Hier is ze dan!

Hello Blogland,

Als papa mag ik het blijde nieuws brengen dat patatje nummer 3 geboren is!

Naam: Lena

Geboortedag: 26 november 2010 18u40

Lengte: 51 cm

Gewicht:  3560 gr

Speciaal detail: langste navelstreng in de carriere van de vroedvrouw, mogelijk een prijsvraag waard!

Bevalling in ’t kort: binnen rond 7u15, zelfde tergend langzame vooruitgang als bij Nora, maar wel met een “bliksem”bevalling, Tamara was (en is) fantastisch! Moeder en dochter stellen het goed, dochter was om 22 u al 2 maal succesvol “aangelegd”!

Tot binnenkort misschien!

Papa Jurgen

Ze is er…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

… nog steeds niet!

Gefopt! Haha!

Ons derde spook had dus duidelijk geen zin om zich aan onze (eenzijdige, ik geef het toe) deal te houden. Hoewel, ze heeft ons wel ons dagje Gent nog gegund, dat wel. En vandaag zijn we zelfs nog eens met ons tweetjes iets gaan eten, omdat dat er voor een tijdje niet meer zal inzitten. Tenzij ze beslist van nog een week te wachten met geboren te worden. Maar dan geef ik haar op voor adoptie. Er zijn grenzen… ;)

41 weken zwanger dus. Wie had dat ooit gedacht? Ik alleszins niét.

Ik vermoed dat patatje nummer 3 perse het record van haar oudste zus (40w 6d) wou verbreken. Een voorbode van de toekomstige jaloezie en kattigheid tussen de 3 zussen? Maybe. Alleszins, het is je gelukt, lieve schat. Je hebt je zus verslagen. Kom er nu als-tu-blieft maar uit! En hou het kort en zonder teveel pijn. Ge hebt het al genoeg uitgehangen, me dunkt.

En hoe gaat het met mij? Goh, ’t gaat wel, danku. Manlief zijn verlof is vanaf gisteren begonnen en dat scheelt een boel. De drukke ochtend- en avondrushes doen we met twee en dat lukt goed. Minder belastend en vermoeiend voor mij. En overdag, als Nora en Marie naar school zijn, is het wel gezellig zo met ons twee. Vooral ’s avonds en ’s nachts heb ik het bij momenten wat lastig en ben ik behoorlijk ongeduldig.

Maar ik probeer het te relativeren: ze komt er echt ooit wel eens uit. Én: beter te laat dan te vroeg geboren worden. Dat besef ik ook wel heel goed. Maar toch, de nieuwsgierigheid brandt. En de ongemakken nemen soms de bovenhand.

Afgelopen maandag was het nog eens gyne-controle. En aangezien ik de dagen ervoor toch wel druk voelde onderaan en steken en andere last en pijntjes dan anders (maar geen harde buiken), had ik lichtjes de hoop dat er al een beetje schot in de zaak was gekomen. Maar noppes. Nog steeds een ruime centimeter, maar geen verweking of verkorting van de baarmoederhals. Ook half uurtje aan de monitor mogen liggen. Harttonen: perfect normaal. Contracties: flatline. Niks noppes nada harde buik of iets dat erop lijkt.

She’d better be worth it! Maar dat zal ze zeker en vast wel zijn, daar twijfel ik niet aan :)

En dit is mijn buik op 41 weken zwangerschap. Echt de állerlaatste buikfoto. Hoop ik.

 

Brief aan mijn derde dochter.

Liefste buikbewoonster nummertje 3,

Ik heb 2 vrij eenvoudige verzoekjes voor jou. Na meer dan 9 maanden parasietje gespeeld te hebben in mijn buik en je tegoed gedaan te hebben aan míjn voedingsstoffen en míjn energie. Na mijn lijf vervormd te hebben. Na mij meermaals te pijnigen (en nog steeds) met je hyperbeweeglijk gedoe. Na mijn bekkenligamenten, rugspieren en buikspieren om zeep geholpen te hebben. Na die lange 9 maanden vind ik wel dat ik iets mag terugvragen, vind je ook niet, lieve dochter van me?

