23 gilets. 21 pullekes.

Taakje van vandaag: onze kleerkast rek (*) uitkuisen. Kleding die al jaren niet gedragen werd of kleren die te groot zijn mochten weg zodat er wat extra ruimte gecrëerd werd en de stapeltjes weer netjes en proper konden liggen.

Ik dacht dat het maximum 2 uurtjes ging duren, maar uiteindelijk ben ik er toch een 4-tal uur aan bezig geweest. En eigenlijk vond ik het zelfs nog leuk om te doen ook. Hoe zot is dat.

Vooral het resultaat geeft een geweldige voldoening. 2 grote vuilzakken kleding voor spullenhulp. En 1 grote gewone zak met de mooiste stukken voor mijn 2 nichten die hopelijk met een deel ervan iets kunnen doen. Maar vooral: een kledingrek met mooie, nette, overzichtelijke stapeltjes T-shirts, kleedjes, rokken, truien,… Zalig, jong. Maar zalig! Ik heb mij er echt 5 minuten bij neergezet en ervan genoten. Beetje tureluut ik, soms.

Maar het geweldigste van al moet nog komen. In een hoekje van de slaapkamer lag een stapel kleding die te klein was. Daar letterlijk gesmeten toen ik zo’n jaar geleden op zoek was naar kleding die nog paste op mijn net bevallen lijf. Frus-tre-rend.
Maar nu zijn die kleren dus niet.meer.te.klein! Hoe zalig is dat, seg. Ok, sommige dingen zitten nog wat krap, maar met 6 kilo minder zal dat allemaal opgelost zijn. Positief denken, uhuh. Echt een plezant gevoel om ineens extra rokjes en kleedjes erbij te hebben zonder te moeten gaan shoppen.

Zo was er ook het kleedje dat me ooit paste en dat ik geweldig vond. Maar toen vreselijk te klein was. En ik compleet gefrustreerd en ervan overtuigd dat het me nooit meer zou passen. Ik wou het vandaag toch nog eens proberen aandoen en oh my god, het past terug! Content dat ik was! Zo content dat ik een foto nam. Ik ben soms een oppervlakkige trien, ja.

Oh, en een foto van ons rek na de make-over heb ik ook genomen. Jammer eigenlijk dat ik geen voor-foto heb.

Eén vierde van het rek (de linkse kolom) is van de wederhelft. Ál de rest is van mij, ja. Genoeg kleren, me dunkt. Alhoewel ik eigenlijk niet kan inschatten of ik meer of minder kledij heb dan de gemiddelde vrouw?
Hoewel. Ik heb heel toevallig eens geteld hoeveel gilet’jes en pulletjes ik heb (ná het sorteren). 23 gilet’jes en 21 pullekes. Ahum. Ik kan wel even voort, denk ik. Dus dat voornemen om minder te shoppen: poepsimpel! Ahum again.

(*) Ooit komt er een grote, degelijke, echte kleerkast. Met kapstokken om kleding aan te hangen in plaats van álles in stapeltjes te moeten leggen…

Doelmatige Fusie

Het is hier Huize Patatjes de gewoonte geworden om de kinderkamers pas te schilderen en af te werken als de slaapkamerbewoners al 2 jaar zijn of ouder. Nora was zelfs al ruim 3 jaar. Marie is nu bijna 2,5 jaar en haar slaapkamer is eindelijk wat meer ingericht én geschilderd. Voordeel is wel dat ze allebei de remake van hun slaapkamer bewust meegemaakt hebben. Niet dat ze zelf mochten kiezen, dat doen wij vooralsnog nog.
Hoewel Nora natuurlijk wel meer dan een beetje blij was met haar roze kamer. Een kleur die ze ongetwijfeld ook zelf zou gekozen hebben. Marie heeft een blauwe kamer. Oceaanblauw. Of: ‘Doelmatig’ volgens de kleurnaambedenkers van Histor. Gecombineerd met lichtgrijs (Fusie). Ik had het grijs wat donkerder verwacht en gewild, maar evengoed ben ik toch heel tevreden met het resultaat. En ook Marie is heel enthousiast over haar blauwe kamer. Het past ook mooi bij haar witte meubels, ook al kan je dat niet zo goed zien op de foto’s. Ze heeft een grote witte kleerkast en een witte ladekast. Haar wit groot bed staat nog in een Ikeapakket te wachten om ineengeknutseld te worden. Ik zou haar eigenlijk nu wel al in een groot bed willen zien slapen maar we gaan toch nog wachten tot september. Dan mag het houten spijlenbedje naar onze slaapkamer verhuizen voor Kamiel.

