Gracias!

Dank u! Danke Schön! Merci! Thank you! voor de massale en lieve felicitaties! Zowel hier als op FaceBook en Twitter. Ge hebt geen idee hoe blij een mens daarmee kan zijn. En ontroerd. Maar dat laatste is niet zo moeilijk, ik bleit om alles nu. En voor ik zwanger was, was het al zo erg. Hormonen, don’t you just luv them.

Grappig hoe veel van jullie onze gezinsuitbreiding niet zagen aankomen. En logisch ook, aangezien ik hier eigenlijk nooit openlijk gesproken heb over hoeveel kindjes we op de wereld wouden persen (nuja, ‘we’… het persen is tot nader orde toch nog vooral mijn taak). Wij hebben het gelukkig wel zien aankomen. We wouden altijd al 3 kinderen eigenlijk, op voorwaarde dat we geen onhandelbare, onuitstaanbare, karaktergestoorde monsters creëerden. Gelukkig valt dat – tot nu toe – geweldig goed mee. Alleen wou ik nu wel een leeftijdsverschil van meer dan 17 maanden en leek het me ideaal om een derde patatje in huis te hebben wanneer ook ons tweede patatje overdag op school is. Dat het een nipte planning is (Marie 8 november naar school, Kamiel voorzien voor 18 november), was ietsje minder voorzien. Een maandje later mocht ook wel. Maar we klagen niet, oh neen! Ook al is het al de derde keer, het blijft een zalig gevoel: die positieve test, de buik zien groeien, het idee van een groeiend wezentje in mijn buik en on top of the bill: de eerste echo. Echt, die angst en zenuwen die op de top gedreven worden (en ik ben al zo een stresskip) om dan zo een klein grijs vlekje te mogen zien op een tv-scherm en vooral, een hevig flikkerend hartje en dan de angst die verandert in euforie en opluchting: zalig!

En ehm neen, Kamiel zal niet echt een Kamiel worden, vrees ik. Ook al vind ik het zelf ook een heel mooie naam. Maar we hebben al een andere geweldige jongensnaam, ha! Al lang eigenlijk. Ge zijt controlefreak of ge zijt het niet natuurlijk. Een meisjesnaam hebben we ook al, alleen is den echtgenoot er nog niet hélemaal van overtuigd, maar dat komt nog wel.
Tenzij ik tegen half november de naam Kamiel zo gewoon geworden ben dat mijn derdegeborene niets anders dan Kamiel kan heten. Nora, Marie en Kamiel. Wie weet. Hoewel, Otje van Annava werd ook een Emiel en geen Otje, aha! Trouwens, Annava, als het gemis te groot wordt: gewoon aan toegeven he ;p

En, inderdaad Elke, we weten uiteraard absoluut nog niet of Kamiel een jongen wordt of een meisje. Op 8 weken een geslachtsdeel echogewijs kunnen zien zou wel heel straf zijn. Zelfs voor onze geweldige gynaecologe.
Neen, het leek me gewoon leuk om, twee dochters hebbende, een jongensnaam als codenaam te gebruiken. Niet omdat ik per se een zoon wil nu of zo. Een derde meisje op rij lijkt me even super. Maar over voorkeur enzo later meer! Alsook over het wel of niet op stelten zetten van mijn maag door die fantastische stormvloed aan hormonen. En over de meisjes die het weten en hun reacties erop.

Stay tuned!

Advertenties

Project Kamiel

Codenaam: Kamiel
Geschatte duur: 40 w
Huidige evolutie: 11 w
Type: m/v
Geschatte afleveringsdatum: 18112010
Reeds beschikbaar beeldmateriaal:

1= hoofdje
2= armpje en aan de andere kant ook een armpje, gelukkig
3= de poep met ernaast de beentjes

Lengte (op 8w4d): de volle 19,9 mm!

In2Motion

Nora zit nog geen 3 maanden op dansles en ze heeft al haar eerste dansshow. De dansclub ‘In2Motion’ organiseert dit weekend een dansvoorstelling waarbij alle groepen (van 3j tot +16j) de kans krijgen om hun danscapaciteiten te tonen.
Nora keek er al weken naar uit. En ook ik was superbenieuwd.

