Voornemens 2012

En huppakee, 2012 is gestart!

Meestal doet het me niet zoveel, zo een jaarwissel. Ok, het cijfertje achteraan verandert, maar voor de rest gaat mijn leventje gewoon door.
Maar nu heb ik toch een ander gevoel. Een gevoel van: ik zou graag wat dingen anders zien aan mijn leventje. Ik heb voornemens. Vreselijk cliché en ik geloofde er niet altijd in, maar nu heb ik wel de behoefte om voornemens te maken.

Voorzichtige voornemens, want ik ken mezelf. We zien wel waar we geraken.

Hier zijn ze dan, mijn fameuze voornemens.

1. Meer genieten. Klinkt  evident en makkelijk, maar het is het toch niet altijd, vind ik.  Ik wil meer openstaan voor mooie dingen die rond mij gebeuren en minder negatief denken en doen. Ook op momenten dat er op het eerste zicht niet veel te genieten valt: tijdens een hectische ochtend bijvoorbeeld die vaak een race tegen de klok is met dochters die wél alle tijd van de wereld hebben, of tijdens een autorit met jengelende, ruziemakende dochters op de achterbank en irritante chauffeurs op de baan, enz. Proberen op een ludieke, ontspannen manier de dames wat te doen haasten in plaats van boos te worden, te dreigen, te zuchten en te blazen. Of een leuk muziekje opzetten en beginnen zingen om het geruzie op de achterbank te overstemmen en ze zodanig af te leiden dat ze stoppen in plaats van me op te jagen en nerveus te worden. Gemakkelijk gezegd natuurlijk en mooi in theorie. De praktijk is vaak wat anders. Maar bon, met vallen en opstaan. De ene dag al wat beter dan de andere.
2. In aansluiting met het vorige: bewuster leven. Met dank aan Tess voor dit inspirerend blogje. Nagel op de kop, wat ze zegt. Ook ik leef te weinig in het ‘hier en nu’ maar meer in ‘morgen en straks’. Bijna constant ben ik in mijn hoofd bezig met wat ik straks of morgen moet doen of wat ik beter nu zou doen omdat ik daar straks of morgen geen tijd voor heb. Als we terugkomen van een reis ben ik, vanaf we in de auto zitten, al wat slechtgezind omdat ik al zit te denken dat ik straks al het gerief in de koffer moet uitladen en wegleggen. Terug thuis komen van de materniteit was ook steeds een klein beetje afzien: al die cadeautjes, gerief, bloemen, valiezen opruimen. En dat moet dan direct gebeuren, ja. Als ik ben gaan winkelen, ben ik in de auto onderweg naar huis al aan het stressen omdat ik eens thuis zo snel mogelijk de tassen moet/wil leegmaken of de boodschappen uitladen en ondertussen de dochters zonder kleerscheuren aan tafel krijgen. Het feit dat mijn neurotisch brein het niet toelaat van de tassen onaangeroerd uren aan een stuk op tafel of in de auto te laten liggen is uiteraard een bezwarende factor. Ik moét mijn gerief meteen uitladen én op de juiste plaats leggen. In het beste geval kan ik het misschien wel een paar uur uitstellen omdat het echt niet anders kan. Maar niet van harte. Enfin, wat minder neurotisch zijn zou misschien ook een mooi voornemen zijn. Maar we moeten realistisch blijven natuurlijk…
   Door teveel met ‘straks’ en ‘morgen’ bezig te zijn en vooral door er teveel over te stressen, ben ik natuurlijk te weinig bezig met het ‘nu’. En smijt ik mij te weinig in de zetel om even te chillen en te rusten. En als ik dat dan al eens doe, barst er meteen een schuldgevoel los.
   Dus, minder stressen over ‘straks’. Meer chillen.
3. Minder tv. Minder pc. Ge moet weten, onze weekdag ziet er een beetje als volgt uit: meisjes op tijd op school en onszelf op het werk krijgen, werken, meisjes halen van school/mijn mama/crèche, thuiskomen, boekentassen meteen leegmaken (aja…), zorgen dat de dames elkaars haren niet uittrekken, een boterham eten (hallelujah voor warme maaltijden op school!) en de dochters op tijd in bed krijgen. Nadien opruimen, tafel klaarzetten voor de volgende morgen, wat huishoudelijke stuff en dan… neerploffen in de zetel met laptop op de schoot en tv aan. En het ergste: manlief zit naast mij in de zetel, ook met laptop op de schoot. Niet dezelfde laptop, neen. Zielig eigenlijk, toch?
   Ik wil daar dus iets aan doen. Ik wil geen ‘lege’ avonden meer achter de pc. Of toch niet elke avond meer. Ik wil wat meer leuke en/of nuttige dingen doen. Bewust naar tv of filmpje kijken, muziek opzetten en boek lezen, samen spelletjes spelen, samen puzzelen (moeha!), wat meer met mijn Fotoboeken Project bezig zijn, mijn oneindig To Do lijstje wat verkorten,…
