Girl with an attitude

Ons oudste begint nogal een “air” te krijgen. Als we haar iets vragen om te doen, om het even wat, doet ze dat zelden zonder dat ze eerst commentaar geeft of tegenspreekt. Het is echt een gewoonte aan het worden.
Maar vooral de manier waarop ze “neen” zegt is soms hilarisch.

Als we bijvoorbeeld zeggen dat we gaan eten en haar vragen of ze aan tafel wil komen zitten, horen en zien we dit:

“Pfff maar mamaaa, ik word daaj wel moe van eh! Ik moet eest nog een beetje justen in de zetel ooj!”(*) Terwijl ze er echt bij blaast en zucht, geïrriteerd en met veel geste met haar hand door haar haar wrijft, met haar ogen rolt en een heel pijnlijk en vermoeid gezicht trekt. Én ostentatief in de zetel gaat liggen (als er een zetel in de buurt is).

En dit doet ze bij bijna elk verzoek. Of als ze 50 meter moet stappen. Of als ze in de autostoel moet kruipen. Of als we haar vriendelijk vragen om haar elleboog van tafel te halen. Of als we om een nachtkusje bedelen.

Een beetje teveel naar Kabouter Lui gekeken zeker?

(*) De “r” is nog steeds een beetje moeilijk voor ons Nora (of “(N)oja” zoals ze zichzelf noemt).

Biebabeloeba Baby

Omdat Nora nogal extatisch werd telkens ze een voorfilmpje zag of de muziekclip van “Biebabeloeba Baby” …
Omdat we wel nog eens quality-time met Nora alleen wilden…
Omdat we niet meteen wisten wat we anders konden doen op mijn verjaardag…
Omdat het de rest van de week niet meer in te plannen was…
Omdat we Janne wouden spotten…
Omdat we benieuwd waren hoe haar eerste cinema-ervaring haar zou bevallen…

…gingen we vandaag naar de film “Plop en de kabouterbaby” kijken in Gent!

En het was een grote meevaller. Nora vond het van het begin (snoepjes kiezen) tot het einde (napraten over de film) heel spannend en leuk. Gedurende de ganse film (1u15) heeft ze heel aandachtig gekeken, geluisterd,  gelachen en een paar keer iets geroepen naar het scherm in de veronderstelling dat die kabouters haar zouden horen. Toen het pauze was, was er even paniek: “Maaj ik wil nog sien!“.

Ook wij hebben genoten. Niet alleen van de film (die best wel onderhoudend was, ook voor volwassenen. Niet dat je als grote mens daarnaartoe gaat zonder kinderen natuurlijk, dat is er dan weer een beetje over), maar toch vooral van het observeren van ons oudste patat en te zien hoe ze er helemaal in opgaat en hoe ze genoot van haar eerste film.

Eerst wou ze per se in die grote zetel blijven zitten/liggen:

Maar na 5 minuten bleek de zetel toch wat te ruim en heeft ze van de rest van de film gezien op de schoot van de papa.

Voor herhaling vatbaar!

Maar duur, jong, duur! 9€ voor een ticketje voor ons, 8€ voor Nora. En o wee als ge een drankske en wa snoepjes en wa chocola wilt, dan is het een complete aanslag op de portefeuille. *zaag zaag*

Ah, en Janne hebben we, dénk ik,  heel even zien kruipen. Slechts enkele seconden. Maar in de begin- én eindgeneriek zagen we wel mooi haar naam blinken!

Secret Santa!

Mijn geduld is serieus op de proef gesteld, maar het was het wachten meer dan waard. In de namiddag van kerstavond (of hoe zeg je dat eigenlijk?) zag ik vanuit de zetel (waar ik met een dekentje lag af te zien wegens buikkrampen, misselijkheid en mottigheid: buikgriep op Kerstmis, hoe sadistisch is dat) de postbode eindelijk nog eens toestuiken op onzen hof met zijn brommerke. En toen ik zag dat hij een bruin pakje vasthad, begon mijn hart sneller te slaan en verdween de misselijkheid heel even.

Het pakje werd razendsnel opengedaan, mede dankzij de assistentie van twee paar ongeduldige meisjeshandjes.
Afzender: Secret Santa rozebril!
Inhoud:

Geweldig toch!?