En binnenkort krijgt ze ook echte (fuchsia) gordijnen in plaats van een dekbedovertrek dat tegen het raam geplakt is. ’t Is al een verbetering want tot enkele dagen geleden was het aluminiumfolie dat tegen het raam gekleefd was dat dienst deed als gordijn…

Over stabilisé en blauwsteen en BBQ

Eindelijk, ein-de-lijk hebben we een deftig, mooi, proper en groot terras aan ons huis waar we alreeds 2,5 jaar wonen. Ervoor hadden we iets dat moest doorgaan voor een  terras: een provisoir stabilisé-terras van 36m². De eerste zomer viel dat mee. We waren toen ook al content dat we iets hadden waar we een tafel en stoelen konden opzetten, want de rest van de tuin was nog één grote wildernis en puinhoop. Maar stabilisé blijft niet mooi. Vorige zomer was het al veranderd in een vuiligheid vol losse steentjes, doorgroeid met mos. Rondlopen op blote voeten was onmogelijk en pijnlijk, niet te doen welke vuiligheid we telkens binnenbrachten naar binnen en als de dochters eens met hun blote knietjes op dat terras vielen (wat al wel eens kon gebeuren), was het ook grote pijnlijke miserie. Allez ja, ik was die vuiligheid nogal kotsbeu. En ik vond – na een proefperiode van meer dan 2 jaar – het terras toch ook wat klein. En eigenlijk was het plan om vorige zomer al een nieuw terras te hebben maar een ‘verschot’ in de rug gooide roet in het eten…

Maar kijk, sinds deze week hebben we ons echt terras! Met blauwsteentegels. En vrij groot ook, 72m². Zalig groot. En ’t klopt wel: hoe langer je op iets moet wachten, hoe meer je er van kan genieten… Ik ben zo blij als een klein kind! En de meisjes ook, letterlijk als een klein kind dan.
Eigenlijk mogen we er pas zaterdag op, maar gisteren kon ik het niet meer houden en heb ik ons spiksplinternieuw terras als allereerste betreden om de was te drogen te hangen. Op kousenvoeten! Zalig dat dat was!

Vanaf morgen mogen we vollenbak gebruik maken van het terras. En hoe kan een nieuw terras het best ingewijd worden? Door een BBQ’tje te houden met vrienden en veel kindjes die rondcrossen op de nieuwe tegels natuurlijk!

Oké oké, een foto dan maar. U vraagt, wij draaien, Maaike en Jessie :p

Er is een hoek af aan ons terras, letterlijk dan. Dat is omdat de garage vlakbij het terras staat en er wat ruimte moest gecreëerd worden als we niet altijd met de banden van onze auto tegen de borduur van ons terras wouden rijden. En ook extra ruimte om met een machine of tractor nog op onzen hof te geraken.
En ja, het terras is – voorlopig – ook wel het énige dat een beetje presentabel is in onzen hof. De garage is volop in opbouw met de nodige onesthetische machines, grond en stenen tot gevolg en de tuin, tja. Vorig jaar is er gras gezaaid maar ’t is hier blijkbaar geen goeie grasgrond. Om het heel zacht uit te drukken.
Maar bon, we zijn wel van plan om hier nog ‘efkes’ te vertoeven, dus we hebben nog tijd genoeg. En neen hoor, ik ben vooral niet extreem ongeduldig ofzo. En ik wil het echt niet allemaal ineens in orde hebben. Zo alles in één keer laten doen, meteen zoals we willen.  Zijde zot? Dat zou toch wel saai zijn zeker. En hoegenaamd niet tof of plezant. Baneen…

Paradise Green & Hulahoop

We hebben weer een stukje van ons huis “veroverd”. We hebben deze week namelijk nog eens geschilderd: onze slaapkamer en de kamer van Nora. Nu moeten we “enkel” nog de kamer van Marie, de badkamer, de toiletten boven en beneden, de gang boven, de traphal, berging 1 en berging 2 schilderen.

