Pokkenmeisje…

Nora was 17,5 maanden toen ze de windpokken kreeg. Lena heeft ze nu, op 13 maanden. Maar wat een verschil! Nora had misschien over heel haar lichaam een 20-tal blaasjes, had geen koorts, at goed en sliep goed. Niets erg dus.
Lena daarentegen. Het begon 3 dagen geleden met enkele blaasjes op haar buik. En we dachten dat we opnieuw geluk gingen hebben en dat het bij enkele blaasjes ging blijven zonder al teveel last. Want woensdag was er nog niet veel te merken aan haar.
Donderdag stond haar buik al vol en kwamen er op haar rug ook al wat blaasjes, maar voor de rest nog niet veel last of koorts.
Vrijdag begon het echt door te breken. Nog meer blaasjes, ook in haar lies, op haar schaamlippen en poep, op haar hoofdhuid en in de nek. En grote dikke blaasjes. Ze had ook lichte koorts en we zagen haar toen wel meer krabben, vooral op haar hoofd en achter haar oren. Ze at wel nog goed en was bij momenten nog actief en vrolijk. We haalden wel al Fenistil druppels tegen de jeuk en Remy stijfsel voor in bad in huis. Cytelium-spray om de letseltjes uit te drogen hadden we al in huis voor Nora haar zona. Het is trouwens zo dat Lena de windpokken gekregen heeft: via de zona-opflakkering van Nora. Zussen delen dan ook alles…

De nacht van vrijdag op zaterdag was hel. Ze sliep nochtans goed in maar rond 24u was ’t om zeep. Wakker worden, huilen, zeuren, half uur stil, soms slechts kwartiertje stil om dan opnieuw te huilen. En zo bleef het duren tot 4u! Niets hielp. Fenistil druppels had ze al gekregen, letseltjes waren aangestipt met Cytelium en we hadden haar ook een Perdolan suppo gegeven tegen de koorts die toen al tussen de 39 en 40°C was. En toch bleef ze heel onrustig. Héél zielig en frustrerend om haar te zien afzien en niets te kunnen doen. Ik ben om 3u dan toch zelf in slaap gevallen, terwijl manlief het om 4u niet meer kon aanhoren en haar meenam naar beneden om haar op zijn buik in slaap te laten vallen. Ze was 10 minuten rustig en stil, maar begon toen plots te spelen en te brabbelen. Jurgen legde haar opnieuw in bed en toen sliep ze. Eindelijk. Tot 8u30, flesje gegeven en meteen in slaap gevallen tot ze om 9u30 wakker werd. Ze gloeide enorm en had dan ook 40°C koorts. Perdolan/Fenistil/badje met stijfsel en Cytelium en hup weer in bed. Ondertussen had ze ook op haar gezicht en rond haar mond blaasjes bij gekregen. Ook enkele op haar benen en op haar voeten. En haar buik werd nóg wat meer bedolven onder de vorte blaasjes.

(Op de foto ziet het er eigenlijk veel beter uit dan “in ’t echt”)

Tijdens zo’n badje met Remy stijfsel fleurt ze wel wat op. Het doet haar merkbaar goed. Haar nadien onderspuiten met Cytelium is wat anders. Hysterisch is ze dan. Hartverscheurend. Maar nadien voelt ze zich wel wat beter. En die Fenistil zal ook wel iets helpen, alhoewel ik haar toch nog héél vaak in haar haar zie krabben. Echt fanatiek krabben. Of haar hoofd heen en weer schudden tegen de achterkant van haar eetstoel. Of zelfs haar hoofd tegen ons hand of arm wrijven om de jeuk te bestrijden. Als ze moet verschoond worden krabt ze niet op haar buik, maar pitst ze haar vel bijna kapot van de jeuk. Echt mottig om te zien. En ondertussen maar zeuren, klagen en boos worden.
We vermoeden dat ze ook in haar mond blaasjes heeft, want sinds vandaag eet ze wat minder en kauwt ze opmerkelijk trager en voorzichtiger of slaakt plots een pijnlijke kreet.

’t Is een rotziekte, die windpokken. Ook al is het een onschuldige, banale kinderziekte.