– Een fantastisch bakboek met en voor kinderen. Echt zo ideaal en toepasselijk. En mooi! Heerlijke prachtige foto’s en de receptjes zien er echt eenvoudig uit. Wat ook nodig is in mijn geval. En dat wist rozebril blijkbaar ook nog. Nora heeft het boek al blad per blad doorbladerd en ik hoorde vooral de kreetjes: “Ooooh!”, “Waaauw”, “Mooooi”, “Kijk, mama, kijk!”.
Ik heb me alleszins voorgenomen om in de kerstvakantie al zeker een receptje uit te proberen.
– Een mooie, lieve brief van rozebril én twee heel mooie tekeningen van haar dochtertjes (die ongeveer evenveel schelen in leeftijd als Nora en Marie, maar wel ouder zijn). Het geeft het kadootje toch iets extra, wetende dat die twee schattige lieve meiden moeite hebben gedaan om een tekening te maken voor iemand die ze totaal niet kennen. Vooral als je ze hier ziet zwoegen en ik uiteraard nog geen idee had dat het voor ons was. Tof tof tof!
– Een leuke glitterkerstboomkaartje, geknutseld door Noor en Lotta. Heel mooi!
Nora wou natuurlijk meteen weten wie die meisjes waren die speciaal voor haar getekend en geknutseld hadden en heb haar dan ook meteen laten kennismaken met de geweldige blog van rozebril :)
Mijn Kerst kan, ondanks de rommelige darmen, niet meer stuk. Nogmaals duizendmaal dank, rozebril, voor het heel toepasselijk en geweldig kadootje!

En nu aftellen naar de volgende Secret Santa, I’m addicted! En merci Tess! Dat was echt een geweldig idee van u.

PS Mijn pakje is trouwens ook toegekomen bij haar bestemmeling! Ga maar eens kijken naar deze creatieve blog van Mie (en Lili)

Hol van Pluto?

Ooooh, wat ben ik slechtgezind!
Net nu! Net nu ik vol ongeduld (en ik ben sowieso al een vrij extreem ongeduldig mens) zit te wachten op mijn Secret Santa kadootjes, net nu het de periode is van kerstkaartjes, en net nu het dinsdag-Humodag is, maar toch vooral net nu ik nog steeds vol spanning aan het wachten ben op mijn Secret Santa kadootje, net nu… weigert de postbode om de post te bedelen in onze straat. Al sinds vrijdag!
Komaan seg, dat is nu toch dikke zever? We wonen echt niet in het hol van Pluto ofzo. Ok, we wonen in een klein parallel straatje van de steenweg en ze strooien hier niet, want blijkbaar is dat een “privébaan” en moeten we dat zelf doen. En ok, meneer de postbode moet hier best niet voorbijsjezen op zijn brommer want daar komen brokken van, maar te voet is dat wel heel goed te doen, echt waar. En ‘ons’ straatje is maar 100 meter lang. Ervoor en erna kan hij weer rondcrossen met zijn brommerke.
Geen idee eigenlijk of de rest van de steenweg wel of geen post gekregen heeft. Als hij enkel ons straatje overslaat, zou het nog straffer zijn.
Dat hij het vrijdag niet zag zitten, ok tot daar aan toe. En gisteren, allez vooruit. Maar het is nu de derde dag op rij, dat vind ik er een beetje over. Oh, en ik kan daar echt kwaad en slechtgezind en teleurgesteld van lopen. Niet normaal :)

En elders werkt de post blijkbaar ook niet naar behoren want mijn bruine envelop is ook nog niet bij zijn bestemmeling geraakt precies. Of ze vond het iets vreselijk lelijk. Of ’t is verloren geraakt.

Stress, maat, stress! ;)

Sneeuwpret

Vooral Nora vond het geweldig in de sneeuw en rolde er zich letterlijk in.
Voor Marie was het haar “eerste sneeuw”. Ze was er niet gerust in en voelde zich enkel op haar gemak op de arm van de papa. Bijna een kwartier nodig gehad om haar in haar skipak te murwen om dan toch de volle 5 minuten buiten te vertoeven…

Kerststokje

Ik heb een leuk stokje gevangen bij Annelyse!