En *tromgeroffel* welke kleurtjes zijn het geworden!?

Wel, voor onze kamer wou ik al heel lang één muur in het groen. Donkergroen. Warmgroen. En de andere muren een lichtere, neutrale kleur. Niet té licht, want ik hou niet van lichte slaapkamers. Ik wil een warme, knusse, gezellige sfeer in een slaapkamer en ietwat donkere kleuren komen die sfeer wel tegemoet, vind ik. En de kamer is sowieso al ruim genoeg zodat een verruimend effect eigenlijk niet zo nodig is.
De kleuren van de slaapkamer werden dus: Paradise Green en Safari. Als dat niet duidelijk is!

En moest het niet duidelijk zijn, een kleine impressie:

Mind you: het was niet gemakkelijk, zelfs wreed moeilijk, om een foto te maken waarop de kleuren waarheidsgetrouw zijn. Door de automatische flits werden de kleuren te licht en te fel. En het was even zoeken hoe ik de flits kon afzetten aangezien het niet ons eigen fototoestel was *.

En Nora’s kamer is een “pinsessenkamej” geworden. Roos natuurlijk. Zoals “de kamej van Kaatje eh mama!?“. Yep, maar dan ietske minder uitbundig en overweldigend roos. Gelukkig.
Ook in haar kamer één contrastmuur en de andere muren in een neutrale kleur: HulaHoop roos en Klei grijs.
Best wel geslaagd, vind ik, alhoewel ik het roos eigenlijk nog ietsje donkerder en minder fel wou. Maar dat zijn details. Nora vindt haar prinsessenmuur geweldig en elke keer ze in haar kamer komt, vraagt ze of we de andere muren ook roos willen verven. Neen, schattepatat, dat willen we niet.

Wat we wel gaan doen is op een van de grijze muren ‘iets’ schilderen in hetzelfde HulaHoop roze. En op de roze muur moet ook nog iets komen om de kleur wat te breken. Nog geen idee wat precies. Hopelijk brengt het internet inspiratie. Als we het aan Nora vragen, wil ze Kaatje op de muur hebben. Maar ehm neen, schattepatat, ook dat gaan we niet doen :)

Ziehier, Nora’s prinsessenkamertje:

(*) Na bijna exact 4 jaar trouwen dienst heeft ons fototoestel er plots de brui aan gegeven! Heel lastig, aangezien we heel vaak foto’s maken. Gelukkig mogen we af en toe het toestel van de vriend van mijn mama gebruiken tot we een nieuw toestelletje hebben.

 

Krijtmuur

Omdat het handig is om bvb. een boodschappenlijst op te noteren,
Omdat bijna alle kindjes het leuk vinden om op een krijtbord te schrijven en tekenen,
Omdat er ruimte was op een stukje muur tussen het keukenraam en de keukenkasten,

… heb ik met krijtbordverf een krijtmuur gemaakt. Hoog genoeg voor de grote mensen om iets te schrijven en laag genoeg voor de kleinere menskes om hun ding te doen.

Nora en Marie vinden het alleszins gewéldig.

Pimping den bureau

Voor & Na: wegens gesukkel met foto’s (ik vind WordPress fantastisch behalve als je foto’s wilt plaatsen, ik snap er geen bal van) is het enkel gelukt om via fotogalerij de drie foto’s na elkaar te tonen. De eerste twee foto’s zijn NA, de eerste VOOR. ’t Moet niet altijd logisch zijn…

Eigenlijk geen echte voor-foto wegens reeds geschilderde muren,maar de echte voor-foto is dus hetzelfde maar met witte muren…

(Klikken voor grote foto’s!)