Welnu.

Verzoekje nummer 1: Nog een 24-tal uurtjes. Máximum 24 uurtjes. Zolang tolereer ik je aanwezigheid nog in mijn warm en blijkbaar supergezellig buiknestje. Nu je mijn ons geduld al zo lang op de proef gesteld hebt, wil ik je wel vragen om morgen overdag toch ook nog niet geboren te worden. Neen. Want morgenvoormiddag mogen we nog eens op controle en mag ik een half uurtje aan de monitor liggen. Nu, daarvoor vraag ik je niet om te wachten, dat is nu niet echt iets om hard naar uit te kijken of zo. Maar het volgende wel: je papa en ik gaan er nog een dagje Gent van maken. Heel waarschijnlijk een van de allerlaatste quality-time momenten met ons tweetjes voor-ehm-heel lang. Na de controle iets gaan eten, de sfeer van Gent nog eens gaan opsnuiven, wat shoppen, wat rondwandelen waggelen. En het zou nu wel heel sadistisch zijn van jou, lieve lieve schat, van ons eerst te laten wachten en de 40 weken te overschrijden en dan nét die ene dag dat je mag blijven zitten, onze plannen te dwarsbomen. Het zou mijns inziens getuigen van een klein beetje aandachttrekkerijk, niet? Dus allez ja, gun ons dat dagje nog, ok? Vanaf 16u (als we je zussen opgehaald hebben van school) heb je vrijspel.

Hoewel…

Verzoekje nummer 2: Ik zou eigenlijk heel graag eens overdag bevallen. Je grootste zus is om 22u20 geboren, je andere grote zus om 20u12. En nadien volgt dan altijd een lange, donkere nacht. Je papa bleef natuurlijk wel zo lang mogelijk bij mij, maar een ganse nacht blijven, dat gaat niet. En zeker nu niet met die 2 andere fantastische dochters van ons die ook wat aandacht nodig hebben. Zeker nu. En ik heb het niet zo voor die nachten op de materniteit. Slapen in een vreemd bed en dan nog helemaal alleen. En alles lijkt somberder en negatiever en lastiger ’s nachts. En ik ben daar nogal gevoelig voor. Zeker als ik alleen ben. Allez ja, natuurlijk ben ik niet helemaal alleen: jij zal er zijn, uiteraard. En de heel vriendelijke en behulpzame vroedvrouwen natuurlijk. Maar toch. Het lijkt me wel eens leuk om te bevallen als het nog licht is zodat ik langer de gezellige drukte van overdag kan meemaken. Het zou ook wat beter zijn voor mijn nachtrust. Want de eerste nacht bijna niet slapen wegens weeën en de volgende nacht ook niet wegens net bevallen, adrenalinerush en een hongerige baby: ’t is ook niet alles.

En ja, ik weet het. De 2 verzoekjes met elkaar combineren is niet evident. Want beginnen met geboren worden op maandag 16u is niet echt een garantie op een geboorte overdag, niet waar? Tenzij je er, zoals uw oudste zus, bijna 24u over doet, maar-ehm-daar stel ik dan ook weer mijn veto voor.

So let’s make a deal: morgen hou je het nog rustig en dinsdagmorgen, zo rond 6 à 7u begin je je een wegje naar buiten te duwen. Heel vlotjes en zonder je mama teveel pijn te doen. Maar ook niet té vlot, zodat ik wel nog een epidurale kan vragen. Want na 2 bevallingen met epidurale ben ik precies toch een beetje bang om te bevallen zonder epidurale. Ja, je mama is een mietje. Soms eh. Soms. En dan geboren worden rond 12u ofzo. Wouldn’t that be nice?

Ow, wacht. Ik heb iets over het hoofd gezien, geloof ik. Dinsdag. Dat is 23 november. 23-11-10. Hmmmz, dat is dan weer geen mooie datum. Dedju toch.

Let’s make a new deal: startende weeën rond maandag 16u en dan toch maar ’s avonds bevallen rond 21u. Geen bevalling overdag dan, maar wel een mooie datum: 22-11-10. U can ’t have it all.

