Een kleurrijk 2012!

En dit hadden jullie ook nog te goed. Ons nieuwjaarskaartje:

Foto: An Nelissen

En bij deze dus nogmaals een geweldig 2012 gewenst!

Lena: 1 tot 12 m

Een foto-overzicht van Lena tot 12 maanden. Dit hadden jullie nog te goed.

Het is een leuke collage geworden, vind ik zelf!

 

En ja, de 1 maanden-foto die er eigenlijk nog niet echt was, is gefotoshopt. Anders was er geen symmetrie in de collage. Ahjaaa!

Freaky Marie!

Geen idee hoe ze ontdekt heeft dat ze dat kan.

En ze kan het op commando en zonder moeite.

 

Dit:

 

Het ziet er toch behoorlijk pijnlijk of minstens oncomfortabel uit.

En Nora, die is stikjaloers dat zij dit niet kan en oefent nu fervent door van dichtbij naar een potlood te staren zodat ze ook kan scheelkijken…

 

Ze stapt! Al meer dan een maand, eigenlijk.

Tsssss! Vandaag kwam ineens het besef dat ik hier nog niet eens melding heb gemaakt van het heuglijke feit dat Lena alleen stapt! Al meer dan een maand zelfs. 3 dagen na haar eerste verjaardag om precies te zijn. En de primeur was deze keer niet voor ons, maar voor de crèche! De sloeber!

Het zijn weliswaar nog steeds heel voorzichtige, wankele stapjes. En als het snel moet gaan verkiest ze het kruipen nog boven het stappen. En zeker de laatste maand waarin ze veel ziek geweest is (verkoudheid, oorontsteking, windpokken), is het zelfstandig stappen wat naar de achtergrond verdwenen. Maar ze kan het! Wehey!

Bravo voor Lena!

En ze klopte haar zussen met een ruime voorsprong! Nora was 13 maanden en 20 dagen oud toen ze haar eerste zekere stapjes zette. Marie 13 maanden en 14 dagen.

Pokkenmeisje…

Nora was 17,5 maanden toen ze de windpokken kreeg. Lena heeft ze nu, op 13 maanden. Maar wat een verschil! Nora had misschien over heel haar lichaam een 20-tal blaasjes, had geen koorts, at goed en sliep goed. Niets erg dus.
Lena daarentegen. Het begon 3 dagen geleden met enkele blaasjes op haar buik. En we dachten dat we opnieuw geluk gingen hebben en dat het bij enkele blaasjes ging blijven zonder al teveel last. Want woensdag was er nog niet veel te merken aan haar.
Donderdag stond haar buik al vol en kwamen er op haar rug ook al wat blaasjes, maar voor de rest nog niet veel last of koorts.
Vrijdag begon het echt door te breken. Nog meer blaasjes, ook in haar lies, op haar schaamlippen en poep, op haar hoofdhuid en in de nek. En grote dikke blaasjes. Ze had ook lichte koorts en we zagen haar toen wel meer krabben, vooral op haar hoofd en achter haar oren. Ze at wel nog goed en was bij momenten nog actief en vrolijk. We haalden wel al Fenistil druppels tegen de jeuk en Remy stijfsel voor in bad in huis. Cytelium-spray om de letseltjes uit te drogen hadden we al in huis voor Nora haar zona. Het is trouwens zo dat Lena de windpokken gekregen heeft: via de zona-opflakkering van Nora. Zussen delen dan ook alles…

