En we lopen voort!

Tot voor kort liep ik, tijdens de Start 2 Run lessen, een toertje rond ons huis. Slechts 2 km, maar in begin was dat voldoende. Maar nu zijn het al langere loopstukjes en werd ik de route die ik telkens tweemaal moest doen een beetje beu.

Dus stippelde ik een nieuwe looproute uit. Met gmap-pedometer. Heel handige website om loop- en fietsafstanden te laten berekenen!
De toer die ik nu loop is 5.5 km en kan uitgebreid worden naar 7.5 km. Je weet maar nooit dat ik ooit 7.5 km aan een stuk kan lopen *proest*
Ik hoop alleszins wel dat ik binnen enkele weken 5.5 km aan een stuk kan lopen. En dán, dames en heren, dán koop ik mij zo’n ding om aan mijn arm te hangen zodat ik precies weet hoeveel, hoe snel en hoe lang ik loop. En kan ik dat met jullie delen op Facebook en al. How cool is that!?
Ik zit nu aan les 26 van de 30 lessen en dat betekent: 13 minuten lopen, 2 minuten stappen, 13 minuten lopen, 2 minuten stappen, 8 minuten lopen, 1 minuut stappen. En ik zweer het u, gisteren was de eerste keer dat ik echt afgezien heb, amai! Zeker tijdens de tweede 13 minuten was het lastig en had ik elastieken benen.

Waarschijnlijk had deze berg heuveltje er wel wat mee te maken:

 

Au, mijn kuiten! Het ziet er misschien niet zo steil uit, maar geloof mij, ’t gaat omhoog! En een hobbelige ondergrond wat ook al extra vermoeiend is. Maar ik hou soms wel van wat extra afzien. Achteraf ben ik dan nog zo trots op mezelf.

De  idyllische, rustige omgeving verzacht ook wel (een heel klein beetje) het leed. Zeker als ik aan het afzien ben op dit bergje en er door mijn oortjes: “Allein, allein!” schalt, geeft dat toch wel een speciaal gevoel.
De toer die ik nu loop is echt ideaal: heel mooie groene omgeving, erg gevarieerd (klein stukje steenweg, geasfalteerd klein baantje, modderpoeltje, onverharde wegjes, kiezelbaantje), met af en toe ook wat bebouwing zodat er wat meer afleiding is (stiekem binnenkijken, i love it) dan de eindeloze rij bomen of stukken gras.

En bij deze heb ik het stokje van Annelyse aangenomen en uitgevoerd se!

P.S. Ik ben een totale leek in die registratie-meet-toestelletjes voor aan de arm of pols. Dus mensen die hier wel ervaring mee hebben: Welk merk koop ik best? Waar moet ik op letten? Wat bestaat er allemaal? Niet té duur graag. Het moet zeker niet té specialistisch zijn, maar ’t moet ook niet na 2 keer kapot zijn natuurlijk. Geef maar tips hieronder of via mail, merci!

Start 2 Jank

Ik doe weer van Start 2 Run met Evy Gruyaert in mijn oortjes. ’t Is te zeggen: ik was al eens begonnen begin april maar rond de paasvakantie opnieuw gestopt. Maar nu dus bijna 2 maanden later opnieuw de draad opgepikt. Ik weet zelfs niet meer welke mijn laatste les was, dus ik heb er ne slag in geslaan en terug begonnen met les 13.

En het gaat vlot en ik geniet zelfs van het lopen. Behalve de eerste twee minuten, dan ga ik telkens een beetje dood. Maar het doet wel deugd. Ik hoop dat ik de reeks kan uitlopen, want ik heb mezelf beloofd dat ik mezelf zo een registratieding voor aan mijn pols cadeau doe als ik 5 km kan lopen. In de hoop dat dat een stimulans is om af en toe blijven 5 km te lopen.
En in de hoop dat daardoor de kilo’s er weer afvliegen, want ondanks het toch echt wel redelijk strikt tellen van puntjes, blijf ik al 3 weken op hetzelfde gewicht hangen. Frustrerend, ik zeg het u. Maar we blijven volharden. Ze zullen er ooit wel afgaan. Het moet.

