Ik wou ook eens uittesten of Nora het begrip cool eigenlijk al snapt of niet, curieus dat ik ben.
Gisteren tijdens de avondmaaltijd waagde ik mijn kans:
Ik: “Seg Nora, ben jij eigenlijk cool?”
Nora: *lachsalvo* “Manee mamaaaaa!” terwijl ze net niet met haar ogen rolt.
Ik: “Is Liv (beste vriendinnetje in de klas) dan cool?”
Nora: *proest het nu helemaal uit* “Maneeeeeeee, koeien staan toch in de wei, mama!”
Niet dus :)
Vorige week zaterdag kwamen de Sint en zijn Zwarte Pieten met de stoomboot Ninove in gevaren. Vorig jaar was het onze en Nora haar eerste keer en vanaf dit jaar zal het zeker en vast een jaarlijkse traditie worden. Het heeft toch iets, het wachten op en het zien arriveren van de Sint en zijn Pieten met een ‘echte’ stoomboot.
Nora vond het echt van de eerste tot de laatste minuut geweldig. (Marie lieten we slapen bij moeke wegens nog wat te jong, te moe, te ongeduldig en te weinig besef van het hele Sintgedoe)
Al ruim anderhalve maand loop ik met een virale infectie rond. Eerst mijn neus, dan sinusitis (afgezien!), dan weer mijn neus, dan mijn keel, dan mijn bovenste luchtwegen en nu bovenste luchtwegen én stembanden: sinds gisteren heb ik afwisselend een hese stem of geen stem. En ambetant dat dat is. En vermoeiend: praten, of nog erger, ‘streng praten’, kost heel veel moeite en adem.
Alleen mijn oren zijn tot nu toe gespaard gebleven *houdt hout vast*.
En emmers snot en slijm dat ik in die maand en een half al geproduceerd heb, dat wil je niet weten. Allez, niet dat ik het echt bewaard en afgemeten heb. Het is slechts een ruwe schatting.
Mijne weerstand is niet meer wat hij geweest is, dat is duidelijk.
Maar ik begin het nu wel een klein beetje beu te worden, ik snak naar een snotvrij en stemrijk leven.
Doel:
Nora haar drie tutjes laten afgeven aan de Sint zodat de Sint de tutjes aan de beebietjes kan geven die geen tutjes hebben en veel wenen…
Voorbereiding:
De Sintkalender (met dank aan Maaike en Mme Zsazsa): een succes! Ze vond het geweldig om een “kruisje” te tekenen als de dag voorbij was.
Het boekje ‘Anna gooit haar tutjes weg’ van Kathleen Amant. Vorige week aangeschaft en ze heeft toch wel twee keer het verhaaltje willen lezen… Ik denk dat ze het een beetje te confronterend vond. Ze werd er alleszins niet enthousiaster op om haar tutjes af te geven, het klonk eerder van “Mijn tutjes moeten hierblijven, mama, niet voor de beebietjes”. Maar het hielp wel om haar toch een beetje te overtuigen en voor te bereiden. Hoop ik.
Methode:
Gisteren mocht ze voor de eerste keer haar schoentje zetten (aangezien de Sint en zijn pieten gisteren met de boot in Ninove gearriveerd zijn, later meer hierover) en één van haar tutjes erbij leggen. In ruil voor haar opoffering kreeg ze uiteraard een cadeautje en chocola en snoepjes. En eeuwige dankbaarheid van de Sint wegens het opnieuw blij maken van die arme bloedjes van beebies zonder tutje.
Haar tweede tutje mag ze ofwel afgeven aan de Sint die op bezoek komt op papa zijn werk, ofwel mag ze op 5 december twee tutjes (in plaats van één) bij haar schoentje leggen.
Resultaat:
Nora was vooral onder de indruk van de brief, geschreven door Sinterklaas zelf *, waarin uiteraard stond dat ze heel flink was dat ze haar tutje wegschonk en dat ze nu geen tutjes meer nodig heeft omdat ze nu de knuffel Noukie heeft (ze is gek op dat vreselijk belerend kinderprogramma van Noukie…) om mee te slapen. En het lijkt te werken. Nora en Noukie zijn al onafscheidelijk en ze is duidelijk apetrots.
Marie was vooral onder de indruk van de chocola.
Benieuwd hoe blij en enthousiast ze nog zal zijn na het definitieve afscheid van haar derde en laatste tutje…
* Wij De Sint en Zwarte Piet hadden niet goed opgeruimd en hadden het doosje met de krijtjes en de twee krijtjes waarmee ze de brieven schreven, laten rondslingeren en niet terug op zijn plaats gelegd. En grappig dat Nora dat vond, niet te doen :)
Leuk detail: bij het vorige Sint bezoek was het Nora die de poezenpyama van Marie nog droeg. Ze worden groot, ‘ons maskes’!
