En dit hadden jullie ook nog te goed. Ons nieuwjaarskaartje:
Foto: An Nelissen
En bij deze dus nogmaals een geweldig 2012 gewenst!
En dit hadden jullie ook nog te goed. Ons nieuwjaarskaartje:
Foto: An Nelissen
En bij deze dus nogmaals een geweldig 2012 gewenst!
Een foto-overzicht van Lena tot 12 maanden. Dit hadden jullie nog te goed.
Het is een leuke collage geworden, vind ik zelf!
En ja, de 1 maanden-foto die er eigenlijk nog niet echt was, is gefotoshopt. Anders was er geen symmetrie in de collage. Ahjaaa!
Geen idee hoe ze ontdekt heeft dat ze dat kan.
En ze kan het op commando en zonder moeite.
Dit:
Het ziet er toch behoorlijk pijnlijk of minstens oncomfortabel uit.
En Nora, die is stikjaloers dat zij dit niet kan en oefent nu fervent door van dichtbij naar een potlood te staren zodat ze ook kan scheelkijken…
Tsssss! Vandaag kwam ineens het besef dat ik hier nog niet eens melding heb gemaakt van het heuglijke feit dat Lena alleen stapt! Al meer dan een maand zelfs. 3 dagen na haar eerste verjaardag om precies te zijn. En de primeur was deze keer niet voor ons, maar voor de crèche! De sloeber!
Het zijn weliswaar nog steeds heel voorzichtige, wankele stapjes. En als het snel moet gaan verkiest ze het kruipen nog boven het stappen. En zeker de laatste maand waarin ze veel ziek geweest is (verkoudheid, oorontsteking, windpokken), is het zelfstandig stappen wat naar de achtergrond verdwenen. Maar ze kan het! Wehey!
Bravo voor Lena!
En ze klopte haar zussen met een ruime voorsprong! Nora was 13 maanden en 20 dagen oud toen ze haar eerste zekere stapjes zette. Marie 13 maanden en 14 dagen.
Nora was 17,5 maanden toen ze de windpokken kreeg. Lena heeft ze nu, op 13 maanden. Maar wat een verschil! Nora had misschien over heel haar lichaam een 20-tal blaasjes, had geen koorts, at goed en sliep goed. Niets erg dus.
Lena daarentegen. Het begon 3 dagen geleden met enkele blaasjes op haar buik. En we dachten dat we opnieuw geluk gingen hebben en dat het bij enkele blaasjes ging blijven zonder al teveel last. Want woensdag was er nog niet veel te merken aan haar.
Donderdag stond haar buik al vol en kwamen er op haar rug ook al wat blaasjes, maar voor de rest nog niet veel last of koorts.
Vrijdag begon het echt door te breken. Nog meer blaasjes, ook in haar lies, op haar schaamlippen en poep, op haar hoofdhuid en in de nek. En grote dikke blaasjes. Ze had ook lichte koorts en we zagen haar toen wel meer krabben, vooral op haar hoofd en achter haar oren. Ze at wel nog goed en was bij momenten nog actief en vrolijk. We haalden wel al Fenistil druppels tegen de jeuk en Remy stijfsel voor in bad in huis. Cytelium-spray om de letseltjes uit te drogen hadden we al in huis voor Nora haar zona. Het is trouwens zo dat Lena de windpokken gekregen heeft: via de zona-opflakkering van Nora. Zussen delen dan ook alles…
De nacht van vrijdag op zaterdag was hel. Ze sliep nochtans goed in maar rond 24u was ’t om zeep. Wakker worden, huilen, zeuren, half uur stil, soms slechts kwartiertje stil om dan opnieuw te huilen. En zo bleef het duren tot 4u! Niets hielp. Fenistil druppels had ze al gekregen, letseltjes waren aangestipt met Cytelium en we hadden haar ook een Perdolan suppo gegeven tegen de koorts die toen al tussen de 39 en 40°C was. En toch bleef ze heel onrustig. Héél zielig en frustrerend om haar te zien afzien en niets te kunnen doen. Ik ben om 3u dan toch zelf in slaap gevallen, terwijl manlief het om 4u niet meer kon aanhoren en haar meenam naar beneden om haar op zijn buik in slaap te laten vallen. Ze was 10 minuten rustig en stil, maar begon toen plots te spelen en te brabbelen. Jurgen legde haar opnieuw in bed en toen sliep ze. Eindelijk. Tot 8u30, flesje gegeven en meteen in slaap gevallen tot ze om 9u30 wakker werd. Ze gloeide enorm en had dan ook 40°C koorts. Perdolan/Fenistil/badje met stijfsel en Cytelium en hup weer in bed. Ondertussen had ze ook op haar gezicht en rond haar mond blaasjes bij gekregen. Ook enkele op haar benen en op haar voeten. En haar buik werd nóg wat meer bedolven onder de vorte blaasjes.