Tussenin:

– Hoofdgebreek over hoe we het samenstelbaar tafelblad van Galant en de noodzakelijke opberkasten en klasseerkasten gingen opstellen.
– Op één avond (en een deel van de daaropvolgende nacht) de bureau geverfd (3 lagen!). We zijn ondertussen al een beetje volleerde schilders aan het worden… Des te beter want gans ‘den boven’ moet nog geschilderd worden. Ooit.
– 6 uur Ikea! Waarvan 1 uur eetpauze. Dat was zelfs voor mij – een verstokte Ikea-liefhebber – een beetje teveel van het goede. Marie hebben we (achteraf gezien een geluk) naar de crèche gedaan, Nora was wel mee. En was vooral súperflink. Uiteraard werd ze het af en toe wel eens beu, zaagde ze eens en wou ze rondstappen op momenten dat het echt niet ging. Maar we konden haar nog vrij makkelijk afleiden met vanalles en nog wat, maar vooral met een klein zakje berensnoepjes waar ze mocht van eten als ze flink luisterde. En een flesje fruitsap.  Ongelofelijk hoe goed die omkoperij werkte, pure magie.
Maar toch dikke chapeau voor ons oudste patat! Ik stond er zelf heel erg versteld van hoe geduldig en braaf ze bleef. Achteraf zei ze zelfs dat ze het leuk vond in de “gjoooooote winke”. Het feit dat ze alleen mee mocht en kon genieten van een portie exclusieve aandacht, zal ook wel meegeholpen hebben. Maar toch, maar toch!
In het restaurant zijn we trouwens Ivan tegen het lijf gelopen met zijn vrouw en heel schattige dochters. Heel grappig om mensen die je ‘kent’ van foto in het ‘echt’ tegen te komen. En ondertussen weten we ook wat hun Ikea-doel was :)
– Een hoe-zet-ik-de-kast-in-elkaar-boekskes-overdosis.
– Eindelijk verlost van die grote, lompe verzorgingskast  midden in de living (ze staat nu in Nora’s kamer aangezien het eigenlijk een meubel is uit haar slaapkamerassortiment): de verschoningshoek hebben we kunnen verplaatsen naar de bureau. Het is nog steeds niet ideaal: neemt ruimte in en is een beetje esthetisch onverantwoord, maar bon, ’t is tijdelijk.

Nu nog alleen maar de living, de eetruimte, de badkamer en àlle slaapkamers nog (her)inrichten. En dan heb ik het nog niet over de tuin, het terras, de voortuin, afsluitingen,… We zijn nog wel even bezig.

Al wie da ni springt…

De buren hebben een (grote) trampoline gekocht. Met veiligheidsnet, gelukkig. En gewéldig dat Nora dat vindt. Ze staat op en gaat slapen met de vraag: “Siejun (Siegrun) thuis, mama? Ik mag spjingeuh, mama?”. Ah ja, want uiteraard mag Nora enkel op de trampoline als de buurkindjes thuis zijn. Het buurmeisje van twee huizen verder vindt het ook geweldig. En wij ook! Het plezier en gemak van een trampoline zonder de financiële aderlating ;) En het is goed voor Nora’s motoriek, want toeval of niet, sinds die trampoline kan ze nog beter met twee voeten samen springen en springt ze constant, ook binnen, zonder trampoline. En ze is er zo trots op, ons springkonijn. Wat ze misschien nog geweldiger vindt dan gewoon springen is haar laten vallen op de trampoline of op buik (of rug) gaan liggen terwijl de andere kindjes rond haar springen: pret verzekerd!

En aangezien er nog geen afsluiting is tussen ons en de buren, kunnen we het klein springgeweld een beetje in de gaten houden:

(Zoek Nora)

Eén klein minpuntje: ook al is de neiging soms groot om eens wild te doen en zelf eens te springen als zot, ik durf dat precies toch niet op de trampoline van de buren…

Troostprijzen

Ooh wat keek ik uit naar de dag dat ons terras zou gelegd zijn. Blauwe hardsteen. 50 x 50 cm. Propere, mooie stenen. In plaats van die vorte, vieze, vuile stabilisé dat nu al bijna een jaar ons terras moet voorstellen. En lelijk is het ook nog. En pijnlijk met blote voeten.

