D-day

Vandaag, 18 november, exact 40 weken zwanger.

En neen, ’t zal niet voor vandaag zijn. Zelfs niet voor morgen, denk ik. Nuja, zeker weten doe je natuurlijk nooit. Afgelopen maandag werd er nog eens intern gecheckt door de gynaecologe en had ik toch ‘al’ een ruime centimeter opening. Maar nog absoluut geen verweekte of verkorte baarmoederhals. En blijkbaar is ze toch ook al een beetje ingedaald. Een primeur! En ik voel dat precies ook wel: veel druk beneden, lage pijnscheuten, meer waggelen en veel meer druk en geschop op mijn blaas. Pijnlijk.

Wat ik wel weet: als mevrouw Kamilla maandag nog steeds geen goesting heeft om uit haar nest te kruipen, ga ik wel een beetje veel ongeduldig worden en ambetant(er) lopen. Maandag 22 november is de deadline. In mijn hoofd althans. En bovendien een mooie datum: 22-11-10. En ja, ik heb iets met cijfers en data. 17 en 19 november zijn niet zo’n mooie data bijvoorbeeld. Even data wel. Met 21 of 22 november als absolute favorieten.

Bovendien heb ik echt geen zin om nog een woensdagnamiddag in hoogzwangere toestand door te brengen door te spartelen samen met 2 actieve, drukke dochters die afwisselend niet/moeilijk luisteren en momenteel ook heel moeilijk alleen kunnen spelen. Ik heb afgezien ja, gisteren. En was blij toen de papa thuiskwam, zijn dochters in bad stak en ik nadien zelf kon genieten van een zalig warm bad.

Dus hevig bewegend en wriemelend buikbewoonstertje (Want veel bewegen blijft ze doen, ook al heeft ze minder en minder plaats. Dan duwt ze wel gewoon wat extra hard tegen de spieren en huid van de mama. Ik zweer het u, dat doet zeer! Ik heb al vaak gedacht dat ze gewoon Alien-gewijs uit mijn buik zal kruipen en niét langs de meest gebruikelijke uitgang. Maar kijk, blijkbaar is de huid echt een heel elastisch en weerbaar iets.) : vanaf zaterdag mag je er wel eens aan denken om naar buiten te komen, ok?

Want ik begin ook behoorlijk benieuwd te worden naar ons derde meisje. Hoe zal ze eruitzien? Zal ze op Nora of Marie lijken? Of wordt het weer een gans andere qua uiterlijk? Ik heb al een brunette en een blondje. Nu misschien een rostje? En ik kijk er ondertussen wel heel hard naar uit om dat klein babyboeleke in mijn armen te houden, te knuffelen, te kussen, te verzorgen, te voeden, … De slapeloze nachten, de chaotische, drukke dagen, ons ritme die weer helemaal overhoop gehaald gaat worden, proberen we uit volle macht te relativeren.

Maar tegelijkertijd is er nog een drempel om te bevallen. Niet zozeer voor de bevalling zelf, ook al heb ik daar af en toe ook wel schrik voor en razen de ergste scenario’s door mijn hoofd. Maar bon, daar moeten we door. En de derde keer zal dat ook wel zonder te veel (kleer)scheuren lukken, veronderstel ik. Het is eerder het ‘niet meer zwanger zijn’ dat me afschrikt. Telkens ik denk: oh, zou het nu begonnen zijn? denk ik ook: Oh neen, nu nog niet, ik ben nog niet klaar! Praktisch is álles klaar, tot in de kleinste details: het aankondigings-smsje staat opgeslagen in mijn gsm, de maxi-cosi staat gebruiksklaar, de minipampers steken al mooi op een rijtje in de kast,… Maar mentaal is het minder evident. Waarschijnlijk omdat dit de laatste zwangerschap is en het dus afscheid nemen is van zwanger zijn. En ja, zelfs na de derde keer ben ik over het algemeen heel graag zwanger. Natuurlijk klaag, zaag, zucht en blaas ik heel frequent. Maar genieten doe ik ook nog steeds. Het idee dat het mijn allerlaatste dagen zijn met een dikke, zwangere buik en dat het de allerlaatste (vaak pijnlijke!) stampen en schoppen zijn, ik word er toch een beetje verdrietig van. Ook heel deze magische, spannende, mysterieuze periode momenteel: Wanneer zal het beginnen? Haal ik deze dag nog of niet? Zijn we volgende week deze tijd een dochter rijker of nog niet? Naar de winkel gaan met altijd de spanning: gaat mijn water hier breken? Ik ga dat missen, ja. Heel erg.

