5!

Nora werd 5 vandaag! Hieperdepieperdepiep!

En trots dat ze was. Ein-de-lijk 5. Een handjevol jaartjes.
Een grote mijlpaal voor haar: nu mag ze op een ‘grotemensenbord’ eten, met een groot mes en vork. Wie weet begint ze er ineens deftig en veel door te ten. Moeha…

Ze heeft een gans weekend serieus hard genoten van de aandacht en de kadootjes.

En ik? Ik ben ka-pot. Niet van het schoolverjaardagsfeestje. Niet van het familiefeestje van vandaag. Niet van het te laat gaan slapen. Maar wel van cakejes te bakken vanavond. 36 stuks. 4 uur ben ik bezig geweest. Waarom die ik het mezelf toch elke keer aan?

Dat bakken is eigenlijk niks. Cakemix van Aveve: peace of cake (moeha!)! Maar dat versieren achteraf met rolfondant en figuurtjes uitgesneden met plasticine figuurtjes (goed uitgewassen, ja): fjew! Maar vooral: mijn hersenen peinigen welke kleurencombinatie ik ga gebruiken en welke kleur van welk figuurtje op welk cakeje met welk kleur papiertje moet komen. Daar heb ik dus 20 minuten over zitten nadenken en piekeren. I kid you not.  Zot, ben ik. ZOT. ’t Is niet dat die bende (bijna) 5- jarigen gaan flippen omdat hun cakepapiertje dezelfde kleur heeft als de rolfondant erbovenop. Maar ik dus wel.  Ik haat mijn neurotisch brein zo heel af en toe.

En nu ga ik slapen.

 

 

Een huis vol meisjes(geweld)!

Al vanaf de eerste week van het nieuwe schooljaar begon de stress op te komen. Thuis of binnenspeeltuin of elders? Gans de klas (24 kleuters!), een deel van de klas? Wie wel, wie niet?
En eens beslist was dat de aanvankelijke 16 uitnodigingen toch net wat teveel van het goede waren en we tot een aanvaardbare 9 uitverkorenen kwamen, was er opnieuw stress: hoe gaan we die 11 (die er uiteindelijk 10 werden) uitgelaten dames 3 uur lang kunnen entertainen?

Wel, simpel: kadootjes verstoppen en zoeken-moment, vrij spel, knutselmoment, vrij spel, pannenkoeken, vrij spel, einde.

En zo was Nora’s eerste verjaardagsfeestjes voor enkele vriendinnetjes van haar klas een feit. Alleen maar meisjes, aja. “Jongens zijn veel te wild en willen alleen maar vechten”….

En amai, wat heb ik stress gehad en mij zorgen gemaakt voor niks! Het was zalig. Ben nog steeds aan het nagenieten.

• Thank god voor het zalige weer! Tussen het binnenspelen en knutselen door konden ze zich buiten uitleven op het gras, de schommels en de glijbaan. En bestaat er eigenlijk één meisje dat niét graag schommelt? Onmogelijk, volgens mij :)
• Een koffer met bergen verkleedkleren: prinsessen (uiteraard), dieren, roodkapje, popster,… Een schot in de roos! Het eerste half uur was ik bezig met rokjes, bloesjes en kronen rond lijfjes en op hoofden te zetten.
• Een grote koekendoos vol juweeltjes: kettingen, armbanden, ringen, wat speelgoedshmink,…De max.
• Het waren allemaal nogal ‘meisjes meisjes’, ja :)
• En als ‘meisjes meisjes’ allemaal tegelijk beginnen lachen, giechelen, roepen, gillen, gibberen. Dan trillen mijn trommelvliezen. Letterlijk
• Het was wel een uur zalig stil tijdens het knutselen: voor elk 3 vormpjes (ster, vierkant en hartje) geknipt uit magneetpapier die ze zelf mochten versieren met stift. En meenemen naar huis natuurlijk. Een voltreffer! Ze hielden het allemaal verbazend lang vol en veel meisjes vroegen nog extra magneetjes omdat ze er niet genoeg van kregen.
• Kapitein Winokkio tijdens het knutselen = veel neuriënde en wiebelende kindertjes.
• Een bende meiden wild zien gaan op een K3 cd, inclusief speelgoedmicro: topentertainment! Niet alleen voor hen, maar ook voor mezelf. Het was heel boeiend en leerrijk om de interactie tussen Nora en haar schoolvriendinnetjes gade te slaan. Straf ook hoe die meisjes zelf aan het overleggen waren en oplossingen aan het bedenken waren om te vermijden dat iedereen door elkaar zingt/roept waardoor niemand nog de muziek kon horen: ze mochten elk op toer op het “podium” staan en de rest was publiek in de zetel. En dat werkte nog ook! Mits af en toe kleine bijsturing.
• Volgens mij bestaat er ook geen enkel kind dat geen pannenkoeken lust. Nora at er 4…
• 10 uitgelaten trezekes die luidkeels: “Wij willen eten!” x 100 roepen en ondertussen met hun bestek op tafel kloppen: hilarisch :)
• Papieren wegwerp bordjes en bekers zijn zo zalig makkelijk.
• Spelletjes zoals Schipper Mag Ik Overvaren, Zakdoekje leggen, Slingertje-Tikkertje doen het nog steeds goed.
• De tijd passeert vliegensvlug. Voor ik het goed en wel doorhad, was het al bijna 17u.
• De stress tot op de laatste minuut dat ik te weinig activiteiten voorbereid had, was dus compleet overbodig.
• We hebben nog lang getwijfeld of we een springkasteel zouden huren of niet. Achteraf gezien vooral blij dat we het niet gedaan hebben. Dan hadden ze misschien wat minder creatief en minder echt samen gespeeld. Denk ik.
• Uw kot is tijdens en achteraf een complete (speelgoed-)ravage! Maar ook dat is heel snel verholpen met enkele helpende handen.
• Veel helpende handen trouwens van Lieselot, Annebel en Sören. Zowel voor, tijdens als na het feestje. Nog eens nen welgemeenden dikke merci, dames en heer!

