Anti-restaurantgedrag, deel 1

Halleluja! Mijn zenuwen hebben nog eens een aanslagje overleefd. Deze keer was Nora de agressor.
Ik ben met ons oudste spook naar de kapper geweest, niet voor haar, maar voor mij. Daar was er er niets aan de hand: eerst wat spelen in de speelhoek, dan met een stripboek van K3 naast mama komen zitten en haar versie van het K3-verhaal voor gans de kapperszaak voorlezen. Ze was heel flink en vooral heel grappig. De complimentjes en vertederde blikken vlogen in het rond. Toen nog wel.

Maar zo flink en voorbeeldig ze was bij de kapper, zo *aaaaaaaargh!* was ze ietsje later aan een tafeltje in een vrij drukke brasserie. Ik had namelijk het geweldige idee om samen met mijn oudste dochter iets te gaan eten. Zo een lekker, gezellig, rustig, tof etentje tussen mama en dochter nummer één. Was I wrong!

Nochtans, ze was eerst heel, maar dan ook heel enthousiast. Ik had in de Hema een kindersurprise-eitje gekocht en ze zag het helemaal zitten om eerst flink patatjes te eten “op restaurant” en dan haar eitje. Ze bestelde kip met appelmoes en puree en ik ging voor het slaatje met geitenkaas. Toen ons eten op tafel kwam, trok ze al een vies gezicht. Er lagen namelijk kruiden op de appelmoes (drama oh drama!) en de kip was deels bedekt met saus (het lef!). Geen probleem: de kruiden werden met chirurgische precisie van de appelmoes verwijderd en gelukkig waren er ook voldoende stukjes kip zonder saus.  Een beetje meegaan met haar kuren mag wel, niet waar?
Resultaat: appelmoes zonder kruiden, puree en kip zonder saus. Iets wat ze thuis regelmatig eet en vooral heel graag eet.
Maar op restaurant dus niet. Heb ik mogen ondervinden.

In begin was het treuzelen, spelen, babbelen, van de stoel klimmen en er weer op, op de stoel rechtstaan, enz. Ik negeerde haar gedrag grotendeels en zei herhaaldelijk wat er van haar verwacht werd en wat de gevolgen waren (geen eitje) als ze niet flink at of als ze veel te lang wachtte met eten. Na 10 minuten had ze nog steeds niets gegeten, nada, noppes, niks. En haar getreuzel en gespeel veranderde in 5689 keer het volgende zinnetje: “ik wil nu mijn eitjeeeuuuh, nuuu nu nu!”.  Steeds luider en luider. Nog eens herhaald wanneer ze haar eitje krijgt en voor de rest haar gedrag genegeerd en zelf voort eten alsof er niets aan de hand is. En ja, mijn slaatje heeft gesmaakt maar ik moet toegeven dat ik toch net ietsje sneller heb gegeten dan anders. Na 15 minuten wist ik al bijna zeker dat ze niets meer ging eten, bovendien was het sowieso te laat om nog een eitje te krijgen en wou ik zo snel mogelijk vertrekken. Haar gehuil werd ondertussen nog luider en hysterischer. En de blikken rondom ons werden ook ietsje minder subtiel en moeilijker te negeren. Maar ik bleef verbazend genoeg (uiterlijk) kalm, stoïcijns kalm. Zowel tegenover Nora als tegenover de starende mensen. Sommige blikken beantwoordde ik zelfs met een glimlach, een vooral groene lach weliswaar. Van de mama’s kreeg ik trouwens eerder begripvolle blikken, van de oudere dames (en het zat er vol mee) vooral (af)keurende blikken.
Toen ik de rekening vroeg en Nora merkte dat het menens werd, wou ze wel eten maar moest ik haar “voederen”, geweetwel: zelf de vork of lepel in haar mond duwen. Maar ik weigerde. En hopla, nog luider gekrijs. Want ook al weet ik dat ze behoorlijk zou eten als ik haar “voeder”, het kan toch de bedoeling niet zijn, toch? Ik denk dat ze oud en groot genoeg is om zelf te kunnen eten. Thuis eet ze ook zelf, slechts in uitzonderlijke gevallen, als er eens iets nieuws op haar bord ligt, wil ze dat we het zelf in haar mondje stoppen en dat doen we dan ook. Maximum twee happen. Maar nu had ze nog niets gegeten, dus weigerde ik. Uiteindelijk prikte ze, na 20 minuten niets gegeten te hebben, een stukje kip op haar vork en at ze dit met nog nooit geziene lange tanden op. Nadien wou ze opnieuw niet meer eten. Mijn geduld, én mijn slaatje, waren op. Ik had haar uitgebreid gewaarschuwd dat we gingen vertrekken als mijn eten op was en ik de rekening gevraagd had. Ik nam rustig ons boeltje samen, nam een hysterische Nora op mijn arm, legde haar kalm en duidelijk uit dat ze nu geen eitje verdiend had, maar dat ik het in de frigo zou leggen en dat ze het de volgende keer misschien wel verdiende. Op de terugweg naar huis, eerst in de buggy, dan in de autostoel klonk het: “ik ga nu weeeel fiiiink eteuuuh, mamaaaaaa!” Zo’n 253 keer, schat ik. Tot ze wenend in slaap viel in de auto. Thuisgekomen was ze zo mak als een lammetje en heb ik haar zonder probleem in haar bedje kunnen steken.