Veel liefs van je mama die er ondertussen extreem hard naar uitkijkt om je in mijn armen te houden,

x

Nvdr. Ik maak me weinig illusies. Ik heb niet het gevoel dat ik morgen zal bevallen. En ook overmorgen niet. Geen voorweeën, nauwelijks harde buiken en nog relatief beweeglijk en mobiel. Ach ja, we zullen er nog maar een beetje van genieten, zeker? *groen lachje*
Alleszins, morgen ga ik wel genieten van ons dagje Gent!

Nvdr. 2. Laat me even duidelijk stellen dat gans dat gedoe rond een ‘mooie datum’ uiteraard een beetje om te lachen is. Wannéér ons derde patatje geboren wordt is van heel erg ondergeschikt belan als puntje bij paaltje komt, uiteraard. Als ze maar gezond is! Cliché, maar oh zo waar. ’t Is maar als je de weken in zwangere toestand ziet voorbijschrijden dat je daar wel eens bij stilstaat en dat je daar uit verveling wel eens onnozel over doet.
En ik ben soepel. 23-11-10 is zeker ook ok. Ik geraak er namelijk niet aan uit wat ik het meest prefereer: overdag bevallen op 23-11-10 of ’s avonds op 22-11-10 bevallen. Dus lief kind van ons, ge moogt zelf kiezen. Is ’t goed?  Maar niét morgen overdag :p

D-day

Vandaag, 18 november, exact 40 weken zwanger.

En neen, ’t zal niet voor vandaag zijn. Zelfs niet voor morgen, denk ik. Nuja, zeker weten doe je natuurlijk nooit. Afgelopen maandag werd er nog eens intern gecheckt door de gynaecologe en had ik toch ‘al’ een ruime centimeter opening. Maar nog absoluut geen verweekte of verkorte baarmoederhals. En blijkbaar is ze toch ook al een beetje ingedaald. Een primeur! En ik voel dat precies ook wel: veel druk beneden, lage pijnscheuten, meer waggelen en veel meer druk en geschop op mijn blaas. Pijnlijk.

Wat ik wel weet: als mevrouw Kamilla maandag nog steeds geen goesting heeft om uit haar nest te kruipen, ga ik wel een beetje veel ongeduldig worden en ambetant(er) lopen. Maandag 22 november is de deadline. In mijn hoofd althans. En bovendien een mooie datum: 22-11-10. En ja, ik heb iets met cijfers en data. 17 en 19 november zijn niet zo’n mooie data bijvoorbeeld. Even data wel. Met 21 of 22 november als absolute favorieten.

Bovendien heb ik echt geen zin om nog een woensdagnamiddag in hoogzwangere toestand door te brengen door te spartelen samen met 2 actieve, drukke dochters die afwisselend niet/moeilijk luisteren en momenteel ook heel moeilijk alleen kunnen spelen. Ik heb afgezien ja, gisteren. En was blij toen de papa thuiskwam, zijn dochters in bad stak en ik nadien zelf kon genieten van een zalig warm bad.

Dus hevig bewegend en wriemelend buikbewoonstertje (Want veel bewegen blijft ze doen, ook al heeft ze minder en minder plaats. Dan duwt ze wel gewoon wat extra hard tegen de spieren en huid van de mama. Ik zweer het u, dat doet zeer! Ik heb al vaak gedacht dat ze gewoon Alien-gewijs uit mijn buik zal kruipen en niét langs de meest gebruikelijke uitgang. Maar kijk, blijkbaar is de huid echt een heel elastisch en weerbaar iets.) : vanaf zaterdag mag je er wel eens aan denken om naar buiten te komen, ok?

Want ik begin ook behoorlijk benieuwd te worden naar ons derde meisje. Hoe zal ze eruitzien? Zal ze op Nora of Marie lijken? Of wordt het weer een gans andere qua uiterlijk? Ik heb al een brunette en een blondje. Nu misschien een rostje? En ik kijk er ondertussen wel heel hard naar uit om dat klein babyboeleke in mijn armen te houden, te knuffelen, te kussen, te verzorgen, te voeden, … De slapeloze nachten, de chaotische, drukke dagen, ons ritme die weer helemaal overhoop gehaald gaat worden, proberen we uit volle macht te relativeren.