De nacht van vrijdag op zaterdag was hel. Ze sliep nochtans goed in maar rond 24u was ’t om zeep. Wakker worden, huilen, zeuren, half uur stil, soms slechts kwartiertje stil om dan opnieuw te huilen. En zo bleef het duren tot 4u! Niets hielp. Fenistil druppels had ze al gekregen, letseltjes waren aangestipt met Cytelium en we hadden haar ook een Perdolan suppo gegeven tegen de koorts die toen al tussen de 39 en 40°C was. En toch bleef ze heel onrustig. Héél zielig en frustrerend om haar te zien afzien en niets te kunnen doen. Ik ben om 3u dan toch zelf in slaap gevallen, terwijl manlief het om 4u niet meer kon aanhoren en haar meenam naar beneden om haar op zijn buik in slaap te laten vallen. Ze was 10 minuten rustig en stil, maar begon toen plots te spelen en te brabbelen. Jurgen legde haar opnieuw in bed en toen sliep ze. Eindelijk. Tot 8u30, flesje gegeven en meteen in slaap gevallen tot ze om 9u30 wakker werd. Ze gloeide enorm en had dan ook 40°C koorts. Perdolan/Fenistil/badje met stijfsel en Cytelium en hup weer in bed. Ondertussen had ze ook op haar gezicht en rond haar mond blaasjes bij gekregen. Ook enkele op haar benen en op haar voeten. En haar buik werd nóg wat meer bedolven onder de vorte blaasjes.

(Op de foto ziet het er eigenlijk veel beter uit dan “in ’t echt”)

Tijdens zo’n badje met Remy stijfsel fleurt ze wel wat op. Het doet haar merkbaar goed. Haar nadien onderspuiten met Cytelium is wat anders. Hysterisch is ze dan. Hartverscheurend. Maar nadien voelt ze zich wel wat beter. En die Fenistil zal ook wel iets helpen, alhoewel ik haar toch nog héél vaak in haar haar zie krabben. Echt fanatiek krabben. Of haar hoofd heen en weer schudden tegen de achterkant van haar eetstoel. Of zelfs haar hoofd tegen ons hand of arm wrijven om de jeuk te bestrijden. Als ze moet verschoond worden krabt ze niet op haar buik, maar pitst ze haar vel bijna kapot van de jeuk. Echt mottig om te zien. En ondertussen maar zeuren, klagen en boos worden.
We vermoeden dat ze ook in haar mond blaasjes heeft, want sinds vandaag eet ze wat minder en kauwt ze opmerkelijk trager en voorzichtiger of slaakt plots een pijnlijke kreet.

’t Is een rotziekte, die windpokken. Ook al is het een onschuldige, banale kinderziekte.

Maar bon, het is vandaag de 4de dag dus ik hoop dat vorige nacht en vandaag het ergste was en het nu enkel kan verbeteren. Ze is alleszins zonder probleem in slaap gevallen, maar zo begon het gisterenavond ook…

Tussen de jeuk- en koortsaanvallen door kan ze gelukkig wel nog lachen:

Marie heeft de windpokken nog steeds niét gehad trouwens, dus de kans is heel reëel dat we er binnen een 2tal weken opnieuw voorstaan. Al hoop ik dat het een afgezwakte versie is dan. Want met het karakter en het drama queengehalte van Marie zal dít nog peanuts zijn…

23 gilets. 21 pullekes.

Taakje van vandaag: onze kleerkast rek (*) uitkuisen. Kleding die al jaren niet gedragen werd of kleren die te groot zijn mochten weg zodat er wat extra ruimte gecrëerd werd en de stapeltjes weer netjes en proper konden liggen.

Ik dacht dat het maximum 2 uurtjes ging duren, maar uiteindelijk ben ik er toch een 4-tal uur aan bezig geweest. En eigenlijk vond ik het zelfs nog leuk om te doen ook. Hoe zot is dat.

Vooral het resultaat geeft een geweldige voldoening. 2 grote vuilzakken kleding voor spullenhulp. En 1 grote gewone zak met de mooiste stukken voor mijn 2 nichten die hopelijk met een deel ervan iets kunnen doen. Maar vooral: een kledingrek met mooie, nette, overzichtelijke stapeltjes T-shirts, kleedjes, rokken, truien,… Zalig, jong. Maar zalig! Ik heb mij er echt 5 minuten bij neergezet en ervan genoten. Beetje tureluut ik, soms.

