Cool?

Ik wou ook eens uittesten of Nora het begrip cool eigenlijk al snapt of niet, curieus dat ik ben.
Gisteren tijdens de avondmaaltijd waagde ik mijn kans:

Ik: “Seg Nora, ben jij eigenlijk cool?”
Nora: *lachsalvo* “Manee mamaaaaa!” terwijl ze net niet met haar ogen rolt.
Ik: “Is Liv (beste vriendinnetje in de klas) dan cool?”
Nora: *proest het nu helemaal uit* “Maneeeeeeee, koeien staan toch in de wei, mama!”

Niet dus :)

Advertenties

Zie ginds komt de stoomboot

Vorige week zaterdag kwamen de Sint en zijn Zwarte Pieten met de stoomboot Ninove in gevaren. Vorig jaar was het onze en Nora haar eerste keer en vanaf dit jaar zal het zeker en vast een jaarlijkse traditie worden. Het heeft toch iets, het wachten op en het zien arriveren van de Sint en zijn Pieten met een ‘echte’ stoomboot.

Nora vond het echt van de eerste tot de laatste minuut geweldig. (Marie lieten we slapen bij moeke wegens nog wat te jong, te moe, te ongeduldig en te weinig besef van het hele Sintgedoe)

• We waren op stap met een heuse vrouwenbende: nichtjes Lieselot en Annabel plus vriendin Liesbeth, schoonzus Aga, Nora en mezelf. Manlief was ondertussen boomkes aan ’t planten in onzen hof.
• Het wachten duurde net niet te lang. Voor Nora niet alleszins. Zij zat comfortabel en had een ideaal zicht op de Dender, zittend in de nek van mama. Een uur lang een 15,5 kg wegende kleuter in mijn nek, ’t doet niet echt deugd aan de schouders en rug, moet ik u zeggen. Chance dat haar gelach, gekir en enthousiasme mijn pijn een beetje deden verzachten.
• Ze werd ex-ta-tisch toen de boot in zicht kwam. “SINTEJKJAAAAAAAS!!” x 563 en heel luid. Omstaanders keken bijna meer naar Nora dan naar de boot met zijn passagiers.
• Na het aanmeren van de boot, banen de Sint en zijn gevoeg zich traditiegetrouw een weg tussen de mensenmassa om een klein podium op te klimmen vanwaar de Goedheilig man een kleine speech houdt. Omdat ons oudste erop rekende van snoepjes te krijgen van Zwarte Piet en ze al een beetje teleurgesteld was omdat er vanop de boot maar weinig met snoepjes gegooid werd en we aanvankelijk niet zo goed stonden om een gulle Piet tegen te komen, murwde ondergetekende zich met een verwachtingsvolle Nora op de arm door de mensenmassa om op het podiummeke te geraken in de hoop daar meer kans te hebben op een traktatie. Plots werd ik een duwende, opdringerige mama met kind op arm, zo iemand waar ik me anders zelf dood aan erger. Maar bon, ik bleef wel beleefd en excuseerde me voortdurend. Wat een mens al niet doet voor zijn kinders.
• En met succes gelukkig. Ik spoorde haar aan om zelf een snoepje te vragen aan een van de Zwarte Pieten. Wat ze overigens ook heel flink en dapper deed, zonder een greintje angst of verlegenheid. Ha!
• Dankzij fotografe Annabel (een verborgen talent, mensen!) hebben we zelfs een foto van Nora en Zwarte Piet vanop het podium.
• Bij het verlaten van het podium kwamen we de Sint zelf nog eens tegen. Nora was (alweer) enthousiast aan het zwaaien waarop de Sint (uiteraard…) heel vertederd was, haar een handje gaf… en een kus! Nora kreeg een echte kus van de Sint himself! Mensenlief, wat was dat kind trots. Ze glunderde en gloeide van contentement. Zeker toen ik haar nog zei dat ze de enige was die een kus gekregen heeft (een beetje overdrijven mag soms wel…) omdat de Sint haar een héééél flinke meid vindt.
• De drukke, vermoeiende maar plezante namiddag met leuk gezelschap (merci eh dames!) werd afgesloten met een lekkere pannenkoek.