In totaal zijn er 5 optredens, maar Nora (en haar groepje)  ‘moet’ maar 3 keer dansen. Vandaag om 11u en 16u en morgen om 16u. Aanvankelijk mochten ze 2 dansjes doen, maar vandaag – beetje aan de late kant, eigenlijk, maar bon…– werd er beslist dat ze maar 1 dansje mocht doen. Reden: van hun groepje van 7 kleutertjes waren er slechts 2 (Nora en een ander meisje) die wouden/konden meedoen aan de show. En om organisatorische redenen werd dus beslist dat één dansje volstond. Enerzijds jammer, vooral voor Nora, want ze had zich verheugd en voorbereid op twee dansjes en heeft heel vaak gezegd dat ze het toch wel heel spijtig vond dat ze maar één keer mocht dansen… Anderzijds misschien ook maar best zo, want het was zo al drúk en vermoeiend  genoeg!

En oh, wat deed ze het goed! Compleet niet verlegen of onder de indruk van de grote, donkere zaal, de lichten of  het volk. Integendeel: extreem enthousiast, constant aan het lachen en zo goed en zo kwaad als ze kon de danspasjes van juf Lisa imiteren. De coördinatie verliep niet steeds perfect en een echt ritmegevoel heeft ze ook nog niet, maar oh wat genoot ze! Echt 100% genieten van de muziek, het dansen, de aandacht, het podium. Geen idee van wie ze het heeft, maar het is een waar podium- en showbeest.
Ook al was ze tijdens de voorstelling van de namiddag dood- en doodmoe, eens ze het podium op kon, fleurde ze op. En toen ze Marie zag zitten in de zaal, begon ze te glunderen en te zwaaien… en verder te dansen! A true professional ;)

Enfin, ik zou er kunnen blijven over doordrammen, een typische trotse melige overdreven enthousiaste moeder zijnde. En ja, ik heb geblèt. Vooral tijdens haar eerste optreden. Niet hartverscheurend, maar ik had toch een Kleenexje nodig. Maar bon, als je als mama dán al niet een beetje ontroerd mag zijn, wanneer dan wel? Toch?

Foto’s horen er uiteraard ook bij, maar blijkbaar was mijn fototoestel verkeerd ingesteld, want de foto’s zijn heel wazig. Morgen ga ik proberen filmen, maar aangezien we het beeldmateriaal vanop de camera momenteel op geen enkele manier op een computer krijgen, kan het nog wel even duren voor jullie dat te zien krijgen.

Nora heeft duidelijk geen podium nodig om te dansen, want tussendoor leefde ze zich uit vlak voor het podium. Op den duur wou ze trouwens enkel dansen op voorwaarde dat ik foto’s nam. De ijdeltuit. Zoals het een echte ster betaamt natuurlijk.

Marie was trouwens ook goddelijk. Het eerste uur zat ze compleet in trance te kijken naar al het gedans, enthousiast applaudiserend en hevig haar best doend om de bewegingen na te doen met een serieuze en geconcentreerde blik. Überschattig, i tell you.

De enige moment waarop ons oudste het toch wat moeilijk had, was toen de 5 – 8 jarigen mochten dansen op “Mama sé” van – uiteraard – K3, haar lievelingsliedje. Dan waren er wel traantjes van teleurstelling en dansen naast en voor het podium volstond toen hoegenaamd niet.

Het liedje waarop ze gedanst heeft, was trouwens ‘Verliefd’ van – hoe kan het ook anders? – K3.

“Die jongens willen rusten en ik ni!”

Al weken maanden vroeg Nora wanneer ze eens mocht gaan logeren bij Wout en Ferre, de twee zoontjes van mijn beste vriendin Karen die ze al heel goed kent en waar ze ook wel een beetje zot van is. Vriendin en ik hadden afgesproken dat Nora in de paasvakantie eens mocht (proberen) logeren. Dus was Nora al weken voor de paasvakantie aan het vragen, 23 keer per dag: “Mamaaaaa, ma wanneer is ’t paasvakantie?“.