Maar tegelijkertijd is er nog een drempel om te bevallen. Niet zozeer voor de bevalling zelf, ook al heb ik daar af en toe ook wel schrik voor en razen de ergste scenario’s door mijn hoofd. Maar bon, daar moeten we door. En de derde keer zal dat ook wel zonder te veel (kleer)scheuren lukken, veronderstel ik. Het is eerder het ‘niet meer zwanger zijn’ dat me afschrikt. Telkens ik denk: oh, zou het nu begonnen zijn? denk ik ook: Oh neen, nu nog niet, ik ben nog niet klaar! Praktisch is álles klaar, tot in de kleinste details: het aankondigings-smsje staat opgeslagen in mijn gsm, de maxi-cosi staat gebruiksklaar, de minipampers steken al mooi op een rijtje in de kast,… Maar mentaal is het minder evident. Waarschijnlijk omdat dit de laatste zwangerschap is en het dus afscheid nemen is van zwanger zijn. En ja, zelfs na de derde keer ben ik over het algemeen heel graag zwanger. Natuurlijk klaag, zaag, zucht en blaas ik heel frequent. Maar genieten doe ik ook nog steeds. Het idee dat het mijn allerlaatste dagen zijn met een dikke, zwangere buik en dat het de allerlaatste (vaak pijnlijke!) stampen en schoppen zijn, ik word er toch een beetje verdrietig van. Ook heel deze magische, spannende, mysterieuze periode momenteel: Wanneer zal het beginnen? Haal ik deze dag nog of niet? Zijn we volgende week deze tijd een dochter rijker of nog niet? Naar de winkel gaan met altijd de spanning: gaat mijn water hier breken? Ik ga dat missen, ja. Heel erg.

Wat ik echter niét zal missen aan het zwanger zijn en die dikke buik:

• De mottigheid de eerste maanden. Een primeur bij deze zwangerschap, dus extra verrassend en extra lastig.
• De overweldigende vermoeidheid. De eerste maanden, maar ook de laatste maanden. Slapen verloopt ondertussen wel wat moeizamer. Inslapen is geen probleem, maar als ik ’s nachts voor ’t een of ’t ander wakker word, kan ik heel moeilijk opnieuw inslapen. Ik heb ook vaak last van een slapende arm of pijnlijke schouder en pijn in de rug. Gelukkig ben ik overdag zalig alleen thuis en kan ik het rustig aan doen.
• Die verdomde olifantenpoten! Nog nooit zoveel last gehad van vocht in mijn benen en handen als nu. Schoenen aandoen is een hatelijke job geworden. Ik heb het heel lang volgehouden om met mijn Birkenstocks buiten te komen, maar dat is nu toch al een paar maanden niet meer mogelijk. En mijn meeste andere schoenen zijn momenteel te klein. En die die nog net passen, zijn botten en echt wel moeilijk aan te doen. Elke keer is het vloeken en zuchten. En ’t is niet dat die dikke buik het mij echt gemakkelijk maakt om te bukken of voorover te buigen zonder dat ik pijn heb of buiten adem geraak. Miserie! Ik ga blij zijn als ik mijn eigen vertrouwde slanke(re) voetjes en enkels ga terugzien, amai niet.
  Door het vocht in mijn handen en armen, heb ik ook vaak last van tintelende en gevoelloze vingers.
• Die bekkeninstabiliteit. Hoewel ik er godzijdank bij deze zwangerschap veel minder last van had dan toen ik zwanger was van Marie. Maar toch, vooral ’s nachts is het afzien: draaien in bed is een ware marteling en ’s morgens opstaan ook. Ook de plotse pijnscheuten in rug en schaambeen zijn momenteel weer toegenomen, ook overdag.
• Het minder mobiel zijn op het einde. Opstaan, rechtstaan, stappen, in en uit auto stappen,… Het gebeurt allemaal véééél trager en moeizamer en al kreunend en zuchtend. En ik ben dat zo beu, dat gezucht van mezelf. En constant buiten adem zijn bij de mínste inspanning. Ik kijk ernaar uit om weer eens te kunnen zot doen en rollebollen met mijn dochters zonder constant te moeten zeggen: pas op, niet te hard! Neen schat, dat kan ik niet meer. Neen, ik kan u echt niet meer pakken nu. Toe zoeteke, een beetje rustiger. Enz.
• Overal tegenaan botsen met mijn buik: deurklinken, keukenschuiven, tafels, kasten, mensen,… Ik onderschat de omvang van mijn buik nog vaak blijkbaar.
• Niet meer gemakkelijk zitten op een stoel. Zeker niet in de auto.
• Gebrek aan kleding! Amai! Dat ben ik ook spuugzat. Altijd diezelfde zwangerschapskleren. Aja, want momenteel zijn er eigenlijk nog maar 1, misschien 2 broeken die echt comfortabel zitten. En ik ga momenteel 100% voor comfortabel. Maar ge wordt dat beu, altijd diezelfde outfit. Na het bevallen zal het zo mogelijk nog frustrerender zijn, want wanneer oh wanneer zal ik weer mijn normale kleren aankrijgen natuurlijk. Want bij mij verdwijnen die zwangerschapskilo’s echt niet als sneeuw voor de zon tijdens de borstvoeding. Nuja, aangezien deze derde zwangerschap ook wat nieuwe elementen bevatte, zullen mijn kilo’s misschien deze keer wél gemakkelijk slinken. Wie weet.