Maar eigenlijk is dit allemaal een inleiding voor wat ik eigenlijk wou vertellen.
Namelijk dat ik een nieuwe Start2Run-podcast gedownload heb. En betaald. 12,95€. Ketsjing. Ook met Evy Gruyaert maar met eens andere muziek. En dat mocht wel eens want na de lessenreeks al (minstens) 2 keer begonnen te zijn, was ik de muziek lichtekes beu gehoord. Vandaag trouwens gemerkt dat het loopschema precies ook verschilt met de vorige reeks. Het zijn nu 30 lessen (10 weken) in plaats van 27 lessen. Je kan ook kiezen voor 0 tot 5 km in 7 weken (21 lessen), maar dat leek mij een beetje te overmoedig.

En de reeks begon goed: Stromae met “Alors on danse”. Ideaal loopnummer, vind ik. Maar toen begon ik me lichtjes te ergeren aan het gezever en geleuter van Evy tussen en tijdens de loopsessies. Geleuter dat er bij de vorige reeks ook wel al bij was, maar nu dus véél meer aanwezig is. Aja, ze hebben nu ook een boek “Start 2 Run” dat vollenbak gepromoot moet worden. En ze slagen er zelfs in om via mijn oortjes reclame te maken voor het boek “Start 2 Veggie”. Ook met Evy Gruyaert. Evy’tje toch. Aja, want “Wist je dat veel sportmensen ook vegetariërs zijn? Denk maar aan Carl Lewis en *weetvoornaamnietmeer* Navratilova. En *enter belerend gezwets over vleesvervangingsprodukten*” Pas op, niets tegen vegetariërs, echt niet. Maar ik heb echt geen nood aan iemand die me probeert te overtuigen om dat lekker mals stukske vlees te laten als ik aan het afzien ben.

Maar bon, tot daar aan toe. Daar kan ik nog net mee leven.

Maar wat er wél compleet over is. Wat echt wel niet door de beugel kan.
Dat is dat mijn oren plots geteisterd werden door het gejank van die verdomde Justin Biebe. Dat is er echt over, Evy, echt waar. Dat zijn fouten, grote fouten.
Fouten die zelfs Stromae, Mika, Queens of The Stone Age nauwelijks kunnen compenseren.

Tenzij het de bedoeling is dat ik het harder op een lopen zet van miserie. Dat kan ook.

P.S.Weet je wat ik trouwens zonet ontdekt heb? Neen he? Awel, dat ik in september 2008 de lessenreeks al eens helemaal voltooid heb! En ik wist dat dus niet meer! Waar een blog al niet goed voor is. Ik was er echt van overtuigd dat ik al veel keren was begonnen met het loopschema maar nooit helemaal uitgelopen heb. Maar niet dus. Ik heb dus ooit 5 km aan één stuk kunnen lopen. Wauw. 

S2R: The End.

Et voila. Mijn start-to-run-reeks (van 0 tot 5km) zit erop! I did it. Gisteren na het werk mijn laatste les met Evy gelopen. En ja, ik ben best wel veel trots op mezelf. Ondanks de drukte ’s met twee kleine kindjes en opnieuw aan het werk zijnde, ondanks het mottige weer van de laatste weken (twee keer heb ik in de gietende regen gelopen), ondanks het liever-lui-dan-moe-syndroom, heb ik het toch volgehouden. Ik die absoluut niet sportief ben, ik die de vroegere turnlessen haatte uit de grond van mijn hart, vooral als we moesten lopen: de Coopertest, de collegecross,… : vre-se-lijk vond ik het. En nu ben ik 27 lessen, een 10tal weken, 3 keer per week uit mezelf gaan lopen. De vroegere tiener in mij staat versteld.

En net zoals Isabel, doe ik het nog graag ook. Het vertrekken is nog steeds lastig, maar eens ik aan het lopen ben en zeker achteraf is het genieten. Het voelt goed en het geeft me ook een energie-boost.