Maar bon, het is vandaag de 4de dag dus ik hoop dat vorige nacht en vandaag het ergste was en het nu enkel kan verbeteren. Ze is alleszins zonder probleem in slaap gevallen, maar zo begon het gisterenavond ook…

Tussen de jeuk- en koortsaanvallen door kan ze gelukkig wel nog lachen:

Marie heeft de windpokken nog steeds niét gehad trouwens, dus de kans is heel reëel dat we er binnen een 2tal weken opnieuw voorstaan. Al hoop ik dat het een afgezwakte versie is dan. Want met het karakter en het drama queengehalte van Marie zal dít nog peanuts zijn…

Overal beestjes… en siroopjes.

’t Was weer een ganse tijd geleden, maar momenteel zitten ons twee meisjes toch weer aan de mecicamentjes.

Gisteren een dubbele afspraak bij de kinderarts (*) met het volgende verdict:

Nora: een zware luchtweginfectie 
-> Hoestsiroop, neusspray en – top of the bill – 3/dag aerosollen en als de hoest niet betert, starten met antibiotica. En ’t is te hopen dat de hoest betert want tussen woensdagavond en donderdagavond heeft ze – zonder veel overdrijven – echt bijna constant gehoest. Ongelofelijk zielig. Ze was uitgeput van nauwelijks te slapen en voortdurend te moeten hoesten. Ik heb haar gisteren vroeger moeten halen van ’t school omdat ze onpasselijk werd door een mega hoestbui na het drinken van warme chocomelk (die er dan ook weer uitgekomen is, trouwens).
Een chance dat ze het aerosollen wreed plezant vindt!

Marie: een zware linker oorontsteking en een matige luchtweginfectie. ’t Kind zal nogal pijn gehad hebben. En gisteren 40°C koorts.
-> Zij mag wel al antibiotica slikken, samen met hoestsiroop, neusspray en uiteraard koortswerend spul.

Manlief blijft vandaag thuis om er een zalige rustige luie dag van te maken met zijn twee (van de drie) meisjes.
En ik, ik heb vandaag twee feestjes op het programma en vanavond een heus diner met de collegaatjes :)

(*) Onze vaste kinderarts werkt niet op donderdag en we belandden bij de kinderarts van wacht. Kort samengevat: oh my god, nooit meer! Ik zal het maar laten om te ver in detail te treden. Collegialiteit enzo… *ahum*

Over de hemelse Hema en het mooie kotsende meisje.

Vandaag waren we een dagje in Hasselt. Geen idee hoe die stad eruitziet, welke winkels ze daar hebben en of het een mooie stad is, want het enige wat ik onthouden heb van Hasselt is: de mega-grote-Hema! Oh my god! Wat een paradijs. De Hema’s in Gent zijn er niets tegen. Ik voelde mij als een klein kind in een grote speelgoedwinkel. Ik zou daar gemakkelijk een uur of twee in kunnen rondsnuisteren. Jammer genoeg  hadden we niet zoveel tijd, maar ik heb toch wel wat ‘levensnoodzakelijke’ spulletjes gevonden en gekocht. Maar echt, zo groot! Zo fantastisch! Ik denk dat ik ervan ga dromen straks…
En ik ga mij moeten bedwingen om alleen daarvoor binnenkort niet nog eens naar Hasselt te gaan. Alleen dan, zodat ik alle tijd heb. Jammer dat het zo ver is.

Ah, trouwens. Voor diegenen die vandaag rond 15u30 ook toevallig  in de drukke winkelstraat van Hasselt vertoefden en een mama en papa verwoed een massa kots zien afkuisen hebben van een kinderjas, kinderbroek, mannentrui en mannenjas. Dat waren wij! Marie heeft voor de allereerste keer gekotst, dames en heren. En nog geen klein beetje. Meer nog, ze heeft haar papa ondergekotst bij wie ze – tot enkele minuten ervoor – zalig aan het slapen was in de draagzak. En veel kots, maat! (balletjes in tomatensaus, voor de geïnteresseerden). En stinken! Stin-ken!
En als ze iets doet, doet ze het meteen goed, ons klein spook: een half uurtje nadien kwam er nog een kotslading in de buggy en een uurtje later nog een grotere lading… in de lijnbus. Ook ambetant en gênant. Net toen we moesten uitstappen en we de bus redelijk ondergekotst moesten achterlaten. Sorry, meneer de chauffeur en medereizigers.
Lang leve de natte doekjes – die ik quasi altijd bij heb als ik met de kindjes weg ben – op zo’n momenten.

