Dank u! Danke Schön! Merci! Thank you! voor de massale en lieve felicitaties! Zowel hier als op FaceBook en Twitter. Ge hebt geen idee hoe blij een mens daarmee kan zijn. En ontroerd. Maar dat laatste is niet zo moeilijk, ik bleit om alles nu. En voor ik zwanger was, was het al zo erg. Hormonen, don’t you just luv them.
Grappig hoe veel van jullie onze gezinsuitbreiding niet zagen aankomen. En logisch ook, aangezien ik hier eigenlijk nooit openlijk gesproken heb over hoeveel kindjes we op de wereld wouden persen (nuja, ‘we’… het persen is tot nader orde toch nog vooral mijn taak). Wij hebben het gelukkig wel zien aankomen. We wouden altijd al 3 kinderen eigenlijk, op voorwaarde dat we geen onhandelbare, onuitstaanbare, karaktergestoorde monsters creëerden. Gelukkig valt dat – tot nu toe – geweldig goed mee. Alleen wou ik nu wel een leeftijdsverschil van meer dan 17 maanden en leek het me ideaal om een derde patatje in huis te hebben wanneer ook ons tweede patatje overdag op school is. Dat het een nipte planning is (Marie 8 november naar school, Kamiel voorzien voor 18 november), was ietsje minder voorzien. Een maandje later mocht ook wel. Maar we klagen niet, oh neen! Ook al is het al de derde keer, het blijft een zalig gevoel: die positieve test, de buik zien groeien, het idee van een groeiend wezentje in mijn buik en on top of the bill: de eerste echo. Echt, die angst en zenuwen die op de top gedreven worden (en ik ben al zo een stresskip) om dan zo een klein grijs vlekje te mogen zien op een tv-scherm en vooral, een hevig flikkerend hartje en dan de angst die verandert in euforie en opluchting: zalig!
En ehm neen, Kamiel zal niet echt een Kamiel worden, vrees ik. Ook al vind ik het zelf ook een heel mooie naam. Maar we hebben al een andere geweldige jongensnaam, ha! Al lang eigenlijk. Ge zijt controlefreak of ge zijt het niet natuurlijk. Een meisjesnaam hebben we ook al, alleen is den echtgenoot er nog niet hélemaal van overtuigd, maar dat komt nog wel.
Tenzij ik tegen half november de naam Kamiel zo gewoon geworden ben dat mijn derdegeborene niets anders dan Kamiel kan heten. Nora, Marie en Kamiel. Wie weet. Hoewel, Otje van Annava werd ook een Emiel en geen Otje, aha! Trouwens, Annava, als het gemis te groot wordt: gewoon aan toegeven he ;p
En, inderdaad Elke, we weten uiteraard absoluut nog niet of Kamiel een jongen wordt of een meisje. Op 8 weken een geslachtsdeel echogewijs kunnen zien zou wel heel straf zijn. Zelfs voor onze geweldige gynaecologe.
Neen, het leek me gewoon leuk om, twee dochters hebbende, een jongensnaam als codenaam te gebruiken. Niet omdat ik per se een zoon wil nu of zo. Een derde meisje op rij lijkt me even super. Maar over voorkeur enzo later meer! Alsook over het wel of niet op stelten zetten van mijn maag door die fantastische stormvloed aan hormonen. En over de meisjes die het weten en hun reacties erop.
Stay tuned!
Reacties