Wachtwoord

Op mijn vorige blogpost zit een slotje.

Indien je het wachtwoord wil, mailen of reageren!

Beveiligd: En voor de rest weet ik nog niet goed hoe ik mij voel.

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Wachtwoord:

Zussen in crime.

In het weekend mogen Nora en Marie al eens alleen naar beneden gaan om wat tv te kijken. Terwijl ik nog wat lig te soezen in bed en mijn moed bijeen raap om op te staan. Want om 7u opstaan in het weekend. Wennen doet dat toch niet.

Toen ik vorige zaterdag naar beneden kwam, zag ik onderaan de trap iets liggen. Een paar dikke lokken blond haar.

Lap.

“Ehm meisjes, hoe komt het dat er blond haar aan de trap ligt?”

Bijna in koor: “Ik weet het niet!”
“Jullie zijn hier alleen beneden geweest, dus ik kan moeilijk geloven dat er niemand van iets weet. Ik zou toch graag weten wat er gebeurd is.”

Marie: “Nora heeft mijn haar geknipt!”
Nora: “Marie zei dat ik moest!”
Marie: “Das nieeeeet!”

Uhuh.

Ik hoopte nog dat er enkel wat haar opzij of achteraan geknipt werd wat nooit zou opvallen.
Tot ik dit zag (Noot: ze had dus een lange schuine frou die ze achter haar oren kon doen):

Ik veronderstel dat ze eens voor een korte froufrou wou gaan.

Ze kregen een kleine preek. Dat dat wel niet de bedoeling is. Dat er in papier geknipt wordt, niet in de haren. Dat dat ook gevaarlijk is om in de ogen te steken. Dat dat gewoon niet mag.
Maar tegelijkertijd had ik het toch ook moeilijk om mijn lach in te houden en eigenlijk niet een beetje vertederd te zijn.

Wie heeft er als kind nu niet in eigen of andermans haar geknipt? (Ik, eigenlijk…)

Ik probeerde Marie’s nieuw hip kapsel toch een beetje te pimpen en te redden wat er te redden valt:

Ze heeft nu een ultrakorte froufrou. Maar dat zal wel mode zijn, zeker?
En het is nog gemakkelijk ook. Geen gedoe met speldjes meer ’s morgens.

Het grappige is dat ik die avond in een verloren hoekje in huis ook enkele bruine haarlokken gevonden heb. Aandoenlijk hoe ze daar allebei geen woord over gerept hebben en elkaar niet verklikt hebben. Of ze waren het vergeten, dat kan ook natuurlijk.

Secret Santa – editie 2012

Neen, ik heb niet gewacht tot vandaag om mijn pakje open te doen. Zó geduldig ben ik niet :) Wel pas nu tijd om erover te bloggen.

Maar wat was ik blij! En spijt dat ik het pakje niet meteen heb opengedaan, want wat een schatten zaten erin. Ben echt wel verwend geweest.

Iets…

… om de kindjes blij te maken: 3 baksteekvormpjes. Ideaal, want dat had ik momenteel niet in de kast liggen.

… om spulletjes in op te bergen. In een heel mooi stofje. Want tasjes en zakjes kan je nooit genoeg hebben.

… om te versieren. Prachtige rode zelfgemaakte oorhangers. En ik hou van rood. Heb ze al vaak gedragen de afgelopen dagen!

… om mooie momenten te vereeuwigen. Een leuk handig klein schriftje voor in mijn sakosj.

… een snuifje retro. Twee allerschattigste kaartjes die hangen te blinken op mijn ijskast.

Merci, SaharaKids !

Mijn Secret Santa slachtoffer heeft haar pakje ook (mooi op tijd, oef!) gekregen en is er blijkbaar ook wel tevreden mee. Graag gedaan, Lief!

En als leuk extraatje weer twee nieuwe leuke blogs ontdekt om te volgen!
Blij dat ik weer meegedaan heb aan het Secret Santa project van Tess.

Secret Santa – editie 2012

Mijn Secret Santa pakje is gearriveerd! Zo spannend! Eergisteren eigenlijk al, maar nog geen seconde tijd of fut gehad om het te melden. Laat staan om het te openen. Ik die zo zo zo nieuwsgierig ben. Maar ik wil het openen als ik genoeg tijd heb, niet snel snel. Zaterdag misschien. Of zondag.

Mijn Secret Santa zal dus ook nog beetje geduld moeten hebben :)

En zo in spanning wachten heeft ook wel zijn charme. Eigenlijk.

 

Enige klein nadeel: ik heb er nu zelf wel serieuze Secret Santa stress door gekregen! Ik heb – ehm – nog niets. Geen idee, geen inspiratie, geen voorbereiding, noppes. Maar het komt wel in orde. Ongetwijfeld… *adem in adem uit*

Twee jaar, miljaar!

Alweer een rijkelijk late verjaardagsblogpost.

