Norse Nora

’t Zal weer de leeftijd zijn zeker? Of een fase.

Nora loopt ‘vies’ de laatste weken. Voor het minste wordt ze boos en begint ze te wenen. Luid en vals krokodillengehuil. Extreem overdreven. En uiterst irritant.

En het is ook nooit goed (genoeg) voor haar. Ook al doen we ons best om samen iets leuks te doen, ze heeft altijd wel commentaar. Als ik samen met Marie en haar paashoedjes wil knutselen, is ze kwaad omdat ze soms héél eventjes moet wachten omdat ik ook Marie moet helpen voor ik haar kan helpen. Of omdat het paashoedje te klein is voor haar (groot) hoofd. Of als we naar de speeltuin gaan, is het gezaag en geklaag omdat er gras is rond de speeltuin en geen zand. Of omdat de glijbaan ‘saai’ is.

En constant vergelijken met Marie. En zich voortdurend verongelijkt voelen. Aja, want we vragen áltijd eerst aan Marie wat ze op haar boterham wil. En we geven áltijd Marie eerst eten op haar bord en dan pas Nora. En Marie krijgt áltijd de roze beker en Nora nóóit. En Marie mag altijd een rokje/kleedje aandoen en Nora altijd een saaie broek/short. En Marie mag veel meer op de schoot zitten dan zij. Enz enz. Het dutske toch.

En de manier waarop ze dit allemaal uit. Dat vind ik nog het ergste eigenlijk. Rologen doet ze al lang. Daar verschieten we niet meer van. Maar die andere manierkes. Onbeleefde manieren. Heel erg arrogant gedoe eigenlijk. Stampvoeten, met dingen gooien, zo heel eventjes haar tong uitsteken als teken van ergernis, hoofd geërgerd heen en weer zwaaien, extreem boze blik. Oh, en blazen en zuchten natuurlijk. Niemand kan zo geërgerd, boos of verveeld zuchten als Nora. Echt. En wat er dan allemaal uitkomt:

“Goooh séééég, ik heb het wel al drie keer gezegd eh!” of “Jaaaa-aaa, derde keer al!”
“Jajaaaaaa, direct…”
“Ik wil niets meer van jou horen. Ik ben het beu!”
“Laat mij nu toch eens doen.”
“Neen, straks.”
“En ik doe het toch niet, kijk maar.”
“Ik mag hier nooit niks van jou.”
“Als ik niet mag buitenspelen, ga ik ook mijn pyama niet aandoen.”
“Ik luister toch lekker niet.”

Ik herinner me nu dat ze nog eens zo’n periode gehad heeft. Maar nu is het dus een graadje erger. Want veel minder grappig omdat het écht onbeleefd en arrogant overkomt.

Uiteraard heeft ze ook haar vrolijke, blije, flinke, fijne periodes. ’t Zou hier anders maar een trieste boel zijn. En ze zou anders ook al lang achter ons spreekwoordelijk behang plakken. En als ze zo’n goeie periode heeft, bekrachtigen we haar uiteraard extreem positief…

’t Zal wel weer vanzelf passeren zeker?

Explore posts in the same categories: Gedrag, Kleine Ergernissen, Nora, Ontwikkeling