Het is voorlopig bij drie kots-sessies gebleven *houdt hout vast*. De halve boterham met smeerkaas, het glas water en het beetje melk zijn – tot nu toe – in haar spijsverteringsstelsel gebleven.

Conjunctivitis

Ik heb een  conjunctivitis en dat ziet er zo uit (niet geschikt voor gevoelige kijkers):

Ik veronderstel dat het onnodig is te zeggen aan welk oog ik die oogontsteking heb?

Ironie o ironie: net vandaag moest ik naar Hans Anders bij de ‘contactlensspecialist’ om mijn ogen te laten testen en onderzoeken omdat ik nieuwe, sterkere lenzen nodig heb. Gelukkig zag ik er toen nog niet zo Frankenstein-achtig uit als op de foto, toen leek het enkel alsof ik heel hard geweend had… uit één oog. Tijdens zijn spleetlamponderzoek zei hij trouwens dat mijn oog er redelijk rood uitziet. Ehm. Duhuh. Daarvoor had hij nu echt geen speciale lamp nodig om dat te concluderen…

Slechte timing wel. Morgen is het familiefeestje wegens het bijna eenjarig bestaan van ons kleinste patat en zondag gaan we kijken naar de carnavalstoet en gaan we ook al veel familie tegenkomen. Laat ons hopen dat mijn oog morgen toch al ietsje toonbaarder is. En anders moet ik morgen nog gauw een vampierenkostuum  gaan zoeken, schminken hoeft dan niet meer.

Het zou ook nog handig zijn moest ik tijdens eventuele foto’s mijn één rood oog elegant kunnen dichtknijpen, maar ik kan dat niet, knipogen. Met de beste wil van de wereld niet. Beide ogen tegelijkertijd dichtknijpen zal de enige esthetische optie zijn, vrees ik.

Het sterke geslacht

Sinds gisteren zijn ons monsterkes zo goed als genezen. Perfecte timing dus om ons weekend virusvrij te starten!
En wie van ons vier is er niet ziek geweest? Behalve wat keel- en oorpijn en behalve gedurende 2 uur een koortsig gevoel, daarna niets meer? Wie o wie? Juist ja, ondergetekende, ik, mezelf, mama! Vrouwen het zwakker geslacht? Moeha!

Nora is er helemaal bovenop, Marie heeft sinds donderdagavond geen koorts meer en is sinds vrijdag terug wat actiever en speels. Ze is wel nog snel moe en ze zit nog aan de antibiotica, maar niets ergs dus. En Jurgen was dinsdag al heel wat beter zodat hij dinsdag en woensdag voor de kindjes kon zorgen waardoor hij zich tegen ’s avonds opnieuw zieker voelde en vooral moe. Begrijpelijk, in je eentje voor ons twee kadeekes zorgen als ze gezond zijn, is al vermoeiend, laat staan als ze ziek zijn. Maar hij heeft dat uitstekend gedaan! Het viel dan ook op dat tegen woensdagavond de meisjes heel erg aan hun papa hingen…

Wat ook opviel was dat Nora superdesuperlief was voor haar zieke(re) zusje, echt hartverwarmend.

Ziek

Een bende virussen is ons huis en onze lichamen binnengedrongen. Voorlopig ben ik nog de enige ‘gezonde’, hoewel dit met een korrel zout te nemen is want soms voel ik de koorts ook opkomen en voel ik me behoorlijk ellendig. Maar bon, voorlopig nog niet echt ziek, laten we hopen dat dit zo blijft.

Maar Nora is dus wel ziekjes. Ze had vrijdag koorts, nu bijna niet meer (hoewel deze avond plots wel weer koorts) maar ze heeft wel waterige oogjes, een vies hoestje en is met momenten extreem hangerig en seuterig. Marie heeft al sinds donderdagnacht vrij hoge koorts (tussen de 39°C en 40°C), heel vies hoestje, erg waterige oogjes en heel lusteloos. Echt een zielig hoopje hangerig mens. En zelfs Jurgen – die voor hij papa was echt zelden tot nooit ziek was – is geveld.