Beu.

Al ruim anderhalve maand loop ik met een virale infectie rond. Eerst mijn neus, dan sinusitis (afgezien!), dan weer mijn neus, dan mijn keel, dan mijn bovenste luchtwegen en nu bovenste luchtwegen én stembanden: sinds gisteren heb ik afwisselend een hese stem of geen stem. En ambetant dat dat is. En vermoeiend: praten, of nog erger, ‘streng praten’, kost heel veel moeite en adem.
Alleen mijn oren zijn tot nu toe gespaard gebleven *houdt hout vast*.
En emmers snot en slijm dat ik in die maand en een half al geproduceerd heb, dat wil je niet weten. Allez, niet dat ik het echt bewaard en afgemeten heb. Het is slechts een ruwe schatting.

Mijne weerstand is niet meer wat hij geweest is, dat is duidelijk.

Maar ik begin het nu wel een klein beetje beu te worden, ik snak naar een snotvrij en stemrijk leven.

Tutjes-afkick-plan I

Doel:

Nora haar drie tutjes laten afgeven aan de Sint zodat de Sint de tutjes aan de beebietjes kan geven die geen tutjes hebben en veel wenen…

Voorbereiding:

De Sintkalender (met dank aan Maaike en Mme Zsazsa): een succes! Ze vond het geweldig om een “kruisje” te tekenen als de dag voorbij was.
Het boekje ‘Anna gooit haar tutjes weg’ van Kathleen Amant. Vorige week aangeschaft en ze heeft toch wel twee keer het verhaaltje willen lezen… Ik denk dat ze het een beetje te confronterend vond. Ze werd er alleszins niet enthousiaster op om haar tutjes af te geven, het klonk eerder van “Mijn tutjes moeten hierblijven, mama, niet voor de beebietjes”. Maar het hielp wel om haar toch een beetje te overtuigen en voor te bereiden. Hoop ik.

Methode:

Gisteren mocht ze voor de eerste keer haar schoentje zetten (aangezien de Sint en zijn pieten gisteren met de boot in Ninove gearriveerd zijn, later meer hierover) en één van haar tutjes erbij leggen. In ruil voor haar opoffering kreeg ze uiteraard een cadeautje en chocola en snoepjes. En eeuwige dankbaarheid van de Sint wegens het opnieuw blij maken van die arme bloedjes van beebies zonder tutje.
Haar tweede tutje mag ze ofwel afgeven aan de Sint die op bezoek komt op papa zijn werk, ofwel mag ze op 5 december twee tutjes (in plaats van één) bij haar schoentje leggen.

Resultaat:

Nora was vooral onder de indruk van de brief, geschreven door Sinterklaas zelf *, waarin uiteraard stond dat ze heel flink was dat ze haar tutje wegschonk en dat ze nu geen tutjes meer nodig heeft omdat ze nu de knuffel Noukie heeft (ze is gek op dat vreselijk belerend kinderprogramma van Noukie…) om mee te slapen. En het lijkt te werken. Nora en Noukie zijn al onafscheidelijk en ze is duidelijk apetrots.
Marie was vooral onder de indruk van de chocola.

Benieuwd hoe blij en enthousiast ze nog zal zijn na het definitieve afscheid van haar derde en laatste tutje…

* Wij De Sint en Zwarte Piet hadden niet goed opgeruimd en hadden het doosje met de krijtjes en de twee krijtjes waarmee ze de brieven schreven, laten rondslingeren en niet terug op zijn plaats gelegd. En grappig dat Nora dat vond, niet te doen :)

Leuk detail: bij het vorige Sint bezoek was het Nora die de poezenpyama van Marie nog droeg. Ze worden groot, ‘ons maskes’!

