dankzij mijn mama die kon babysitten, zijn manlief en ik gisteren vrij onverwacht naar de film “De helaasheid der dingen” gaan kijken. In Gent. Uiteraard voorafgegaan door een etentje, aja, voor ne keer dat we nog eens met ons tweetjes weg waren.

Ik heb een jaar of 7 gestudeerd in Gent en in totaal heb ik er 10 jaar gewoond (deels op kot, deels samen met mijn venteke) en elke keer voelt het een beetje als “thuiskomen” als ik in Gent ben. Hoewel. Elke keer merken we ook hoeveel er veranderd is,  ze zijn ook massaal en overal aan het werken in Gent (of zo lijkt het toch) en het gevoel dat we niet meer op 10 minuutjes wandelen thuis zijn, maakt het ook anders dan vroeger. Maar wat wel zeker is, is dat we allebei nog heel graag naar Gent gaan, al is het maar voor een avondje, en dat we dat nog heel lang zullen blijven doen.

Maar toch enkele verrassingen vanuit het Geweldige Gent:

– Veel buitenlanders! Veel! We zijn onze avond gestart op een verwarmd terrasje op de Graslei. Toen we arriveerden, zaten er twee Duitse dames naast ons, nadien kwam er een Engels koppel bij en toen we voortgingen, waren er twee Spaanse jongens komen zitten. En ook toen we door het stadscentrum wandelden, hoorden we vaak anderstalig getater.

– Op datzelfde terrasje op de Graslei moest ik naar het toilet. Op zich is dat nu niet echt een verrassend feit, maar wel verbazend was dat ik een code moest intikken om de WC-deur open te krijgen. Er hing effenaf zo een bakje naast het deurslot waarop je een code moest intikken. Nog nooit gezien. Het toilet bevond zich wel niet in het horecagebouw zelf, eerder in het gangetje ervoor. Dus vermoedelijk is het bedoeld om plassen-zonder-consumptieverbruik tegen te gaan. Het lijkt me alleszins geen waterdicht systeem, want eens je de code kent, kan je sowieso binnen.Gelet op de versleten cijfertjes op dat codemachientje, denk ik niet dat ze de code heel regelmatig wijzigen. (Tegen een goei prijske wil ik jullie de code uiteraard wel toevertrouwen :p)
Oh, en moest je denken dat een toilet met code een garantie is op een proper toilet. Vergeet het. Ik heb zelden zo een vuil toilet gezien, zelfs niet tijdens de Gentse Feesten: vloer nat (ik wil er enkel maar van uitgaan dat het water was…), toiletbril nat, superklein, donker, stinkend en voor mij bezocht door mensen die denken dat ze vuil toiletpapier in de – overvolle – vuilbak moeten gooien en niet in de toiletpot. Yuk!
Soit, de cappuccino was wel lekker. En ’t was er wel gezellig, zo van die geruite dekentjes op de stoelen en lekker warm. De volgende keer gewoon maken dat ik hun sanitaire voorzieningen niet nodig heb…

– Heel lekker gegeten in een restaurantje op de Vrijdagmarkt. Een mals varkenshaasje met een heerlijk sausje en fris tomaatje. Echt lekker. Alleen jammer van het onpasselijk gevoel en de he-vi-ge darmkrampen achteraf in de auto op weg naar huis. Ik zat echt te puffen en te kermen in de auto. Ik kreeg prompt flashbacks naar iets meer dan anderhalf jaar geleden toen ik weeën moest opvangen in de auto. De krampen zijn momenteel minder hevig, maar nog steeds behoorlijk aanwezig. Nuja, ik durf er niets op verwedden dat het door het eten komt, misschien is het iets viraal dat toevallig gisterenavond begonnen is of het kan ook liggen aan mijn nogal prikkelbare, gevoelige darmen en aan de combinatie: koffie, portie kaas, varkenshaasje, witte martini, cola light en M&M’s in de cinema.
De naam van het etablissement zal ik wijselijk niet vernoemen, ik kan alleen zeggen dat de naam ook een drankje is. En een kledingwinkel ;)

– Na een glaasje witte Martini als aperitief was ik teut. Zat is een groot woord, maar toch behoorlijk tipsy. Te bruuske en snelle bewegingen met mijn hoofd zorgde voor een draaimoleneffect en duidelijk articuleren ging tijdelijk ook ietsje moeilijker dan anders. Is da nu ni erg? Gewoon na een niet eens zo vol glaasje Martini.