Gisteren ben ik gaan winkelen in kader van dit project. En blij dat ik ben dat ik mijn gerief gevonden heb. En vooral blij toen ik zeker wist wat ik precies zou maken. Want ja, dat kan ik wel al verklappen, het is iets zelfgemaakt. De persoon voor wie het bestemd is, weet nog niet wie de gulle schenker is, dus het kan geen kwaad om dat hier zo openlijk te verkondigen…
Maar oh mijn god, wat heb ik mijn hoofd in duusd stukskes gebroken eer ik wist wat ik zou doen.
De eerste minuut nadat ik de mail (waarin stond voor wie ik iets mag kopen/maken) opende, was ik nog euforisch van spanning. Nadien was het to-ta-le paniek en stress. Ik heb echt een paar dagen tot een week een beetje niet goed gelopen omdat ik totaaaaaaal geen inspiratie had. Ik kon enkel leuke dingen bedenken die genaaid moesten worden. Maar ik kan niet naaien. Echt niet.
Maar! Sinds een paar dagen weet ik wel wat ik ga doen. In mijn hoofd ziet het er mooi en leuk uit. Ook met de gekochte spulletjes zou het iets tof moeten zijn. Maar ongetwijfeld zit er nog een stress- en paniekmoment aan te komen als ik mij effectief ga wagen aan het fabriceren van mijn ideetje en het beeld dat ik in mijn hoofd heb misschien niet zo vlotjes overeen zal stemmen met het beeld in ’t echt.
En neen, ik heb nog geen plan B. Misschien moet ik daar nu eens mijn hoofd over breken…
Op een doordeweekse ochtend. Nora en ik zijn klaar om respectievelijk naar school en werk te vertrekken. Ik doe de autodeur open en spoor Nora aan om in haar autostoel te kruipen. Wat bijna altijd gepaard gaat met veel protest, gezeur en flauw gedoe. Want ons dametje is veel liever lui dan moe, amai nog niet. Maar ik hou voet bij stuk, ze moet zelf in haar stoel kruipen. Uiteindelijk doet ze het toch en terwijl ik haar gordel vastmaak zeg ik nog eens duidelijk: “Nora, wat je zelf kán doen, moet je van mama zelf doen. Punt.”
Ze zegt niets terug, diep in gedachten verzonken, tot ik 3 minuten later haar van achter mij hoor zeggen: “Maar mamaaaa, een punt is wel aan een potlood eh! Mama toch!“. Op een heel erg betweterig toontje.
Omdat ze onze twee allergrootste schatten zijn.
Omdat ze zo ontzettend hard en snel veranderen.
Omdat ze steeds meer en meer samen spelen en samen een front vormen in plaats van elk op zichzelf te spelen (hoewel ze ook geweldig snel, vaak en fel ruzie kunnen maken).
Omdat de oudste zich als “gjote sus” steeds serieuzer, schattiger en bezorgder gedraagt (maar de jongste dat niet altijd apprecieert).
Omdat de jongste nog meer een eigen persoonlijkheid (en willetje) vormt en elke dag een stukje zelfstandiger en zelfbewuster wordt.
Omdat ze zo groot worden en niet alleen figuurlijk: Nora meet ongeveer 93,3 cm, Marie 81,5 cm. Ongeveer! Want de twee dames meten tegen de deurstijl, voetjes tegen de muur, hoofdjes recht terwijl ze net hun middagdutje gedaan hebben, wat humeurig zijn en vooral lastig en weerstandig, is niet gemakkelijk.
Omdat het lang geleden is dat er hier nog fotootjes van ons twee patatjes samen verschenen zijn:
Op stap in Hasselt – toen er nog niets aan de hand was met Marie:
Samen in bad – dé gelegenheid om samen te gibberen, giechelen, roepen, zingen, ruzie maken. Ge wilt niet weten hoeveel decibels daarbij geproduceerd worden.
Samen snoepen:
Samen in trance naar tv kijken. En Nora die ‘spontaan’ haar handje rond Marie’s schouder legde toen ze merkte dat er foto’s genomen werden:
Vandaag waren we een dagje in Hasselt. Geen idee hoe die stad eruitziet, welke winkels ze daar hebben en of het een mooie stad is, want het enige wat ik onthouden heb van Hasselt is: de mega-grote-Hema! Oh my god! Wat een paradijs. De Hema’s in Gent zijn er niets tegen. Ik voelde mij als een klein kind in een grote speelgoedwinkel. Ik zou daar gemakkelijk een uur of twee in kunnen rondsnuisteren. Jammer genoeg hadden we niet zoveel tijd, maar ik heb toch wel wat ‘levensnoodzakelijke’ spulletjes gevonden en gekocht. Maar echt, zo groot! Zo fantastisch! Ik denk dat ik ervan ga dromen straks…
En ik ga mij moeten bedwingen om alleen daarvoor binnenkort niet nog eens naar Hasselt te gaan. Alleen dan, zodat ik alle tijd heb. Jammer dat het zo ver is.