Dus we gaan proberen volhouden. Proberen. Eén of twee ker per week. De laatste weken deed ik één of twee keer per week op het einde van mijn werkdag mijn sportkleren aan, reed naar het park van Ninove, deed dan een loopsessie en ging dan de kindjes halen bij mijn moeder (2 dagen per week zijn Nora en Marie bij mijn mama). Ideaal eigenlijk: het is nog niet donker en ik vermijd het ik-lig-lui-in-de-zetel-en-wil-er-niet-meer-uit-syndroom.

Donderdag na het werk ga ik nog eens 10 minuten en 20 minuten lopen en volgende week gaan we voor de 30 minuten. Aan mijn tempo betekent dit 4 toertjes rond het park van Ninove (1 toer is 1020 meter). Voor 5 km te lopen, moet ik dus 5 toeren lopen ofte een dikke 35 minuten. Dat zal dan weer voor de week nadien zijn…

En misschien, heel misschien, waag ik me ooit wel eens aan de reeks van 5 tot 10 km. Hoewel ik 3 keer per week wel wat te frequent en intensief vind voorlopig.

Mijn projectjes

Na een stop van bijna 2 weken, ben ik vandaag opnieuw gaan lopen met Evy Gruyaert.
Een week voor we naar Polen vertrokken had ik een pauze ingelast wegens te druk met vanalles en had ik mezelf beloofd om de lessenreeks weer op te pikken eens we terug thuis waren. En belofte maakt schuld.
Al was het niet evident om mezelf op te peppen om te gaan sporten vanavond, but i did it!

De laatst gelopen les (les 22, nog maar 5 lessen te gaan!) heb ik vandaag herhaald en ik was toch bang dat het te lastig ging worden omdat er een pauze van bijna twee weken tussenzat en mijn conditie misschien opnieuw verminderd was. Maar het viel nogal mee. Ik moest 2 keer 15 minuten lopen met een pauze van 2 minuten en kwa ademhaling ging het heel goed: ik was maar een beetje buiten adem. Maar mijn benen hadden het erg lastig! Ze voelden als lood en ik kreeg ze de laatste 5 a 10 minuten nog nauwelijks van de grond. Maar ik heb het wél uitgelopen.
Volgende les 10-12-12 minuten. Brrrr.

De grote vraag en uitdaging blijft wel: zal ik enkele keren per week blijven lopen eens de lessenreeks gedaan is? Eerlijk gezegd: ik weet het niet. Ik zou wel willen, het doet mij en mijn lichaam deugd maar ik betwijfel soms of ik het ga volhouden… We zien wel.

Wat dat ander project betreft, dat -10 kg project: pffffrrrrt! Ik wist dat onze trip naar Polen niet goed ging zijn voor mijn dieet, maar ik had niet gedacht dat het zo erg ging zijn. Hou u vast, mensen: ik ben in 1 week twee (2!) kilo bijgekomen. Djezes. Ergens is het wel begrijpelijk: elke dag een uitgebreid en zeer lekker ontbijtbuffet waar ik niet kon aan weerstaan, een erg onregelmatig eetritme waardoor ik eigenlijk bijna de ganse dag door at en schranste (ik had – teveel – koeken en chocola mee voor onderweg in de auto), niet zoveel beweging en uiteraard veel en lekker gegeten op het trouwfeest. Maar toch: 2 kilo!? Dat is toch wat overdreven. Ik vervloek dat traag metabolisme van mij!
Ik vond het zo erg dat ik er aanvankelijk in alle talen wou over zwijgen hier, maar anderzijds is het misschien net een extra stimulans om die verdomde kilo’s er net zo rap weer af te krijgen. Want ze moeten er echt wel zo snel mogelijk weer af.
Ik ben dus weer streng aan het lijnen. Strict puntjes tellen doe ik eigenlijk niet meer: keukenweegschaal is kapot, mijn boterhammekes voor op het werk telkens wegen als ik ze smeer en het de puntjes tellen van het avondeten zijn wat te omslachtig en bovendien weet ik ondertussen wel van bijna elk voedingsmiddel wat de puntwaarde is. Maar ik hou me wel aan een vast eetschema en vooral: weinig/niet snoepen!
Voordeel van te gaan werken is dat ik automatisch een regelmatiger (eet)ritme heb en als ik geen snoep meeneem naar het werk, is het ook niet moeilijk om eraf te blijven. Enige moeilijk moment is ’s avonds als Nora een boterham eet, ik al honger heb maar nog ‘moet’ wachten om warm te eten tot manlief thuis is. Dan is het moeilijk om van die lekkere boterhammekes af te blijven en nog moeilijker om het bij één boterhammetje te houden…

Maar die 10 kilo moeten en zullen eraf gaan!

