A girl and her smartphone

Omdat ze me al een tijdje de ogen uitstaken,

Omdat mijn groene telefoonknop van mijn oude gsm plots niet meer werkte,

Omdat het binnenkort (nuja, binnen 2,5 maanden…) toch mijn verjaardag is,

trakteerde ik mezelf op een folie’tje:

Een smartphone!

En wel een HTC Wildfire S. Een zwarte.

 

 

Wat een leuk nieuw speelgoedje!
Gisterenavond/nacht tot na 1u de uitgebreide handleiding van a tot z uitgeplozen om alle mogelijkheden te ontdekken. Ik ben weliswaar nog niet rond geraakt maar het voornaamste weet ik nu wel, denk ik.
Ik ben alleszins verliefd op mijn HTC’tje :)

Maar wat downloadbare app’s betreft ben ik wel nog een complete leek. Dus, lieve mede-smartphoners onder jullie, overspoel mijn blog en mailbox met jullie tips en ervaringen aub! Welke apps zijn onmisbaar, handig, tof, leuk, plezant, levensnoodzakelijk,…?
Dank u zeer!

P.S. Niets dan lof over pdashop trouwens. Woensdagavond om 21u45 bestelling doorgeveven en betaald. Geen verzendkosten en de volgende dag al om 10u30 geleverd aan huis! Sjiek!

Advertenties

En we lopen voort!

Tot voor kort liep ik, tijdens de Start 2 Run lessen, een toertje rond ons huis. Slechts 2 km, maar in begin was dat voldoende. Maar nu zijn het al langere loopstukjes en werd ik de route die ik telkens tweemaal moest doen een beetje beu.

Dus stippelde ik een nieuwe looproute uit. Met gmap-pedometer. Heel handige website om loop- en fietsafstanden te laten berekenen!
De toer die ik nu loop is 5.5 km en kan uitgebreid worden naar 7.5 km. Je weet maar nooit dat ik ooit 7.5 km aan een stuk kan lopen *proest*
Ik hoop alleszins wel dat ik binnen enkele weken 5.5 km aan een stuk kan lopen. En dán, dames en heren, dán koop ik mij zo’n ding om aan mijn arm te hangen zodat ik precies weet hoeveel, hoe snel en hoe lang ik loop. En kan ik dat met jullie delen op Facebook en al. How cool is that!?
Ik zit nu aan les 26 van de 30 lessen en dat betekent: 13 minuten lopen, 2 minuten stappen, 13 minuten lopen, 2 minuten stappen, 8 minuten lopen, 1 minuut stappen. En ik zweer het u, gisteren was de eerste keer dat ik echt afgezien heb, amai! Zeker tijdens de tweede 13 minuten was het lastig en had ik elastieken benen.

Waarschijnlijk had deze berg heuveltje er wel wat mee te maken:

 

Au, mijn kuiten! Het ziet er misschien niet zo steil uit, maar geloof mij, ’t gaat omhoog! En een hobbelige ondergrond wat ook al extra vermoeiend is. Maar ik hou soms wel van wat extra afzien. Achteraf ben ik dan nog zo trots op mezelf.

De  idyllische, rustige omgeving verzacht ook wel (een heel klein beetje) het leed. Zeker als ik aan het afzien ben op dit bergje en er door mijn oortjes: “Allein, allein!” schalt, geeft dat toch wel een speciaal gevoel.
De toer die ik nu loop is echt ideaal: heel mooie groene omgeving, erg gevarieerd (klein stukje steenweg, geasfalteerd klein baantje, modderpoeltje, onverharde wegjes, kiezelbaantje), met af en toe ook wat bebouwing zodat er wat meer afleiding is (stiekem binnenkijken, i love it) dan de eindeloze rij bomen of stukken gras.

En bij deze heb ik het stokje van Annelyse aangenomen en uitgevoerd se!

P.S. Ik ben een totale leek in die registratie-meet-toestelletjes voor aan de arm of pols. Dus mensen die hier wel ervaring mee hebben: Welk merk koop ik best? Waar moet ik op letten? Wat bestaat er allemaal? Niet té duur graag. Het moet zeker niet té specialistisch zijn, maar ’t moet ook niet na 2 keer kapot zijn natuurlijk. Geef maar tips hieronder of via mail, merci!

Digitaal dilemma

Op mijn ZWATODOL (Zwangerschapsverlof To Do Lijstje, moeha) staat een taakje dat ik al heel lang uitstel.Iets wat bijna iedereen heel lang uitstelt, denk ik. En gelieve dit dan ook te beamen om mijn schuldgevoel niet aan te wakkeren. Waarvoor dank.

Namelijk: digitale fotoalbums maken van de massa foto’s die op onze externe harde schijf opgeslaan staan. Onzichtbaar en goed weggestopt. En dit vanaf de geboorte van onze eerstgeborene. En misschien nog een kleiner album van ons vóór het kinderentijdperk.