(Op de foto ziet het er eigenlijk veel beter uit dan “in ’t echt”)
Tijdens zo’n badje met Remy stijfsel fleurt ze wel wat op. Het doet haar merkbaar goed. Haar nadien onderspuiten met Cytelium is wat anders. Hysterisch is ze dan. Hartverscheurend. Maar nadien voelt ze zich wel wat beter. En die Fenistil zal ook wel iets helpen, alhoewel ik haar toch nog héél vaak in haar haar zie krabben. Echt fanatiek krabben. Of haar hoofd heen en weer schudden tegen de achterkant van haar eetstoel. Of zelfs haar hoofd tegen ons hand of arm wrijven om de jeuk te bestrijden. Als ze moet verschoond worden krabt ze niet op haar buik, maar pitst ze haar vel bijna kapot van de jeuk. Echt mottig om te zien. En ondertussen maar zeuren, klagen en boos worden.
We vermoeden dat ze ook in haar mond blaasjes heeft, want sinds vandaag eet ze wat minder en kauwt ze opmerkelijk trager en voorzichtiger of slaakt plots een pijnlijke kreet.
’t Is een rotziekte, die windpokken. Ook al is het een onschuldige, banale kinderziekte.
Maar bon, het is vandaag de 4de dag dus ik hoop dat vorige nacht en vandaag het ergste was en het nu enkel kan verbeteren. Ze is alleszins zonder probleem in slaap gevallen, maar zo begon het gisterenavond ook…
Tussen de jeuk- en koortsaanvallen door kan ze gelukkig wel nog lachen:
Marie heeft de windpokken nog steeds niét gehad trouwens, dus de kans is heel reëel dat we er binnen een 2tal weken opnieuw voorstaan. Al hoop ik dat het een afgezwakte versie is dan. Want met het karakter en het drama queengehalte van Marie zal dít nog peanuts zijn…
Taakje van vandaag: onze kleerkast rek (*) uitkuisen. Kleding die al jaren niet gedragen werd of kleren die te groot zijn mochten weg zodat er wat extra ruimte gecrëerd werd en de stapeltjes weer netjes en proper konden liggen.
Ik dacht dat het maximum 2 uurtjes ging duren, maar uiteindelijk ben ik er toch een 4-tal uur aan bezig geweest. En eigenlijk vond ik het zelfs nog leuk om te doen ook. Hoe zot is dat.
Vooral het resultaat geeft een geweldige voldoening. 2 grote vuilzakken kleding voor spullenhulp. En 1 grote gewone zak met de mooiste stukken voor mijn 2 nichten die hopelijk met een deel ervan iets kunnen doen. Maar vooral: een kledingrek met mooie, nette, overzichtelijke stapeltjes T-shirts, kleedjes, rokken, truien,… Zalig, jong. Maar zalig! Ik heb mij er echt 5 minuten bij neergezet en ervan genoten. Beetje tureluut ik, soms.
Maar het geweldigste van al moet nog komen. In een hoekje van de slaapkamer lag een stapel kleding die te klein was. Daar letterlijk gesmeten toen ik zo’n jaar geleden op zoek was naar kleding die nog paste op mijn net bevallen lijf. Frus-tre-rend.
Maar nu zijn die kleren dus niet.meer.te.klein! Hoe zalig is dat, seg. Ok, sommige dingen zitten nog wat krap, maar met 6 kilo minder zal dat allemaal opgelost zijn. Positief denken, uhuh. Echt een plezant gevoel om ineens extra rokjes en kleedjes erbij te hebben zonder te moeten gaan shoppen.
Zo was er ook het kleedje dat me ooit paste en dat ik geweldig vond. Maar toen vreselijk te klein was. En ik compleet gefrustreerd en ervan overtuigd dat het me nooit meer zou passen. Ik wou het vandaag toch nog eens proberen aandoen en oh my god, het past terug! Content dat ik was! Zo content dat ik een foto nam. Ik ben soms een oppervlakkige trien, ja.
Oh, en een foto van ons rek na de make-over heb ik ook genomen. Jammer eigenlijk dat ik geen voor-foto heb.
Eén vierde van het rek (de linkse kolom) is van de wederhelft. Ál de rest is van mij, ja. Genoeg kleren, me dunkt. Alhoewel ik eigenlijk niet kan inschatten of ik meer of minder kledij heb dan de gemiddelde vrouw?
Hoewel. Ik heb heel toevallig eens geteld hoeveel gilet’jes en pulletjes ik heb (ná het sorteren). 23 gilet’jes en 21 pullekes. Ahum. Ik kan wel even voort, denk ik. Dus dat voornemen om minder te shoppen: poepsimpel! Ahum again.
(*) Ooit komt er een grote, degelijke, echte kleerkast. Met kapstokken om kleding aan te hangen in plaats van álles in stapeltjes te moeten leggen…
En huppakee, 2012 is gestart!
Meestal doet het me niet zoveel, zo een jaarwissel. Ok, het cijfertje achteraan verandert, maar voor de rest gaat mijn leventje gewoon door.
Maar nu heb ik toch een ander gevoel. Een gevoel van: ik zou graag wat dingen anders zien aan mijn leventje. Ik heb voornemens. Vreselijk cliché en ik geloofde er niet altijd in, maar nu heb ik wel de behoefte om voornemens te maken.
Voorzichtige voornemens, want ik ken mezelf. We zien wel waar we geraken.
Hier zijn ze dan, mijn fameuze voornemens.
En tot slot wil ik jullie allemaal ook nog een gezond en plezant 2012 wensen! Een jaar vol groot geluk in kleine dingen.
Reacties