-10: week 11

Woohoo, ik zit in de helft! Na 11 weken ben ik 5 kilo verloren. Nog 5 te gaan!

De laatste weken zat mijn gewicht een beetje vast, maar ineens vlogen de grammetjes er dan toch weer af. Het gaat traag, maar zeker.

Ben benieuwd wat de weegschaal na ons Polenreisje zal zeggen. Bij een Pools trouwfeest is er traditioneel véél eten, het is enkel maar de vraag of ik het eten ga lusten, want ik ben daar nogal een moeilijke in…

Oh, en ik begin het ook wel heel fel te merken aan mijn kledij en aan mijn lijf dat ik wat minder breed ben: mijn buik is aan het minderen en ook mijn bovenbenen en heupen zijn duidelijk smaller geworden. Nice nice nice!

Mijn Start to Run-project van 27 lessen zit er ook bijna op: vorige week woensdag heb ik les 22 gelopen. Normaalgezien moest ik vrijdag en zondag les 23 en 24 lopen, maar ik heb het project heel eventjes on hold gezet: teveel gestress en georganiseer voor onze Polenreis en ik kreeg de reeks sowieso niet meer af voor ons vertrek, dus heb me voorgenomen om na ons reisje te herbeginnen bij les 22. Nog twee weken volhouden en dan is het klaar!

Ik herinner me trouwens nog de eerste lessen waarbij ik toevallig zag wat ik bij les 22 moest doen: 2 x 15 minuten lopen en dat ik toen echt dacht van: oh my god, zo veel! Dat lukt mij n.o.o.i.t. En het geeft dan wel een supergoed gevoel als je merkt dat het bij les 22 wél lukt en dat het zelfs nog vrij goed lukt ook!

Of zoals Evy zegt: Goed bezig, je bent een natuurtalent! ;)

Gevonden! : Motivatie

Vanavond ben ik wél gaan lopen, al was het niet met de volle goesting. Me uit de zetel gesleept, mijn bezwete lijf in mijn sportoutfit gestoken, gestrompeld naar de auto en met loodzware benen begonnen aan les 19. Ik was mijn best aan het doen om mezelf op te peppen door al te denken aan de peptalk van Evy Gruyaert en aan de (meestal) leuke muziekdeuntjes… tot ik ontdekte dat de batterij van mijn primitief mp3-spelertje plat was.

De eerste gedachte die door mijn hoofd flitste was: Joepie! Ik heb een excuus om terug naar huis te keren. Maar de gedachte werd al snel verdrongen. Zelfs ik, die nooit om een excuusje verlegen zit, zou dit te zwak gevonden hebben; nu ik toch al in sporttenue in het park stond, kon ik evengoed wat lopen, zelfs zonder de zwoele (ahum) stem van Evy. Gelukkig had ik vorige week maandag les 19 ook al gelopen en wist ik het schema nog van buiten. Nu was het enkel nog een kwestie om de minuten wat juist in te schatten… zonder horloge. Eén toertje rond het park is ongeveer 7 a 8 minuten, dus aan de hand daarvan heb ik de 5, 6, 7 en 8 minuten ingeschat. Maakt niet uit of ik soms een minuutje te weinig (of zelfs teveel) gelopen heb, ruwweg zal het wel kloppen.

En het ging vrij vlot! Bizar eigenlijk hoe je je op het moment van vertrek (en zeker op het moment van uit de zetel hijsen) zo moe, zo futloos, zo slap kan voelen dat je er 296% van overtuigd bent dat je het schemaatje echt niet zal uitlopen of dat je het wel zal uitlopen maar dat je doodop, kapot en acute zuurstofnood zal hebben. Tot je begint te lopen en het vrij goed gaat. En het zelfs een beetje leuk is. En het je zelfs nog energie gééft ook. En achteraf ben je dan blij, trots, opgelucht dat je gaan lopen bent.
Nu is het vooral kwestie om deze gedachte in mijn hoofd te prenten de volgende keer dat ik echt.geen.zin.heb.om.te.lopen.

Want vanavond had ik eigenlijk – alweer – echt geen zin om te gaan lopen. Ik was weliswaar ietsje meer gemotiveerd dan gisteren, maar dat had eerder te maken met een immens schuldgevoel indien ik ook vandaag op mijn ‘lui gat’ zou blijven zitten zijn. Een schuldgevoel niet enkel ten opzichte van mezelf, dames en heren, maar ook ten opzichte van jullie, ha! Sociale druk reikt ver, zelfs tot in blogland…

Gezocht: Motivatie

Vanavond zou ik moeten gaan lopen…
Vorige week ben ik maar één keer gaan lopen,  de allereerste keer in 6 weken dat ik geen drie keer per week gaan lopen ben met Evy’tje Gruyaert. Maar ik had een excuus: ventje had verlof en we hadden het te druk met uitstapjes, zowel met als zonder kindjes. Ik had me voorgenomen om vandaag de les van vorige week (les 19) te herhalen, woensdag les 20 en vrijdag les 21. Les 30 komt aardig dicht in de buurt!

Maar kijk, het is nu maandagavond, 19u30 and guess what? Ik heb totaal, maar dan ook t o t a a l geen zin om te gaan lopen. Van het idee alleen al raak ik slechtgezind.
Waarom niet? Te warm, te moe, te warm, te futloos en – euhm – te warm!
Man, ik zweet me te pletter. Al de ganse dag. Het drupt van mijn schaars geklede lijf, constant. De warmte hangt in huis en enkel ’s avonds koelt het af als we alles openzetten. Een groot hoekraam: schoon zenne, echt sjiek. Maar spijtig van al die extra overbodige warmte dat het binnenbrengt. Moeten we toch eens iets op vinden…

Maar bon. Geen goesting om te gaan lopen dus. Echt niet. Geen zin om nog meer te puffen en te zweten. Mijn zweet is volgens mij sowieso bijna op. Zelfs het vooruitzicht van een frisse lange douche achteraf kan me niet motiveren. Dus ik denk dat ik ga passen vandaag. Morgen! Morgen ga ik lopen. Echt.
En donderdag. En vrijdag of zaterdag.

PS Het is niet dat ik wil klagen over het huidige warme weer, integendeel. Liever dit dan het herfstige regenweer.

Wielertoeristen

Wat is er nog typisch aan een zondagvoormiddag behalve uitslapen en bij de bakker achter pistoleekes en koffiekoeken gaan … Juist, ja: wielertoeristen!

Gisterenmorgen zag het hier zwart van de coureurkes. Of liever: het zag geel, rood, blauw, groen,… die tenuekes zijn er in alle kleuren van de regenboog. Meestal in kleine of grote groepjes, soms alleen, soms met twee. De ene al wat professioneler uitziend dan de andere, gaande van een enorme bierton in een spannend fleurig truitje tot mooie afgetrainde bruine kuitspieren. Allemaal heel tof en sportief en bewonderenswaardig natuurlijk.

Maar niét als ze op een steenweg tot driemaal toe op nauwelijks 10 meter voor mijn auto de straat oversteken, zonder ook maar even om te kijken. Met het idee van: ik geraak er met gemak over want ik rij toch snel en ze zullen wel (bruusk) remmen voor mij indien nodig.
En niét als ze zich aan een groot kruispunt een auto wanen en het overbodig vinden om over te steken op een wel degelijk aanwezige fietsstrook.
Ook niét als ze de breedte van een fietspad onvoldoende vinden en ze zich 2 meter van de steenweg toe-eigenen. Ook al zijn ze maar met twee en kunnen ze perfect naast elkaar rijden op het fietspad. Toegegeven: sommige fietspaden zijn nauwelijks breed genoeg voor één fietser, maar in dit geval konden er gerust 2 coureurs naast elkaar rijden. En moesten ze dan nog mooi recht blijven rijden, zou ik het ook nog niet zo erg vinden: het was niet druk, dus dan wijk ik wel eventjes uit, geen probleem. Maar als ze – in mijn ogen – zonder reden dan ook nog eens lichtjes beginnen slalommen terwijl ze op straat rijden en terwijl er een auto langs hen heen rijdt, tja, dan vind ik het al wat ambetanter.

Dan heb ik plots minder begrip en begin ik te vloeken en te foeteren. Zeker als ik met de auto onderweg ben om te gaan lopen in het park en ik ab-so-luut geen zin en energie heb om te luisteren naar de altijd opgewekte en optimistische Evy en ik slechtgezind en moe ben en ik veel liever gewoon in de zetel zou willen vegeteren*.

Uiteraard betreffen het hier gelukkig uitzonderingen en zijn ze niet allemaal zo roekeloos. Uiteraard zijn de meeste wielertoeristen wel voorzichtig en respecteren de meeste wielertoeristen wel de verkeersregels. En voor hen wijk ik graag eventjes uit en ben ik graag extra voorzichtig, uit respect.

En het omgekeerde zal absoluut ook gelden: autochauffeurs die gevaarlijk en roekeloos rijden, geen rekening houdend met wielertoeristen. En dàn hebben de wielertoeristen het grootste recht om te vloeken en te foeteren.

Ach, als we ons maar kunnen ergeren zeker? Het kan soms wel eens opluchten :)

*Het kostte me zondagvoormiddag echt alle moeite van de wereld om, na een kort nachtje (Marie is de laatste dagen en nachten erg onrustig) mijn piepklein restje energie en moed bijeen te pakken en te gaan lopen. Maar ik heb mezelf verbaasd en bén gaan lopen en daar ben ik best wel een beetje trots op!
Het was wel behoorlijk lastig, maar ik heb het wel uitgelopen (2-4-5-6-7 minuten). Heb trouwens al ondervonden dat ’s avonds gaan lopen veel beter gaat dan in de voormiddag, terwijl ik eigenlijk het omgekeerde zou verwachten.
Na de loopsessie zondagmorgen waren mijn slecht humeur en mijn vermoeidheid als bij wonder verdwenen!

Vleugels

Ooooh, wat had ik gisterenavond echt absoluut nada niks noppes zin om te gaan S2R-en. Ik was – alweer – moe, doodmoe. Moe als in mijn ogen vielen constant dicht en rechtstaan uit de zetel was een immense fysieke inspanning.
Ik had er ook geen zin in omdat de vorige les (les 12: 1-2-4-4-5 minuten lopen) helemaal niet vlot ging, integendeel. Vandaag moest ik van Evy 2-3-5-5-5 minuten lopen en ik was ervan overtuigd dat het me niet of nauwelijks ging lukken, dat ik enorm ging afzien. Mijn motivatie om de ganse reeks uit te doen had daardoor ook al een knauw gekregen.

Maar bon, mijn -10 project in gedachten (een update hierover krijgen jullie vanaf nu om de twee weken in plaats van wekelijks), het toch nog steeds iets willen doen aan mijn conditie, het te trots zijn om zomaar op te geven, het willen bewijzen (vooral) aan mezelf dat ik het wél kan, deden mij toch uit de zetel krui-pen en al geeuwend en zuchtend vertrekken naar de looppiste in ’t park van Ninove.

En warempel o warempel, wat ging het goed! Ik bleef maar wachten op het moment dat ik kapot zou zijn, teveel buiten adem, mottig van de inspanning. Maar dat gevoel kwam niet. Integendeel, het lopen ging vlot. Ik had een goed eigen tempo gevonden, ademhaling bleef mooi onder controle en af en toe was ik zo goed op dreef dat ik tijdens het lopen aan het wegdromen was, dat ik totaal ontspannen was. Dat lukte tot nu toe enkel tijdens de wandelpauzes, tijdens het lopen was het steeds stressen en ‘bijten’.
I was on a high, zo zeggen ze dat toch?
De 3 keer 5 minuten lopen waren peanuts. Na de laatste 5 minuten liep ik aan het andere uiteinde van het park, ver weg van de parking en omdat het er naar uitzag dat het ging regenen, ben ik zelfs blijven lopen tegen het advies van Evy in. Tot aan de parking, 2 a 3 minuten langer. 2 a 3 minuten tevéél gelopen, sorry Evy!
En meer nog, ik zou nog kunnen lopen hebben. Het ging bijna als vanzelf, het was alsof ik plots vleugeltjes gekregen had!

Ik had het al veel horen zeggen door getrainde lopers, maar ik geloofde het nauwelijks en ik geloofde al zeker niet dat ik het ook zou ervaren, maar toch: lopen kan echt zorgen voor een kick, een zalig gevoel en kan zelfs verslavend werken. Van dat laatste is weliswaar – nog – geen sprake in mijn geval ;)

We gaan nu ook niet te hard van stapel lopen. Voor hetzelfde geld is het de volgende les wel weer hard afzien, puffen, vloeken en blazen en zie ik het weer wat minder zitten.

Maar nu kijk ik alleszins uit naar de volgende les! Het even weg zijn van thuis en de dagelijkse rompslomp: het doet deugd.

Ikea

Het was een beetje feest voor mij vandaag. Ik ben naar Ikea geweest! Helemaal alleen. Alleen, omdat ik het liefst op mijn gemak rondsnuister en dat gaat nu eenmaal (nog) niet met onze twee patatjes. Dus tijdens Nora haar dutje ben ik gaan shoppen. Ik vind dat echt een plezante winkel: niet zozeer voor de grote meubels en toestanden, maar vooral voor de kleine leuke hebbedingetjes die nog betaalbaar zijn ook.

Ik had drie missies:

• kussenslopen voor de kussens in de zetel (check!)
• een druiprek voor in de keuken (check!): het is een gewaagd (voor zover een druiprek gewaagd kàn zijn, maar toch!) design rek geworden
• een spiegel voor in de living (check! de donkerbruine versie)

Uiteraard ben ik met (iets) meer dan dat thuisgekomen. De verleiding is gewoon té groot. De extraatjes waren:

• 2 vazen (een kleine witte en een grotere grijze) mét kunstzonnebloem
• een plantje: Juncus Spiralis ofte kurkentrekkersgras ofte ‘Curly Love’.
• drie kleurrijke kaders (roze, geel, blauw) om tekeningen van Nora in te kaderen
• een speelgoedje voor Nora

En dan heb ik me nog ingehouden! :)

Wat me wel heel erg opviel: ik was de énige in Ikea die alleen aan het winkelen was. Echt de enige. Het viel me na 2 minuten al op en gedurende het hele winkelbezoek heb ik er bewust op gelet. Een paar gezinnetjes, veel koppels en nog meer moeder/vader met zoon/dochter die een inboedeltje aan het bijeenzoeken waren voor het kot van kindlief. Vreemd. Maar het was wel pure ontspanning voor mezelf!

Verder was het hier een behoorlijk druk dagje: in de voormiddag gaan zwemmen met Nora, boterhammekes gegeten, dan naar Ikea en na Nora’s (lang) dutje nog gauw naar de Makro, thuiskomen, eten maken, eten, Nora bed in en dan…

… gaan lopen. En amai! Ik heb me echt moeten oppakken en motiveren. Ik had vandaag nu eens écht geen zin. Te moe, te warm, te moe, te lui, te moe. Maar ik ben toch gegaan! *schouderklopje* Het ging wel een pak minder vlot dan eergisteren (toen ging het verbazend makkelijk): mijn benen waren loodzwaar en ik moest me soms voortslepen. Maar ik heb het wel uitgelopen.
Les 6 en week 2 zit erop.