Ongelofelijk hoe deze award blogland doorkruist. En ik heb de eer om hem ook in ontvangst te nemen, tweemaal! Merci, Karen en Miestaflet!
In ruil mag ik 10 dingen met jullie delen die jullie nog niet weten over mij… Niet makkelijk! Weet ik veel wat ik hier al wel of niet verteld heb. En vooral: er zijn veel dingen die jullie niet weten maar die ik liever ook in het ongewisse laat, ahja.
Maar kijk, het is me toch gelukt om een lijstje te maken:
- Ik heb platvoeten. Uitgesproken platvoeten. Mijn voetgewelf zakt gewoon ineen als een kaartenhuisje als ik plat op mijn voeten sta. Veel last heb ik er niet van, tenzij ik zwanger ben (en er ‘wat’ meer gewicht op mijn voetgewelven rust) of als ik te lang met schoenen zonder brug stap.
- Ik heb heel lang getwijfeld wat ik zou doen na het 6de middelbaar. Niet getwijfeld dat ik zou voortstuderen, wel getwijfeld over welke richting. De kanshebbers waren rechten, psychologie of geneeskunde. Het is het laatste geworden. Vooral omdat het me mateloos boeit hoe het menselijk lichaam ineenzit en werkt, niet omdat ik later graag specialist of huisarts wou worden. Integendeel zelfs. Alleen drong de vraag wat ik eigenlijk wou gaan doen met geneeskunde zich pas op na een jaar of vijf studeren wat nog heel wat kopzorgen opgeleverd heeft.
Ik ben er trouwens zeker van dat ik geen geneeskunde zou gedaan hebben, indien ik een ingangsexamen moest doen. Wij waren het laatste jaar dat dit niet moest doen. Of hoe een toekomst van iets kleins kan afhangen. - Ik heb een neuspiercing, maar dat hadden jullie misschien al gezien. Maar ik heb ook een tattoo. Dat wisten jullie nog niet he? :) Op mijn schouderblad. Rechts. Al 10 jaar of zo. Een jeugdzonde. Nuja, ik zie het niet echt als een zonde, misschien eerder een bevlieging. Hoewel ik er toen wel van overtuigd was dat ik er lang en goed over nagedacht had :) Spijt heb ik zeker niet, het is en blijft iets van mezelf en een herinnering aan hoe en wie ik toen was. En nog steeds ben. En? Zijn jullie al een beetje benieuwd naar wat voor tattoo er op mijn schouder staat te blinken? Tja, ik ga hier nu ook niet alles verklappen eh :)
- Ik heb vroeger 5 jaar tekenacademie gevolgd. Het grappige is dat je dat absoluut niet zou zeggen als je me nu ziet sukkelen als ik iets moet tekenen. Ik was vooral goed in natekenen :) En nog vroegerder heb ik een paar jaar toestelturnen gevolgd.
- Ik heb tot mijn 6 jaar geduimzuigd. Rond mijn 6 jaar moest ik geopereerd worden aan mijn poliepen, verbleef ik een nachtje in het ziekenhuis met een baxter aan mijn linkerarm. De arm waar mijn duim aan vasthangt waarop ik zoog. En waarop ik toen niet meer kon zuigen. Ik herinner me die nacht nog heel levendig: veel geween en weinig geslaap. Sindsdien ben ik afgekickt. ’t Werd wel zo een beetje tijd natuurlijk.
- Ik ben een stresskip. In plaats van te genieten van vanalles en nog wat, kan ik enkel denken aan wat er fout kan en zal gaan, wat er nog moet gebeuren, wat er misschien niet in orde is. En ook een beetje paranoïde en behoorlijk onzeker. Constant afvragen wat een ander denkt, vindt, zegt. En mijn gedrag daar voortdurend aan proberen aanpassen. Vermoeiend! Hoewel ik dat eigenlijk absoluut niet wil zijn.
Maar! Ik merk verbetering op bij mezelf. Onder andere dankzij mijn ventje die mij daarin bewust en onbewust probeert te temperen. - Ik telefoneer niet graag. Zoals heel veel mensen heb ik via dit stokje mogen ontdekken :) Het rare is dat ik het niet erg vind om korte zakelijke telefoontjes te doen om iets te regelen, vragen of af te spreken. Maar ik vind het minder leuk om naar vrienden of familie te bellen om te vragen hoe het gaat of om eens af te spreken. Raar he. Niet omdat ik die mensen niet wil horen, integendeel. Ik weet eigenlijk niet waarom niet. Ik denk ergens angst voor stiltes die aan de telefoon veel ambetanter zijn dan in het echt. Als ik echt een concrete vraag heb, dan lukt het namelijk wel. En face-to-face gesprekken gaan gelukkig ook wel vlotjes. Tenzij bij mensen die ik niet goed ken, dan ben ik weer verlegen.
- Ik kan maar gerust gaan slapen als ik weet wat ik en de meisjes de volgende dag zullen aandoen (en het moet nog klaarliggen ook). En dat is niet enkel om de ochtendrush wat vlotter en makkelijker te doen verlopen. Dat is vooral omdat ik echt niet kan slapen als ik niet weet wat ik ga aandoen. En voor een speciale gelegenheid of feestje of zo weet ik het liefst al een paar dagen op voorhand voor mijn eigen gemoedsrust. En ik hou van plannetjes en lijstjes. Ik ben er zelfs gek op. Als mijn man en ik samen verlof hebben, moét ik een overzichtje maken en de dagen plannen. En dat zijn echt niet enkel onaangename taakjes (vooraleer je massaal manlief gaat beklagen :p), maar ook leuke dingen. Maar een verlof is nu eenmaal een ideale gelegenheid om ons huis en tuin wat verder af te werken en dat moet gepland en genoteerd worden. Dan pas is er rust in mijn hoofd. En soms blijft er al eens een dagje blanco ook: hoe wild is dat!? Ook nu tijdens mijn ouderschapsverlof heb ik een “To Do”-lijstje waarbij ik me telkens oprecht gelukkig en euforisch voel als ik iets kan doorstrepen. Ik word trouwens al een pak rustiger als ik al die dingen die nog moeten gedaan worden en die mij onrustig maken al gewoon overzichtelijk in een lijstje kan zetten. Een controlefreak? Ik? Moh.
- Exact 6 jaar geleden ben ik in 6 maanden 24 kilo vermagerd. ’t Was nodig ook. Via Weight Watchers. Niet via bijeenkomsten, maar op mijn eentje. Ben ik best wel trots op eigenlijk. Ik kan me nu trouwens nog nauwelijks voorstellen hoe ik dat klaargespeeld heb, want nu lukt het me nog niet om 6 kilo te vermageren in 24 weken…
- Vandaar: Sinds maandag 26 oktober ga ik er weer (en weer) eens voor om nog wat te vermageren. Ik modder opnieuw een hele tijd maar wat aan met halfslachtige voornemens om nu echt eens op mijn eten te letten maar toch verzin ik telkens wel een excuus om toch dat stuk chocola voor de tv op te eten. Ik probeer opnieuw mijn eten te wegen en punten te tellen. Maar verdorie, dat is echt niet gemakkelijk als je niet enkel voor jezelf kookt.
Maar ik ga er deze keer echt wel voor. Weg met die spannende broeken!
De award doorgeven ga ik niet doen wegens – ehm – vooral te lui. Maar: als je 10 dingen kwijt wil over jezelf: vangen!
Reacties