Ma bon, begin juli, ten laatste half juli gingen we dus normaalgezien eindelijk een aangelegd terras hebben. Normaalgezien dus. Normaalgezien als in: eigenlijk niet! Want de meneer van het terras had plots ” ’t verschot” in zijne rug en kon niet meer werken. Tsss, als dat al een excuus is…

Nog een zomer zonder echt terras dus. Ik moet zeggen, ik was de eerste dag enorm slechtgezind en teleurgesteld door het nieuws. Zo teleurgesteld als een klein kind dat geen of niet het gewenste kadootje krijgt. Of zo.
Maar goed, ondertussen heb ik het kunnen relativeren. Nog een paar maanden moeten wachten op een aangelegd terras, er zijn miljoenen ergere dingen dan dit. Miljarden zelfs.

En er zijn enkele troostprijzen:

1. We hebben wel gras! Iets meer dan een jaar zijn we in het bezit geweest van een tuin van 12m op een kleine 100m, zonder gras. Een grote oppervlakte modder eigenlijk. Onbegaanbaar en al zeker onbespeelbaar. Maar een 6tal weken geleden is er gras gezaaid en nu hebben we toch al een mooi zicht op een groen tapijtje. En ’t beste van al: de meisjes mogen er naar hartelust op lopen, spelen, ravotten,…

2. Onze oorspronkelijke bedoeling was een terras aanleggen van 9m (breedte van ons huis) op 4m. Dat is dan ook de grootte van ons huidig stabilisé-terras. Maar we begonnen te twijfelen of we toch geen groter terras wouden. Ons inhouden omdat we anders te weinig tuin zouden hebben, moeten we al niet doen. En een heel ruim terras heeft toch ook zo zijn voordelen. We hadden beslist dat we het bij 9 x 4m gingen houden, omdat het praktisch moeilijk was om nog voor half juli de voorbereidingen te doen om te vergroten. Maar nu we toch iemand nieuw moeten zoeken en we sowieso zullen moeten wachten tot na de zomer hebben we beslist om ons terras toch groter te maken.

3. De mooiste troostprijs. Nieuwe tuinmeubelen! Vandaag geleverd. En mooi dat ze zijn! Een chance, anders zou het wat zielig zijn, ontelbare zomers lang moeten kijken en zitten op tuinstoelen die je zelf gekozen hebt maar eigenlijk niet mooi vindt. Een houten tafel met aluminium poten, stoelen bestaande uit hout, aluminium en ehm textilene of zo oogt toch gezelliger en aantrekkelijker dan onze eerder lompe, niet zo mooie, maar wel veel goedkopere plastieken meubelen. Nuja, smaken verschillen uiteraard. We hebben de tafel en bijhorende stoelen alleszins al uitvoerig in gebruik genomen: ons avondmaal genuttigd (waarbij Marie dacht dat het hout wel een beschermend laagje smeerkaas kon gebruiken), een (overigens vruchteloze) poging ondernomen om onze belastingbrief via tax-on-web in te vullen, genieten van de zonsondergang en op dit eigenste moment ben ik zelfs aan het bloggen, zittende op een comfortabele en mooie nieuwe tuinstoel. Dat het wat fris begint te worden en vooral donker, is quantité négligeable.

Maar ’t zou nog mooier, nog chiquer, nog af-er zijn met onze blauwe hardstenen terrastegels eronder…

Geduld, Tamara, ge-duld.

PS Uiteraard zijn er ook reeds foto’s genomen van onze recentste aankoop maar aangezien ik foto’s moet uploaden via de vaste pc die – om evidente redenen – binnen staat en ik geen zin heb om mijn nieuwe tuintafel te verlaten, zal het voor morgen zijn. Of overmorgen.