Dat ze moeilijk doet op restaurant, wisten we eigenlijk al. We zijn al verschillende keren in de Lunch Garden gaan eten en daar is haar gedrag gelijkaardig: eerst heel enthousiast doen, ze doet een vreugdedansje als we gaan eten “op jestojant” en ze zit al in de auto te vragen naar “balletjes met saus en fwietjes en appejmoes“. Tot ze aan tafel zit en haar bord (met een verkleinde portie trouwens) voor haar neus staat. Dan is het eerst treuzelen, spelen, wriemelen, babbelen. Alles behalve eten. Als ze merkt dat de tijd begint te dringen, wil ze wel eten maar enkel als wij haar voederen. Daar ben ik enkele keren ingetrapt (gisteren ook nog), maar dat doe ik nu ook niet meer. Het is slechts een van haar aandachtstruken. En ze moet leren dat ze zelf moet eten, toch?
De eerste twee keer in de Lunch Garden ging het trouwens vrij vlot, de derde keer niet en toen kreeg ze dan ook geen ijsje (terwijl Marie wel een ijsje kreeg en dit voor Nora’s ogen oppeuzelde…), de vierde keer ging het alweer vlotter, maar de vijfde keer (gisterenavond) deed ze weer moeilijk. Uiteindelijk heb ik haar op mijn schoot haar eten in haar mond gestopt. Dan eet ze wel zonder protest haar bord leeg. Ik ben dus geplooid gisteren, met dat voederen, maar ik moet er wel bijzeggen dat ze toen wel al een paar hapjes zelfstandig had gegeten. Maar toch, ze zal mij niet meer liggen hebben, ik plooi niet (meer)!

Het is overduidelijk dat het alweer puur een machtsspelletje is. Thuis is haar eetgedrag spectaculair verbeterd, dankzij het niet meer moeten proeven en bord leegeten maar wel beloond worden als haar bord leeg is. Maar op restaurant is een nieuwe situatie en omgeving en daardoor heeft Nora blijkbaar de onweerstaanbare behoefte om ALLES uit de kast te halen om alle denkbare grenzen uit te testen en vooral om elke druppel bloed van onder onze nagels te halen. Maar ’t zal haar toch tegenvallen, want we zullen het (even) hard spelen!

Tips, ervaringen enzomeer zijn uiteraard steeds welkom, want ook al lijk ik uiterlijk heel kalm en probeer ik zo consequent mogelijk te zijn, toch slaat de twijfel weer volop toe en vraag ik me constant af of we goed bezig zijn. En of het ooit leuk gaat worden om samen op restaurant te gaan. Hopelijk wel, want mama en papa doen niet liever…