Mijn baby’tje Lena werd bijna een maand geleden 2! Twee jaar, miljaar. Het lijkt nog maar van gisteren (of toch nog maar van een half jaar geleden ofzo) dat ze op mijn buik gelegd werd…

Een fel dametje. Inclusief hysterische huilbuien en laten vallen langzaam gaan liggen op de grond en boos spartelen. Geduw, gebijt (vandaag nog heel hard in Marie haar bovenbeen doorheen haar jeansbroek met een dikke donkere blauwe plek als gevolg), gegil, gebrul als ze haar zin niet krijgt. Of: diep fronsen en “whoaaaa!” roepen en armen in de lucht gooien. Hilarisch.

En het is een sport om ‘neen’ te zeggen. Ook op dingen die ze eigenlijk wel wil. Zeker nadat ze zich even ervoor boos maakte over een futiliteit. “Wil je dan je konijntje, Lena?” “Neen!” inclusief wegdraaiend hoofd en gekruiste armen. “Ok dan, zoeteke”. Waarna ze nog een minuutje boos kijkt, naar haar knuffel lonkt en pruilend “Nijntje ebbe” brabbelt. Moeha. Koppig trientje.

Maar meer nog is ze een extreem vrolijk dingske. Bijna altijd lachen en goed gezind. Huppelend, dansend, brabbelend.

Zot van poppen en knuffels. En van haar zussen. Zo zalig om die drie samen te zien. Altijd weer meer interactie en samen spelen. Super. Als Nora of Marie wenen uit kwaadheid, verdriet of omdat ze zich pijn gedaan hebben, is Lena er als de kippen bij om hen een spontane dikke knuffel te geven. *megasmelt*

Net zoals bij Nora en Marie is haar praten eerder laat in gang geschoten, maar ze is vertrokken! Je ziet ze experimenteren met klanken, woorden en zinnen.  Het zijn vooral nog éénwoordzinnen, heel af en toe eens tweewoordzinnetjes. Maar elke dag vergroot haar woordenschat.

Haar allerschattigste woordje momenteel is toch wel: niet ordinair “boke”, maar “brooteram”

En koppig als ze is, lacht ze enkel als ze dat zelf wil. Niet als wij het vragen, smeken of onnozel doen voor dood om haar toch een beetje aan het lachen krijgen:

Copyright Marie

Sinds gisteren heb ik een nieuw compact digitaal fototoestel. Eindelijk weer eens echte foto’s in plaats van het gepruts met mijn camera op mijn HTC.

En zoals de meeste kinderen, vond Marie het de max om gedurende een half uur vrij spel te krijgen met het fototoestel om van alles en nog wat foto’s te trekken.

En ze heeft wel oog voor detail:

 

 

En 3 keer raden wie dat schattig meisje met krulletjes is, daar rechts bovenaan ;)

Secret Santa – editie 2012

De geweldige Secret Santa actie van de  geweldigere Tess is  terug! En dat mogen we niet missen natuurlijk. Een van de redenen waarom deze blog weer wat lezen ingeblazen werd, ha!

Meedoen is de boodschap. Echt! Het is de vierde keer op rij dat het initiatief bestaat (en ik meedoe) en nog geen enkele keer een seconde spijt gehad. De spanning. Het brainstormen. Het rondsnuisteren. Nieuwe blogs ontdekken. Cadeautje geven. Cadeautje krijgen. Heel plezant, echt wel.

Alle info vind je hier! Inschrijven graag. Nu.

 

 

 

En merci, Tess, om dit opnieuw te willen organiseren. U rock :)

6!

Nora wordt verdorie groot. 6 jaar begot!

Bijna 2 maanden geleden al eigenlijk *schaam*.  Maar die blogstilte he…

Toch nog een superdikke proficiat voor mijn lief, mooi, koppig, soms snel boos, uiterst behulpzaam, slim, verantwoordelijk, bemoederend, oudste spook.

En wat worden ze snel  groot vanaf het 1ste leerjaar en 7de levensjaar. Een echt meisje, lang geen kleuter meer. Een mini-persoontje. Met wie je nog beter kan onderhandelen, babbelen en redeneren. I luv it. And her.

 

 

Breek de stilte?

Wel, hallo daar! Als dat niet lang geleden is. We leven nog, ja.
Maar het leven heeft hier eventjes serieuze turbulente watertjes doorzwommen. Maar daarover later eens meer. Of neen, waarschijnlijk toch maar niet.

Het belangrijkste is dat de patatjes terug online zijn. Of toch zoveel mogelijk. We zien wel hoe het hier uitdraait. Misschien blijft de blog bestaan. Of komt er een andere. Of gaat ze helemaal weg. Ik laat het de tijd een beetje uitwijzen.

Maar het voelt wel goed om – een klein beetje – terug te zijn. Op alle vlakken.

En ik ga een poging doen om jullie blogs ook opnieuw te volgen. Nadat ik de 500 unread items ga markeren als gelezen. Waarvoor op voorbaat sorry.
Hoewel, ik denk niet dat mijn neurotisch brein dat echt kan…
Mja, some things never change, i guess.