Schoenenkastjes

Eindelijk zijn we verlost van dat lelijk, slordig, klungelig houten schoenenrekje in de inkomhal. Ik wou al lang een handige, mooie schoenenkast waarin de schoenen helemaal konden weggeborgen worden, liefst niet uit hout en die vooral groot genoeg moest zijn.

We hebben lang gezocht in winkels en gekeken in reclameboekjes maar niet echt iets naar ons goesting gevonden. Een paar maanden geleden twijfelden we wel even over hangschoenkastjes die we in Ikea zagen, maar ik was toch nog niet helemaal overtuigd. Maar lang leve blogland, want even later zag ik een foto van diezelfde hangkastjes hier en vond ik ze er wel leuk uitzien! En handig vooral.

Ondertussen hebben we ons ook de witte Trones kastjes aangeschaft en zijn ze zelfs al opgehangen. In net dezelfde constructie als bij rozebril trouwens. Bij hen was het uit noodzaak, hier kon het wel anders maar ik vond dat trapsgewijs-effect net zo leuk. De kastjes zijn nu al helemaal gevuld, dus eventueel kunnen we er nog 3 bijplaatsen. Ongelofelijk én schandalig hoeveel paar schoenen diene vent en dochter(s) van mij hebben jong …*grijns*

Dus, rozebril, sorry voor het schaamteloos pikken van jouw idee! :)