Maar ik zit met een dilemma. Ik weet niet goed hoe ik de albums zou sorteren en organiseren. Ik overweeg om albums te maken van een periode van 3, 4 of 6 maanden. Dus bvb. een album ‘januari – april 2007’ of ‘januari – juni 2008′. Allemaal goed en wel. En overzichtelijk.

Maar! Eigenlijk wil ik ook voor de drie meisjes apart een persoonlijk album dat enkel van hun is met (vooral) foto’s van zichzelf. Maar hoe organiseer ik dat dan? Een album van hun eerste levensjaar? Of hun eerste halfjaar? Langer? Minder lang?
Voor Marie is dat dan bvb. van 2 maart 2008 tot 2 maart 2009. Maar wat doe ik dan met het algemene album (of meerdere albums) dat het eerste levensjaar van Marie zou bevatten? Laten overlappen zodat er in beide albums vaak dezelfde foto’s staan? Of die periode uit de algemene albums knippen? Als ik in de persoonlijke albums enkel foto’s van de meisjes alleen plaats en ik schrap deze periode uit de algemene albums, dan verlies ik een groot deel van de foto’s, namelijk foto’s waar de 2 of 3 zussen samen opstaan bvb. Wat ook jammer is.

Of zou ik het idee van persoonlijke albums schrappen? Of enkel een persoonlijk album van de eerste 3 levensmaanden waardoor de overlap niet zo uitgebreid en erg is?

Ik geraak er echt niet aan uit.

Dus graag een kleine oproep: Wat zouden jullie doen? Of: Hoe organiseren jullie jullie (digitale) albums?
Graag jullie hulp, zodat ik er eindelijk eens kan aan beginnen want mijn ZWAVER (Zwangerschapsverlof, moeha²) is binnen 11 weken gedaan!

What to cook!?

Ik heb jullie hulp nodig! En vooral van de keukenprinsessen onder jullie.
We moeten een Kerstavond-diner voorzien. Ik was al meteen overtuigd om eten te halen bij een traiteur: lekker makkelijk en snel en geen stresstoestanden om boodschappen te halen, voorbereidingen te doen en te koken.  Ook al is manlief thuis op 24 december, ik zag (en zie) het toch niet helemaal zitten om zelf voor 8 personen een (liefst) driegangenmenu te koken. Zeker met drie kleine kindjes in huis. Ja, ik ben een beetje lui soms. Ik geef dat toe.

Maar! Dat was dus buiten manlief gerekend. Manlief zou namelijk liever zelf iets koken. Iets met een kalkoenrollade. En groentjes. En kroketjes. Maar we weten niet goed wat precies. Het moet vooral iets heel eenvoudig, simpel, snel en lekker zijn. Ik zou het namelijk niet zo leuk vinden als manlief een ganse dag in de keuken vertoeft. Om nog maar over de opruim achteraf te zwijgen…

Ik ben een absolute keukenanalfabeet en compleet inspiratieloos.
Dus mijn vraag aan jullie:

Geef ons een snel, eenvoudig, lekker receptje met kalkoenrollade aub!

Dankuwel!

(Want anders stel ik mijn veto en wordt het alsnog traiteur-eten.)

To kleurig zakje of not to kleurig zakje?

Ons oudste spook wordt binnen een week of twee 3! En uiteraard mag dat ook wat gevierd worden in de klas. Maar hoe?
Ik ben nog steeds van plan om iets te bakken, hoewel ik nog niet weet hoe ik het praktisch ga doen want ze verjaart vrijdag en donderdagnamiddag + – avond gaan manlief en ik naar de film in Brugge en zullen we pas laat terug thuis zijn. Ofwel wordt het dus ’s nachts bakken, ofwel ’s morgensvroeg. Ik word van beide opties alleszins nu al heel erg moe. Maar bon, dat zien we dan wel weer.

Maar wat ik me nu eigenlijk afvraag. Als ik iets lekkers (laat ik er maar even van uitgaan dat mijn baksel ietofwat lekker zal zijn) voorzie dat dan in de klas opgegeten wordt, “moet” ik dan nog iets extra voorzien om met Nora’s klasgenootjes mee te geven? Je kent die klassieke kleine kleurige zakjes met een (chocolade)koek, drankje, snoepje, ballon, potlood,… waarschijnlijk wel. Wel, met alle respect enzo, maar als ik zo een zakje in Nora haar boekentas zie, slaak ik al een diepe zucht. Het koekje mag ze dan wel al eens opeten, het fruitsapje blijft heel lang in de koelkast staan want thuis drinkt ze nagenoeg nooit fruitsap en het zoveelste potlood of gommetje belandt meteen in de kast die al vol ligt met gelijkaardige potloden en gommetjes in de vorm van een kleurig diertje. Nu, er is zo een spreekwoord over een gegeven paard en dat het niet hoort om in diens bek te kijken en iedereen doet uiteraard wat hij/zij wil en ik bedoel het zeker niet respectloos, maar àls ik een extra attentie’tje zou voorzien, wil ik wel iets anders. Maar wat? Verder dan een ook niet zo bijster origineel bellenblaaspotje komt mijn inspiratie momenteel niet.
Maar bon, ik weet dus eigenlijk niet of ik überhaupt iets extra zou voorzien of niet. Wat denken jullie?