Maar het geweldigste van al moet nog komen. In een hoekje van de slaapkamer lag een stapel kleding die te klein was. Daar letterlijk gesmeten toen ik zo’n jaar geleden op zoek was naar kleding die nog paste op mijn net bevallen lijf. Frus-tre-rend.
Maar nu zijn die kleren dus niet.meer.te.klein! Hoe zalig is dat, seg. Ok, sommige dingen zitten nog wat krap, maar met 6 kilo minder zal dat allemaal opgelost zijn. Positief denken, uhuh. Echt een plezant gevoel om ineens extra rokjes en kleedjes erbij te hebben zonder te moeten gaan shoppen.

Zo was er ook het kleedje dat me ooit paste en dat ik geweldig vond. Maar toen vreselijk te klein was. En ik compleet gefrustreerd en ervan overtuigd dat het me nooit meer zou passen. Ik wou het vandaag toch nog eens proberen aandoen en oh my god, het past terug! Content dat ik was! Zo content dat ik een foto nam. Ik ben soms een oppervlakkige trien, ja.

Oh, en een foto van ons rek na de make-over heb ik ook genomen. Jammer eigenlijk dat ik geen voor-foto heb.

Eén vierde van het rek (de linkse kolom) is van de wederhelft. Ál de rest is van mij, ja. Genoeg kleren, me dunkt. Alhoewel ik eigenlijk niet kan inschatten of ik meer of minder kledij heb dan de gemiddelde vrouw?
Hoewel. Ik heb heel toevallig eens geteld hoeveel gilet’jes en pulletjes ik heb (ná het sorteren). 23 gilet’jes en 21 pullekes. Ahum. Ik kan wel even voort, denk ik. Dus dat voornemen om minder te shoppen: poepsimpel! Ahum again.

(*) Ooit komt er een grote, degelijke, echte kleerkast. Met kapstokken om kleding aan te hangen in plaats van álles in stapeltjes te moeten leggen…

Voornemens 2012

En huppakee, 2012 is gestart!

Meestal doet het me niet zoveel, zo een jaarwissel. Ok, het cijfertje achteraan verandert, maar voor de rest gaat mijn leventje gewoon door.
Maar nu heb ik toch een ander gevoel. Een gevoel van: ik zou graag wat dingen anders zien aan mijn leventje. Ik heb voornemens. Vreselijk cliché en ik geloofde er niet altijd in, maar nu heb ik wel de behoefte om voornemens te maken.

Voorzichtige voornemens, want ik ken mezelf. We zien wel waar we geraken.

Hier zijn ze dan, mijn fameuze voornemens.