Enfin, de paasvakantie is gepasseerd, dus het logeerpartijtje ook. Een 24u logeerpartij zelfs. Eerst naar de zee gaan spelen op het strand en nadien bij Wout en Ferre blijven slapen tot de volgende (voor)middag. ’s Middags kwam de mama van vriendin haar oppikken. Ik had een beetje schrik dat ze ging protesteren omdat ze vriendin Karen en Wout en Ferre niet meteen zag, maar was I wrong. Nora stapte gezwind mee met haar rugzakje op haar rug en haar botjes bengelend aan haar rugzak.  Ze kon letterlijk niet wachten om te vertrekken. Ik heb bijna moeten smeken achter een kusje en knuffel.

Hoe het voor de rest gegaan is, heb ik uiteraard maar van horen zeggen.

In het kort: ze vond het superformidabelfantasisch!

In het iets langer:

– ze is de ganse tijd voorbeeldig en flink geweest
– ze kan haar goed verstaanbaar maken als er iets scheelt
– zij en de twee jongens hebben bijna geen ruzie gemaakt
– ze heeft flink gegeten (tsss!)
– ze vond de zee net iets te bedreigend dus gebood ze Wout om haar gietertje telkens te vullen met water
– ze hebben 3 uur flink samen gespeeld op het strand waar het blijkbaar wel behoorlijk koud was
– ze wou de hele tijd net exact hetzelfde doen als Wout deed, soms tot ergernis van de arme jongen en tot hilariteit van anderen (zie verder)
– ze heeft genoten van een kinderijsje (duh)
– ze wou even (lees: 2,3 seconden) met mama babbelen aan de telefoon: “Ik heb een ijsje gegeten! Daaaa-aaaag!”
– ze zat bomvol energie op de terugrit naar huis het huis van Wout en Ferre, ook al was ze dood- en doodmoe. Ze was constant aan het ‘tetteren’ en aan het zingen, ook toen de jongens eigenlijk wel een beetje wouden slapen. Nora: “Die jongens willen rusten en ik ni! Waarom spreken ze ni terug naar mij, Kajen?
– ze is in bad geweest met 2 jongens (goh goh goh!)
– ze heeft – alweer – flink macaroni gegeten
– ze heeft geen enkele keer naar ons gevraagd
– ze zaten net voor het slapen allemaal in Woutje zijn bed, aan het genieten van een verhaaltje
– ze mocht slapen op een matras naast het bed van haar held Wout
– ze heeft heerlijk geslapen… en luid gesnurkt, zoals ze bijna altijd wel doet (boosdoener: haar immens grote keeltonsillen)
– ze heeft geslapen tot 8u30 en begon toen – subtiel – Wout makker te maken
– ze keek zowel blij als teleurgesteld toen ik haar logeerpartijtje kwam onderbreken
– ze veranderde toen plots in een vreselijk irritante dame vol kuren, tegenspreken, onbeleefd, extreem tegendraads gedrag, boos om niks (en enkel op mij), belachelijk onnozele huilbuien, … Naar ’t schijnt is dat typisch. Maar amai, de goesting was groot om haar logeerpartijtje met 3 x 24u te verlengen. Maar bon, dat beterde dan ook weeral na veel geduld. Maar er waren toch traantjes toen we in de late namiddag naar huis gingen. ’t Was daar duidelijk beter en plezanter dan thuis.

En ik, ik ben eigenlijk wel supertrots op ons oudste dochter. Het was me al opgevallen dat ze heel erg zelfstandig is en heel goed haar plan trekt, ook als mama en papa niet in de buurt zijn. Dat ze openstaat voor nieuwe dingen, avonturen en mensen, zonder veel schrik en zonder extreem verlegen te zijn. Ze heeft lef en voelt zich niet snel geïntimideerd. Maar dit logeerpartijtje heeft dit alles toch nog maar eens bevestigd.
Eigenlijk ongeveer alles wat de mama net niet is. Allez ja, vroeger toch niet, ’t is al veel verbeterd gelukkig :)
En ik kan alleen maar hopen dat dit zo blijft!