En dit is mijn buik nu. Waarschijnlijk de allerallerallerlaatste zwangere buikfoto ooit. *Slik*
Zelf heb ik de indruk dat hij sinds de vorige keer een stuk gegroeid is, hoewel het op de foto wat minder duidelijk is precies. Ofwel is hij gezakt en voelt het daardoor anders.

Oh ja, en de weddenschap! Het wordt spannend! Diegenen die dachten dat ik de 40 weken niet ging halen, zitten er alleszins al naast, maar geen nood: wie het dichtst bij het geboortegewicht zit, ook al is de datum verkeerd, maakt ook nog kans op een doopsuikerke natuurlijk.
Succes! :)

Bijna 39

38 weken en 5 dagen zwanger. Helemaal voldragen, zoals ze zeggen. En ook: any day now. Ook al voel ik weinig tekenen van beginnende uitdrijving. Maar bij Nora en Marie had ik dat ook niet, het kan weer heel plots beginnen. Toch ook wel een heel mysterieuze, magische en spannende periode; een dag die gewoon begint maar plots niet meer gewoon is door de start van een bevalling en geboorte. Ik probeer er toch ook wel van te genieten.  Zolang het niet te lang duurt natuurlijk.

En we voelen ons nog steeds redelijk. Alles gaat wel wat trager en moeizamer, maar kom, ik heb deze voormiddag toch nog de slaapkamers en de trap kunnen stofzuigen zonder al teveel last. En gisteren vrij veel gewandeld, aan een slakkentempo weliswaar, maar ik geraak vooruit. Slapen op zich lukt ook nog. Ik slaap heel makkelijk in, alleen word ik elke keer wakker als ik me wil draaien. En draaien in bed wordt elke nacht een beetje pijnlijker en lastiger. Door dat frequent wakker worden, word ik blijkbaar ook steeds gewekt tijdens een droom. Het zijn altijd heel bizarre, beetje enge dromen, maar ik kan me nooit precies herinneren waarover ze gingen. Ik herinner me enkel het onaangename gevoel erbij. En heel soms heb ik het ook moeilijk om terug in te slapen als ik weer eens wakker geworden ben om te draaien. ’s Morgens voel ik me dan ook zelden echt uitgeslapen. Gelukkig kan ik overdag wel wat rusten. En eens meer dan 2 dagen op rij echt vroeg gaan slapen, zou misschien ook wel helpen.