1. Meer genieten. Klinkt  evident en makkelijk, maar het is het toch niet altijd, vind ik.  Ik wil meer openstaan voor mooie dingen die rond mij gebeuren en minder negatief denken en doen. Ook op momenten dat er op het eerste zicht niet veel te genieten valt: tijdens een hectische ochtend bijvoorbeeld die vaak een race tegen de klok is met dochters die wél alle tijd van de wereld hebben, of tijdens een autorit met jengelende, ruziemakende dochters op de achterbank en irritante chauffeurs op de baan, enz. Proberen op een ludieke, ontspannen manier de dames wat te doen haasten in plaats van boos te worden, te dreigen, te zuchten en te blazen. Of een leuk muziekje opzetten en beginnen zingen om het geruzie op de achterbank te overstemmen en ze zodanig af te leiden dat ze stoppen in plaats van me op te jagen en nerveus te worden. Gemakkelijk gezegd natuurlijk en mooi in theorie. De praktijk is vaak wat anders. Maar bon, met vallen en opstaan. De ene dag al wat beter dan de andere.
2. In aansluiting met het vorige: bewuster leven. Met dank aan Tess voor dit inspirerend blogje. Nagel op de kop, wat ze zegt. Ook ik leef te weinig in het ‘hier en nu’ maar meer in ‘morgen en straks’. Bijna constant ben ik in mijn hoofd bezig met wat ik straks of morgen moet doen of wat ik beter nu zou doen omdat ik daar straks of morgen geen tijd voor heb. Als we terugkomen van een reis ben ik, vanaf we in de auto zitten, al wat slechtgezind omdat ik al zit te denken dat ik straks al het gerief in de koffer moet uitladen en wegleggen. Terug thuis komen van de materniteit was ook steeds een klein beetje afzien: al die cadeautjes, gerief, bloemen, valiezen opruimen. En dat moet dan direct gebeuren, ja. Als ik ben gaan winkelen, ben ik in de auto onderweg naar huis al aan het stressen omdat ik eens thuis zo snel mogelijk de tassen moet/wil leegmaken of de boodschappen uitladen en ondertussen de dochters zonder kleerscheuren aan tafel krijgen. Het feit dat mijn neurotisch brein het niet toelaat van de tassen onaangeroerd uren aan een stuk op tafel of in de auto te laten liggen is uiteraard een bezwarende factor. Ik moét mijn gerief meteen uitladen én op de juiste plaats leggen. In het beste geval kan ik het misschien wel een paar uur uitstellen omdat het echt niet anders kan. Maar niet van harte. Enfin, wat minder neurotisch zijn zou misschien ook een mooi voornemen zijn. Maar we moeten realistisch blijven natuurlijk…
   Door teveel met ‘straks’ en ‘morgen’ bezig te zijn en vooral door er teveel over te stressen, ben ik natuurlijk te weinig bezig met het ‘nu’. En smijt ik mij te weinig in de zetel om even te chillen en te rusten. En als ik dat dan al eens doe, barst er meteen een schuldgevoel los.
   Dus, minder stressen over ‘straks’. Meer chillen.
3. Minder tv. Minder pc. Ge moet weten, onze weekdag ziet er een beetje als volgt uit: meisjes op tijd op school en onszelf op het werk krijgen, werken, meisjes halen van school/mijn mama/crèche, thuiskomen, boekentassen meteen leegmaken (aja…), zorgen dat de dames elkaars haren niet uittrekken, een boterham eten (hallelujah voor warme maaltijden op school!) en de dochters op tijd in bed krijgen. Nadien opruimen, tafel klaarzetten voor de volgende morgen, wat huishoudelijke stuff en dan… neerploffen in de zetel met laptop op de schoot en tv aan. En het ergste: manlief zit naast mij in de zetel, ook met laptop op de schoot. Niet dezelfde laptop, neen. Zielig eigenlijk, toch?
   Ik wil daar dus iets aan doen. Ik wil geen ‘lege’ avonden meer achter de pc. Of toch niet elke avond meer. Ik wil wat meer leuke en/of nuttige dingen doen. Bewust naar tv of filmpje kijken, muziek opzetten en boek lezen, samen spelletjes spelen, samen puzzelen (moeha!), wat meer met mijn Fotoboeken Project bezig zijn, mijn oneindig To Do lijstje wat verkorten,…