Ah, en de film was goed. Wreed goe! Ik ga de film niet uitgebreid recenseren, daarvoor zijn er andere, professionelere kanalen. Het was een mengelmoes van glimlachen, ontroerd zijn, schaterlachen en bij de keel gegrepen worden. En ik vind het wel eens goed dat er een film gemaakt is in dat sappig Aalsters (voor mij heerlijk herkenbaar) dialect! Hoewel vooral Koen De Graeve hierin uitblonk. Logisch ook, aangezien hij oorspronkelijk nen “Oilsjteneir” is. Allez ja, van Mere eigenlijk.

“Allez, meesjken, tis ne graalek goeie fillem, ge moetj em gon zien!”

“Fuil piepetje”

*Waarschuwing: een pipi en kaka postje*

Nog niet zo lang geleden tijdens een toilet potjesbezoek van Nora. Ze had kaka gedaan en zoals altijd moet ze dan handjes op de grond zetten zodat we haar poep deftig kunnen afkuisen. Tegenwoordig gaat dit al gepaard met protest want ze wil dat zelf doen maar dat gaat nog niet. Haar armen zijn nu eenmaal nog wat tekort om – zoals het hoort en zoals het er bij ons, meisjes, altijd is ingeramd –  van voor naar achter te wrijven. Ze wrijft altijd van achter naar voor en bij kaka is dat nu niet echt interessant. Maar bon, ik treed misschien een beetje teveel in detail…
Ze wil ook altijd eens kijken naar het stukje toiletpapier en is dan content als ze een beetje vuil (lees: kaka) ziet. (Oooh wat gaat ze ‘blij’ zijn als ze dit ooit binnen een jaar of 15 gaat lezen :))

Dus die keer, ze heeft gedaan en wij kuisen haar poep af en als wij klaar zijn, mag zij ook eens haar poep afkuisen met wat toiletpapier. Maar toen was het drama. Groot drama. Ze was al van in begin aan het zagen en roepen: “ik wil ook een piepetje (=papiertje)”. En toen ze eindelijk ook eens mocht wrijven met wat toiletpapier, keek ze teleurgesteld naar haar proper papiertje (ahja, want we kuisen haar poep deftig af) en begon ze hartverscheurend te huilen en was ze ontroostbaar:

“Mijn piepetje moet ook fuiiiiil siiiiiiijjjjjn.”

En toen we in de lach schoten, werd ze nog kwader, het dutske.

Barbie-tijdperk

Wat staat er ons nog allemaal te wachten met twee – fantastische – dochters in huis? Vermoedelijk veel gegiechel en gekonkelfoes, duizendeneen verschillende soorten poppen, een massa speldjes en rekkertjes, veel roze prulletjes, de horror van de eerste vriendjes, hysterisch pubergedoe, maar ook: Barbies!

En het Barbie-tijdperk is hier aangebroken. Meer bepaald sinds haar derde verjaardag. En niet alleen Nora vindt dat tof en al, ook ik leef me bij momenten een beetje uit: die lange blonde onnatuurlijke zachte haren kammen, staartjes maken, dat hyperslank lijf altijd andere kleertjes aandoen enzovoort. Pure nostalgie! Maar jongens toch, wat een uitgebreid assortiment aan Barbies en Barbie-accessoires dat er nu al bestaat! Je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat een Barbie-versie van. Voorlopig hebben we hier nog alleen maar een mama-Barbie, een kindje-Barbie op een driewielertje en een mini-speeltuin met schommel en glijbaan.

Oh, en Barbie draagt een (vleeskleurige) onderbroek tegenwoordig! De tijden veranderen nogal…

Schoolfotograaf

Vandaag zat er een briefje in Nora’s schriftje: maandag komt de schoolfotograaf. De school-foto-graaf! Alweer een primeur in haar nog lange schoolloopbaan.

Leuk, jaja. Wreed plezant.
Maar ook: Help! En stress!!

Gelukkig heb ik nog drie volle dagen om te bedenken wat ze mag moet aandoen…