Het verdict bij de kinderarts:

Nora heeft een bovenste luchtweginfectie met opgezette halsklieren, veel snot en een verstopte neus. Enkel wat hoestsiroop en neusje spoelen zouden moeten volstaan. Valt nog mee dus.

Marie zit echter wel aan de antibiotica. Ze heeft een bronchitis met geelgroen dik en veel slijm, hoge koorts dus en vooral, ze ziet er echt ziek en zielig uit. Naast de antibiotica (die ze overigens niét lust), is het ook 3 keer per dag een gevecht om neusdruppels en oogdruppels in respectievelijk haar neusje en oogjes te mikken.

En Jurgen heeft ook een virale luchtweginfectie met wat koorts. En daar wordt hij zo moe van…

50% ziek

De helft van ons gezinnetje is geveld door koorts.

Ik heb sinds gisterennamiddag koorts, maar verder niets van klachten. Niet verkouden, geen keelpijn, geen buikpijn. Niets. Bizar. En ambetant. Hij daalt wel na een Dafalgan, maar na enkele uren stijgt hij weer.
Het viel mij al op dat Marie gisteren wel heel veel sliep en vandaag was ze huileriger dan anders, dus toch ook eens de koorts gecheckt en het was prijs: 38,8°C. Zij heeft wel last van snot (een leuk kadotje van Nora). Gelukkig zakt de koorts snel na een suppoo’tje.
Nora heeft wel al een week een snotneus (maar dat is hier schering en inslag) maar zonder koorts en zonder echt ziek zijn. Waarschijnlijk is zij dus de boosdoener en heeft ze haar mama en haar zusje besmet.

Misschien begin ik morgen te snotteren en te hoesten, hoewel ik bij een gewone verkoudheid zelden tot nooit koorts maak. En anders is het een mysterieuze onverklaarbare koortsaanval.

Ik hoop vooral dat de koorts morgen weg is, zowel bij mij als bij Marie.

Het weekend was hier dan ook heel erg kalmpjes: enkel zaterdag buitengeweest voor Nora’s zwemles en eventjes naar de winkel (Nora en papa), vandaag zijn we de ganse dag binnengebleven en heb ik de dag in pyama doorgebracht. Moet kunnen!

Genezen

She’s back: onze vrolijk lachend spelend zot patatje. Enkel haar dipmomentjes (waarbij ze op de schoot wil zitten en even naar tv wil staren) en haar ferm hoestje verraden dat ze nog wat aan het recupereren is.

En zonnige dagen als vandaag kunnen haar herstel enkel maar bespoedigen!

Home Sweet Home

Eind goed al goed: Nora is thuis, hoera!

Ze is nog niet helemaal genezen maar ze heeft geen ziekenhuiszorgen meer nodig om te herstellen. Het mocht echt geen dag langer meer duren en we waren er ogot maar 3 dagen. We gingen er wel van uit dat we donderdag terug naar huis mochten dus dan is elke extra dag een erg lange dag natuurlijk.

Sinds vorige nacht weten we trouwens dat het geen gewone virale longontsteking was, maar een infectie met RSV. Tot grote verbazing van de kinderarts want het is totaal het seizoen niet meer van RSV-besmettingen en er is geen epidemie. Nog niet! Wie weet heeft Nora er nu eentje gestart, hihi.
Volgens de kinderarts was ze het slachtoffer van een erg agressief ‘verdwaald’ RSV-virus.

Sinds vandaag is ze wel al heel wat beter: ze eet min of meer (patatjes en brood zeggen haar nog niets, fruit, yoghurt en melk eet/drinkt ze wel), ze is weer ons vrolijk patatje, ze speelt weer zoals ervoor en ze begint haar eet- en slaapritme terug te krijgen. Deze voormiddag in de speelhoek van de kinderafdeling zagen we al dat we onze Nora terug hadden: onbevreesd stapte ze lachend en kirrend naar elk kindje toe en met één jongetje van 4 jaar klikte het meteen. Die twee hebben een half uur zalig met elkaar gespeeld. Nora gaf zelfs spontane knuffels en zocht constant lichaamscontact. Super om zien – binnen een 15tal jaar zullen we het ietsje minder super vinden. Het is ons trouwens al opgevallen dat ons madammetje valt op oudere jongens… Meisjes, zeker van ongeveer haar leeftijd, zeggen haar veel minder. Tsssss!

Ze is wel nog snel moe, soms wat lastig en ze hoest nog en-orm. De slijmen zijn volop aan het loskomen. En ze moet nog een heuse cocktail medicijnen slikken wat ze trouwens heel flink en gewillig doet. Het aerosollen was in het ziekenhuis problematisch, maar raar maar waar: thuis was het een makkie. In het ziekenhuis wou ze ook niet in een eetstoel zitten, thuis was dit gelukkig geen probleem meer.

We zijn blij en opgelucht, maar er is ook een maar. Dat ze besmet is met het RSV-virus kan slecht nieuws zijn voor Marie. RSV bij zuigelingen kan behoorlijk ernstig verlopen en kan ook gevolgen hebben op langere termijn (gevoelige luchtwegen, astma enz.). Dus alwéér moeten we voorzichtig en alert zijn en deze keer is het risico wel wat groter; RSV is erg besmettelijk.
Geen kusjes en aaikes meer dus en de tutten en de knuffels van Marie zijn momenteel verboden goed voor Nora. En voor de rest maar hopen dat er geen stout virusje zich nestelt in ons Marie’tje…

Ma bon, we gaan ervan uit dat ze ook deze keer aan de dans zal ontspringen!

Ziekenhuis III

En we gaan nog steeds niet naar huis…

Ze ís wel al wat beter, actiever, minder lusteloos, maar ze is er nog niet helemaal. De eetlust komt stilletjesaan terug: om 7u 200ml melk, nog geen brood en (pas) om 14u een kiwi, halve banaan, halve yoghurt (patatjes wil ze nog niet). ’t Is alleszins al beter dan gisteren en de dag ervoor dus dat komt wel. Ze heeft reserve genoeg en zolang ze blijft drinken komt dat wel goed.

Verder slaapt ze wel nog veel en is ze nog steeds extra hangerig. Ze lacht wel al veel meer dan gisteren en eergisteren. Hoewel ze ook nog haar mindere momenten heeft waarop ze met zichzelf geen blijf weet en alles ‘neen’ is. Ze wil spelen, maar eigenlijk niet; ze wil eten maar dan weer niet, ze wil gepakt worden maar toch ook zelf stappen enz enz. Maar ’t patatje is ziek, ze mag zich al wat meer kuren permitteren nu.

Maar vooral, haar longen zijn nog steeds niet zuiver, ze heeft nog steeds moeite met ademhalen (wel al beter dan eergisteren maar nog niet zoals het zou moeten zijn) en vannacht had ze soms te lage zuurstofwaarden (wat blijkbaar niet abnormaal is aangezien haar slijmen loskomen); eerst kreeg ze een maskertje voor extra zuurstof, later op de nacht werd het een neussonde’tje (die ze tegen ’s morgens uitgetrokken had, uiteraard).

Het is elke dag wel een beetje beter maar ze is er nog niet.

Pas als haar zuurstofwaarden vannacht goed zijn én haar longen morgen niet meer zo piepen en kraken, mogen we misschien naar huis.

Ik (en ik niet alleen) begin het echt wel een beetje (veel) beu te worden. Het heen-en-weer-gerij, Nora moeten missen ofwel Marie moeten missen, mijn ventje missen, het opgesloten zit in het ziekenhuis,… Het heeft nu wel lang genoeg geduurd! En ik die aanvankelijk dacht dat één nachtje wel voldoende zou zijn. Moeha.
En dan is het nog zo’n zalig weer ook! Hoe sadistisch!

Maar we blijven hopen… misschien kunnen we morgennamiddag opnieuw samen genieten van het zonnetje.

Ondertussen is ook bekend dat het een virale pneumonie is, een erg venijnig virusje alleszins.

Alleszins bedankt voor het duimen! ;)