Secret Santa II

Gisteren ben ik gaan winkelen in kader van dit project. En blij dat ik ben dat ik mijn gerief gevonden heb. En vooral blij toen ik zeker wist wat ik precies zou maken. Want ja, dat kan ik wel al verklappen, het is iets zelfgemaakt. De persoon voor wie het bestemd is, weet nog niet wie de gulle schenker is, dus het kan geen kwaad om dat hier zo openlijk te verkondigen…

Maar oh mijn god, wat heb ik mijn hoofd in duusd stukskes gebroken eer ik wist wat ik zou doen.
De eerste minuut nadat ik de mail (waarin stond voor wie ik iets mag kopen/maken) opende, was ik nog euforisch van spanning. Nadien was het to-ta-le paniek en stress. Ik heb echt een paar dagen tot een week een beetje niet goed gelopen omdat ik totaaaaaaal geen inspiratie had. Ik kon enkel leuke dingen bedenken die genaaid moesten worden. Maar ik kan niet naaien. Echt niet.

Maar! Sinds een paar dagen weet ik wel wat ik ga doen. In mijn hoofd ziet het er mooi en leuk uit. Ook met de gekochte spulletjes zou het iets tof moeten zijn. Maar ongetwijfeld zit er nog een stress- en paniekmoment aan te komen als ik mij effectief ga wagen aan het fabriceren van mijn ideetje en het beeld dat ik in mijn hoofd heb misschien niet zo vlotjes overeen zal stemmen met het beeld in ’t echt.

En neen, ik heb nog geen plan B. Misschien moet ik daar nu eens mijn hoofd over breken…

Punt!

Op een doordeweekse ochtend. Nora en ik zijn klaar om respectievelijk naar school en werk te vertrekken. Ik doe de autodeur open en spoor Nora aan om in haar autostoel te kruipen. Wat bijna altijd gepaard gaat met veel protest, gezeur en flauw gedoe. Want ons dametje is veel liever lui dan moe, amai nog niet. Maar ik hou voet bij stuk, ze moet zelf in haar stoel kruipen. Uiteindelijk doet ze het toch en terwijl ik haar gordel vastmaak zeg ik nog eens duidelijk: “Nora, wat je zelf kán doen, moet je van mama zelf doen. Punt.”

Ze zegt niets terug, diep in gedachten verzonken, tot ik 3 minuten later haar van achter mij hoor zeggen: “Maar mamaaaa, een punt is wel aan een potlood eh! Mama toch!“. Op een heel erg betweterig toontje.

Onze schattepatatjes

Omdat ze onze twee allergrootste schatten zijn.
Omdat ze zo ontzettend hard en snel veranderen.
Omdat ze steeds meer en meer samen spelen en samen een front vormen in plaats van elk op zichzelf te spelen (hoewel ze ook geweldig snel, vaak en fel ruzie kunnen maken).
Omdat de oudste zich als “gjote sus” steeds serieuzer, schattiger en bezorgder gedraagt (maar de jongste dat niet altijd apprecieert).
Omdat de jongste nog meer een eigen persoonlijkheid (en willetje) vormt en elke dag een stukje zelfstandiger en zelfbewuster wordt.
Omdat ze zo groot worden en niet alleen figuurlijk: Nora meet ongeveer 93,3 cm, Marie 81,5 cm. Ongeveer! Want de twee dames meten tegen de deurstijl, voetjes tegen de muur, hoofdjes recht terwijl ze net hun middagdutje gedaan hebben, wat humeurig zijn en vooral lastig en weerstandig, is niet gemakkelijk.
Omdat het lang geleden is dat er hier nog fotootjes van ons twee patatjes samen verschenen zijn:

Op stap in Hasselt – toen er nog niets aan de hand was met Marie:

Samen in bad – dé gelegenheid om samen te gibberen, giechelen, roepen, zingen, ruzie maken. Ge wilt niet weten hoeveel decibels daarbij geproduceerd worden.

Samen snoepen:

Samen in trance naar tv kijken. En Nora die ‘spontaan’ haar handje rond Marie’s schouder legde toen ze merkte dat er foto’s genomen werden: