Gisterenvoormiddag heb ik meer dan 100 van deze koekjes gebakken. Oefening baart kunst. Niet dat mijn koekjes kunst zijn, maar ze werden wel steeds lekkerder en lekkerder.
Ik heb vier keer deeg gemaakt (ik dufde de hoeveelheden niet gewoon x 4 doen en heb dus elke keer een nieuwe klomp deeg gemaakt…). De eerste deeg was niet goed: te plakkerig, niet echt vast. Waarschijnlijk omdat de boter wat te warm was? De andere 3 ‘degen’ waren wel ok. Van elke klomp deeg kon ik een 35 tal bolletjes rollen, denk ik. En er konden maximum 25 koekjes per keer in de oven. De oven heeft nogal toeren gedraaid!
Enkele dingen die ik al doende geleerd heb of – àla “SOS Piet” – : “wat hebben we vandaag heleerd?”:
1. De boter mag niet te koud (lastig om te mengen!) en niet te warm (slap deeg en slappe koekjes!) zijn
2. Als de deeg in balletjes gerold is en ze kunnen niet meteen in de oven: even in de koelkast zetten. Anders worden ze weer te slap. Enfin, dat was mijn ervaring althans.
3. Altijd het recept dubbel checken en er niet vanuitgaan dat het 10 minuten bakken is terwijl ze eigenlijk een kwartier in de oven moeten staan.
Aanleiding van mijn 2 uur (!) gezwoeg en gebak in de keuken: vandaag is het mijn laatste werkdag. ’t Is te zeggen: de laatste dag in één van de twee vestigingen waar ik werk. En ik wou mijn dierbare collegaatjes trakteren op self-made-chocolate-cookies.
En ik zou ik niet zijn als ik vorige zondag al geen proefbaksessie zou gehouden hebben vooraleer aan het echte werk te beginnen. Zeker na de eerste keer.
Maar dankzij de emailsgewijze tips van Sara is het deze keer wel (beter) gelukt! Waarvoor bij deze nog eens nen welgemeende merci!
Zeker de koekjes van laatste 3 degen zijn best wel lekker. En gelukkig hebben mijn proefkonijnen, lees collega’s, dit ondertussen ook al beaamd.
Nora en Marie (vooral Nora eigenlijk) vinden ze ook lekker. Mijn belangrijkste jury, want die liegen (nog) niet om bestwil ;)
En hoewel het resultaat wel leuk en lekker is en hoewel ik best wel trots ben, toch denk ik dat dat bakgedoe niet echt iets voor mij is. Of toch niet op heel regelmatige basis. Stress dat ik altijd heb, maar stress! Constant schrik dat het gaat mislukken, constant met mijn neus tegen de oven en panikeren omdat de koekjes te laat opstijven, of te vochtig blijven of aanbakken, constant met een vork in de koekjes prikken om te zien of ze wat hard worden, verschillende keren proeven of ze écht wel gelukt zijn, iedereen in mijn buurt afblaffen, op mijn tanden bijten omdat Nora wil (en mag) helpen maar ik strontnerveus loop omdat ze soms een heel klein beetje in de weg loopt (en alle chocoladestukjes al op voorhand wil opeten),…
En toch, toch zal ik binnenkort weer van bakkertje mogen/moeten spelen want het is binnenkort Nora’s verjaardag en dan wil ik haar klasje wel trakteren met een eigen – hopelijk lekker – baksel.
Een appelcake. Of een appeltaart. Of nog eens iets met chocolade. Of koekjes in een vormpje, ook wel leuk. Of…
Eenvoudige (een-vou-di-ge) , lékkere receptjes zijn altijd welkom!
Reacties