Dit is onze kerstboom:

Geen echte, maar een ‘plastieken’. Gemakkelijker, properder, minder gedoe en vooral: minder vallende naalden. Want eerlijk gezegd, is dat echt iets waar ik me constant aan zou ergeren bij een echte boom. Anderzijds besef ik wel dat een echte kerstboom toch nog altijd ehm echter is, gezelliger misschien. Maar bon, deze valt nogal mee, vind ik. Vorig jaar hadden we een echt lelijke, plastieken, triestig geval.
Aanvankelijk wou ik als versiering eenvoudig gouden kerstballen gecombineerd met rode accenten, maar dat bleek dan wat te eentonig uit te vallen. Wat kleur ingebracht met Hema-kerstballen waardoor het nu misschien wat te kleurig en kitscherig geworden is, maar bon, Nora vindt de roze en blauwe kerstballen de mooiste dus laten we ze mooi hangen.
Wat ik wel leuk vind, zijn de sterretjes lichtjes. En de kerstbal die Nora vorig jaar gemaakt heeft. Ze is er zo trots op dat ze hem elke dag mooi recht gaat hangen als hij enigszins lichtjes scheef hangt :)

PS Voorlopig ligt er nog maar één kadootje onder de kerstboom (de rest moet nog aangevuld worden). Een kadootje dat Nora meegebracht heeft van school en pas mag opengemaakt worden door ons op Kerstmis. Spannend!

Vandaag…

… verdween een grote dikke bruine envelop in een grote rode brievenbus met als afzender: Secret Santa!

Spannend, maat, spannend!

Overal beestjes… en siroopjes.

’t Was weer een ganse tijd geleden, maar momenteel zitten ons twee meisjes toch weer aan de mecicamentjes.

Gisteren een dubbele afspraak bij de kinderarts (*) met het volgende verdict:

Nora: een zware luchtweginfectie 
-> Hoestsiroop, neusspray en – top of the bill – 3/dag aerosollen en als de hoest niet betert, starten met antibiotica. En ’t is te hopen dat de hoest betert want tussen woensdagavond en donderdagavond heeft ze – zonder veel overdrijven – echt bijna constant gehoest. Ongelofelijk zielig. Ze was uitgeput van nauwelijks te slapen en voortdurend te moeten hoesten. Ik heb haar gisteren vroeger moeten halen van ’t school omdat ze onpasselijk werd door een mega hoestbui na het drinken van warme chocomelk (die er dan ook weer uitgekomen is, trouwens).
Een chance dat ze het aerosollen wreed plezant vindt!

Marie: een zware linker oorontsteking en een matige luchtweginfectie. ’t Kind zal nogal pijn gehad hebben. En gisteren 40°C koorts.
-> Zij mag wel al antibiotica slikken, samen met hoestsiroop, neusspray en uiteraard koortswerend spul.

Manlief blijft vandaag thuis om er een zalige rustige luie dag van te maken met zijn twee (van de drie) meisjes.
En ik, ik heb vandaag twee feestjes op het programma en vanavond een heus diner met de collegaatjes :)

(*) Onze vaste kinderarts werkt niet op donderdag en we belandden bij de kinderarts van wacht. Kort samengevat: oh my god, nooit meer! Ik zal het maar laten om te ver in detail te treden. Collegialiteit enzo… *ahum*

Smoelentrekker

We hebben een echt smoelentrekkertje in huis. En dan heb ik het niet over die extreem zure rozige snoepen…

Collage van collages

Nora’s nieuwste obsessie is knippen en plakken. Alle (reclame)boekjes moeten eraan geloven. De foto’s en afbeeldingen die ze mooi vindt, knipt ze uit en plakt ze op een papier. Een collage dus, gelijk ze zeggen. Soms plakt ze het uitgeknipt prentje op een wit papier en knipt ze dat dan nog eens uit. Zo heeft ze een witte kader rond haar fotootje. En al die kleine uitgeknipte prentjes moéten van ons patat op de frigo hangen. Ofwel doet ze alsof het kaarten zijn en deelt ze ze uit aan ons.

En – al zeg ik het zelf en zou ik beter de *stoefmodus* weer aan zetten – ze knipt heel goed! Zo goed als perfect op de lijntjes en recht. Het liefste knipt ze superkleine prentjes uit. Prentjes van 5 mm² zijn echt geen uitzondering. Hoe kleiner hoe liever.

En als hevige K3-fan barst het hier natuurlijk van de K3-collages :)

Goedkoper speelgoed bestaat er – bijna – niet, denk ik.