Ah, trouwens. Voor diegenen die vandaag rond 15u30 ook toevallig in de drukke winkelstraat van Hasselt vertoefden en een mama en papa verwoed een massa kots zien afkuisen hebben van een kinderjas, kinderbroek, mannentrui en mannenjas. Dat waren wij! Marie heeft voor de allereerste keer gekotst, dames en heren. En nog geen klein beetje. Meer nog, ze heeft haar papa ondergekotst bij wie ze – tot enkele minuten ervoor – zalig aan het slapen was in de draagzak. En veel kots, maat! (balletjes in tomatensaus, voor de geïnteresseerden). En stinken! Stin-ken!
En als ze iets doet, doet ze het meteen goed, ons klein spook: een half uurtje nadien kwam er nog een kotslading in de buggy en een uurtje later nog een grotere lading… in de lijnbus. Ook ambetant en gênant. Net toen we moesten uitstappen en we de bus redelijk ondergekotst moesten achterlaten. Sorry, meneer de chauffeur en medereizigers.
Lang leve de natte doekjes – die ik quasi altijd bij heb als ik met de kindjes weg ben – op zo’n momenten.
Het is voorlopig bij drie kots-sessies gebleven *houdt hout vast*. De halve boterham met smeerkaas, het glas water en het beetje melk zijn – tot nu toe – in haar spijsverteringsstelsel gebleven.
We hebben weer een stukje van ons huis “veroverd”. We hebben deze week namelijk nog eens geschilderd: onze slaapkamer en de kamer van Nora. Nu moeten we “enkel” nog de kamer van Marie, de badkamer, de toiletten boven en beneden, de gang boven, de traphal, berging 1 en berging 2 schilderen.
En *tromgeroffel* welke kleurtjes zijn het geworden!?
Wel, voor onze kamer wou ik al heel lang één muur in het groen. Donkergroen. Warmgroen. En de andere muren een lichtere, neutrale kleur. Niet té licht, want ik hou niet van lichte slaapkamers. Ik wil een warme, knusse, gezellige sfeer in een slaapkamer en ietwat donkere kleuren komen die sfeer wel tegemoet, vind ik. En de kamer is sowieso al ruim genoeg zodat een verruimend effect eigenlijk niet zo nodig is.
De kleuren van de slaapkamer werden dus: Paradise Green en Safari. Als dat niet duidelijk is!
En moest het niet duidelijk zijn, een kleine impressie:
Mind you: het was niet gemakkelijk, zelfs wreed moeilijk, om een foto te maken waarop de kleuren waarheidsgetrouw zijn. Door de automatische flits werden de kleuren te licht en te fel. En het was even zoeken hoe ik de flits kon afzetten aangezien het niet ons eigen fototoestel was *.
En Nora’s kamer is een “pinsessenkamej” geworden. Roos natuurlijk. Zoals “de kamej van Kaatje eh mama!?“. Yep, maar dan ietske minder uitbundig en overweldigend roos. Gelukkig.
Ook in haar kamer één contrastmuur en de andere muren in een neutrale kleur: HulaHoop roos en Klei grijs.
Best wel geslaagd, vind ik, alhoewel ik het roos eigenlijk nog ietsje donkerder en minder fel wou. Maar dat zijn details. Nora vindt haar prinsessenmuur geweldig en elke keer ze in haar kamer komt, vraagt ze of we de andere muren ook roos willen verven. Neen, schattepatat, dat willen we niet.
Wat we wel gaan doen is op een van de grijze muren ‘iets’ schilderen in hetzelfde HulaHoop roze. En op de roze muur moet ook nog iets komen om de kleur wat te breken. Nog geen idee wat precies. Hopelijk brengt het internet inspiratie. Als we het aan Nora vragen, wil ze Kaatje op de muur hebben. Maar ehm neen, schattepatat, ook dat gaan we niet doen :)
Ziehier, Nora’s prinsessenkamertje:
(*) Na bijna exact 4 jaar trouwen dienst heeft ons fototoestel er plots de brui aan gegeven! Heel lastig, aangezien we heel vaak foto’s maken. Gelukkig mogen we af en toe het toestel van de vriend van mijn mama gebruiken tot we een nieuw toestelletje hebben.
Ik heb vandaag een mailtje gekregen van Santa’s Little Helper. Ik weet nu voor wie ik een cadeautje mag maken/zoeken/kopen voor het Secret Santa Project! Ik heb me op de valreep toch nog ingeschreven. Het is dan ook een heel tof initiatief. Merci eh, Tess! :)
Maar oh mijn god, wat ging mijn hart tekeer toen ik de mail opende. Spannend, maat, spannend!
En oh mijn god, wat bereikt mijn stresslevel een ongekende piek bij het bedenken van een geschikt leuk tof cadeautje voor meneer/mevrouw X…
Maar het vooruitzicht van zelf een cadeautje te krijgen, maakt veel alles goed. De magie, de spanning, het mysterie rond het hele gebeuren is trouwens zoveel leuker dan de inhoud van het geschenkje zelf. Hoewel ik nu al doodcurieus ben naar mijn cadeautje natuurlijk.
Reacties