Foto’s mogen uiteraard niet ontbreken:

En de foto hieronder, ook al is het een nogal compromitterende foto (sorry, Nora schattebol), is dé foto van het jaar, denk ik:

Veel uitleg hoeft er niet bij, veronderstel ik: Nora wil echt alles doen wat Wout doet, ook als Wout, toen de nood hoog was, aan het wildplassen was…

Over stabilisé en blauwsteen en BBQ

Eindelijk, ein-de-lijk hebben we een deftig, mooi, proper en groot terras aan ons huis waar we alreeds 2,5 jaar wonen. Ervoor hadden we iets dat moest doorgaan voor een  terras: een provisoir stabilisé-terras van 36m². De eerste zomer viel dat mee. We waren toen ook al content dat we iets hadden waar we een tafel en stoelen konden opzetten, want de rest van de tuin was nog één grote wildernis en puinhoop. Maar stabilisé blijft niet mooi. Vorige zomer was het al veranderd in een vuiligheid vol losse steentjes, doorgroeid met mos. Rondlopen op blote voeten was onmogelijk en pijnlijk, niet te doen welke vuiligheid we telkens binnenbrachten naar binnen en als de dochters eens met hun blote knietjes op dat terras vielen (wat al wel eens kon gebeuren), was het ook grote pijnlijke miserie. Allez ja, ik was die vuiligheid nogal kotsbeu. En ik vond – na een proefperiode van meer dan 2 jaar – het terras toch ook wat klein. En eigenlijk was het plan om vorige zomer al een nieuw terras te hebben maar een ‘verschot’ in de rug gooide roet in het eten…

Maar kijk, sinds deze week hebben we ons echt terras! Met blauwsteentegels. En vrij groot ook, 72m². Zalig groot. En ’t klopt wel: hoe langer je op iets moet wachten, hoe meer je er van kan genieten… Ik ben zo blij als een klein kind! En de meisjes ook, letterlijk als een klein kind dan.
Eigenlijk mogen we er pas zaterdag op, maar gisteren kon ik het niet meer houden en heb ik ons spiksplinternieuw terras als allereerste betreden om de was te drogen te hangen. Op kousenvoeten! Zalig dat dat was!

Vanaf morgen mogen we vollenbak gebruik maken van het terras. En hoe kan een nieuw terras het best ingewijd worden? Door een BBQ’tje te houden met vrienden en veel kindjes die rondcrossen op de nieuwe tegels natuurlijk!

Oké oké, een foto dan maar. U vraagt, wij draaien, Maaike en Jessie :p

Er is een hoek af aan ons terras, letterlijk dan. Dat is omdat de garage vlakbij het terras staat en er wat ruimte moest gecreëerd worden als we niet altijd met de banden van onze auto tegen de borduur van ons terras wouden rijden. En ook extra ruimte om met een machine of tractor nog op onzen hof te geraken.
En ja, het terras is – voorlopig – ook wel het énige dat een beetje presentabel is in onzen hof. De garage is volop in opbouw met de nodige onesthetische machines, grond en stenen tot gevolg en de tuin, tja. Vorig jaar is er gras gezaaid maar ’t is hier blijkbaar geen goeie grasgrond. Om het heel zacht uit te drukken.
Maar bon, we zijn wel van plan om hier nog ‘efkes’ te vertoeven, dus we hebben nog tijd genoeg. En neen hoor, ik ben vooral niet extreem ongeduldig ofzo. En ik wil het echt niet allemaal ineens in orde hebben. Zo alles in één keer laten doen, meteen zoals we willen.  Zijde zot? Dat zou toch wel saai zijn zeker. En hoegenaamd niet tof of plezant. Baneen…

“Plopseland”

Dinsdag gingen we naar Plopsaland. En ’t was super! Prachtig weer en non-stop glunderende gezichtjes. Meer moet dat niet zijn! Wel veel volk, maar dat namen we er graag bij.

Enkele impressies:

– In de auto klonk het vanuit de jongste haar autostoel: “Bumba niet bang sijn eh, Bumba braaf eh“. Ze heeft het in het algemeen niet zo voor verklede mensen of grote poptoestanden, maar haar peptalk heeft gewerkt, want ze was (bijna) niet bang van Bumba en andere reuzenvriendjes. Hoewel ze zich toch ook niet 100% op haar gemak voelde.