Om het met de woorden van Nora te zeggen: “Het was een veel leuk feestje he mama!”

Ja zenne, schat. En het was vooral zalig hartverwarmend om je zo hard te zien glunderen en genieten vandaag.

En morgen is het nog eens feest. Dan is het je échte verjaardag. En maandag nog eens in de klas.
5 worden is plezant, volgens mij!

Vertrokken!

Marie vroeg al sinds half augustus elke avond wanneer ze bij juf Kristin mocht gaan.
Nora ’s gezicht glunderde elke keer toen ze op de kalender het boekentasje zag staan bij 1 september.

Dus ehm ja, ze keken er wel naar uit om opnieuw naar school gaan. ’t Is dat het hier thuis ongelofelijk saai is zeker? :)

En ze zijn heel vlot gestart. Eens ze samen met haar juf naar de klas kon, liet Marie papa los en stapte vrolijk haar klasje binnen. Ook Nora volgde haar vriendinnekes en juf zonder nog om te kijken. Toen we bij Nora eens gingen piepen in haar klasje, wuifde ze ons zelfs weg. Geen pottenkijkers!

Na school waren ze vooral doodmoe en versleten met een boos-zijn-en-huilen-om-niets-Nora als gevolg. Naar school gaan met een brede lach en terug naar huis gaan met tranen in de ogen. Ge moet het maar doen. Marie was vooral heel stillekes en lag meestal als een vodje in de zetel.

Zie ze hier eens blinken, pre-school:

 

Ze vertelden allebei jammer genoeg bitter weinig over hun eerste schooldag. En ook over hun tweede schooldag hadden ze niet zoveel te zeggen.

Behalve dan dat 2 vriendinnekes van Nora hadden gezegd dat haar nieuwe boekentas niet mooi is. Het lef! En ze was al niet zo wild enthousiast van haar boekentas die ik zonder haar gekocht heb. Een boekentas zonder inbreng van de dochter: ’t zijn fouten, ja, ik weet het. Maar ik dacht: hey, ’t is met roze, ’t zal wel ok zijn. Niet dus. De chinese retro-figuurtjes zijn waarschijnlijk nog wat moeilijk apprecieerbaar voor mijn bijna 5-jarig spook. Maar de oplossing was gelukkig snel en makkelijk. Blijkbaar wou ze haar boekentast heel graag dragen zoals grote mevrouwen hun handtas dragen: over de schouder. En toevallig zat er toch geen schouderriem bij de boekentas zeker! Ik heb nogal punten gescoord toen ik haar boekentas op 1 2 3 omtoverde in een schoudertas. Content dat ze was! En ik ook, ja. Alweer een crisis (ik! wil! die! boekentas! niet! meer! meedoen! naar! school! ik! wil! een! andere! boekentas!) vermeden. Hoera hoera.

Marie maakte gelukkig niet zoveel spel van haar nieuwe boekentas dat eigenlijk een cadeautje was voor Lena, maar de moeder des huizes vond het te zonde om die mooie boekentas nog 2 jaar ongebruikt te laten liggen. “Kijk eens Marie, ’t is met mooie groene bloemen! Juf Kristin zal dat zeker wel mooi vinden, seg!”. En ’t was ok.

Voila zie, we zijn weer vertrokken. Nog 10 maanden en ’t is weer grote vakantie! Woohoo! :)