Onze baby is 1!

Mijn kleine iniemienie pasgeboren baby is één jaar vandaag. 1 jaar…
Ik kan echt niet geloven dat dit al een jaar geleden is.

En amai, wat heb ik het er toch een beetje lastig mee. Ik voel me een beetje zoals deze mama zich een half jaar geleden voelde.  Afscheid nemen van het baby-in-huis-tijdperk. En het doet me toch (heel) wat. De laatste dagen pak ik Lena al eens steviger en langer vast. Nestel ik mijn neus in haar zalige krulletjes en probeer ik dat heerlijk babygeurtje voor eeuwig in mijn geheugen op te slaan. Tracht ik het flesjes-geef-moment zo lang mogelijk te rekken en met elke vezel in mijn lijf te genieten van dat warm hoopje meisje dat compleet overgeleverd tegen me aan leunt. Haar lachjes, enthousiast gekruip en handjesgeklap,… Alles, alles, alles. Ik observeer en sla op. En knuffel, knuffel, knuffel. En geef haar tienduizend kusjes op een dag. Of ’t scheelt niet veel.

Uiteraard ben ik ook blij dat ons klein aapje haar eerste verjaardag mag vieren. En geniet ik er ook van haar te zien groeien en veranderen. En ben ik razend benieuwd hoe ze verder zal evolueren. En is het peuter- en kleutertijdperk ook geweldig leuk en boeiend.

Gelukkige verjaardag, kleine lieve patat. Dat we u graag zien, Lena’tje-pruts. Tot aan de maan en terug!
Geniet van je feestjes dit weekend! Wij zullen dubbel zo hard genieten van jou.

Elke dag opnieuw.

 

 

Advertenties

Dat het hier stillekes is.

Mijn blog heeft een ferm dipje.  Ik kom er maar niet toe om iets te bloggen. Het leven raast als een TGV voorbij. Het zijn vaak lange, drukke, hectische dagen. Zelfs mijn vrije maandag is meestal heel goed gevuld. Rond 20u liggen mijn dametjes dan wel in bed, is den boel opgeruimd en kan ik – meestal – zelfs in de zetel ploffen, maar dan ben ik meestal zo moe en leeg dat ik er enkel toe kom om wat te gapen naar Facebook, Twitter en/of tv.

En tussendoor moet er ook wat huishouden gedaan worden natuurlijk. En voorbereidingen voor een eerste verjaardagsfeestje dat door mezelf nog steeds vollenbak ontkend en verdrongen wordt (Nog 4 dagen. 4! ). En gebrainstorm voor Secret Santa natuurlijk. Ideetjes zijn er wel al een beetje, maar de uitvoering ervan zal eens moeten ingepland worden. Leve mijn Astrid Taken Lijstje voor al mijn ToDo lijstjes trouwens! Zalig voor een lijstjesfreak als ik. Idem voor Evernote: verschillende notitieboekjes voor kadootjesinspiratie, kinderpraat en Secret Santa gebrainstorm. I luvvit. 

Ik ben nog steeds een beetje verliefd op mijn HTC’tje, ja.
Zeker sinds ik Wordfeud ontdekt heb. En ik een klein beetje verslaafd ben. En dat voor iemand die vroeger nooit veel of graag scrabble gespeeld heeft, ha!

Misschien dat Wordfeud ook wel een mogelijke oorzaak kan zijn van de huidige blogstilte. Misschien, ja.

Enfin, tot later. Ik ga nog een beetje scrabble’en in bed.

Drie slapende brokjes geluk.

*start meligheid*

Grappig hoe herkenbaar dit is. En aan de reacties te zien, doen blijkbaar heel veel mama’s (en papa’s) dit.

Hier is dat niet anders. Het mag vroeg of laat zijn. Ik mag nog zo moe of doodop zijn. Ik zal en moet eerst eens gaan kijken bij alle 3 mijn kadeekes voor ik zelf kan gaan slapen. Ik moet zeker zijn dat ze rustig liggen te slapen en goed liggen in hun bedje.

Eerst ga ik bij onze eerstgeborene kijken. Nora is een hele vaste, diepe slaper, dus ik moet niet voorzichtig de kamer binnengaan. Vaak doe ik zelfs het groot licht aan om eventueel kleren voor de volgende dag uit haar kast te nemen. Dan loop ik naar haar bed en check of ze goed ligt. Als ze met haar hoofd tegen haar nachtkastje ligt, kan ik haar zonder probleem oppakken en haar terug comfortabel positioneren. Ze geeft geen krimp en slaapt voort. Snurkend, meestal. Wegens haar extreem uit de kluiten gewassen tonsillen. Soms slaakt ze eens een zuchtje. En heel soms wordt ze toch half wakker. Waarna ze haar rechtzet in bed en haar armen in de lucht steekt. Vragend naar een kus en knuffel. Ik neem haar dan eens goed vast, geef haar een dikke kus en fluister: “Slaap maar weer voort, zoeteke. Ik kwam gewoon eens kijken.” Waarna ze mij elke keer een zacht kusje geeft, gaat liggen en gewoon voortslaapt. Heerlijk, vind ik dat. Dat slaapwarm, onschuldig lijfje tegen mij aan en dat lief kusje. Zo heerlijk dat ik stiekem, heel stiekem elke keer stilletjes hoop dat ze een beetje wakker wordt…