En ik blijf met een wreed beweeglijk minimeisje in mijn buik zitten. Minder plaats of niet, she doesn’t care. Ik daarentegen… Mijn blaas en spieren krijgen het hard te verduren. Vorige week had ik zelfs een paar uur een felle, stekende spierpijn in mijn buikspieren. Enkel aan de rechterkant. Bijna ondraaglijke pijn. Soms twijfelde ik zelfs of het geen weeën waren, de pijn ging min of meer op en af, maar de lokatie en de soort pijn was niet echt typisch voor weeën. En plots was de pijn weg. Waarschijnlijk had ze zich zo gedraaid dat ze enorm hard op mijn buikspieren duwde en die spieren dat niet zo tof vonden.

Dit is mijn buik nu:

 

Persoonlijk zie ik heel weinig verschil met  3 weken geleden. Zelfs mijn tenue is hetzelfde ;). Wat vinden jullie?
Al bij al toch geen heel grote buik om bijna 39 weken zwanger te zijn. Zeker met een reuzenbaby erin. Het blijft een onwerkelijk en raar idee dat er in dat dik buikje een echte volgroeide stevige baby zit.

Stilte voor de storm.

De mentale rust bevindt zich blijkbaar niet alleen in mijn hoofd, maar ook op mijn blog. Nuja, veel valt er hier ook niet te melden eigenlijk. We hebben een weekje herfstvakantie (bijna) achter de rug waarbij we allemaal thuis waren, ook manlief. Een leuke, rustige vakantie was het. Veel binnen gespeeld (wat doet ne mens anders met zo’n nat, winderig weer), koekjes gebakken, rijstpap gemaakt, pudding met een speculooskoekje, samen naar de markt geweest, Nora op logement geweest. Veel zottekes gedaan. En geluierd: ’s morgens bokes in de zetel eten, laat ontbijten, aankleden als het al middag is, ganse dag niets doen en spelen zonder tussendoor op te ruimen. Onbetaalbare quality-time met ons twee patatjes eigenlijk. En ze blijven de meest schattige, grappige, mooie, lieve, knappe meisjes van de hele wereld. Voor ons toch :)
Maar ook wel vrij productief geweest. Zo goed als alles is klaar voor de nieuwe baby: bedje, park, valies, pampers, geboortelijst, doopsuiker,… En een gedetailleerde checklist voor wat er allemaal moet gebeuren ná de geboorte. Ook handig. En heel rustgevend. Lijstjesfreak die ik ben.

Nu enkel nog bevallen, zeker? Maar dat zal nog niet voor direct zijn, peins ik. Bij de laatste controle, een paar dagen geleden, was er een klein vingertopke opening (maar dat is volgens mij net hetzelfde als zeggen dat er noppes opening is, maar soit), maar de baarmoederhals was nog lang en stug. En nog niks noppes indaling. Maar dat zijn we nu wel al gewoon. Mijn kinders beginnen maar in te dalen als de mama al een uur of 10 aan het afzien is. Zo lief zijn ze wel.

Nu,  ze mag nog een weekje blijven zitten. Maandag start Marie met school en haar eerste (korte) week wil ik toch wel heel graag van thuis meemaken. Vanaf 11 november krijgt ons derde dochter vrijspel en mag ze haar waterbubbel verlaten. 12/11/10 zou mooi zijn. Maar ik ben realistisch (of probeer het toch te zijn): ik heb een donkerbruin vermoeden dat ik die tweede week school ook nog van heel nabij zal mogen meemaken en dat ik echt pas rond die 18de november zal bevallen. Maar please, oh pretty please, niet veel later! Ten laatste zondag 21 november. Mooie deadline, vind ik dat. Afgesproken, klein stevig buikbewonertje?
Want eerlijk. Ook al ben ik overdag alleen thuis, die drukke ochtend- en avondrushes als het opnieuw school is en manlief gaan werken is, ik kijk daar precies toch niet zo superhard naar uit. Toch niet voor twee weken. Of meer.

