Nora werd 5 vandaag! Hieperdepieperdepiep!
En trots dat ze was. Ein-de-lijk 5. Een handjevol jaartjes.
Een grote mijlpaal voor haar: nu mag ze op een ‘grotemensenbord’ eten, met een groot mes en vork. Wie weet begint ze er ineens deftig en veel door te ten. Moeha…
Ze heeft een gans weekend serieus hard genoten van de aandacht en de kadootjes.
En ik? Ik ben ka-pot. Niet van het schoolverjaardagsfeestje. Niet van het familiefeestje van vandaag. Niet van het te laat gaan slapen. Maar wel van cakejes te bakken vanavond. 36 stuks. 4 uur ben ik bezig geweest. Waarom die ik het mezelf toch elke keer aan?
Dat bakken is eigenlijk niks. Cakemix van Aveve: peace of cake (moeha!)! Maar dat versieren achteraf met rolfondant en figuurtjes uitgesneden met plasticine figuurtjes (goed uitgewassen, ja): fjew! Maar vooral: mijn hersenen peinigen welke kleurencombinatie ik ga gebruiken en welke kleur van welk figuurtje op welk cakeje met welk kleur papiertje moet komen. Daar heb ik dus 20 minuten over zitten nadenken en piekeren. I kid you not. Zot, ben ik. ZOT. ’t Is niet dat die bende (bijna) 5- jarigen gaan flippen omdat hun cakepapiertje dezelfde kleur heeft als de rolfondant erbovenop. Maar ik dus wel. Ik haat mijn neurotisch brein zo heel af en toe.
En nu ga ik slapen.
Reacties