   Maar ik geef toe dat het niet makkelijk zal zijn. Het is zo verleidelijk om te verdwijnen achter de laptop en even weg te zijn in Facebook, Twitter, Blogland enz. Maar te is te. Op den duur heb ik het gevoel dat ik met niets anders bezig ben dan werken, kinderen kweken, kuisen, wassen, strijken. En vegeteren in de zetel. Mijn interessegebied mag wat ruimer worden dan die virtuele wereld, eigenlijk. Een werkpuntje, dus.
4. Vroeger gaan slapen zodat ik ’s avonds minder moe ben waardoor puntje 3 wat haalbaarder wordt.
5. Minder shoppen! Helemaal gepikt van Kelly (een geweldige blogmadam die ik al lang volg) die met dit blogstukje al veel mensen geïnspireerd heeft. En terecht.
   Minder shoppen om zo meer te kunnen sparen is natuurlijk een belangrijk argument. Ook wij hebben lening(en) die zichzelf niet betalen, 3 kinderen waar  ook wat geld naartoe gaat en 3 kinderen wiens ouders allebei 4/5 den werken in plaats van voltijds. Dus ja, een beetje opletten soms met wat er uitgegeven wordt is nodig. Maar toch is dat niet het meest doorslaggevende argument. Het is vooral om meer rust in mijn hoofd te verkrijgen. Niet meer constant mee moeten zijn met de laatste modetrends, de hipste hebbedingetjes. Niet meer voortdurend in de verleiding komen van dingen die ik zogezegd echt nodig heb of schijnbaar echt wil of moet hebben. Maar meer loslaten. Beseffen dat we over het algemeen al alles hebben wat we echt nodig hebben. Dat meer kopen echt niet gelukkiger maakt. Dat het goed is zoals het is.
   Maar ik geef toe, het zal niet makkelijk zijn. Ik shop zeker niet elke week, soms zelfs niet elke maand, maar als ik dan eens de tijd en gelegenheid heb om te gaan shoppen voor mezelf of de kinderen, ja, dan kan ik mezelf wel eens laten gaan. Zeker geen poepsjieke dure dingen, integendeel, maar wel veel. En ik geef toe dat ik ook gevoelig ben aan de gedachte dat ik mij beter zal voelen als ik het perfecte paar botten heb of dat geweldig kleedje of die hippe handtas. Wat niet klopt uiteraard. Afkicken, dus. Of toch proberen.
   En uiteraard gaat dit niet over noodzakelijke dingen als eten en basic vezorgingsprodukten. We blijven eten en onszelf wassen. En ja, de meisjes hebben zo nu en dan echt wel eens nieuwe kleren en schoenen nodig, daar valt ook niet aan te ontsnappen. Het gaat vooral om bewuster kopen en mezelf veel meer de vraag stellen: “Heb ik dat wel echt nodig?” En: “Waarom wil ik dat eigenlijk feitelijk zo graag kopen?”.
   En ik beken, zo’n voornemen is net iets makkelijker te maken na een shopping spree waarbij ik mijn garderobe alweer wat aangevuld heb en ik gisteren in de solden een paar zwarte botten gekocht heb *schuldig*. Maar! Ik had nog geen zwarte botten, ha! Enkel bruine botten en die passen niet onder mijn net gekochte zwarte kleedjes, niet waar?
   Ehm, nog veel werk aan de winkel (moeha!), vrees ik.
6. Van de 10 kilo die ik toen kwijt wou, zijn er ondertussen, 9 maanden later, nog maar 4 verdwenen. Triestig. Nog 6 te gaan dus. Punten tellen via Weight Watchers Online blijkt toch niet zo’n succes te zijn. Vreemd als je weet dat ik 8 jaar geleden wel veel kilo’s vermagerd ben op mezelf via WW. Tja, veel karakter verloren onderweg precies? Maar ik wil ze toch nog erg graag kwijt. 6 kilo minder en ik zit aan mijn gewicht van voor Nora. Zou ik toch echt wel geweldig vinden. Soms, heel soms, overweeg ik om misschien toch maar eens naar de WW bijeenkomsten te gaan. Maar de drempel blijft toch hoog.
   Ondertussen kan ik wel opnieuw 5 km lopen, wehey, en probeer ik dat zoveel mogelijk te doen. In deze winterperiode niet gemakkelijk aangezien het pokkevroeg donker is, maar vorige week toch nog eens gaan lopen na een stop van anderhalve maand. En hopelijk lukt het me deze week ook wel nog eens.
7. Meer uitspraken, anekdotes van de meisjes bijhouden en noteren. Want ne mens vergeet dat allemaal zo snel.

Voila, dit zijn ze zowat. Benieuwd hoe de eindevaluatie zal luiden op 31 december 2012. Ik hou jullie op de hoogte.

En tot slot wil ik jullie allemaal ook nog een gezond en plezant 2012 wensen! Een jaar vol groot geluk in kleine dingen.

Explore posts in the same categories: Mezelf, Tleven, WW