En ja, dat zijn dus zo van die eigenlijk onbenullige vragen waar ik soms toch heel lang kan over piekeren en twijfelen  :)

Van bakkertje spelen

Gisterenvoormiddag heb ik meer dan 100 van deze koekjes gebakken. Oefening baart kunst. Niet dat mijn koekjes kunst zijn, maar ze werden wel steeds lekkerder en lekkerder.

Ik heb vier keer deeg gemaakt (ik dufde de hoeveelheden niet gewoon x 4 doen en heb dus elke keer een nieuwe klomp deeg gemaakt…). De eerste deeg was niet goed: te plakkerig, niet echt vast. Waarschijnlijk omdat de boter wat te warm was? De andere 3 ‘degen’ waren wel ok. Van elke klomp deeg kon ik een 35 tal bolletjes rollen, denk ik. En er konden maximum 25 koekjes per keer in de oven. De oven heeft nogal toeren gedraaid!

Enkele dingen die ik al doende geleerd heb of – àla “SOS Piet” – : “wat hebben we vandaag heleerd?”:

1. De boter mag niet te koud (lastig om te mengen!) en niet te warm (slap deeg en slappe koekjes!) zijn

2. Als de deeg in balletjes gerold is en ze kunnen niet meteen in de oven: even in de koelkast zetten. Anders worden ze weer te slap. Enfin, dat was mijn ervaring althans.

3. Altijd het recept dubbel checken en er niet vanuitgaan dat het 10 minuten bakken is terwijl ze eigenlijk een kwartier in de oven moeten staan.

Aanleiding van mijn 2 uur (!) gezwoeg en gebak in de keuken: vandaag is het mijn laatste werkdag. ’t Is te zeggen: de laatste dag in één van de twee vestigingen waar ik werk. En ik wou mijn dierbare collegaatjes trakteren op self-made-chocolate-cookies.
En ik zou ik niet zijn als ik vorige zondag al geen proefbaksessie zou gehouden hebben vooraleer aan het echte werk te beginnen. Zeker na de eerste keer.

Maar dankzij de emailsgewijze tips van Sara is het deze keer wel (beter) gelukt! Waarvoor bij deze nog eens nen welgemeende merci!
Zeker de koekjes van laatste 3 degen zijn best wel lekker. En gelukkig hebben mijn proefkonijnen, lees collega’s, dit ondertussen ook al beaamd.
Nora en Marie (vooral Nora eigenlijk) vinden ze ook lekker. Mijn belangrijkste jury, want die liegen (nog) niet om bestwil ;)

En hoewel het resultaat wel leuk en lekker is en hoewel ik best wel trots ben, toch denk ik dat dat bakgedoe niet echt iets voor mij is. Of toch niet op heel regelmatige basis. Stress dat ik altijd heb, maar stress! Constant schrik dat het gaat mislukken, constant met mijn neus tegen de oven en panikeren omdat de koekjes te laat opstijven, of te vochtig blijven of aanbakken, constant met een vork in de koekjes prikken om te zien of ze wat hard worden, verschillende keren proeven of ze écht wel gelukt zijn, iedereen in mijn buurt afblaffen, op mijn tanden bijten omdat Nora wil (en mag) helpen maar ik strontnerveus loop omdat ze soms een heel klein beetje in de weg loopt (en alle chocoladestukjes al op voorhand wil opeten),…

En toch, toch zal ik binnenkort weer van bakkertje mogen/moeten spelen want het is binnenkort Nora’s verjaardag en dan wil ik haar klasje wel trakteren met een eigen – hopelijk lekker – baksel.
Een appelcake. Of een appeltaart. Of nog eens iets met chocolade. Of koekjes in een vormpje, ook wel leuk. Of…

Eenvoudige (een-vou-di-ge) , lékkere receptjes zijn altijd welkom!

Oproepje: bellen blazen!?

Gevraagd: de ideale samenstelling voor een zeepsopje om perfecte mooie grote en veeeeeeel bellen te blazen!

Ik had een bellenblaaspotje met al zeepsop in maar dat is nu op. Ik dacht dat gewoon een beetje afwasmiddel met water voldoende was, maar dat lukt dus voor geen meter. Met veel moeite komt er ocharme 1 bel uit die dan nog meteen kapot spat. Ik heb er ook al wat suiker bij gedaan (de tip was honing maar die is hier ook op, dus eens met suiker geprobeerd), maar dat gaf ook geen verschil.

Nora en ik danken u alvast van harte!