Bij onze middelste kadet moet ik veel voorzichtiger zijn. Zij slaapt veel minder vast. Maar vooral: als Marie ’s nachts wakker wordt, heeft ze een grote portie aandacht nodig. Acute hevige dorst, helse pijn aan de knie (waartegen we een fantastische placebozalf hebben), uiterst slechte droom die ze zich weliswaar niet meer herinnert enz. En aangezien het een nogal koleriek ding is, gaat deze aandachttrekkerij gepaard met hysterisch gebrul en gekrijs. Waarbij vaak enkel de papa kan en mag helpen… Voordeel is wel dat Marie, in tegenstelling tot haar oudere zus, een zalige langslaper is. In het weekend slaapt ze geregeld tot 8u30 of zelfs later.
Dus. Ik doe heel stilletje de deur open en check van ver of ze rustig slaapt en of ze goed ligt. Meestal ligt ze compleet dwars in bed (een dwarsligger, haha), maar laat ik ze toch maar liggen om drama’s te voorkomen. Bij haar moet ik haar kleertjes in het halfdonker uit de kast nemen en snel maken dat ik weer uit de voeten ben.

Ons jongste trezebees mag uiteraard niet ontbreken. Zij is zoals haar oudste zus een vaste slaapster, maar (nog) geen langslaper. Lena is ook geen dwarsligger. Neen, meestal ligt ze gewoon helemaal omgekeerd in haar spijlenbedje. Haar hoofd ligt dan waar in begin van de avond haar voeten lagen. Een slaapzak is duidelijk geen hindernis om helemaal omgekeerd te gaan liggen. Zonder dekentje of lakentje uiteraard. ’t Zijn alledrie nogal zweterkes dus extra dekens of lakens zijn hier zelden nodig als ze een slaapzak dragen. Ook Lena kan ik gewoon oppakken, omdraaien en terug goed in bedje leggen. Knuffelkonijn in haar handje steken, tuutje in mondje proppen en klaar. Ze wordt ’s nachts nog zelden wakker, zelfs niet voor een ontbrekend tuutje, maar tussen 6u en 6u30 ligt ze wel al te brabbelen. Soms valt ze nadien wel nog even in slaap tot 7u30. Maar soms ook niet en dan is het om 7u groot alarm en opstaan geblazen. Ook zij krijgt, omdat ze een vaste slaper is, nog gauw een kusje van de mama. Waarna ze een paar keer hevig sjokt op haar tuutje en weer volledig in dromenland wegzakt.

En bij het sluiten van haar deur, prijs ik me telkens opnieuw oprecht gelukkig met mijn drie lieve, gezonde, prachtige schatten. Dat we gezegend zijn, zeg ik u. En dat ik nooit had durven denken dat ik ze alledrie zo graag zou zien. Met héél mijn hart. <3

*einde meligheid*

Girl talk in de auto

Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar hier worden de interessantste gesprekken met mijn meisjes in de auto gevoerd. Als ik zelf vraag hoe het op school was of wat ze gedaan hebben of met wie ze gespeeld hebben, lossen ze eigenlijk heel weinig. Maar in de auto, op onverwachte momenten kom ik soms plots heel veel te weten over school.

Zoals een tweetal weken geleden:

Nora: Mamaaaaa?

Ik: Ja schat?

Nora: Weet je? Ik heb een liefje op school. – En terwijl ze dit zegt, kijkt ze superverlegen en beschaamd weg en verstopt ze haar gezicht bijna helemaal in haar autostoel

Ik: Aaaah, is ’t waar? Amai amai. En, vertel ne keer. Wie is jouw lief?

Nora: Awel, C. eh. Allez ja, eigenlijk ben ik verliefd op A., ma ja, hij is verliefd op E. en E. ook op hem, dus da gaat ni eh dan. Dus dan moet ik iemand anders zoeken eh.

Ik: Aja, ok. Dat is wel goed gezien van u. En in welke klas zit C. dan? (Aangezien ik vrij zeker was dat er geen C. in haar klas zit…)

Nora: Ah, bij juf Judith eh  (Noot: Bij juf Judith zitten de peuterkes…)

Ik: Ah! Maar dan is hij veel jonger dan jou? Zelfs nog jonger dan Marie?

Nora: Jaja. Maar das ni erg eh. Want dan kan ik hem goed vastpakken om veel kusjes te geven.

Ik: Ahzo. En, ehm, hoeveel kusjes geef je hem dan zo? En zijn die kusjes dan op de kaak?

Nora: Maneen, op de mond eh! Maar C. wil niet zoveel kusjes geven. Hij draait zijn gezicht altijd weg.

Ik: Oei, en wat doe je dan?

Nora: Ah, hem toch kussen natuurlijk, ’t is wel mijn lief eh!

Ik: Maar vindt hij jou dan ook tof? Is hij ook verliefd op jou?

Nora: Ik denk het wel. Hij zegt dat toch.

Ik: Ah allez, das tof.

Nora: Maar ik vind het wel echt niet leuk dat hij altijd wegloopt als ik hem wil kussen.

Ik: Goh, misschien moet je eens proberen van hem niet zoveel en zo vaak kusjes te geven? Gewoon een handje geven ofzo. En hem niet meer zelf kussen. En dan na een tijdje zal hij wel weer een kusje willen en het zelf vragen of komen geven. Jongens vinden teveel kusjes krijgen niet altijd zo leuk eh zoeteke.

Nora: Mja. Ik zal wel zien eh morgen, mama.

Ik: Das goed, jong.

 

Als dat geen wijze liefdesles is.

 

En ook: arme C.