’t Kind kon al bijna zelf naar de kerk en naar de doopvont kruipen, maar kijk, sinds gisteren is ze gedoopt, ons Marie.
Het was niet makkelijk om een datum te vinden die voor iedereen paste, maar het is toch gelukt. 20 volwassenen, 11 kinderen: een te grote groep om bij ons thuis te voorzien van eten en drank, dus gingen we na de doopviering naar feestzaaltje De Parel voor een aperitiefje, een broodje en een taartje. En dat het lekker was! En gezellig! Alles verliep vlotjes en naar wens. Een chance, want ik heb de gewoonte van nogal heel snel te stressen bij het minste dat verkeerd loopt.
Marie was voor-beel-dig. Tijdens haar doopviering keek ze heel geboeid rond, brabbelde ze en er konden zelfs lachjes af. Tijdens het doopritueel zelf, keek ze met grote ogen naar meneer pastoor en begon ze te lachen toen er water over haar hoofdje gegoten werd. En ik die schrik had dat ze haar keel luid ging openzetten uit vermoeidheid of verveling. Fout gedacht, oef!
En ook Nora was superflink. Uiteraard wou ze niet de ganse tijd stilzitten op haar stoel, maar dat moest ook niet. Ze liep wat rond, van haar stoel naar ons, naar Marie en naar het trapje om naar het altaar te gaan. Maar ze deed dit rustig en bleef mooi in onze buurt. Ik had nochtans verwacht dat ze naar het altaar zou gaan en achter het altaar, voorbij meneer pastoor en nog verder in de kerk, strict verboden terrein voor simpele leken die we zijn. Maar alweer fout gedacht! (ik ben nu eenmaal gezegend met een eerder pessimistische gedachtengang)
Behalve het paniekerige “Majie tutje efalleuh!” of de bijna geluidloze mondbewegingen als wij, de peter, de meter of iedereen aan het voorlezen waren, of het brabbelen tegen haar kleine zus, was ze zelfs heel stil en braaf aan het meevolgen.
Superschattig was ze toen ze Marie ook een aaike kwam geven nadat wij, de peter en de meter Marie een kruisje hadden gegeven op haar voorhoofd… Smelten deed ik!
Tijdens het doopfeestje in De Parel genoot Nora van de chocomelk, de “ocolaatjes”, de aandacht van haar oudere neven en (vooral) nichtjes en van haar tante Muriel die bang was van Nora’s leeuwengebrul wat bij Nora telkens een schaterlach teweegbracht. Marie genoot van het (op heel veel verschillende) schootjes zitten, van de fotosessie wegens alweer een viergeslacht (merci Joris!) waarop onze kleinste patat hoogstens eens een grimasje trok dat moest doorgaan voor een lachje (ondanks de verwoede en heel vaak lachwekkende – behalve voor Marie dan – pogingen om haar aan het lachen te krijgen) en van een kort dutje in haar reisbedje, temidden van de drukte en het geroezemoes. En dat terwijl Nora, anderhalf jaar geleden op haar doopfeestje, u-ren aan het brullen was wegens oververmoeidheid en niet kunnen/willen slapen. Ik herinner het me nog levendig: vreselijk was het. Uiteindelijk is Nora toen compleet uitgeput in slaap gevallen op mijn buik, voor een vol half uur. Maar dit geheel terzijde uiteraard.
’t Was geestig (om in de religieuze sfeer te blijven)!
(Foto’s volgen nog)
Reacties