– Na de eerste attractie, de reuzencarrousel, was het al lichte paniek bij Nora. Ze dacht dat de Plopsaland-uitstap er al opzat. Moeha! Was she wrong :)

– Stralende, glunderende, lachende, verbaasde, verwonderde gezichtjes zijn zalig en verslavend om naar te kijken.

– De papa is ne krak in buggy-sitten, de mama – en nichtje Annabel – mochten mee in de attracties. Voorlopig zie ik dat nog heel goed zitten, zolang ze niet in de Springflyer willen of zo. Dan blijf ik bij de papa staan en mag Annabel mee.  Handig, jong! Én ook nog eens heel aangenaam gezelschap. Merci eh Belleken :)

– Marie heeft nog haar dagelijks middagdutje nodig, meestal 2 uur. Maar vaneigens dat ze dat dinsdag niet zag zitten. Ook al deden we een poging in de buggy. Maar de hysterie was niet te houden. Toen ze eruit mocht was ze weer haar goedgezinde zelve. En ze is geen minuut lastig geweest, integendeel. Afleiding en prikkels genoeg om haar vrolijk te houden ook al was ze ongetwijfeld doodmoe. De buggy is trouwens – op dat ene Marie-proberen-in-slaap-te-krijgen-moment na – leeg gebleven. Behalve op de terugweg naar de auto, Nora lag uitgeteld in de buggy en Marie moe maar content op de arm van papa.

– De Bumba-show was toch wel een van de hoogtepunten. Marie keek gehypnotiseerd, af en toe onderbroken door “kijk! kijk! kijk!” en Nora deed en riep enthousiast mee. Met als climax het dansje op het einde waarbij ze vooraan tussen het podium en de zitbanken hevig meedanste. Jammer dat het een kort dansje was en een afsluiter van de show. Er waren traantjes van ontgoocheling bij ons klein dansmachine.

– Hoe meer kriebels in de buik, hoe leuker, vindt Marie. De kikkertjes die nogal fel naar boven en beneden wiebelden en waarvan ik eerst vreesde dat Marie wat bang ging zijn, waren een van Marie’s hoogtepunten. De konijntjes vond ze ook geweldig. Goh, alles eigenlijk, als ’t maar bewoog.

– Meer dan 50€ kwijt voor een middagmaal, bestaande uit friet en hamburger of frikandel voor 5 personen, waarvan 2 kinderen. Hallo kroket!

– De enige ontgoocheling bij Nora was dat ze K3 niet in het echt gezien heeft. De uitleg dat ze aan het dansen waren in het kasteel volstond gelukkig om haar te troosten.

– Groot drama was het toen hun Bumba- en Plopstempels weggewassen werden  ’s avonds de volgende avond in bad.

– Nora: “Maar mamaaaa, ik wil morgen terug naar Plopseland” Marie: “Ik ook Posseland!”

– Nora lag na 5 minuten in slaap in de auto, Marie na 10 minuten.

Echt genieten² was het!

En ja, een collage. Alweer. I *hartje* fotocollages :)

Zalig Pasen!

Eerst thuis paaseitjes rapen. Binnen vooral, maar – ondanks het rotweer – ook buiten!

Na het paasontbijt gingen we eitjes rapen in de speeltuin van De Gavers. Ook al waren het plastieken eieren en moesten ze ze nadien terug afgeven, plezant dat ze dat vonden!
Nora vond de reuzenpaashazen leuk en interessant en trok zelfs plagend aan hun staart. Er kon zelfs een knuffel aan af. Marie was een pak minder enthousiast en was er zelfs wat bang van. Net zoals ze bang was van de Sint en Zwarte Piet. Op veel gebied een echte durfal, een haantje de voorste, een hevig, vinnig en nieuwsgierig ding, maar toch altijd met een heel klein, bang hartje…

(Je hebt het misschien gemerkt of misschien ook niet, maar Nora is bij de kapper geweest: er zit weer wat model in haar haar. En een frou-frou’ke! En makkelijk dat dat is. Niet elke keer meer een speldje in haar haar moeten steken of een diadeem of een staartje. Gewoon eens met een kam of met de vingers door haar haar roefelen en ’t ligt goed! Ze ziet er wel meteen een pak ouder uit, vind ik. En anderzijds lijkt ze soms nog zo klein met haar luttele 94 centimeterkes…)