En ja, de ochtend- en avondrushes als de baby uít de buik is, zullen ongetwijfeld nog lastiger en hectischer zijn. Maar dat zijn zorgen voor – veel – later. De man des huizes is na de bevalling 4 weken thuis en tijdens de kerstvakantie ook. Het échte werk, alleen met drie kinders, is dus pas voor na de kerstvakantie…

Met al die voorbereidingen en ook door de steeds dikker wordende buik, wordt het voor Nora en Marie steeds duidelijker dat er binnenkort echt een baby’tje komt. Nora is de laatste weken énorm aan mij gehecht, heel veel spontane knuffels, naast/op mij komen liggen in de zetel en uitgebreid gekus en geknuffel bij het gaan slapen. Ook mijn buik krijgt spontane kusjes en aaikes. Superlief. Misschien beseft ze bewust of onbewust dat ze me straks even zal moeten missen als ik in het ziekenhuis lig? Of beseft ze dat ze binnenkort mijn aandacht zal moeten delen met een kleine baby? Ze kijkt alleszins wel uit naar de komst van haar klein(ste) zusje.  In de buurt van andere baby’s gedraagt ze zich alleszins als een perfect moedertje, dus dat komt wel goed.
Marie is ook enthousiast. Ik betwijfel soms wel of ze ten volle beseft wat een baby in huis eigenlijk betekent. En aangezien het een aandachts- en showbeestje is en aangezien ze tot nu toe altijd de jongste geweest is, zal zij het moeilijker hebben, denk ik. En zal er zeker en vast sprake zijn van wat jaloezie. ’t Is al zo een sterk en hevig karakterke met uitgesproken emoties. Ze is ook zót van baby’tjes en er heel lief mee, dus ik hoop dat als we haar veel betrekken in het zorgen voor en haar ook de nodige exclusieve aandacht geven, het wel goed komt.

Tot slot, enkele sfeerbeelden van de twee zusjes. Twee meisjes die prachtig en mooi kunnen samen spelen. Die heel lief kunnen zijn voor elkaar, voor elkaar in de bres springen, nu al. Die leren toegeven en compromissen sluiten, elk om beurt. Maar die ook ruzie kunnen maken om het minste, elkaar pijn doen, elkaar plagen en jennen. Maar toch, als puntje bij paaltje komt, kunnen ze echt niet zonder elkaar. Hun gezicht als ze elkaar ’s morgens terugzien, is onbetaalbaar.

Linksboven: Nora die redelijk blij was met haar echt prinsessenbed; de roze hemel werd deze week aan het plafond bevestigd. Roze all the way!
Rechtsboven: Halloween! Boe!
Linksonder: Zusterliefde ’s morgens in bed.
Rechtsonder: Samen doktertje spelen.

Een half jaar!

Thuis! Ik! Tot 26 april!

Oh, wat keek ik uit naar het einde van deze werkdag. Al we-ken.
En oh, wat dacht ik dat ik euforisch ging zijn als mijn laatste werkdag erop ging zitten. Pas op, ik ben héél blij en opgelucht. Maar de echte euforie ontbreekt wel. Het voelde wat raar en het is alsof ik het toch niet helemaal besef dat ik echt weer zo lang thuis mag zijn.
En uiteraard is het allemaal ook dubbel omdat het toch ook een beetje afscheid nemen is van lieve, toffe collega’s.

Eigenlijk is het een beetje zoals het ‘laatste examen-gevoel’. De dag van het laatste examen was indertijd ook dé dag waar ik maanden naar uitkeek. Waarop ik ongetwijfeld huppelend en euforisch het laatste examen zou verlaten. Maar toch was dat nooit zo. De euforie is telkens toch iets minder uitgesproken dan in mijn fantasie. Ook al was de opluchting ook echt wel groot.

Maar toch blij nu! Blij met de tijd om alles voor te bereiden voor de komst van ons derde patatje, tijd om me mentaal helemaal te kunnen focussen op die nieuwe baby en tijd om nog wat uit te rusten en te genieten van mijn gezinnetje. 8 november moet álles klaar zijn en kan het echte aftellen beginnen. Hoewel ze dan wel nog minstens een weekje mag blijven zitten eigenlijk.