   Maar ik geef toe dat het niet makkelijk zal zijn. Het is zo verleidelijk om te verdwijnen achter de laptop en even weg te zijn in Facebook, Twitter, Blogland enz. Maar te is te. Op den duur heb ik het gevoel dat ik met niets anders bezig ben dan werken, kinderen kweken, kuisen, wassen, strijken. En vegeteren in de zetel. Mijn interessegebied mag wat ruimer worden dan die virtuele wereld, eigenlijk. Een werkpuntje, dus.
4. Vroeger gaan slapen zodat ik ’s avonds minder moe ben waardoor puntje 3 wat haalbaarder wordt.
5. Minder shoppen! Helemaal gepikt van Kelly (een geweldige blogmadam die ik al lang volg) die met dit blogstukje al veel mensen geïnspireerd heeft. En terecht.
   Minder shoppen om zo meer te kunnen sparen is natuurlijk een belangrijk argument. Ook wij hebben lening(en) die zichzelf niet betalen, 3 kinderen waar  ook wat geld naartoe gaat en 3 kinderen wiens ouders allebei 4/5 den werken in plaats van voltijds. Dus ja, een beetje opletten soms met wat er uitgegeven wordt is nodig. Maar toch is dat niet het meest doorslaggevende argument. Het is vooral om meer rust in mijn hoofd te verkrijgen. Niet meer constant mee moeten zijn met de laatste modetrends, de hipste hebbedingetjes. Niet meer voortdurend in de verleiding komen van dingen die ik zogezegd echt nodig heb of schijnbaar echt wil of moet hebben. Maar meer loslaten. Beseffen dat we over het algemeen al alles hebben wat we echt nodig hebben. Dat meer kopen echt niet gelukkiger maakt. Dat het goed is zoals het is.
   Maar ik geef toe, het zal niet makkelijk zijn. Ik shop zeker niet elke week, soms zelfs niet elke maand, maar als ik dan eens de tijd en gelegenheid heb om te gaan shoppen voor mezelf of de kinderen, ja, dan kan ik mezelf wel eens laten gaan. Zeker geen poepsjieke dure dingen, integendeel, maar wel veel. En ik geef toe dat ik ook gevoelig ben aan de gedachte dat ik mij beter zal voelen als ik het perfecte paar botten heb of dat geweldig kleedje of die hippe handtas. Wat niet klopt uiteraard. Afkicken, dus. Of toch proberen.
   En uiteraard gaat dit niet over noodzakelijke dingen als eten en basic vezorgingsprodukten. We blijven eten en onszelf wassen. En ja, de meisjes hebben zo nu en dan echt wel eens nieuwe kleren en schoenen nodig, daar valt ook niet aan te ontsnappen. Het gaat vooral om bewuster kopen en mezelf veel meer de vraag stellen: “Heb ik dat wel echt nodig?” En: “Waarom wil ik dat eigenlijk feitelijk zo graag kopen?”.
   En ik beken, zo’n voornemen is net iets makkelijker te maken na een shopping spree waarbij ik mijn garderobe alweer wat aangevuld heb en ik gisteren in de solden een paar zwarte botten gekocht heb *schuldig*. Maar! Ik had nog geen zwarte botten, ha! Enkel bruine botten en die passen niet onder mijn net gekochte zwarte kleedjes, niet waar?
   Ehm, nog veel werk aan de winkel (moeha!), vrees ik.
6. Van de 10 kilo die ik toen kwijt wou, zijn er ondertussen, 9 maanden later, nog maar 4 verdwenen. Triestig. Nog 6 te gaan dus. Punten tellen via Weight Watchers Online blijkt toch niet zo’n succes te zijn. Vreemd als je weet dat ik 8 jaar geleden wel veel kilo’s vermagerd ben op mezelf via WW. Tja, veel karakter verloren onderweg precies? Maar ik wil ze toch nog erg graag kwijt. 6 kilo minder en ik zit aan mijn gewicht van voor Nora. Zou ik toch echt wel geweldig vinden. Soms, heel soms, overweeg ik om misschien toch maar eens naar de WW bijeenkomsten te gaan. Maar de drempel blijft toch hoog.
   Ondertussen kan ik wel opnieuw 5 km lopen, wehey, en probeer ik dat zoveel mogelijk te doen. In deze winterperiode niet gemakkelijk aangezien het pokkevroeg donker is, maar vorige week toch nog eens gaan lopen na een stop van anderhalve maand. En hopelijk lukt het me deze week ook wel nog eens.
7. Meer uitspraken, anekdotes van de meisjes bijhouden en noteren. Want ne mens vergeet dat allemaal zo snel.

Voila, dit zijn ze zowat. Benieuwd hoe de eindevaluatie zal luiden op 31 december 2012. Ik hou jullie op de hoogte.

En tot slot wil ik jullie allemaal ook nog een gezond en plezant 2012 wensen! Een jaar vol groot geluk in kleine dingen.