Wat ik vandaag zoal deed

• Ons patatjes uit bed gehaald, om 6u40 reeds
• samen gezellig ontbeten
• eventjes Chain Rxn gespeeld
• de meisjes ‘gedropt’ bij mijn mama
• 2 uur ramen, plintjes, plafonds afgeplakt
• tussendoor wat Chain Rxn gespeeld
• de 2 overgebleven muren in de leefruimte een eerste laagje verf gegeven
• de krop in mijn keel af en toe weggeslikt
• nog eens Chain Rxn spelen
• gezworen dat ik de komende weken maanden geen verfpot meer wil zien
• een beklemmend gevoel genegeerd telkens ik aan morgen dacht
• Chain Rxn gespeeld
• croque monsieurs gemaakt en opgegeten
• een tweede laag verf uitgesmeerd al zuchtend en zwetend en puffend (’t was behoorlijk warm achter glas)
• mijn maag voelen samenkrimpen als ik me Nora voorstelde met haar boekentasje op de speelplaats ‘helemaal alleen’
• genoten van ons mokkakleurtje (volgens bedgenoot is het trouwens eerder koffie verkeerd) op de muren
• voor de àllerlaatste keer Chain Rxn gespeeld
• even overwogen om Nora pas in september 2013 naar school te sturen
• gemerkt dat onze living er echt helemaal anders, warmer, rustiger, gezelliger uitziet na 3 dagen schilderwerken
• dat gevierd met een spelletje Chain Rxn
• Nora en Marie gaan halen bij meter/moeke
• Marie al veel meer zien stappen en gemerkt dat ze het  heel erg leuk begint te vinden
• Nora voor de eerste keer meegenomen in de douche in plaats van in bad (aangezien een uitgebreid bad vanaf nu niet meer in ons krap avondtijdsschema zal passen)
• gezien dat de douche een groot succes was voor Nora: ze glunderde van trots omdat ze net zoals de grote mensen mocht douchen
• Marie geknuffeld en blaaskusjes gegeven
• Marie zien schaterlachen
• Nora zien dansen met K3 (en ze begint de danspasjes steeds beter en accurater te imiteren – mijn god, wat is ze om op te eten dan)
• Marie flesje gegeven en in bed gezwierd
• onszelf gelukkig geprezen met twee dochters die zo goed en vooral grààg gaan slapen als ze moe zijn: Marie begint te lachen en te wijzen naar haar kamertje als we de trap op gaan en sluit met een grote glimlach haar mooie blauwe ogen
• Nora megahard geknuffeld en haar haartjes gekamd
• 1089 keer gedacht: jongens toch, wat is wordt ze groot, maar ook: jongens toch, wat gaat die plezier hebben op school, maar ook: jongens toch, wat zal het wennen zijn voor haar – en voor ons
• Nora nog een dikke slaapwelkus en -knuffel gegeven: de allerlaatste slaapwelknuffel als niet-schoolgaand kind
• Nora’s schoolspulletjes klaargezet
• bedacht dat het ook wel leuk zou zijn als de slaapkamers ook eindelijk eens een kleurtje krijgen
• mij de reddeloosheid van ons oudste ingebeeld als ze morgen voor haar groot bord patatjes, vlees en – o wee – groentjes zit, niet wil eten en niemand bekend rondom haar ziet
• Nora’s reservekleertjes genaamtekend
• nog eens Chain Rxn gespeeld
• met sfeerlicht nog eens goedkeurend genoten van onze gezellige geschilderde living
• voor de 784ste keer verzucht dat het hélemaal de max zal zijn eens we meubels naar ons goesting hebben – en een deftig terras – en een aangelegde tuin – en een oprit
• bedacht dat we misschien al de lotto gewonnen hebben ondertussen
• meteen ook bedacht dat dat wel niet het geval zal zijn
• toch nog maar eens Chain Rxn gespeeld
• mij 529 keer afgevraagd hoe ze al die nieuwe dingen morgen zal ervaren, of ze zich vlotjes of net niet zal kunnen aanpassen, of ze wel of niet zal eten ’s middags: zal ze bezwijken onder de sociale druk of zal ze bewijzen hoe koppig ze eigenlijk feitelijk wel kan zijn?, of ze mama en papa gedurende de dag héél hard zal missen of slechts een klein beetje of helemaal niet, of ze wel of niet zal slapen in de namiddag, hoe lang ze het zal volhouden zonder te slapen, of ze dinsdag opnieuw zal willen gaan?
• gewacht op manlief die achter frietjes was: bijna één uur moeten aanschuiven terwijl er maar 3 klanten voor hem waren en 5 aan het bedienen waren
• vooral medelijden gehad met manlief aangezien ik ondertussen Chain Rxn kon spelen
• voor de echt àllerlaatste keer trouwens
• naar Dr House gekeken: ’t was extra spannend vond ik. En triestig. En die Amber is was eigenlijk wel een wreed knap ding
• en Chase is hoe langer hoe minder knap
• niet dat hij ooit echt knap was eigenlijk
• gevloekt omdat het de laatste aflevering is
• nuja, Prison Break is ook niet slecht
• heel hard gewenst om morgen voor één dagje (of laten we er een weekje of zo van maken) een klein lief schadeloos vliegje te zijn
• bedacht dat ik misschien beter in bed zou kruipen: alle schoolbenodigdheden staan klaar, ik weet wat Nora en Marie zullen aandoen morgen en ik weet wat ik ga aandoen
• beseft dat ik de slaap zal nodig hebben want het wordt morgen een, naar ik lichtjes durf vermoeden, vrij emotionele dag
• bedacht dat ik toch niet direct zal kunnen slapen
• mezelf beloofd dat ik ga slapen nadat ik dit blogje geschreven heb…
• en nadat ik nog één keer Chain Rxn gespeeld heb.

Aja, Nora gaat morgen naar school. Moest je ’t nog niet weten. En miljaar, ik ben er echt niet goed van. Wat gaat dat dan morgen wel niet zijn? Ja, de kleenex-jes (3 pakjes zullen wel volstaan, hoop ik) zitten al in mijn handtas. Maar ik beloof om mijn uiterste best te doen om pas in huilen uit te barsten eens we volledig uit het zicht van ons studentje zijn…
En na de hysterische, over-the-top, overemotionele, rollende-ogen-uitlokkende huilbui gaan manlief en ik er een gezellig dagje van maken met ons tweetjes.

Want ondanks alle vragen, twijfels, spannendheid, onzekerheden vind ik het ook wel leuk en tof en fijn voor Nora (en voor ons) dat ze naar school mag en ik twijfel er niet aan dat ze zal genieten van de nieuwe prikkels, uitdagingen, kindjes, juffen,…

Maar toch eh. ’t Voelt raar om zo ‘plots’ een schoolgaand kind te hebben.