Wat ik echter niét zal missen aan het zwanger zijn en die dikke buik:

• De mottigheid de eerste maanden. Een primeur bij deze zwangerschap, dus extra verrassend en extra lastig.
• De overweldigende vermoeidheid. De eerste maanden, maar ook de laatste maanden. Slapen verloopt ondertussen wel wat moeizamer. Inslapen is geen probleem, maar als ik ’s nachts voor ’t een of ’t ander wakker word, kan ik heel moeilijk opnieuw inslapen. Ik heb ook vaak last van een slapende arm of pijnlijke schouder en pijn in de rug. Gelukkig ben ik overdag zalig alleen thuis en kan ik het rustig aan doen.
• Die verdomde olifantenpoten! Nog nooit zoveel last gehad van vocht in mijn benen en handen als nu. Schoenen aandoen is een hatelijke job geworden. Ik heb het heel lang volgehouden om met mijn Birkenstocks buiten te komen, maar dat is nu toch al een paar maanden niet meer mogelijk. En mijn meeste andere schoenen zijn momenteel te klein. En die die nog net passen, zijn botten en echt wel moeilijk aan te doen. Elke keer is het vloeken en zuchten. En ’t is niet dat die dikke buik het mij echt gemakkelijk maakt om te bukken of voorover te buigen zonder dat ik pijn heb of buiten adem geraak. Miserie! Ik ga blij zijn als ik mijn eigen vertrouwde slanke(re) voetjes en enkels ga terugzien, amai niet.
  Door het vocht in mijn handen en armen, heb ik ook vaak last van tintelende en gevoelloze vingers.
• Die bekkeninstabiliteit. Hoewel ik er godzijdank bij deze zwangerschap veel minder last van had dan toen ik zwanger was van Marie. Maar toch, vooral ’s nachts is het afzien: draaien in bed is een ware marteling en ’s morgens opstaan ook. Ook de plotse pijnscheuten in rug en schaambeen zijn momenteel weer toegenomen, ook overdag.
• Het minder mobiel zijn op het einde. Opstaan, rechtstaan, stappen, in en uit auto stappen,… Het gebeurt allemaal véééél trager en moeizamer en al kreunend en zuchtend. En ik ben dat zo beu, dat gezucht van mezelf. En constant buiten adem zijn bij de mínste inspanning. Ik kijk ernaar uit om weer eens te kunnen zot doen en rollebollen met mijn dochters zonder constant te moeten zeggen: pas op, niet te hard! Neen schat, dat kan ik niet meer. Neen, ik kan u echt niet meer pakken nu. Toe zoeteke, een beetje rustiger. Enz.
• Overal tegenaan botsen met mijn buik: deurklinken, keukenschuiven, tafels, kasten, mensen,… Ik onderschat de omvang van mijn buik nog vaak blijkbaar.
• Niet meer gemakkelijk zitten op een stoel. Zeker niet in de auto.
• Gebrek aan kleding! Amai! Dat ben ik ook spuugzat. Altijd diezelfde zwangerschapskleren. Aja, want momenteel zijn er eigenlijk nog maar 1, misschien 2 broeken die echt comfortabel zitten. En ik ga momenteel 100% voor comfortabel. Maar ge wordt dat beu, altijd diezelfde outfit. Na het bevallen zal het zo mogelijk nog frustrerender zijn, want wanneer oh wanneer zal ik weer mijn normale kleren aankrijgen natuurlijk. Want bij mij verdwijnen die zwangerschapskilo’s echt niet als sneeuw voor de zon tijdens de borstvoeding. Nuja, aangezien deze derde zwangerschap ook wat nieuwe elementen bevatte, zullen mijn kilo’s misschien deze keer wél gemakkelijk slinken. Wie weet.

En dit is mijn buik nu. Waarschijnlijk de allerallerallerlaatste zwangere buikfoto ooit. *Slik*
Zelf heb ik de indruk dat hij sinds de vorige keer een stuk gegroeid is, hoewel het op de foto wat minder duidelijk is precies. Ofwel is hij gezakt en voelt het daardoor anders.

Oh ja, en de weddenschap! Het wordt spannend! Diegenen die dachten dat ik de 40 weken niet ging halen, zitten er alleszins al naast, maar geen nood: wie het dichtst bij het geboortegewicht zit, ook al is de datum verkeerd, maakt ook nog kans op een doopsuikerke natuurlijk.
Succes! :)

Explore posts in the same categories: Buik, Kamiel